Ανάλεκτα

Όταν με ρωτούν αν ξέρω κάποιον συνήθως γίνεται περεξήγηση. Εγώ εννοώ το έργο του ενώ με ρωτούν αν ξέρω τον ίδιο. Ελάχιστες φορές δεν απογοητεύτηκα από προσωπική γνωριμία με λογοτέχνη που αγαπούσα. Σ' αυτό υπεισέρχεται και ένα προσωπικό μου στοιχείο. Είμαι πατροκτόνος. Και δύσκολα γίνεται να βρεις λογοτέχνη να πολιτεύεται στο ύψος του έργο του. Ή λίγο πιο πάνω θα είναι ή πιο κάτω. Για να συγχρωτίζεσαι ομοτέχνους πρέπει να έχεις το χάρισμα της κοσμικότητας. Δεν το έχω. Το μόνο που θα μπορούσα να συμβουλέψω είναι ένα ανέκδοτο, όπου ο Τόμας Μαν πήγε να επισκεφθεί κάνοντας πολλά χιλιόμετρα τον Χέρμαν Έσσε, βρήκε μιά επιγραφή όπου ο δεύτερος επικαλούνταν την ανάγκη της περισυλλογής του και δεν τον επισκέφτηκε. Καταλαβαίνω ότι εδώ πέφτω στην αρρώστια της εποχής. Αυτή η αίσθηση ότι οι επώνυμοι κάνουν παρέα επωνύμους, ζουν σε ένα κόσμο πληρότητας, ή το προσποιούνται, από τον οποίο είμαστε αποκλεισμένοι. Το γεγονός αυτό έχει κιόλας σωπάσει πολλούς... Αν αλλάξεις τις συνθήκες τις ζωής σου απότομα στην τέχνη το πληρώνεις. Καμιά φορά και τελειωτικά. Κάποτε οι λογοτέχνες άφηναν το έργο κι έκαναν ένα βήμα πίσω. Σήμερα κάνουν δυό βήματα μπροστά. Και αυτό έχει επιβληθεί ως κοινόν ήθος. Τις βλαβερές του συνέπειες τις βλέπουμε σε ολόκληρη γενιά. Γράφω απευθυνόμενος σε ένα νεφέλωμα, ποτέ σε συγκεκριμένο αναγνώστη, ακόμα κι αν του το αφιερώνω, και θέλω να με αγαπούν, όχι να γίνω διάσημος. Και γνωρίζω εξαρχής ότι κανείς, ούτε και το ινδαλμά μου, δεν απαλλάσεται από το σκληρό πυρήνα της καθημερινότητας. Αυτό με οδηγεί στο να φτάνω αργά στις προσωπικές γνωριμίες, να μην πιστεύω τις φαντασιώσεις μου για τη ζωή του ινδάλματός μου ως πραγματικές. Το δικαίωμά μου, δεν είναι η μετατροπή της ζωής μου σε συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους, αυτό είναι ένα ηδονοβλεπτικό ιδανικό που ταιριάζει σε δημοσιογράφο, όχι σε λογοτέχνη. Το διακαίωμά μου το ψηλαφώ κάποτε σε μοναξιά που αναγνώστες μου ποτέ δεν θα γνωρίσουν, όταν ξαφνικά κάτι περνάει και είναι ο Διονύσιος Σολωμός, θέλω να πω αυτό που γράφω μου επιστρέφει την αίσθηση ότι ξεπερνάει τη ζωή μου και αυτό θα πρέπει να μου είναι αρκετό.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί πρίν φτάσεις στη γραφή κάποιες φορές προηγείται μια κάθαρση των προθέσεων. Και αυτή η κάθαρση δεν είναι το χλιμίντρισμα των μέσα αλόγων που θέλουν αγορά, αλλά μιά φιλοδοξία που μέλλει να τελειώσει σαν προσευχή. Σε λευκοφορία καταλήγει ακόμα και η οργή που πολλές φορές βοηθάει τη γραφή εκεί που δεν υπάρχει η έμπνευση. Το μεγαλύτερο μέρος της προσωπικής απόλαυσης το βρίσκω έσω να πολιορκείται από την ανθρώπινη ματαιοδοξία, στην οποία ο καθένας μπορεί να κλείνει το μάτι.

