Mπήκε βιαστικά μέσα της. Ο άντρας της θα επέστρεφε από στιγμή σε στιγμή. Τέλειωσε πριν το καταλάβει αφήνοντάς τη με ένα αίσθημα ανικανοποίητου και λίγο σάλιο να στάζει απ' το στόμα.
Μπήκε βιαστικά στο γραφείο. Είχε αργήσει ήδη για το ραντεβού του. Πέταξε το σακάκι στην κρεμάστρα και ήπιε στα γρήγορα μια γουλιά καφέ πριν τρέξει στο meeting room. Τέλειωσε πριν το καταλάβει - το meeting, όχι ο καφές.
Μπήκε βιαστικά στην κουζίνα.
-Υπάρχει τίπoτε να φάω, αγάπη; ρώτησε τη γυναίκα του. Είχε φτιάξει μουσακά. (Πάλι;) Τέλειωσε το πιάτο του πριν το καταλάβει.
Μπήκε βιαστικά στη στροφή. Ευτυχώς, φορούσε ζώνη ασφαλείας. Προσπάθησε να κάνει το κόλπο που έκαναν πιτσιρικάδες με τα αμάξια των πατεράδων τους και να αφήσει το φρένο ενώ θα ισιώνει το τιμόνι. Τέλειωσε πριν το καταλάβει χτυπώντας το κεφάλι του στο κολωνάκι της πόρτας.
Πίσω απ' το μαύρο πέπλο που έπεφτε σαν αυλαία στον αμφιβληστροειδή του πρόλαβε να δει μέσα σε εκτυφλωτικό φλας τις σιλουέτες δυο γυναικών.
http://mantalena-parianos.blogspot.com/
Η γνώμη του Πετεφρή: καθώς το κείμενο της mantalena parianos έρχεται τυλιγμένο από μία πρωτοφανή (γιά τα δεδομένα του critical error) βροχή σχολίων, σπεύδω να σχολιάσω γρήγορα, γιά να αποφύγω την εσωτερική φωνή που τραγουδάει "roses on your grave"*.
Το κείμενό σας έχει μιά γερή βάση: είναι δομημένο ωσάν αποσυναρμολογημένο pantum, με τις επαναλήψεις να περιορίζονται στο "μπήκε βιαστικά" και στο "τέλειωσε πρίν το καταλάβει". Δεν είναι ποίημα, προφανώς, αλλά χρωστάει πολλά στην ανάγνωση και κατανάλωση ποιημάτων- βρήκα πολλές αναλογίες με τον "τρελό λαγό" του Σαχτούρη, ακόμη και θεματικά. Ανήκει στα κείμενα όπου η ποιητική ιδέα κυριαρχεί πάνω στην ποιητική άδεια.Η επαναληπτικότητα υπάρχει ακόμη και στην τετράκις αναφερόμενη ενέργεια μέρους της κεφαλής: λίγο σάλιο να στάζει,μιά γουλιά καφές,ο μουσακάς στο πιάτο, το κεφάλι στο κολονάκι.Παρομοίως, ένας άνδρας που έρχεται όπου νά΄ναι, η αργοπορεία στο ραντεβού,η ερώτηση στην αγάπη του,και η ευτυχία να φοράς ζώνη ασφαλείας. Ως ποιητικό όν θα είχατε παρευθύς ακυρωθεί, αλλά έχετε εφαρμόσει αυτούς τους συνειρμούς σε μιά dt πεζογραφική πινελιά, οπότε οι παραβάσεις υποτιθέμενων κανόνων σας ευεργετούν. Μερικές απορίες μου τις πρόλαβε ο fight back. Ξεχνώντας τώρα τις "πηγές",σπεύδω να σας πω ότι δεν με βρίσκει σύμφωνο ο έπαινος "τόσο μικρό, άρα καλό" που συνοδεύει τις πρώτες αναγνώσεις του. Γιά αυτό που θέλει να εκφράσει, είναι μάλλον πολύλογο.Όχι πάντως φλύαρο.Και καθώς οι φλασιές της ζωής ενός "ενόχου" ορθώς παραμένουν ανισομερείς, θα μπορούσατε να επιλέξετε μιά κρουαζιέρα είκοσι λέξεων πρίν πέσει το πέπλο.
Επαινώ κάθε πεζό κείμενο που ενσωματώνει την γνώση της ποιήσεως.Δεν εννοώ "γνώση" τον λυρισμό, ή κάτι σαν κι αυτόν ,που μονίμως καταλαμβάνει μεγάλο χώρο στην αντίληψη των ανθρώπων γιά την ποίηση. Στήσατε με κοφτές πεζολογικές αποστροφές ένα καλό παράδειγμα υφαντού με στημόνια και υφάδια άλλης disciplina.Καλώς, κατά τη γνώμη μου.
Σε άλλο ζήτημα σκαλώνω: μεγάλη φασαρία, προετοιμασία, προλογίσματα και παρόμοια ρήματα, ενώ πήρατε την απόφαση μιάς έκθεσης.Έχω διαβάσει πολλές χιλιάδες λέξεών σας, επομένως δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν τις εκτιμάτε ή δεν τις σέβεστε.Αρα, έστω άκριτα, θεωρώ την υποβολή σας, μιά αναστηλωτική η κατεδαφιστική ενέργεια ψυχολογικού χαρακτήρα.
*το "roses on your grave",ερμηνεύστε το σαν ένα σχόλιο στο dead flowers των Stones.Αισθάνθηκα προς στιγμήν όπως ο Μιχαλάκης ανταμώνει την queen of the underground τριγυρισμένη στην πολτρόνα της από τους θαυμαστές της.
Η άποψη του Μίχου
Γκαιμπελικά ομιλώντας θα πω πως όταν κάνεις κριτική αρνητική κάποιου φορέα δημοσιότητας μεγαλύτερου από σένα, του κάνεις απλώς διαφήμηση. Δεύτερον, τελικά ο φόβος της απόρριψης μεγαλώνει με τη δημοφιλία... Έτσι ο πλέον αρνητικός κριτής του κειμένου θα παραμείνει η ίδια η Μανταλένα. Η οποία στη συνείδησή μου παραμένει ένα σημείο σταθερό για τις συντεταγμένες του ήθους που κάποιες φορές μας καλεί να πάρουμε θέση στην ιστόσφαιρα. Με υπερκάλυψε ο Πετεφρής, αλλά θέλω να επιμείνω σε ένα θεματάκι. Πως κλείνεις μιαν αφήγηση όπου ο ήρωας πεθαίνει; Θυμήθηκα μια νουβέλα του Ζαν Τζιονό που θυμάμαι είχε ένα τέλος τέτοιου τύπου ευφυές. Ωστόσο το γεγονός παραμένει. Προσωπικά με πιάνω κάποιες φορές να προσομοιώνω μέσα σε μεγάλη αγωνία το ποιες θα είναι οι τελευταίες μου σκέψεις...καθώς το διοξείδιο του άνθρακα θα γαλαζώνει το εσωτερικό τοπίο...Ωραία η φωτογραφική άποψη του κειμένου, ένα φλας που εντέλει καίει τις σιλουέτες δυο γυναικών. Θα το ήθελα σε δέκα παραλλαγές , σαν το θάνατο σε ένα παιχνίδι υπολογιστών όπου πάντα υπάρχει η δυνατότητα να αναβιώσεις, σαν τελική θέση της κάμερας που φωτίζει και συνδέει τα ως τη στιγμή εκείνη πεπραγμένα... Ενώ τώρα δεν έχουμε παρά μια εξεικόνιση εκείνου του "έφυγε" των δημοσιογράφων. Πως το έλεγε ο Ρίλκε στις σημειώσεις του Μάλτε Λάουριτς Μπρίγκε, κανείς δεν έχει την πολυτέλεια για να προετοιμάσει έναν προσωπικό θάνατο. Υπό αυτούς του όρους ο δυτικός πολιτισμός είναι μια τεράστια βιομηχανία που παράγει μόνο λήθη του θανάτου. Γι αυτό και ο κατ εξοχήν τρομοκράτης της είναι ο θάνατος. Διπλά τρομακτικός στην ακαριαία στιγμή όπου ο άλλος πεθαίνει πάντα κι εγώ ζω...
