Σία+Μέζα - Αριθμητική

Έξι μικρά καράβια επιπλέουν στο βυθό
Εφτά μικρές σταγόνες πηγαίνουν για τον πάτο
Τρία μικρά αγόρια
Οχτώ φορές θα χτυπηθούν, οχτώ θε να πεθάνουν
Οχτώ φορές θα ορκιστούν πως δεν το ξανακάνουν

Δεκάξι είναι οι μοίρες σου που γράφουν τα σβησμένα, αυτά που ζεις, και
ξαναζείς, ξανά μουντζουρωμένα

Μια για το καθένα τους η μήπως είναι
οχτώ?

Ψάξε να βρεις τον αριθμό
που σου λάχε να ψάξεις


Κι όταν τον βρεις να θυμηθείς
κάτω να τον πετάξεις

Γιατί μπορεί, εκεί που μες
στα χέρια σου τον ψαύεις
να γίνεις συ ο αριθμός
πριν να το καταλάβεις

Και να που το κατάλαβες
δε μ άκουσες
και ψάχνεις
τώρα συντρόφους αριθμούς
σ' απόχες να αδράχνεις

Να τους ταΐζεις ζάχαρη
να τους ταΐζεις μέλι
από την δώδεκα φορές
σπασμένη σου κυψέλη

Να τους ποτίζεις το νερό
απ' τα μελλοντικά μωρά σου
να κλαις εσύ μέλλον μωρό
κόβεις τα μάγουλα σου

Ήταν καλός, ήταν ψηλός, ίσιος σαν κυπαρίσσι
χίλιες κηδείες, χίλια μωρά
και σπάργανα σκισμένα
και κάθε μέλος της ταφής
ανήκει και σε σένα



Σια+Μεζα(Μεζα)
http://tsigaramaseskaialcohol.blogspot.com/

Η άποψη του Μίχου
Ένας γνωστός μου ποιητής έχει καταφέρει να κατοχυρώσει δημόσια την άποψη πως το ασυνείδητο του Νεοέλληνα είναι δομημένο ως δεκαπεντασύλλαβος. Θυμάμαι μια μελέτη κάποιου από τους Πολίτηδες, μαλλον ο Λίνος που έβαζε το τέρμα του εκεί στον Ερωτικό Λόγο του Σεφέρη. ( Όλα αυτά για σας πιθανόν είναι ακαταλαβίστικα, και με το δίκιο σας). Τέλος πάντων, το παίγνιο που σκαρώσατε, δείχνει πως ο δεκαπεντασύλλαβος ανέχεται και αυτή τη διάσταση . Μοιάζει να σας υπαγορεύει μετά από το πρώτο αδέξιο ψάξιμο εκείνος, ο δεκαπεντασύλλαβος, μιαν οργάνωση των εκφερομένων σας... Το τελικό σας απότέλεσμα δεν είναι δυνατόν να είναι τίποτε άλλο από μια αφορμή για να μιλήσουμε αν ο θεμελιώδης αυτός στίχος μπορεί να δώσει κάτι στην εποχή μας. Εγώ πάντως έχω σταματήσει σε κάποια δίστιχα του Παπαδίτσα... Για δοκιμάστε μετρώντας με τα δάχτυλα. Πρώτα οχτώ συλλαβές και μετά εφτά... Και φέρτε μας πάλι την έκπληξή σας από το αποτέλεσμα...

H γνώμη του Πετεφρή.Η γενική εντύπωσή μου,στο δεύτερο πόνημά σας, παραμένει αγαθή.Δεν βλέπω πάντως να τριτώνει το καλό. Είναι ίσως καιρός να τολμήσετε.Ρυθμική και έννοιες-σας παραθέτω δύο εκτενή αποσπάσματα από τα πρώτα-πρώτα posts που έγραψα, τον Ιούνιο 2006, υπό τον σπαστό τίτλο "Οταν λαλεί το άδειο κλουβί":