Είναι ρίσκο η γραφή, όχι γιατί πρέπει να πετάς το ψάρι και να τρως το ψαροκκόκαλο που έλεγε κάπου ο Ελύτης, αλλά γιατί απαιτεί ολική δέσμευση χωρίς εγγυήσεις. Είναι ένα είδος αντιωφελιμισμού και ανικαπιταλισμού. Θέλει ήθος συνειδητά χρεοκωπημένου τραπεζίτη.

Κι εγώ στην αρχή έτσι νόμιζα. Γράφεις κερδίζεις την αποδοχή και όλα πάνε πρίμα, σχεδόν συλλογή λινκ μπλογκ, μετά κατάλαβα που είχα μπλέξει...

Παλιά οι μπουζουκτσήδες όταν κανένα παλικαράκι έδειχνε πόθο για το όργανο του έδειχναν το μπουζούκι και του έλεγαν: Το βλέπεις αυτό; Μπορεί να καταστρέψει τη ζωή σου.

Γι αυτό το άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης, μιλά με τη φωνή σου, όχι εκείνη που σ' αρέσει, δεν είναι για καζάντι. Το έχω ξαναπεί. Όποιος θέλει καζάντι να κάνει διαδακτορικό. 'Η να γραφτεί σε κόμμα. Κι όχι μόνο γιατί το κερατένιο επάγγελμα του λογοτέχνη σου ζητάει να έχεις όλη την ώρα μυαλό, αλλά γιατί δεν μπορείς να υπερβείς τη δωρεά που σου δόθηκε. Και αυτό σε αναγκάζει σε μιά δυσκολία αποδοχής που μπορεί να διαρκέσει μιά ζωή. Αυτό που θα έλεγα το συνδρομο Σαλιέρι, δηλαδή μεγαλύτερη εξουσία στη δημοσιότητα και μικρότερη δύναμη στη γραφή, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό που στα χρόνια μας έχει φτάσει σε ένα μέγιστο. Γι αυτό και όλοι ψιθυρίζουν ότι ο χρόνος ωριμάζει ανακατατάξεις ανατρεπτικές...

Αυτά, περιμένοντας το θαρραλέο να κάνει το κρίσιμο λάθος...