Τρίτη 10 Απριλίου 2007
mantalena parianos - Σκηνή XXIVII
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
42 σχόλια:
Καλημέρα
μπορώ να κάνω δυο διορθώσεις στο κείμενό μου καλέ κυρία;
1. Εκεί που γράφει: "Προσπάθησε να κάνει το κόλπο που του έκαναν πιτσιρικάδες
πρέπει να σβηστεί το "του"
και
2. στην τελευταία παράγραφο, θα προτιμούσα εν τέλει να γίνει παρατατικός ο χρόνος, δηλαδή:
"Πίσω απ' το μαύρο πέπλο που ΕΠΕΦΤΕ (όχι "έπεσε") σαν αυλαία κ.λπ. κ.λπ."
Ευχαριστώ προκαταβολικά
Μ
Ντάξει μαντάμ;
Ολοι με τις παράλογες απαιτήσεις σας.
Μerci.
:]
Νομίζω ότι τώρα είναι ολοκληρωμένο το αριστούργημα.
(αν αλλάξω γνώμη, μπορούμε να ξαναλλάξουμε τους χρόνους σε ΌΛΟ το ποστ, ή έχεις και άλλες δουλειές να κάνεις;)
:Ρ
βλ. εικόνα δίπλα.
Εννοείς τη μαιτρέσσα που ξυλοφορτώνει το γκομενάκι;
Αυτά είναι...
Συνεπώς, με συγχωρείτε αφάνταστα πολύ αν σας διέκοψα για ένα γαμωπαρατατικό.
Στο μέλλον θα φροντίζω καλύτερα τη σύνταξή μου: το τελευταίο που θα ήθελα, θα ήταν να καταλήξω ανοργασμικιά αορίστου (ή παρατατικού) χρόνου.
ΥΓ. Τι μαστίγιο χρησιμοποιείτε;
17 γραμμές.
Πολύ τη συμπαθώ αυτή τη κοπέλα.
Κολοκυθούμπα >>
Χε. 17 ή 1017, δέκα μέρες θα κάνουν πάλι οι κριτές να μας βγάλουν γνωμάτευση και η Ρέντον θα αναγκαστεί πάλι να λυώσει τα μαστίγιά της από την υπερχρήση.
γνωματευση θέτε?
Μανταλένα αν μου επιτρέπεις να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις που θα με βοηθήσουν στην κατανόηση του κειμένου. Και στη συνέχεια κάποιες παρατηρήσεις.
Αρχικα αδυνατώ να καταλάβω τον τίτλο. Είναι λατινικος αριθμός? Αν ναι ποιος αριθμός είναι αυτός? Αν δεν ήταν το V θα ήμουν σίγουρος ότι τα Χ και Ι είναι αποτελέσματα προπο. Εκτος αν V for oVer οπότε με δύο Χ ένα όβερ και δύο άσσους κλείνεις ένα πολύ καλό παρολί.
Τι εννοείς λέγοντας σκηνή? Πρόκειται για μια ή πολλές πράξεις ενός θεατρικού? Μήπως πρόκειται για σκηνή ιγκλού οπότε και το όλο κείμενο λειτουργεί ως μια αλληγορία για τη ζωή στο κάμπινγκ, όπου το meeting room είναι το μίνι μάρκετ και ο βιαστικός καφές είναι ο στιγμιαίος σπαστός φιέστα φραπέ? Πρόκειται για μια αντιπαραβολή του γρήγορου ρυθμού της καθημερινής ζωής στην οποία όλες οι απολαύσεις κι όλοι οι πόνοι –κι ο ίδιος ο θάνατος ακόμα – συμβαίνουν τόσο ακαριαία και ασυναίσθητα, με την αργή νωχελική διάθεση της ήρεμης ζωής μέσα στη φύση όπου το όμορφο φυσικό τοπίο μετατρέπεται σε τοπίο της ψυχής.
Πολύ φοβάμαι ότι αν η όλη παραπάνω υποθεσή μου είναι λάθος, τότε το κείμενο σου πάσχει στην θεματική του.
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής με βιαστικές (ΜΗ) απολάυσεις που οδηγούν σε κάποιον αμήχανο θάνατο συνιστά θέμα κατά την άποψη μου παρωχημένο. Φτάνει μόνο μια ματιά στις καθημερινές ειδήσεις για να δεις πως 50ρηδες γονείς 3 παιδιών σκοτώνονται από αυτοσχέδια βαρελότα και οικογένειες ξεγράφονται στο δρόμο για το εξοχικό τους στην Τρίπολη πάνω στην προσπέραση που θα τους επέτρεπε να φτάσουν 4 λεπτά νωρίτερα.
Το ύφος σου με κοφτές προτάσεις που συγκροτούν ένα κολάζ από μικρές εικόνες, μας βάζει αμέσως στο κλίμα αυτού που θες να περιγράψεις γιατί πολύ απλά το έχουμε ζήσει κι εμείς, μας περιγράφεις κάτι οικείο με απλό και ψυχρό τρόπο, έτσι που μας βάζεις σε θέση ταύτισης με τους ήρωες.
Όμως δεν πιστεύω ότι προσθέτεις κάτι καινούργιο στην ουσία του θέματος, με αποτέλεσμα να νιώσουμε μεν τη μικρή ανατριχίλα της βεβαιότητας ότι κι η ζωή μας έχει την ίδια πορεία και ίσως και την ίδια κατάληξη, αλλά δυστυχώς θα προσπεράσουμε και θα ξεχάσουμε το κείμενο γρήγορα, αφού όπως προείπα την ίδια ανατριχίλα τη νιώθουμε και από ένα απλό δελτίο ειδήσεων.
Wow.
Φάιτ Μπακ>>
Θα απαντήσω στις ανακριτικές ερωτήσεις σου -ακόμη και στις πιο ανάγωγες, διότι είμαι και φιλήδονος και ευπροσήγορος κορασίς.
"Αρχικα αδυνατώ να καταλάβω τον τίτλο. Είναι λατινικος αριθμός? Αν ναι ποιος αριθμός είναι αυτός?
-Το βρήκες μόνο κατά το ήμισι. Είναι ένας λατινικός ΛΑΘΟΣ αριθμός - σύμβολο μιας "λανθασμένης σκηνής".
V = VreAparataMas
Συνακόλουθα: τι εστί "παρολί";
----------------------------
"Τι εννοείς λέγοντας σκηνή? Πρόκειται για μια ή πολλές πράξεις ενός θεατρικού? Μήπως πρόκειται για σκηνή ιγκλού" [mpla mpla mpla] οπότε και το όλο κείμενο λειτουργεί ως μια αλληγορία για τη ζωή στο κάμπινγκ"
-α) Tα ιγκλού δεν είναι σκηνές, αστοιχείωτε. Tα ινδιάνικα τίπι είναι (κάτι σαν τη ζωή στα κάμπινγκ που φαίνεσαι να την κατέχεις τόσο καλά, φραπεδιστή του ονείρου)
β) Τα θεατρικά δεν έχουν σκηνές, έχουν "πράξεις".
Στον κινηματογράφο έχουν σκηνές. Στον κινηματογράφικό γύρισμα, η πλακέτα μπροστά στην κάμερα, σηματοδοτεί τη "Σκηνή 253173, take 63".
"ο αμήχανος θάνατος συνιστά θέμα κατά την άποψη μου παρωχημένο".
-Α, μα τότε έχω να σου αντιπροτείνω πολλά ακόμη "παρωχημένα θέματα" ανάμεσα στα φυσικά φαινόμενα: η βροχή είναι μια σωστή μπαναλαρία, το ηλιοβασίλεμα φοβερή βαρεμάρα, η μετανάστευση των πτηνών σκέτη κούραση κάθε χρόνο τα ίδια, μόνο η λειψυδρία και το σεξ πίσω απ' τους ξερούς θάμνους εμφανίζουν πλέον ένα κάποιο σασπένς.
Άσε που ο θάνατος είναι από μόνος του θέμα ζοφερό (γι' αυτό και φρόντισε να τον καταργήσει και η ΟΥΕΦΑ τόσο "ξαφνικά" όσο ξαφνικά και τον εθέσπισε).
"δεν πιστεύω ότι προσθέτεις κάτι καινούργιο στην ουσία του θέματος"
-Συμφωνούμε. Εγώ πάντως ουδέποτε είχα τέτοια φιλοδοξία - εσύ πώς και είχες αυτή την προσδοκία, με αποτέλεσμα να αισθάνεσαι ότι πρέπει να μου επισημάνεις κάτι τέτοιο;
"με αποτέλεσμα να νιώσουμε μεν τη μικρή ανατριχίλα της βεβαιότητας"
-Πάλι καλά! Φαντάζεσαι να νιώθαμε την ΜΕΓΑΛΗ ανατριχίλα μιας ΜΙΚΡΗΣ βεβαιότητας;
"αλλά δυστυχώς θα προσπεράσουμε και θα ξεχάσουμε το κείμενο γρήγορα, αφού όπως προείπα την ίδια ανατριχίλα τη νιώθουμε και από ένα απλό δελτίο ειδήσεων."