1
Επειδή γράφουμε (και δεν σκάβουμε, δεν πολιτευόμεθα και δεν αυτοκτονούμε) έχει σημασία να καταλάβεις ότι η λογοτεχνία σχετίζεται με το φύτεμα καταβολάδων στον ρηματικό λόγο. Την λογοτεχνία την συγκρατεί το άρθρο και ο σύνδεσμος, την αραιώνει το επίθετο και το επίρρημα, την βάφει το ουσιαστικό και την κάνει αναγνώσιμη το ρήμα.Μπορείς να παίζεις με αυτές τις νότες επ΄άπειρον.Λίγα άρθρα πολλά ουσιαστικά, μετρημένα ρήματα,οδηγούν στον νομπελικό λόγο.Ερημοι λόφοι, λατρεία του καιρού /ένας τερμίτης κολυμπά στην σάλα. Πολλά ρήματα μαζί παράγουν ένταση και φτώχεια μαζί.Χαρήκαμε που πήγαμε, ξοδευτήκαμε,οφλαντίσαμε,γυρίσαμε κοιτάζοντας τους πελαργούς που έγνεθαν.Τα θέματα πρέπει να αναγνωρίζονται μόνον έπειτα από λεπτομερή αυτοψία.Πρίν αρχίσουμε την ανάλυσή τους, κάνε μερικές ασκήσεις, τοποθετώντας θέματα στον ρυθμικό καμβά που σου αποκάλυψα.Λόγου χάριν, πάνω στο κλασικό σ΄αγαπώ δεν μπορώ τιποτ΄άλλο να πώ, βάλε άλλους φθόγγους, υγρόληκτους και χειλικούς, και το αγαπητικόν θέμα διατηρείται ακόμη κι άν δεν γίνεται καταληπτό: λαλαρώ, σβλασφρομλά, σδρουλαμάνα εσύ!
2
Γιατί στιχουργούν τόσοι, μα τόσοι άνθρωποι; επειδή μέσα τους ο ρυθμός του βαδίσματος, ο χτύπος της καρδιάς,το φλάπα φλάπα της κωπηλασίας,αλλά και το φλάς του αυτοκινήτου, περνούν ,από απαιδευσία,στην διαδρομή από το αφτί προς το κέντρο της αντίληψής τους, όχι μέσα από κάποιους "καθαρούς" νευρώνες, αλλά μέσα από το κέντρο του λόγου,μέσα στον εγκέφαλο.Έτσι, θεωρούν ότι οι τροχαίοι, οι ίαμβοι, οι ανάπαιστοι, οι δεκαπεντασύλλαβοι, τα δίστιχα,είναι "φυσικά" χαρακτηριστικά τους.Ε, αφού διαθέτουν μέσα στην κεφαλή τους ολόκληρο συγκρότημα από τύμπανα που μάλιστα παίζουν και ρυθμικά, είναι θέμα χρόνου να προσθέσουν και λογάκια.Το σύστημα δουλεύει σαν ένα εσωτερικό καραόκε.Τι έχουν τα μαύρα τα βουνά και του θανάτου πέφτουν; πως γέννησε η κόρινθος μωρό του χάλι γκάλι;σαράντα πέντε νούμερα κι οχτώ πυθαγορίσκοι.Αυτός ο επείσακτος ρυθμικός βόμβος που βρίσκεται στον καθένα μας απρόσκλητος, θεωρείται συνήθως κάλεσμα της ποιητικής μούσας.Αποτέλεσμα, οι χιλιάδες στιχοπλόκοι που παιδεύονται να εκφράσουν "νέα" νοήματα πάνω σε ένα πανάρχαιο όχημα ρυθμών.Ο μόνος τρόπος γιά να καταλάβεις ότι η γραφή δεν έχει σχέση με κάτι σώνει και καλά ρυθμικό, είναι να διακόψεις τεχνητά την αυτόματη υιοθεσία των ρυθμικών εξωτερικών ήχων από τον εγκέφαλό σου.Πώς γίνεται αυτή η διακοπή; πάρε έναν τηλεφωνικό κατάλογο και διάβασέ τυχαία ονόματα από διάφορες σελίδες,καμιά δεκαριά.Στο μυαλό σου θα μείνει μία άηχη σούπα.Και τότε ,θα ακούσεις το παραμιλητό των σκέψεών σου,χωρίς ρυθμικό υπόβαθρο.Είναι το επόμενο στρώμα που πρέπει να αφαιρέσεις. Επειδή σε αυτήν την στιβάδα, βρίσκεται ενεργή όλη η αφόρητη πολυλογία ενός ραλαντί λόγου, που διατηρείται διότι δεν πάτησες το mute.Προς γενική απελπισία, αυτό το παραμιλητό, πάλι από απαιδευσία, θεωρείται από πολλούς ανθρώπους η βάση των σκέψεών τους, ο στοχασμός τους.Κι από εδώ και πέρα, λειτουργούν όχι πλέον οι στιχοπλόκοι, αλλά οι "στοχαστές". Είναι η ζώνη όπου παράγονται τα προσωπικά ημερολόγια, η θυμοσοφία, τα εύκολα συμπεράσματα, η περιγραφή συναισθημάτων και τα διάφορα "εγώ νοιώθω...".Αμφότερα, δεν έχουν καμία σχέση με την ποίηση ή την συγγραφή πεζού λόγου.Αμφότερα είναι φαινότυποι.Ακούς δηλαδή τους ήχους μιάς λινοτυπίας και νομίζεις ότι γράφεις βιβλίο.Πρέπει να εμπεδώσεις ότι άλλο ήχος, άλλο στίχος, άλλο φασαρία, άλλο λόγος, άλλο έννοιες, άλλο ιδέες.