Μεθολογικά

Φοριέται πολύ τελευταία το εργαστήριο. Είναι ένα είδος αρπαχτές ανέργων λογοτεχνών. Με γοητεύει η αντίπραξη κυρίως όταν γίνεται δωρεάν... Η διαφορά εδώ αν ορίζω καλά είναι πως το κείμενο δεν ανέρχεται προς κρίσιν, δεν θεωρείται τελειωμένο. Ανέρχεται ώς πρόκληση προς διόρθωση. Και πάντα περιορίζεται στο διδακτό. Διότι το αδίδακτο αποτελεί προσωπική κλίση και δε γίνεται να διδαχτεί. Μωρέ γίνεται και η πιάτσα είναι γεμάτη ψυχαναγκασμό που προσποιείται κλίση. Λίγο ψαρεύοντας οι εκδότες στα οφέλη από το κοινωνικό στάτους του γραφομανούς, λίγο η δημοκρατία της ελεύθερης εκτύπωσης η αγορά πήζει. Παλιότερα φοιτούσες στο Λούβρο της ποιήσεως μιμούμενος φωνές, οι ανθολογίες άπλωναν μπροστά σου το υπαρκτό ευσύνοπτο. Αποκοντά και καμιά στιχουργική αν δεν ήταν του Βουτυρά ήταν του Θρασύβουλου Σταύρου, με τα ζευγαροπλεχτά κι άλλα της δημοτικιάς. Υπήρχαν και τα μεταφράσματα των αρχαίων. Και κανένας θείος που γνώριζε από τετάρτης γενεάς κάποιον ποιητή για να δώσει τη κρίσιμη συμβουλή και να μην χάνει το παιδί την ώρα του. Μα πάνω απόλα το πράγμα άφριζε, τα λόγια έρχονταν αποκάτω, ανάβλυζαν, δύσκολο να βγάλεις υποδεκάμετρο και να μετρήσεις συλλαβές. Κάποια χριστούγεννα βρήκα ένα βιβλίο. Κάποια Λύντια Στεφάνου έγραφε για το πρόβλημα της μεθόδου στη μελέτη της ποίησης... Μα πάνω απόλα εκείνος ο Ρίλκε με τα Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή. Τι βάλθηκα να θυμάμαι... Τώρα λέω πως η τέχνη της γραφής δεν ανήκει΄στη γεύση του γλυκού. Είναι σαν το τσιγάρο και το ουίσκυ. Θέλουν δυσκολία μα όταν μάθεις να πίνεις θέλεις το μπουκάλι σου κι όταν μάθεις να καπνίζεις θέλεις το πακέτο σου... Η στιγμή που ένιωσες ότι γράφεις παραμένει συσκοτισμένη. Γιατί ήρθαν τα γεγονότα και αθροίστηκαν σε ένα " από πάντα", γιατί και η έκθεσις ιδεών με θέμα τον εορτασμό της εθνικής επετείου έπειξε κι αυτή το ρόλο της ώστε η γραφή να σου γίνει πεπρωμένο. Η γραφή έχει μαστορική σαν την πηλοπλαστική. Δεν έχει όμως ενιαία γλώσσα. Οι κλητοί και οι εκλεκτοί πιάνουν το νήμα ακόμα κι από την ανάγνωση του αγαπημένου συγγραφέα. Οι άλλοι ετοιμάζονται απλώς για τη δημοκρατία της γραφομανίας. Υπήρξαν γραφιάδες του ενός μόνο ποιήματος. Δεν είναι λίγο. Αυτά τα συνειρμικά. Για τους θαρραλέους την εκτίμησή μου. Υπήρξα πάντα πανικόβλητος στην κρίση. Λίγοι με διόρθωσαν. Αυτός που διαλέγει την κοντινή διαδρομή χάνει από το τοπίο και ανάποδα. Περισσότερο γυρεύουμε να ανορθώσουμε τα αυταπόδεικτα και τους κοινούς τόπους αποφεύοντας τη ζήτηση του νερουλιάσματος που ζητάει ο δημοσιογραφικός λόγος και τη στέγνια που επισείεει ο πανεπιστημιακός λόγος. Αρεστός λόγος και διδακτορικό στη λογοτεχνία δεν σημαίνουν ταλέντο. Γιατί το ταλέντο είναι αδίδακτο ενώ η αξιοποίησή του διδακτή. Μη ξεγελιέστε από τις θεωρίες. Η τέχνη της γραφής στην εκτύλιξή της είναι πάντα ρομαντική...

Υ.Γ. Ο Πετεφρής άρχισε κιόλας το ξετίναγμα. Με τρόμαξε η πυκνότητα των εργαλείων που κατέθεσε με τη μία. Αλλά καλό είναι να γνωρίζουμε πως μερικές φορές είναι λογική αντίδραση της αδημονίας μας να δει ο γράφων πως πρέπει να ξετινάζει το κείμενό του χειρουργικά και πως πρέπει να αντιστέκεται στην αρχική ηδονή της κινητήριας γραφής.

Υ.Γ.2 Μιά βλάβη στο σκληρό, με την αναγκαία αναβάθμιση που αξίωνε με κράτησε έξω για κάμποσες μέρες. Εν καιρώ θα γράψω συναισθήματα ενός διαδικτυακά εθισμένου, όταν ψύχραιμα ανακαλύπτει τον εθισμό του...

Προθέρμανση

Άτιτλο
από renton

Κάθεται στη θέση του και περιμένει.

Θάλασσα γκρίζα κι άμμος, ένα παλιό ποδήλατο θαλάσσης μισοθαμμένο. Γέννησε μια γάτα μέσα τις προάλλες. Τα αντικείμενα αλλάζουν χρηστικότητα, να κλέψουν λίγη ζωή ακόμα.

Έρχεται εκείνη. Φορά κίτρινο μαγιό που φωσφορίζει.

Γι αυτόν το φόρεσε το κίτρινο μαγιό. Όμορφη και υποταγμένη, θα εξαγνιστεί μέσα στα κύματα. Μετά το κίτρινο θα είναι ο οδηγός του μες στο γκρίζο.