-Θα σου απαντήσω με έναν παραλληλισμό από την κριτική σου, χωρίς αυτό να σημαίνει και ότι την παίρνω στα σοβαρά:
"θα προσπεράσετε το κείμενο γρήγορα" μόνο και μόνο "για να φτάσετε 4 λεπτά νωρίτερα" στον προορισμό σας;
YΓ.
Και αφού δέχομαι καλοπροαίρετα τις συμβουλές, να δώσω κι εγώ μια καλοπροαίρετη συμβουλή: Να μην τρώς βαριά το βράδυ, γιατί ξυπνάς κακόκεφος.
:]
η μανταλένα προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τον φάιτ μπακ.
Thanks for you work and have a good holiday.
ΚΟΛΟΚΥΘΕΝΙΑ >>
"Thanks for you work and have a good holiday" ???
Κάτι τέτοια νόμιζα ότι τα γράφει μόνο κάποιος David Santos.
Παρολί = περισσότερα από ένα στοιχήματα συνδιασμένα σε ένα και μοναδικό στοίχημα, στο οποίο η συνολική απόδοση είναι το αποτέλεσμα του πολλαπλασιασμού των αποδόσεων όλων των μεμονομένων στοιχημάτων και πληρώνεται εφόσον όλα είναι σωστά. Αν είχες ασχοληθεί με το ποδόσφαιρό και το στοίχημα ειδικότερα θα το γνώριζες.
Ομολογώ πως διασκέδασα περισσότερο τη σκληρή αμυντική απάντηση οχύρωσης του κειμένου σου από έξωθεν κινδύνους, παρά το ίδιο το κείμενο.
Όσες φορές κι αν ξαναδιάβασα το σχόλιο μου δεν είδα γραμμένο το "ο αμήχανος θάνατος συνιστά θέμα κατά την άποψη μου παρωχημένο"(χωρίς αυτό να σημαίνει πως διαφωνώ κιολας). Αυτό που ακριβώς είπα ήταν ότι η κριτική της σύγχρονης βιαστικής ζωής και των συνεπειών της είναι ως θέμα παρωχημένο. Αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορεί να γίνουν αριστουργήματα πάνω σε αυτό το θέμα, εφόσον προσθέσουν κάτι καινούργιο, μας εκπλήξουν, μας κάνουν να δούμε μια μοναδικότητα σ’αυτό που διαβάσαμε.
Εσυ όμως μανταλένα δεν είχες τέτοια φιλοδοξία γράφοντας το κείμενο – ποιος ακριβώς ήταν ο στόχος σου?
Η καθεαυτή κρίση του τρόπου ζωής αυτού ως λαθεμένου ( λανθασμένη σκηνή)?
Παραδέχτηκα από το προηγούμενο σχόλιο μου πως είδα μέρος του εαυτού μου στο κείμενο σου, το έβαλα στα θετικά του κειμένου. Και συνεχίζω κυνικά να υπερασπίζομαι τη στάση ζωής μου. Φυσικά και θα προσπεράσω το κείμενο για να πέσω με τα μούτρα 4 λεπτά νωρίτερα σε κάποιο άλλο αριστούργημα (με παραπλήσια ίσως θεματολογία).
(εντάξει το ομολογώ –παράφαγα χτες το βράδυ :p )
(κολοκύθι – δικιο εχει μην γινεσαι david santos)
"Παρολί = Αν είχες ασχοληθεί με το ποδόσφαιρό και το στοίχημα ειδικότερα θα το γνώριζες.
-Mε κολακεύεις. Θεωρώ την ποδοσφαιρική άγνοια μεγάλο προσόν.
:)
Ομολογώ πως διασκέδασα περισσότερο τη σκληρή αμυντική απάντηση οχύρωσης του κειμένου σου από έξωθεν κινδύνους, παρά το ίδιο το κείμενο.
-Ρε συ, υπερβάλλεις. Η απάντησή μου ήταν απλώς προθέρμανση μπροστά σε αυτό που περιμένω από τους Μίχο + Πετεφρήμαν.
Η κριτική τους είναι απο μόνη της έργο τέχνης. (γλιψ γλιψ)
Όσες φορές κι αν ξαναδιάβασα το σχόλιο μου δεν είδα γραμμένο το "ο αμήχανος θάνατος συνιστά θέμα κατά την άποψη μου παρωχημένο"(χωρίς αυτό να σημαίνει πως διαφωνώ κιολας).
Η ακριβής διατύπωσή σου ήταν:
"Ο σύγχρονος τρόπος ζωής με βιαστικές (ΜΗ) απολάυσεις που οδηγούν σε κάποιον αμήχανο θάνατο συνιστά θέμα κατά την άποψη μου παρωχημένο" .
Κρατησα μόνο το συμπέρασμα για συντομία - αλλά και επειδή το βρήκα κουραστικό σαν διατύπωση (Πόσω μάλλον τώρα που με αναγκάζεις να το επαναλάβω). Συμφωνούμε λοιπόν ότι ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ σε αυτό?
:)
Δεν βρίσκω τίποτε "παρωχημένο" στο Μεγάλο Ανθρώπινο Δράμα, γαμώ τον Αισχύλο μου.
H κριτική της σύγχρονης βιαστικής ζωής και των συνεπειών της είναι ως θέμα παρωχημένο. Αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορεί να γίνουν αριστουργήματα πάνω σε αυτό το θέμα (...)
Εσυ όμως μανταλένα δεν είχες τέτοια φιλοδοξία γράφοντας το κείμενο – ποιος ακριβώς ήταν ο στόχος σου?
Η καθεαυτή κρίση του τρόπου ζωής αυτού ως λαθεμένου ( λανθασμένη σκηνή)?
-Επιτέλους, μια ευθεία ερώτηση - για την οποια όμως θα λάβεις πάλι απογοητευτική φοβάμαι, απάντηση: καμία φιολοδοξία φίλε φάιτ μπακ. Σε αντίθεση με άλλους συμπλόγκερς, δεν επιθυμώ να γίνω συγγραφέας γιατί ξέρω ότι δεν μπορώ επειδή δεν έχω τα φόντα.
Συνεπώς, όχι "αριστούργημα" δεν θα μπορούσα να σκηνοθετήσω με λέξεις, αλλά ούτε έναν κατάλογο για τα ψώνια που να οδηγεί με λογική ακρίβεια στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ (ώστε πρώτα να μπουν στο καλάθι τα συσκευασμένα/τυποποιημένα προϊόντα και τελευταία τα κατεψυγμένα γιατί οι ουρές στο ταμείο είναι μεγάλες, if you know what I mean).
"Παραδέχτηκα από το προηγούμενο σχόλιο μου πως είδα μέρος του εαυτού μου στο κείμενο σου, το έβαλα στα θετικά του κειμένου.
-Σου αρέσει ο μουσακάς; Ήμαρτον, ρε Φάιτ Μπακ!
:Ρ
"Και συνεχίζω κυνικά να υπερασπίζομαι τη στάση ζωής μου."
Don't we all?
Η ίδια η ιστορία μου είναι βγαλμένη απ' τη ζωή! Ευτυχώς όχι τη δική μου.
;)
:)
Επιτέλους, μια ευθεία ερώτηση - για την οποια όμως θα λάβεις πάλι απογοητευτική φοβάμαι, απάντηση: καμία φιολοδοξία φίλε φάιτ μπακ. Σε αντίθεση με άλλους συμπλόγκερς, δεν επιθυμώ να γίνω συγγραφέας γιατί ξέρω ότι δεν μπορώ επειδή δεν έχω τα φόντα.
Συνεπώς, όχι "αριστούργημα" δεν θα μπορούσα να σκηνοθετήσω με λέξεις, αλλά ούτε έναν κατάλογο για τα ψώνια που να οδηγεί με λογική ακρίβεια στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ (ώστε πρώτα να μπουν στο καλάθι τα συσκευασμένα/τυποποιημένα προϊόντα και τελευταία τα κατεψυγμένα γιατί οι ουρές στο ταμείο είναι μεγάλες, if you know what I mean).