Θάλασσα γκρίζα κι άμμος και το σκυλί αλυχτά. Κάποτε πήγαινε καμαρωτό, τώρα η μουσούδα αγγίζει το χώμα. Κάποτε όλα γυρίζουν στο χώμα. Κάποτε κι αυτός θα αφεθεί να γίνει η τελευταία σπονδή στην άμμο. Θα κλείσει τα μάτια, θα λιώσει σιγά σιγά, θα γίνει χαλκομανία με κίτρινο, πράσινο, κόκκινο, μπλε, να τον βρουν τα παιδιά, να παίξουν, να τον πετάξουν.

Όχι όμως σήμερα.

Κάθεται στη θέση του και περιμένει.

Γιατί όπου να ναι εκείνη θα προβάλλει. Θα 'ναι έτοιμη κι εκείνος θα 'ναι εκεί, να την περιμένει, με ένα παλιό σκοινί στα χέρια.

Να κλέψει λίγη ζωή ακόμα.



Η γνώμη του Πετεφρή:
Τα πραγματικά στοιχεία: ένα άνδρας, μιά γυναίκα,παιδιά,μιά γάτα,ένα σκυλί, ένα μαγιό,ένα σχοινί, ένα ποδήλατο θαλάσσης.Αμμος και θάλασσα,χώμα.Πέντε χρώματα, με προέχον το κίτρινο.Ο άνδρας, το σκυλί, ένα χρώμα, το γκρίζο,το σχοινί και το ποδήλατο υπάρχουν στο ταμπλό βιβάν. Τα υπόλοιπα στοιχεία έρχονται όπου νά΄ναι ή θα έρθουν αργότερα.
Μιλάμε γιά μιά κλασική περίπτωση συμβολικής μετωνυμίας. Πουθενά δεν υπάρχει πειραματικός χαρακτήρας στο κείμενο. Γιά τον ευφάνταστο αναγνώστη, ο άνδρας είναι προφανώς προχωρημένης ηλικίας,αφού τον περιμένει η τύχη της τελευταίας σπονδής στην άμμο. Αν δεν είναι ηλικιωμένος, έχει παροδικό ενδιαφέρον γιά την κοπέλα. Το κίτρινο μαγιό που φωσφορίζει παραπέμπει σε μόδες νέων ανθρώπων που ανεφύησαν στην στροφή του αιώνα.Μόνον τρελαμένοι ηλικιωμένοι είναι δυνατόν να εμπνευστούν πάθος από κίτρινο φωσφοριζέ χρώμα.Εκτός κι άν τον βασανίζει κανένα γλάυκωμα, οπότε ορθώς παίζει με ένα σχοινί- η αφή δεν τον εχει εγκαταλείψει.
Από που ξέρει εκείνη ότι γέννησε μιά γάτα; Προφανώς έχει ξανάρθει στην παραλία.
Το γκρίζο στο τοπίο δύσκολα παραπέμπει σε χειμώνα, αλλά ευκολώτερα σε ώρα όπου τα χρώματα χάνονται, δηλαδή στο λυκόφως.