Με πόση ευγλωττία υπεράσπισες το άχρηστο της προσπάθειάς σου, τώρα αν σου πω ότι εμένα το ποστάκιον (σε όποιο είδος και να συγκαταλέγεται - ή όχι) μου άρεσε, τί επιχειρήματα θα βρεις; Ηταν σαν βιντοκλιπ σε χαρτί.
Συγγραφέας ίσως αργήσει να βγει από το κρίτικαλ έρρορ, όμως κριτικός στα σπάργανα διαφαίνεται ήδη (call him fight back). Και η σημερινή του παρέμβαση δίνει μια άλλη διάσταση στην προσπάθεια: η γνωμη των δυο κριτών μας vs της γνώμης του φιλοθεάμονος κοινού. Από τη χαρά μου θα πετάξω τα πέτσινα και θα κάνω outting στα outfit hello kitty.
Όπως έχω ξαναπεί δεν πιστεύω πως υπάρχει καλοπροαίρετη κριτική γιατί τότε η ίδια η κριτική θα αυτοαναιρούνταν, κι ως εκ τούτου έχω αποφασίσει να μην ακούσω κανέναν κριτικό εφόσον θέλω να συνεχίσω να γράφω. Το ότι εγώ δεν πρόκειται να ρίξω κείμενο εδώ μέσα όμως,δεν με εμποδίζει να παρακολουθώ τους άλλους που το κάνουν και να τους θαυμάζω για τα κουράγια τους. Πέρα από αυτό εγώ σήμερα 5:33 πμ, διάβασα ένα μικρό κειμενάκι που με παρέπεμπψε σε μια κινηματογραφική σκηνή και την ξετύλιξε στα μάτια μου με τον πλεον ρεαλιστικό τρόπο. Αν οι άνθρωποι έχουνε μεθοδεύσει τα βήματα της αυτοκτονίας τους μέσα στους τρελούς ρυθμούς της ζωής τους και ούτε στην παράνομη σχέση τους δεν είναι ικανοί να χαλαρώσουν να δώσουν και να πάρουν, το μόνο ευχάριστο αναπάντεχο γι' αυτούς είναι ο θάνατος στην επόμενη στροφή. Πολύ διδακτικό χωρίς συμβουλευτικές υστερίες, πολύ μεστό, και πέρα από την θλιβερή πραγματικότητα που θίγει , λειτουργεί σαν καυτό λάδι επάνω στο πόδι που πάτησε σκουριασμένη πρόκα. Πονάει, αλλά απομακρύνει τον κίνδυνο του τέτανου.
Σκέφτομαι τώρα, ότι μια σκουριασμένη πρόκα έχουμε οι περισσότεροι καρφωμένη στη ζωή μας.
Εμένα αυτό το κείμενο μου κάνει. Μου άρεσε. Και δεν θα ξαναμπώ για να διαβάσω επ' αυτού άλλη γνώμη, όπως δεν θα το έκανα αν το συναντούσα στο βιαστικό ξεφύλλισμα ενός βιβλίου που σκόπευα ν' αγοράσω.
Herinna, αν αντί για κριτική λέγαμε "γνώμη, συμβουλή, παραίνεση" θα ηχούσε καλύτερα;
Αν είμασταν εκ πρωιμίου τόσο αυτάρκεις και αδιαφορούσαμε για τη γνώμη, συμβουλή, παραίνεση, κριτική των άλλων, τί δουλειά έχουμε στη μπλογκόσφαιρα που το ζητούμενο πρώτα απ΄όλα είναι η επιβεβαίωση;
Για τόσο σύντομο . . . πολύ μεγάλο!
Μου άρεσε πολύ.
Χρόνια Πολλά.
Aγαπητέ Πετεφρήμαν,
με κολακεύετε, αλλά είμαι μάλλον αδαής – Σαχτούρη δεν έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου, συνεπώς θα εκλάβω τις αναλογίες στις οποίες αναφέρεστε σύμπτωση και απόδειξη ότι δεν γράφω δα και τίποτα καινούριο.
Όπως λοιπόν, δεν μπορεί κανείς να γράψει ένα θεατρικό αν δεν έχει δει πολύ θέατρο στη ζωή του, έτσι θεωρώ ότι κι εγώ δεν μπορώ να γράψω ποτέ τίποτα της προκοπής γιατί δεν έχω διαβάσει τίποτα διεξοδικά, αλλά μόνο εμμονικά και άναρχα ότι μου γυάλιζε – μάρτυράς μου ο Σαχτούρης.
;)
Η νύξη σας στην «κρουαζιέρα 20 λέξεων» με ανατρίχιασε, μέρες που ‘ναι... όσο και να συμφωνώ στο ότι ξαναδιαβάζοντάς αυτό που έγραψα βρίσκω να έχετε δίκιο πως θα μπορούσε να είναι πολύ πιο σύντομο!
Πάντως, όπως έγραψα και στη Renton σε mail, πιστεύω ότι υπάρχει η λογοτεχνία – ως τέχνη του λόγου, και υπάρχουν και τα blogs. Σοβαρά! Δεν θεωρώ ότι έχουν τίποτε άλλο κοινό μεταξύ τους, ακτός από τα εξωτερικευμένα αντικειμενικά σύμβολα: τις λέξεις.
Αν αυτό που έγραψα το διαβάζατε τυπωμένο ή δημοσιευμένο κάπου, θα το βρίσκατε μεγάλη μπούρδα, πιστέψτε με. E, για πόστ μπορεί και να περνάει όσην ώρα κάποιο άλλο ανοιχτό παραθύρι π.χ. κάνει download ένα τραγουδάκι (από blog φυσικά), αυτό εννοώ.
Επαινώ κάθε πεζό κείμενο που ενσωματώνει την γνώση της ποιήσεως.Δεν εννοώ "γνώση" τον λυρισμό, ή κάτι σαν κι αυτόν ,που μονίμως καταλαμβάνει μεγάλο χώρο στην αντίληψη των ανθρώπων γιά την ποίηση.
Ο λυρισμός είναι υπερεκτιμημένος. Ζούμε στα ‘00s – την εποχή των μηδενικών, και η ποίηση στη ζωή μας θα πρέπει να ξαναγίνει πολεμική πράξη. Ως διαβόλου κάλτσα πιστεύω στη δύναμη του ρομαντισμού και ουχί στην κλαψομουνίασις.
Σε άλλο ζήτημα σκαλώνω: μεγάλη φασαρία, προετοιμασία, προλογίσματα και παρόμοια ρήματα, ενώ πήρατε την απόφαση μιάς έκθεσης.
Αν αναφέρεστε στο προλογητικό- ποστάκιο που έκανα στο blog μου, έγινε για λόγους σκοπιμότητας φυσικά – αλλά όχι για να σπεύσουν όλοι να διαβάσουν αυτό που έγραψα, όσο να επισκεφθούν το blog. Renton πές κι εσύ!
Έχω διαβάσει πολλές χιλιάδες λέξεών σας, επομένως δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν τις εκτιμάτε ή δεν τις σέβεστε.
Οι λέξεις είναι πουτάνες. Πάνε με όλους. Kαι είναι και μολυσμένες γιατί αλλιώς θα πω εγώ «σ’ αγαπώ» και αλλιώς ο Φώσκολος. Φανταστείτε ένα παιδί που μεγαλώνει βλέποντας σαπουνόπερες – πώς θα μπορέσω εγώ να το πείσω αύριο για οτιδήποτε; Όπως π.χ. ότι ΤΙ ΕΝΝΟΩ όταν του λέω «σ’ αγαπώ»; Στα λόγια και τα βλέματα τα καταφέρνω καλύτερα. (ελπίζω να απάντησα).
το "roses on your grave",ερμηνεύστε το σαν ένα σχόλιο στο dead flowers των Stones. Αισθάνθηκα προς στιγμήν όπως ο Μιχαλάκης ανταμώνει την queen of the underground τριγυρισμένη στην πολτρόνα της από τους θαυμαστές της.
Ma, δεν είναι! «Νομίζει ότι είναι η Βασίλισσα του Underground», ο Μιχαλάκης το ουρλιάζει καθαρά: I know you think you’re the queen of the underground.
Αν αναζητούσα ταύτιση πάντως, μάλλον θα ήταν στον στίχο “I’ll be in my basement room with a needle and a spoon / and another girl to take my pain away”.
Άσμα ασμάτων αναφέρατε κι ευχαριστώ.
Αν αναφέρεστε στο προλογητικό- ποστάκιο που έκανα στο blog μου, έγινε για λόγους σκοπιμότητας φυσικά – αλλά όχι για να σπεύσουν όλοι να διαβάσουν αυτό που έγραψα, όσο να επισκεφθούν το blog. Renton πές κι εσύ!