Αυτά, μπορεί να είναι έτσι, ή να μη είναι καθόλου.Αλλά παίζει ρόλο η χρήση τους.Ο τρόπος που ένα τοπίο, μιά στάση, ένα γεγονός καταγράφονται, και με ποιές λέξεις.Οι παρούσες λέξεις είναι αμφίμεικτες αλλά η καταγωγή τους είναι φανερή: ο εξομολογητικός τόνος πολλών γυναικών, όταν προσμένουν ή συνοψίζουν μιά ερωτική συνάντηση η ακόμα την συνάντηση με ένα πατέρα.Οι λέξεις γίνονται σύμβολα(ολέθριο) τα σύμβολα δεν είναι χαρακτηριστικά (ακόμη πιό ολέθριο), καταλήγουμε σε ρέπλικες του «ένας άνδρας μιά γυναίκα» του Λελούς και σε δυό εκατομμύρια εφαρμογές του στην λογοτεχνία, στα εικαστικά, στο σινεμά, στα βιντεοκλίπ.
Υπό αυτές τις προΥποθέσεις, είναι παράδοξο που κάποιος μέσα στο κείμενο επιθυμεί να κλέψει λίγη ζωή ακόμη. Τι να την κάνει;Δεν προχωρώ σε μιά πιό παρανοϊκή υπόθεση, ότι η κοπέλα πιστεύει ότι εκπροσωπεί την ζωή, ενώ είναι ένα προκαθορισμένο πειραματόζωο.
Μορφικά, το κείμενο βρίσκεται ανάμεσα σε ημερολογιακή καταγραφή και σε πεζοτράγουδο, μόνον που οι ρυθμοί του δεν βοηθούν.Από τις δεκαεννιά προτάσεις, οι δέκα είναι τονισμένες στην πρώτη συλλαβή της πρώτης λέξης.Οι οκτώ στην δεύτερη.Προφανής η καταγωγή του κειμένου από τραγουδιστική στιχική. Αλλά από μουσική που έρχεται απ΄εξω, όχι από τον γράφοντα.
Νοηματικά, όλα καλύπτονται από την σειρά: Κάθεται στη θέση του και περιμένει. Ερχεται εκείνη.Γι΄αυτόν το φόρεσε το κίτρινο μαγιό.Κάποτε όλα γυρίζουν στο χώμα.Όχι όμως σήμερα.Κάθεται στη θέση του και περιμένει. Να κλέψει λίγη ζωή ακόμα.
Καταλήγω: τα συστατικά της συνταγής είναι ελάχιστα ως προς το μαγείρευμα.Παράγεται ένα έδεσμα γευστικό γιά τους αιωνίους εξομολογητές.Μόνον γι΄αυτούς.Περισσότερη υπαινικτικότητα δεν θα έβλαπτε καθόλου.Τα στοιχεία που επέχουν θέση συμβόλων παραείναι συμβολικά.Ενας παιγνιώδης τύπος θα έκρινε ότι ο σκύλος και η γάτα αποτελούν ,και με το παραπάνω απόλυτα πειστικά σύμβολα, χωρίς ακρογιαλιές και χρώματα.Η γνώμη μου: να δοκιμάσετε κάθε μορφής ακαριαίο πόνημα, από χαϊκού έως δίστιχο, ακρωνύμια, logos και συνθήματα.Ξεχάστε ακόμη και την ρίζα της λέξης πείραμα, επειδή πρόκειται γιά ένα κανονικό λησμονητέο γραπτό.
Στα σύν του κειμένου (υπάρχουν κι αυτά) περιλαμβάνονται η τεχνική του μοντάζ, η ολοκληρωμένη ,επίτηδες αποσπασματική ιστορία,η προβολή ενός μέλλοντος που το ξέρει μόνον η ηρωίδα. Δυστυχώς, κανένα από αυτά τα σύν δεν είναι της λογοτεχνίας, αλλά της δεδομένης εικονοποιίας.

Προβλήματα παιγνιώδους ύφους

Θόδωρος Παναγιωτίδης

Από την Κορινθιακή νουβέλα

[...]Και μιά παρέκβαση γιά το ύφος και το στίλ που χρησιμοποιώ,στο οποίο εμφιλοχωρούν ποικίλα υλικά από απαστράπτουσα ή δυσώδη ύλη,ίνα πληρωθεί το παιδικό «βάζω σε γιαλί βενετσιάνικο γκαζόζα» ή το άλλο, νηπιακό επίσης ρηθέν (από εμένα όταν μου έμοιαζα) «και της μιλώ γιά το μυστήριο των δρόμων ενώ αυτή τρώει φιστίκια». Είναι η απάντηση στον ευκαιριακό τρόπο που οι κριτικοί μιλάνε μηχανικά γιά τον συγγραφέα ως παντογνώστη (που προφανώς δεν το θέλουν) ώστε η γνώση να προέρχεται, φαντάζομαι απο την γραφίδα τους.Αλλά δεν φέρονται διαφορετικά οι δημοσιογράφοι, οι τεχνοκρίτες ου μην αλλά και οι γεωπόνοι.Θα βάζω λοιπόν τα υλικά που βρίσκω στον λειμώνα, με την τάξη που επιθυμώ, επειδή δεν έχω στόχο την ζωή, αλλά την αθανασία.Τα προσωπικά στοιχεία που παραθέτω ευνοούν την δημιουργία συλλογικής ενοχής, αφού σχετίζονται με τις ενοχές των άλλων, ενώ τα δήθεν αντικειμενικά στοιχεία,αυτά κι άν προέρχονται από τις αποθήκες των άλλων. Γράφουμε ό,τι δεν είναι γραφτό να διαβάσουμε, επεξεργασμένο από αλλότριους εγκεφάλους. Γράφω από διάθεση να διαβάσω, δεν διαβάζω επειδή σκοπεύω να γράψω διαφορετικά από τις αναγνώσεις που διέτρεξα.Ναι, η μίξη από ευτελές και πολυτελές υπόστρωμα, είναι ο στόχος της όποιας τέχνης μου.Ποτέ δεν πίστεψα ότι ήταν σωστός στόχος, επειδή παράλληλα με την συγγραφή, παρέμεινα αναγνώστης.Και αισθάνομαι ότι δεν υπάρχουν εχθροί της τέχνης , αλλά εχθροί του χαρακτήρα.Γιά τη τέχνη,μπορείς μόνον να παίζεις χωρίς οίκτο. It is only a northern song.[...]

Πραγματικά στοιχεία από τον Φρανσουά Βιγιόν τον εξηκοστό δεύτερο: ο Θόδωρος σπάει την διήγηση σε ένα μικρό κείμενο γιά να χωρέσει αυτή η επίδειξη συγγραφικής αυταρέσκειας. Η συνταγή είναι απλή, παλιά και συνήθως αποδοτική γιά το μεγάλο κοινό του, που είναι βέβαια το συνάφι. Το "βάζω σε γιαλί βενετσιάνικο γκαζόζα" είναι στόχος από την συλλογή του Στην αγκαλιά του Μανδαραί και δεν είναι νηπιακό- τό΄γραψε κοτζάμ μπισμπίκης στα 30. Η αναπομπή στο τι θέλουν τάχα οι κριτικοί και τί οι ποιητές και οι συγγραφείς, αναμασά απλώς μιά ανύπαρκτη διένεξη που πάλι είναι δημοφιλής στο σινάφι. Το της όποιας τέχνης μου, έχει στόχο να προκαλέσει τον εσωτερικό βαταρισμό μα τι λές μεγάλε! διαθέτεις τέχνη, ου την τυχούσα. Απλό αυτοχάιδεμα ή και σαλιάρισμα, επειδή οι νόμοι του σιναφιού, παρά την αχρηστία τους, είναι αυστηροί.Δεν ξεκινάμε καλά...

Η άποψη του Σβόρακ, αυτόνομου ακτιβιστή: Ο Παναγιωτίδης δουλεύει σωστά τα περισσότερά του ρήματα και παρουσιάζει εμπειρία στην ενέσιμη μορφή παλαιών γλωσσικών μορφών, που λειτουργούν καθησυχαστικά. Αιτιώδης σουρεαλισμός, οι τρείς τελευταίες προτάσεις, χωρίς να δικαιολογούν απόλύτως την έκφραση μιά στο καρφί και μιά στο πέταλο, οδηγούν στο τερατωδώς αληθές συμπέρασμα ότι έχει συμβιβαστεί με την έλλειψη αναγνωστών, αφού, όπως συμβαίνει και στο Μπλογκεριστάν, τα αυτοχτυπήματα στους μετρητές, δεν μετράνε, έτσι και στο Λογοτεχνιστάν, ο έπαινος και η ανάγνωση κειμένων από αδελφές ψυχές ,ωσαύτως δεν μετράνε, αφού οδηγούν σε σέχτα και όχι σε αναγνωστική συμπεριφορά.