Nαι, ήσουν η μεταπασχαλινή ατραξιόν, τρομάρα σου.
Είναι, mantalena, είναι η βασίλισσα. Ο Μιχαλάκης δεν το πιστεύει.Εκ του ασφαλούς, εφ όσον καταλήγει"θήλεια ετέρα μαστεύει τον πόνο μου"
:)
Κλαψ.
:)
προς αποφυγή παρεξηγήσεων pls:
(και σε σένα πάει αυτό φάιτ μαν)
δεν συμμερίζομαι την άποψη που διατυπώθηκε σχετικά με ότι κάθε κριτική είναι κακόβουλη κ.λπ. κ.λπ., θα ήθελα όμως να πω, ότι θα πρέπει και ο κριτικός να περιμένει τα όμοια, vous ne trouvez pas?
Αν μη τι άλλο, μια ανταποδοτική απάντηση - αυτό μου φαίνεται δίκαιο!
Φάιτ μπακ - η απάντησή μου δεν εμπεριέχει κανενός είδους εμπάθεια, ελπίζω να το κατάλαβες, ε;
Στο κάτω κάτω όποιος εκθέτει κάτι από τον εαυτό του (με οποιοδήποτε τρόπο, και ηθελημένα ή όχι), ουσιαστικά θέτει εαυτόν στην κρίση των γύρω του.
Πετεφρή >>
Χρησιμοποιείτε το άσμα με αλληγορικό τρόπο στη συνομιλία μας.
Σπαζοκεφάλιασα τώρα.
:]
εννοειται οτι κριτικος δεν ειμαι (renton). μπορω και θα λεω την αποψη μου ή θα αστειευομαι κιολας οπως στην προκειμενη περιπτωση, εφοσον εχω τη βεβαιοτητα οτι ο κρινομενος δε θα παρεξηγηθει (mantalena)
προσωπικα δεν κρινω, αλλα δεν καταλαβαινω και τη σταση της herinna που δε θελει να κριθει αλλα (κυριως αυτο δεν καταλαβαινω) "θαυμαζει" αυτους που το "τολμανε".
"Αν είμασταν εκ πρωιμίου τόσο αυτάρκεις και αδιαφορούσαμε για τη γνώμη, συμβουλή, παραίνεση, κριτική των άλλων, τί δουλειά έχουμε στη μπλογκόσφαιρα που το ζητούμενο πρώτα απ΄όλα είναι η επιβεβαίωση;"
Αδιαφορώ για την επιβεβαίωση σε ότι αφορά την κριτική ματιά renton. Γράφω γιατί αυτό κάνω σε όλη μου τη ζωή. Αν αγγίξω έστω και έναν, έχω πετύχει το σκοπό μου. Αν περισσότερους από έναν, έχω λόγο ύπαρξης...λογοτεχνικά πάντα.
Όλα τα άλλα ανάγονται σε διαδικασίες και τακτικές που περισσότερο αποπροσανατολίζουν παρά προσφέρουν. Άποψή μου.
Παρακαλώ Μανταλένα, εξακολουθεί να μου αρέσει το κειμενό σου. Το ότι εγώ υπογράφω σαν Μπάλιου κι εσύ σαν Μανταλένα, δεν αλλάζει αυτή την αλήθεια. Ίσως μάλιστα την επιτείνει κι όλας αν με εννοείς. Αν όχι τι να κάνουμε...
ΗΕΡΙΝΝΑ >>
Δεν αμφιβάλλω για τίποτα απ' όσα γράφεις, εγραψα απλώς ότι διαφωνώ με την άποψη που διατυπώνεις για την κριτική.
δεν πιστεύω πως υπάρχει καλοπροαίρετη κριτική γιατί τότε η ίδια η κριτική θα αυτοαναιρούνταν,
-Δεν μπορώ να ξέρω γιατί το λες αυτό, αλλά επειδή υπήρξα αντικείμενο κριτικής πολύ συχνά κα επί μακρόν στη ζωή μου, σε πληροφορώ ότι ΟΥΔΕΠΟΤΕ με αποασχόλησε. Για την ακρίβεια, θεωρούσα ΦΙΛΟ μου όποιον μου έλεγε την αλήθεια (του) ή αυτό πυο έβλεπε σε μένα. Τα *συγχαρητήρια* και *είσαστε έξοχοι* δεν μου λένε τίποτα. Γι' αυτό τα προσπερνούσα πάντοτε. Εύκολα.
Μια συνακόλουθη ερώτηση: η κριτική του Πετεφρή στο post μου αυτό (επιμένω να μην το θεωρώ άξιο κανενός άλλου λογοτεχνικού χαρακτηρισμού), σου φαίνεται ότι "δεν είναι καλοπροαίρετη";
Και ακόμη:
Η κριτική η δική σου στο βιβλίο της Κωνσταντίνας στο blog σου, είναι κακοπροαίρετη εξ ορισμού επειδή είναι κριτική; Αρνούμαι να το πιστέψω!
_________________________
κι ως εκ τούτου έχω αποφασίσει να μην ακούσω κανέναν κριτικό εφόσον θέλω να συνεχίσω να γράφω.
Αναρωτιέμαι τι θα σου συνέβαινε αν κάποια μέρα, ΣΥΜΦΩΝΟΥΣΕΣ με κάτι που θα έγραφε κάποιος με κριτική ματιά απέναντι σε ένα κείμενό σου... Θα αναθεωρούσες;
Εγώ για παράδειγμα, συμφωνώ με αυτό που μου έγραψε ο Πετεφρήμαν (σόρι που αναφέρομαι συνεχώς σε αυτή την κριτική αλλά ο κ. Μίχος δεν με έχει περιλάβει ακόμη).
Δεν είπαμε να τα παρατήσεις στην πρώτη κριτική που θα σου λέει "παράτα τα", αλλά αν"πρόκειται "να συνεχίσεις να γράφεις" όπως λες, ΠΡΕΠΕΙ να εξακριβώσεις τι εντύπωση κάνουν τα γραφόμενά σου στους άλλους.
_____________________________
Το ότι εγώ δεν πρόκειται να ρίξω κείμενο εδώ μέσα όμως, δεν με εμποδίζει να παρακολουθώ τους άλλους που το κάνουν
Το ότι κάθε άνρθωπος είναι ελεύθερος (sic) να κάνει ότι θέλει και μπορεί, είναι προφανές.
Καλοπροαίρετα όμως (ξαναματα-sic) θέλω να αναφέρω -ασκώντας ενδεχομένως έμμεση κριτική σε αυτή σου την πρόταση- ότι μια πιο δόκιμη έκφραση για μια λογοτέχνη όπως εσύ, από το "να ρίξω κείμενα εδώ μέσα", είναι αυτή που η οικοδέσποινά μας και οι κριτές έχουν υιοθετήσει από την πρώτη μέρα υπαρξης αυτού του blog:
"υποβολή κειμένων".
Σύμφωνα με αυτή τη λογική και σε ότι με αφορά - αφού θεωρώ ότι συγκαταλέγομαι "σε αυτούς που το κάνουν" , οφείλω να σε πληροφορήσω ότι "δεν έριξα κείμενο εδώ μέσα", έστειλα mail, υπόβαλλα τα σέβη μου και τις λεξούλες μου, και κάθισα στο μαξιλαρένιο μου κόκπιτ μπροστά στο PC να περιμένω την ετυμηγορία, το χιούμορ, την παρεξήγηση ή ακόμη και τη δυσπιστία αν θες, των συνανθρώπων μου. Yo.
:D
Πολλη συζητησις ρε παιδια. Το θεμα ειναι να μην παιρνεις το εαυτο σου και πολυ σοβαρα.
Η οπως ειπε και ο Λενος Χρηστιδης δια στοματος Πετρου και Λουκα:
"Πετρος: Το θεμα ειναι να χεις μια καρεκλα να καθεσαι.
Λουκας :Το θεμα ειναι να χεις δυο καρεκλες μια για να καθεσαι και μια για να βαζεις τα ποδια σου."
Ας αραξουμε ολοι, κερναω ιματζινερι μοχιτος.
Εμενα κατι αλλο με πειραζει.Αυτο το μπλογκ υποτιθεται οτι ειναι για ανταλλαγη αποψεων για τα κατατεθεντα δημιουργηματα και μεταξυ των αναγνωστων εκτος απο τους"κριτες".Με θλιβει το γεγονος οτι αυτο δεν εγινε για κανεναν σχεδον απο τους προηγουμενους και τωρα γινεται,μονο και μονο επειδη η κ.Παριανος ειναι καλυτερη στας δημοσιας σχεσεις απο τους αλλους(διοτι αδυνατω να πιστεψω οτι αυτος ο καταιγισμος σχολιων εχει να κανει με το κειμενο).Οποτε για μενα αυτο το μπλογκ,προς το παρον,εχει αποτυχει.......
Κύριε Μίχο,
καλημέρα!
γράφετε πράγματα που ομολογώ πως δεν τα καταλαβαίνω:
("όταν κάνεις κριτική αρνητική κάποιου φορέα δημοσιότητας μεγαλύτερου από σένα, του κάνεις απλώς διαφήμηση. Δεύτερον, τελικά ο φόβος της απόρριψης μεγαλώνει με τη δημοφιλία...")
Ποιος είναι ο "φορέας δημοφιλίας";
Και πώς "ο φόβος της απόρριψης μεγαλώνει τη δημοφιλία";
_______________________
Αρχίζω να καταλαβαίνω από εδώ και κάτω την κριτική σας:
:)
"Έτσι ο πλέον αρνητικός κριτής του κειμένου θα παραμείνει η ίδια η Μανταλένα."
Αυτό που περιγράφετε, μου συμβαίνει δημιουργικά σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου, μέχρι σήμερα. Δεν το ήξερα ότι είναι τόσο ορατό!
Μπερδεύω την καταστροφή με τη δημιουργία, έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση και καθόλου φιλοδοξίες - κάτι που φάνηκε και από τις έως τώρα απαντήσεις μου.
Αλλά, ναι, σε ότι αφορά τη δημιουργικότητα, θα συμφωνήσω -αν καταλαβαίνω καλά αυτό που γράφετε: είμαι ο χειρότερος πρεσβευτής του εαυτόύ μου.
__________________________
Στη συνέχεια πάλι, χάνομαι:
"Η οποία (σ.σ. Μανταλένα) στη συνείδησή μου παραμένει ένα σημείο σταθερό για τις συντεταγμένες του ήθους που κάποιες φορές μας καλεί να πάρουμε θέση στην ιστόσφαιρα.
Είναι καλό τώρα αυτό; Εννοείτε ότι καλώ άλλους ιστολόγους -και μη, να ακολουθήσουν κάποιες συντεταγμένες ήθους; Είμαι κατά των χρηστών ηθών ξέρετε.
Δεν καταλαβαίνω.
:(
___________________________
Αν και το θέμα που με στοίχειωνε γράφοντας αυτό το κειμενίδιο δεν ήταν ο θάνατος -χωρίς να είμαι και απόλύτως βέβαιh αφού ήδη από το πρώτο κριτικής μορφής σχόλιο του Fight back, όλοι διείδαte αυτό το στοιχείο ως συστατικό του post- κρατώ πάντως τη φράση σας
"Ο δυτικός πολιτισμός είναι μια τεράστια βιομηχανία που παράγει μόνο λήθη του θανάτου" -
που και τρομακτική είναι στη συνειδητοποίησή της και οδηγεί σε θαραλλέες παραδοχές.
Σας ευχαριστώ όλους πολύ πολύ πολύ
Λυπάμαι αν ορισμένοι όπως ο/η ψευδοανώνυμος/η "Bar" θεώρησαν αυτή τη συζήτηση ένα παιχνίδι δημόσιων σχέσεων. Τα PR έχουν σκοπό μόνο όταν παρουσιάζουν κάποιο αντίκρυσμα, εδώ τι διακυβεύεται;
Όσο για το αν "αυτό το blog έχει αποτύχει", δεν έχω καμία αρμοδιότητα να απαντήσω.
Όπως λέει και η σια_μέζα "το θέμα είναι να μην παίρνεις τον εαυτό σου πολύ στα σοβαρά".
Οδηγεί σε αγκυλώσεις - θα πρόσθετα.
:)
Ελπίζω να μου ξαναδοθεί η ευκαιρία να θέσω κείμενό μου υπό την κρίση σας!
Αγαπητή μου Μανταλένα για το ήθος εννοώ ότι τουλάχιστον σε μια περίπτωση σε έχω δει να παίρνεις θέση πάνω σε θέματα, την οποίαν επικροτώ και με εκπροσοωπεί, για το θάρρος της και την ανεξαρτησία της.
Τα περί δημοφιλίας, έχω παρατηρήσει ότι οι δημοφιλείς που ως τώρα έδοσαν κείμενο για κρίση το υποτιμούν πριν επειχειρήσουμε να το κρίνουμε.
Και μια απαντησούλα στον Bar.
Τελικά τι θα γίνει με αυτή την αμφιθυμία στα ιστολόγια. Μερικοί μου δίνουν την εντύπωση ότι γίνονται καχύποπτοι με τη δημοφιλία των άλλων και το αποδίδουν μόνο σε δημόσιες σχέσεις. Τι να κάνουμε, η Μανταλένα, ας πούμε είναι πιο κοντά στα ζητούμενα του χώρου ως τώρα και είναι πιο δημοφιλής.Αυτό αρκεί για να βαφτίζουμε τη ζήλια μας αποτυχία των άλλων;
Τώρα τα περί του δέχομαι η δεν δέχομαι την κριτική. Μα εδώ σε θέλω κύριε και μανδάμ. Να γνωρίζεις ότι δεν κατέχεις το απόλυτο της κρίσης κι ωστόσο να πετάς στο χρόνο απόψεις από τη δυσκολία αυτής της θέσης αναλαμβάνοντας τον κίνδυνο να εκφέρεις γνώμη υπό διαρκή αναρώτηση για το ποιός είσαι εσύ και από ποιά θέση εκφέρεις τα λεγόμενά σου. Αλλά αυτό δεν έχει την αφρισμένη ευκολία του πληκτρολογίου, θέλει το πένθος του και κόπο στον οποίο το ελληνάδικο της γραφής δεν είναι συνηθισμένο.
Μίχος
Ευχαριστώ, ευχαριστώ - ξεδιαλύνονται πολλά με αυτή τη δευτερολογία σας.
Η *δημοφιλία* βέβαια, θα συμφωνήσετε ότι είναι κάτι απιστευταπίθανα ΣΧΕΤΙΚΟ. Για μένα πολυ΄απλά δεν υφίσταται - αφού έτσι έγραφα είτε με διάβάσουν 100 είτε 200 άνθρωποι - αφήστε που είναι αστείο και που αναφέρω (ή αναφέροντα σε αριθμούς δημοφιλίας οι επικριτές μου) όταν υπάρχουν ιστολόγια που τα επισκέπτονται 15 και 20 χιλιάδες αναγνώστες (unique visitors) ημερησίως.
Η *δημοφιλία* των ελληνικών ιστολογίων -με εξαίρεση το Νίκο Δήμου ή τον Πιτσιρίκο παλιότερα- είναι ένας μύθος και μια τοπικιστική ασχολία των κατοίκων αυτής της μικρούλας χώρας, αντίστοιχη με το κουτσομπολιό στην πλατεία του χωριού - δεν κάνει καμία διαφορά για μένα αν θα με διαβάσουν 150 ή 200 άνθρωποι! Αλίμονο.
Όλα αυτά τα γράφω για να σας πω το εξής ένα: ότι δεν υποτίμησα το κείμενο -ή τον εαυτό μου από πτωχαλαζονεία, αλλά επειδή είναι το modus vivendi μου αυτό.
Συνεπώς και να με κράζατε εσέις ή ο Πετεφρής για αυτό που έγραψα, δεν θα με στεναχωρούσε καθόλου, αντιθέτως! Έχετε αμφότεροι ένα μοναδικό τρόπο να σφάζετε με το γάντι και με τα εργαλεία της γνώσης σας να αστράφτουν σαν να χρησιμοποιούνται για πρώτη φορά. Κάθε φορά.
:)
Λυπούμαι διότι παρεξηγήθηκα.
Ούτε εξέφερα καμμία κρίση περί"δημοφιλίας"ούτε και κατέκρινα κανέναν.Μου φαίνεται ότι κάποιοι έχουν τη μύγα...