Η άποψη του Πετεφρή,ορκισμένου καναβατσικού και ιωτακιστή : Ηθελε μάλλον να μας πεί ακόμη κι άν με βρίσκετε ρηχό και αδιάβαστο, θαυμάστε πώς γνέθω και πόσο υποψιασμένος είμαι. Υποψιάζομαι ότι ο μόνος τρόπος γραφής που τον καλύπτει, επειδή πιστεύει ότι τον ξέρει, είναι ο λεγόμενος (από το 1850 έως το 1950 περίπου) ο ποιητικός. Δεν είναι πράγματι δύσκολος: μικρές μεταβολές στο τρέχον λεξιλόγιο και ενίοτε στην σύνταξη, δημιουργούν μιά ατμόσφαιρα, συνήθως ενοχλητικά ακατάληπτη,αλλα υπέρ των αναγνωστών με υψηλό βαθμό αυτοαναφορικότητας, που ψάχνουν τσιτάτα τα οποία αργότερα θεωρούν δικά τους.

Η γνώμη του Π.Θ : εύκολο κείμενο, με ερζάτζ υλικά, με λελογισμένη αβανταδόρικη πρόθεση. Διαβάζεται μεν, αλλά αφήνει εντύπωση, δεν παραθέτει άποψη. Τελειώνει με στίχο του Τζόρτζ Χάρισον. Κόβω το χέρι μου ότι το έγραψε αφού τέλειωσε ολόκληρο το κείμενο και άρχισε να το μπαζώνει με σχόλια, απο ανασφάλεια. Να συνεχίσει, αλλά άς προηγηθεί κοινωνική εργασία σε νοσοκομείο.

Το κρίσιμο λάθος

Ολοι μας κάνουμε critical errors στη ζωή μας και το δικό σας είναι που μπήκατε σε αυτό το blog.

Σαν επιστάτρια όμως του ιδρύματος αυτού με τους καθησυχαστικά (;) λευκούς και γκρίζους τοίχους, που φιλοδοξεί να φιλοξενήσει άνομα μυστικά, φρικιαστικές κραυγές πόνου και μαρτυρίου να σκίζουν την ησυχία στους διαδρόμους και λοιπά, υποχρεούμαι να γράψω ένα προσπέκτους προσέλκυσης πελατείας για τη στάχτη στα μάτια. Ας προσέχατε (το λουκέτο τουλάχιστον).

Το blog λοιπόν αυτό θέλει να γίνει εργαστήρι συγγραφής.

Απευθύνεται κυρίως σε bloggers με συνειδησιακά προβλήματα. Στους internet-addicts που η ζωή περνά και δεν τους αγγίζει, που η συμβία τους φωνάζει "Θα σου δώσει το ίντερνετ, να φας, άχρηστε;", που η παραγωγικότητά τους στη δουλειά έχει πέσει στο ναδίρ. Το blog αυτό σκοπεύει στη δικαίωσή τους. Μια μέρα το όνομα του Ζαφείρη Μπουρούχα να φιγουράρει ΠΡΙΝ από εκείνο του Dan Brown (το ξέρω ότι δεν είναι συγγραφέας, αλλά είναι διάσημος, τί θέλετε τώρα) στο Μ της Μπριτάννικα. Είναι μια ευκαιρία να "τους δείξουν" ολονών.

Καταρχήν, μαθαίνεται η συγγραφή;

Και ναι, και όχι. Υπάρχει το μαθησιακό τμήμα. Αυτό ακριβώς που κάνουμε στα blogs, το να κάνουμε καταχωρήσεις σε τακτά διαστήματα, να μαθαίνουμε από τα ποστ των άλλων είναι μέρος του τμήματος αυτού. Ατελές βέβαια.

Παλαιότερα, η εκμάθηση ήταν πιο συστηματική. Είχες κάποιο πρότυπο, κάποιο δάσκαλο. Οι φερέλπιδες νέοι και νέες έστελναν τα κείμενά τους σε προσωπικότητες των γραμμάτων για κρίση. Υπήρχε το πνεύμα της ανταλλαγής. Σήμερα οι καιροί έχουν αλλάξει και ο νόμος της ταχύτητας σβήνει τέτοιες πολυτέλειες. Αν λάβετε μια έστω κι ελάχιστα διαφωτιστική απάντηση από κάποιον "ειδικό", ή κάποιον εκδοτικό οίκο, θα είστε σούπερ τυχεροί.