Απλά και μόνο επεσήμανα ένα γεγονός.Ότι ενώ μέχρι τώρα η συμμετοχή του κοινού ήταν μηδενική,ξαφνικά επλήθυναν οι σχολιαστές.Πιστεύω ότι είναι το ίδιο φαινόμενο που ισχύει σε πολλές περιπτώσεις στη ζωή.Στο όνομα θα μαζευτούν πολλοί,κιας μην τους αρέσει.Τέλος πάντων,για να μη μακρυγορήσω,θέλω να ξεκαθαρίσω ότι ήθελα απλά να εκφράσω τη λύπη μου που το όποιο αναγνωστικό κοινό αυτού του μπλογκ δεν έκανε τον κόπο να εκφέρει άποψη για άλλους.Το να ξέρει να παίζει κανείς το παιχνίδι των P.R.δεν είναι κακό-ούτε κ σημαίνει ότι η Μ.Π.δε γράφει καλά.Απλά επιβεβαιώνεται ότι αν δεν το κατέχεις,δεν μπορείς να κάνεις και πολλά,όσο ταλέντο και να διαθέτεις...
@bar
Απλά επιβεβαιώνεται ότι αν δεν το κατέχεις,δεν μπορείς να κάνεις και πολλά,όσο ταλέντο και να διαθέτεις...
Διαφωνώ κάθετα σύντροφε που θα έλεγε κι ένα πασοκόμουτρο.Από αυτή τη συνειδητοποίηση και από το γεγονός ότι έχει καταρρεύσεικαι ο άλλος μηχανισμός, των δύσκολων και ανεκτίμητων εύγε, αρχίζει η συνειδητοποίηση ότι βρισκόμαστε σε μια τριτοκοσμική χώρα που αργοσέρνεται σε πολιτιστική παρακμή. Η εικοσαετής περίοδος περονισμού που πέρασε η χώρα έφερε τις λογικές τις αιτζιμπι, δηλαδή του ποσοτικού σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η αποσάθρωση τουλάχιστον εμένα με έφερε εν μέρει στην ιστόσφαιρα. Τα σχόλια είναι το ρουφιανιλίκι του ποσοτικού στα μπλογκ. Εγώ τα έχω κλεισμένα. Σε ευχαριστώ που συμμερίζεσαι την επιλογή μου. Μπορεί ο καθένας να διαφοροποιήσει το κριτήριό του. Το δικό μου ας πούμε είναι: Μη το φουσκώνεις πατριώτη, με το ζύγι θα το πάρω. Καμιά φορά δέχομαι και τα ουρλιαχτά κανενός κακομαθημένου μπούλη θύματος της ακροαματικότητας όταν του λέω ότι γράφει μαλακίες, αλλά κι αυτό έχει το γούστο του. Ας πούμε ο κος Δήμου για μένα ότι και ακροαματικότητες να πάρει θα είναι πάντα ο συνοδός των κεκυρωμένων, κι ένας λάιτ στοχαστής. Γράφει στην ιστορία των περιοδικών ποικίλης ύλης. Ενώ ο Παναγιώτης Κονδύλης, που μπορεί και να μην τον ξέρετε γραφει στην αληθινή ιστορία... Κι αυτό σας διαβεβαιώ το ξέρει και ο κος Nίκος Δήμου, αυτή η Μιμή Ντενίση της φιλοσοφίας...:)
Μίχος
Υ.Γ. Οι ισπανοί έχουν μια λέξη για όσους ακολουθούν τυφλά τις επιλογές των πολλών και των περιοδικών, τους λένε μπορέγος. Το ότι ακόμη δεν έχουμε μια λέξη εμείς σημαίνει κάτι για την ωριμότητα των τέως φτωχών που υπήρξαμε.
Και για να μην το ξεχάσω. Η θέση του δημοσιοσχεσίτη με ενοχλεί κυρίως γιατί είναι αντιερωτική. Ενα ρεμάλι στα εφηβικά μου χρόνια μου είχε πει πως στην ποίηση και όλα τα γυναικεία, δημοσιότητα, δημοφιλία κλπ. θα πηγαίνεις μ' αυτό που ξέρεις, όχι μ' αυτό που βλέπεις. Ποιός θυμάται το κρατικό βραβείο πεζογραφίας του 1994;
Το 1959 πάντως το βραβείο ποίησης το πήρε ο Ελύτης με Το Άξιον Εστί.
Αυτό το χάσμα της μνήμης τα λέει όλα.
Μίχος
Σίγουρα,κ.Μίχο,το που θα πάνε οι πολλοί σε καμμία περίπτωση δεν καθορίζει την ποιότητα(βλ.Δήμου..μπρρρ)
(Μπορέγος,ε;Έχουμε κιεμείς πολλούς που μεγάλωσαν με τις κωλοφυλλάδες του Κωστόπουλου κιας μην έχουν όνομα στα ελληνικά...)
Πάντως για να γυρίσω στο θέμα,δε θα διαφωνήσετε ότι ακόμα και η δική σας προσέγγιση στο κείμενο της Μ.Π.επηρεάστηκε σε κάποιο βαθμό από την προσωπική άποψη για το άτομο.(Και αυτό επίσης ηταν κάτι που με ξένισε σε αυτό το μπλογκ,το ότι έπρεπε να μπείτε στα μπλογκς των συμμετεχόντων για να σχηματίσετε άποψη.Γιατί;Προς κρίση είναι το συγκεκριμένο κομμάτι,όχι όλο το ιστολόγιο.Η αντικειμενικότητα διαταράχθηκε από αυτήν την τακτική κατά τη γνώμη μου).Μαζί με την κριτική για το κείμενο,διάβασα αναφορές στο ήθος της κτλ.Τι σχέση όμως έχουν αυτά με τη λογοτεχνία;Αν κάποιος νεοφασίστας π.χ.με μπλογκ γεμάτο σβάστικες έστελνε ένα γαμώ λογοτέχνημα,θα μπορούσατε να τον κρίνετε αντικειμενικά;
Τέλος πάντων,θα κλείσω με αυτό με το οποίο ξεκίνησα:γιατί δεν υπάρχει συμμετοχή του κοινού στα σχόλια;Πέραν της δικής σας"ειδικής"άποψης,το κοινό,που στο κάτωκάτω θα είναι και ο τελικός αποδέκτης των δημιουργημάτων αυτών που φιλοδοξούν να γίνουν λογοτέχνες,δεν έχει διάθεση να εκφέρει γνώμη;Φαίνεται λοιπόν ότι απασχολείται να σχολιάσει μόνο όταν δει να γίνεται"παιχνίδι",όπως πολύ έξυπνα έκανε η Μ.Π.Η οποία με το να ξεκινήσει συζήτηση με την hostess και με τις ατάκες που συνηθίζει και στο ιστολόγιό της έκανε την περιοχή"περιοχή"της.
Να την κατηγορήσει κανείς;όχι βέβαια!ότι μπορεί ο καθένας το κάνει...30+ σχόλια.Τα μισά και πάνω δεν αφορούν στο κείμενο,αλλά τι πειράζει..Η δημιουργία εντυπώσεων επετεύχθη,μέχρι κιο φίλτατος Πετεφρής εντυπωσιάστηκε.Το βάρος μετατοπίστηκε από το κείμενο κιέγινε λίγο one woman show.
Και εκεί αφορούσε η αναφορά μου στις δημόσιες σχέσεις...
Τέλος πάντων,δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω.Γιαυτό θα κλείσω εδώ,με την ευχή η ποιότητα να μπορέσει μια μέρα ΚΑΙ σε αυτή την έρμη χώρα να αφορά τους πολλούς κάποια μέρα-και όχι από μιμητισμό...
Εγώ πάli πιστεύω ότι έγινε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση προεκτάσεων στα σχόλια - πριν αρχίσουμε να συζητάμε σχετικά με το γιατί συζητάμε, εξαιτίας της παρέμβασής σου, Bar.
Ι was thinking about thinking
Μήπως αυτό που σε ενοχλεί είναι το ότι κάποιος αφιερώνει χρόνο για να συντάξει απαντήσεις διεξοδικές σε άλλους ιστολόγους, κριτικούς ή απλώς συμμετέχοντες;
Σκέφτηκες ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει, επειδή αυτός ο κάποιος νοιάζεται για το συγκεκριμένο κανάλι επικοινωνίας που ανοίγει; Μην το μέμφεσαι επειδή είναι αυτό ακριβώς που κάνω και στο blog μου.