Ισως να μη φταίει ακριβώς το σύστημα, αλλά η νοοτροπία. Το "τα ξέρω όλα". Ισως να μη μπαίνει καν στον κόπο ο φέρελπις να ζητήσει τη γνώμη κάποιου άλλου, με περισσότερη πείρα. Στο πλαίσιο του σνομπαρίσματος της "παράδοσης". Οι περισσότεροι νέοι αγνοούν τη στοιχειώδη βιβλιογραφία, συγγραφείς που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρότυπα και πηγές ιδεών κι εκμάθησης. Το κενό αυτό φιλοδοξεί να καλύψει, ως ένα βαθμό το παρόν blog.

Τί θα προσφέρει ακριβώς το blog αυτό;

Καταρχήν ανάγνωση κειμένων. Στο πλαίσιο μιας δυναμικής ανταλλαγής ιδεών, ο θαρραλέος εθελοντής θα υποβάλλει σε καθορισμένο διάστημα ένα κείμενό του. Θα δέχεται προτάσεις βελτίωσης από τους συντελεστές, θα γίνεται στα comments σχετική συζήτηση, διαφωνία, ανατροφοδότηση από όλους.

Κατά δεύτερον, οι συντελεστές του blog, θα είναι ελεύθεροι να ανεβάζουν δικά τους κείμενα. Θα προτείνουν βιβλιογραφίες, θα επισημαίνουν ενδιαφέροντα γεγονότα κι εξελίξεις και, γενικώς, ότι θεωρούν απαραίτητο για το σκοπό του παρόντος.

Οι Πετεφρής και Γιώργος Μίχος δε χρειάζονται συστάσεις για όσους παρακολουθούν τη βλογόσφαιρα. Είναι λογοτέχνες με χρόνια εμπειρίας, χαρακτηριστική, "ιδιόφωνη" γραφή (αυτός άλλωστε ήταν ο λόγος που επιλέχθηκαν) και είμαι σίγουρη ότι έχουν πολλά να προσφέρουν. Για μια φορά ακόμη, τους ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκρισή τους.

Τώρα το διαδικαστικό μέρος:
Τα κείμενα σας προς κρίση θα ανεβαίνουν, αναλόγως την προσέλευση. Οσο συχνότερη είναι αυτή, τόσο το καλύτερο. Θα τα αποστέλετε σε εμένα στο mail "rapunzel2525@yahoo.gr" για να τα ανεβάσω. Η μεσολάβηση αυτή είναι αναγκαία, προκειμένου να τηρούνται οι χρόνοι και να μένει αρκετά το κάθε κείμενο στην "επικαιρότητα" ώστε να ολοκληρώνεται ο απαραίτητος διάλογος. Θερμές ευχαριστίες στον aiolos για την επισήμανση αυτή.

Οσο για τα κείμενα: δεχόμεθα οτιδήποτε, πεζό, ποίηση, άρθρα δημοσιογραφικά, οτιδήποτε, αρκεί να μην είναι πρωτόλεια. Δηλαδή θα είναι ολοκληρωμένα κείμενα όπως τα έχετε φανταστεί στο μυαλό σας, όχι σχέδια κειμένων που ελπίζετε με την παρέμβαση των αναγνωστών μας να τα μορφοποιήσετε και να τα οριστικοποιήσετε. Αυτό στο πλαίσιο του σεβασμού του χρόνου των αναγνωστών/κριτών και της προσοχής που θα δώσουν στο έργο σας. Το μέγεθός τους θα είναι μέγεθος μπλογκερικού κειμένου, όχι τεράστιο και κουραστικό στο διάβασμα (credits για την επισήμανση στην paparouna).

Εκ των προτέρων θεωρούμε ότι κάθε κείμενο προς κρίση είναι δική σας πνευματική ιδιοκτησία. Σε περίπτωση κλοπυράιτ (που δε θεωρούμε ότι εδώ ειδικά συντρέχει λόγος για κάτι τέτοιο) ουδεμία ευθύνη φέρουμε.

Δεχόμεθα με ευχαρίστηση ιδέες για βελτίωση.

Αυτά. Τί να πω τώρα, να χετε ευχάριστη διαμονή; Δεν ξέρω αν θα ναι ευχάριστη. Στο χέρι σας όμως είναι να βρείτε το κλειδί που θα σας ελευθερώσει. Το κλειδί της γνώσης.