-----------------------
Όσο για τη γενικευμένη ποιότητα, που ευαγγελίζεσαι
(έγραψες: "με την ευχή η ποιότητα να μπορέσει μια μέρα ΚΑΙ σε αυτή την έρμη χώρα να αφορά τους πολλούς"),
λεχω να πω ότι αυτό είναι ένας προβληματισμός που μας έχει απασχολήσει όλους ως έφηβους κάποια στιγμή: γιατί ο κόσμος να μην ακούει Mahler και free jazz και στο σχολείο να μη διδάσκονται Ginsberg και Rimbaud η τηλεόραση να προβάλει χοροθέατρα της Pina Bausch, Ταρκόφσκι και συνεντεύξεις με νέους συγγραφείς κ.λπ. κ.λπ. Μετά βέβαια ωριμαζουμε, κάνουμε και κανένα ταξίδι εκτός αυτής της "έρμης χώρας" και διαπιστώνουμε ότι ακόμη και εκεί που υπάρχουν (ή υπήρχαν ώς σχετικά πρόσφατα) εναλλακτικές προτάσεις πολιτισμού, η "ποιότητα" δεν ήταν ΠΟΤΕ κάτι μαζικό.
Και κάτι τελευταίο: ΑΚΟΜΗ θεωρώ ότι γίνεται μια ενδιαφέρουσα συζήτηση!
mantalena,η ένσταση του bar δεν πρέπει να σας ξενίζει. Πρέπει να ομολογήσετε ότι εμφανιστήκατε στο blog αυτό, υπό εξαιρετικές συνθήκες- σαν ένας μαθητής που μπαίνει στην αυλή του σχολείου μαζί με τον σοφέρ του. Γι΄αυτό και δοκίμασα να σας πειράξω με την υπόμνηση του dead flowers. Στην αρχή του blog ,εμφανίστηκαν δυό ή τρείς φίλοι που δοκίμασαν να πούν τη γνώμη τους και μάλλον πήρασι τον αποθαρρό τους.Προσωπικά είμαι υπέρ της κριτικής από τον καθένα, αρκεί να τηρείται μιά προδιαγραφή: η δομή του λόγου να διαθέτει την δέουσα πειθαρχία ή τεχνογνωσία. Αλλιώς καταλήγουμε σε ένα έκτρωμα, δικαιολογημένο βέβαια, αλλα έκτρωμα: όπως τότε που πέντε άνθρωποι διαβάζαμε ποιήματα σε ένα αμφιθέατρο και πετάχτηκε κάποιος που μας είπε: αυτά είναι μαλακίες, μόνον ο Ρεμπώ αξίζει. Και στα δύο είχε δίκιο, αλλά η παραβίαση κανόνων ενός παιγνίου είναι δικαιότατη πράξη, αλλά χαλάει το παιχνίδι.Ελπίζω ποτέ και πουθενά, κανενας να μη έχει την ψευδαίσθηση ότι εδώ ΔΕΝ παίζουμε, επειδή φοράμε το "πρέπον" ύφος.
Όταν υπάρχει επίπεδο όλα γεννάνε... Bar σου χρωστάμε όλοι χάρη... Όσο για το άν επηρεάστηκα από το ήθος της Μανταλένας. Λοιπόν,πρώτη φορά έπαιρνε χαμπάρι ότι την παρακολουθώ και την εκτιμώ... Δεύτερον αν προσέξεις τι έγραψα θα δεις ότι περιορίστηκα μόνο στο φινάλε του κειμένου. Γιατί πιστευω ότι εκεί θα μπορούσε να στηθεί μια πρωτότυπη σκηνή.Αλλά μου φαίνεται ότι ξεχνάτε όλοι ότι εδώ δεν κρίνουμε τελειωμένα κείμενα. Δεν κρίνουμε, προτείνουμε... κι αυτό έχει όριο ακόμα και στην αρνητική του αντιμετώπιση. Είναι οι κανόνες του παιχνιδιού που λέει ο Πετεφρής.
Πέφτει μια σπίθα και λέμε πέντε πραγματάκια μαστορικής. Κάποιος εκ του πλαγίου μπορεί να λύσει μιαν απορία. Κι επειδή αυτό μπορεί να μη βγάζει συγγραφέα αλλά έχει μια γοητεία, εγώ προσωπικά παρατηρώ τον Πετεφρή να βγάζει τα μαστορικά του, γι αυτό το συνεχίζω.
Δεν νομίζω ότι κάποιος κεφαλαιοποιεί την παρουσία του εδώ.
Να είστε όλοι καλά.
Περσινά ξινά σταφύλια θα μου πεις τώρα αλλά μόλις τώρα είδα ότι υπήρξε αντίδραση στο σχόλιό μου για το κείμενο της Μανταλένας. Είναι γεγονός ότι δεν είχα ξεχάσει πως έχω γράψει εδώ μέσα κι αυτός είναι ο λόγος που μέχρι στιγμής δεν έχω απαντήσει, κι όχι από σνομπισμό.
Διορθώσεις όπως είπα και πέρσι στο ύφος μου από ελάχιστους έχω ανεχτεί, ίσως δεν το είπα τότε το λέω τώρα. Αν θέλω δάσκαλο, θα πάω να βρω δάσκαλο, αν θέλω μέντορα θα κάνω το ίδιο αν κανέναν θα ρίχνω τα κειμενά μου όπου και όπως μου κάνει κέφι, στον αέρα πάει να πει, κι όποιος θέλει ας τ' αρπάξει. Αυτή την έννοια έχει η φράση μου "Ρίχνω τα κειμενά μου" και δεδομένου ότι μιλάμε για ίντερνετ, τι πάει να πει πχ, "κατέβασε- ανέβασε" κείμενο; Είναι όροι που ουδόλως έχουν να κάνουν με την εκφορά της γλώσσας έξω από τον συγκεκριμένο χώρο όπου γίνεται αντιληπτό στους χρήστες τι εννοούμε την κάθε φορά. Οφείλω να παρατηρήσω πάντως πως η επιτηδευμένη γλώσσα ευγενείας μου θυμίζει τα ράσα του παπά και προσωπικά εγώ, δεν έχω καμιά δουλειά με αυτά. Όσο για την υποβολή, στη ζωή μου μέχρι στιγμής το μόνο πράγμα που έχω ποτέ υποβάλει προς άλλον άνθρωπο είναι τα σέβη μου κι αυτό πολύ προσεχτικά. Ενίοτε οι πράξεις αποδεικνύονται ανώτερες από τα λόγια κι έτσι αποφεύγω τις πολλές υποβολές. Από την άλλη είναι και η πρόθεση που μετράει. Ακόμα και πέτρες της παραλίας να χαρίσεις σε κάποιον πχ, μετράει το πως βλέπεις εσύ την πέτρα και ποιο είναι το αίσθημα που θέλεις με την πράξη σου να περάσεις. Συνοψίζω λοιπόν στο ότι η λέξη "υποβολή" αφορά πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις στη ζωή μου ενώ η λέξη σεβασμός, όλα.
Σχετικά με την παρουσίαση στο blog μου του βιβλίου της Κωνσταντίνας. Δεν ήταν κριτική αυτό. Ήταν μια βιβλιοπαρουσίαση. Μόνο έτσι μπορώ να πω κάτι για ένα βιβλίο. Αλλιώς δεν λέω. Δεν σημαίνει πως οι άλλοι δεν έχουν το δικαίωμα να με κρίνουν ή και να με απορρίψουν για τη συγγραφική μου δουλειά. Ωστόσο για να προχωρήσω, δεν έχω ανάγκη την εξειδικευμένη και ακαδημαϊκή άποψη. Δεν γράφω ούτε για τους κριτικούς ούτε για τους ακαδημαϊκούς. Γράφω για πάρτη μου και για κείνους που το γραψιμό μου αγγίζει με κάποιον τρόπο. Αν είμαι τρελή και υπάρχουν και δυο τρεις τέτοιοι που με γουστάρουν, μου αρκεί. Στη βάση αυτή, θα μπορούσα να σου πω κι ότι με αφήνει παγερά αδιάφορη το δόκιμον και το αδόκιμον του συγγραφικού μου λόγου. Δεν γράφω καν με τα μάτια στραμμένα στη γραμματική αλλά στην καρδιά μου. Αφήνω τους εκφραστικούς καθωσπρεπισμούς για τους άλλους. Ας τους χαίρεται όποιος θέλει.
Δεν θυμάμαι πια το κειμενό σου που διάβασα. Πέρασε καιρός από τότε. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ τα κείμενα του Μπουκόφσκι ειδικά ένα που έγραφε για την πανούκλα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Ελπίζω.
Ειναι γεγονός ότι είχα ξεχάσει πως έγραψα εδώ μέσα. Ένα "δεν" Περιττεύει.
Δημοσίευση σχολίου