Η Σταχτοπούτα ήταν ζώο γλοιώδες με πόδια οχτώ και γοβάκια χιλιάδες. Όταν καθόταν σταυροπόδι μάγευε τους πρίγκιπες και κόλαζε τους κολασμένους. Ήταν στ' αλήθεια υπηρέτρια και καταπιεσμένη μα ήταν για τις θετές αδελφές της πρότυπο φιλοδοξίας και εξέλιξης. Η σκλάβα αυτή παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα επιτυχούς σταδιοδρομίας. Φρόντιζε επιμελώς την επιδερμίδα της και ενίοτε τύλιγε κάποιον φαντασμένο γαλαζοαίματο, όπως ακριβώς ενώνουν ένα ζευγάρι οι χειροπέδες του γάμου και όπως δένεται μια μπομπονιέρα με το κοτσάνι ενός τριαντάφυλλου. Τις νύχτες παραμιλούσε γιατί μπροστά της εμφανιζότανε μία νεράιδα, πρόσωπο μαγικά ασυνήθιστο μα συνάμα καθημερινό, που της δίδασκε ότι γίνεται η κολοκύθα άμαξα, η δούλα πριγκίπισσα, το έντομο νεράιδα, εφόσον το πιστέψει. Με έναν ανατρεπτικό χτύπο του ρολογιού, το παραμύθι τελειώνει με την πιο ευτυχή κατάληξη.
Μα το παιδικό παραμύθι άφησε τις αποχρώσεις του στη ζωή. Κανείς δε θέλει την κολοκύθα εκτός αν γίνει κάποτε άμαξα. Τα έντομα πιστεύουν ότι είναι νεράιδες. Οι πρίγκιπες ονειρεύονται ότι μέσα απ' τις στάχτες ανασύρουν μια οπτασία. Οι έκφυλοι εκστασιάζονται με το χώρισμα των πλοκαμιών ενός χταποδιού. Ακόμα και η πριγκίπισσα η ίδια φαντασιώνεται ότι υπήρξε ταπεινή δούλα. Και τελικά όλοι δένουν την μπομπονιέρα των γάμων τους με το κοτσάνι ενός λουλουδιού φιλοδοξώντας πως θα αλλάξει κάποτε σε λευκή μεταξωτή κορδέλα.
http://fightback-naoum.blogspot.com/
Η άποψη του Μίχου. Η ιστορία σου έχει το νεύρο που χρειάζεται για να ανατρέψει το παραδομένο παραμύθι... Φορτωμένο βέβαια πολύ από εκείνο το βιβλίο που ετιτλοφορείτο, "Το σύνδρομο της Σταχτοπούτας", το συμμετρικό του είναι "Το σύνδρομο του Πήτερ Παν", που κι αυτό έχει κωδικοποιηθεί. Το παιδικό παραμύθι είναι καιρός τώρα που θεωρείται τόσο σοβαρό όσο ένα συλλογικό όνειρο...πολύ βαθιά συνδεδεμένο με τη ζωή. Και τα παιδιά μου απαγγέλουν τακτικά τον ρούνι ρούνι, το ύπουλο κακό γουρούνι του Τριβυζά...Οι ανατροπές των παραμυθιών έχουν τη ιστορία τους... Θέλω να πω, η ιστορία πάσχει πραγματολογικά και όχι εκφραστικά. Τόσος κόπος και σπατάλη κλισέ για να στηριχθεί ο μικροαστικός φόβος για το γάμο; Η Σταχτοπούτα σου διατηρεί κάτι από την ευπλαστότητα των καρτούν του Γουόλ των Πινκ Φλόϋντ και η όλη αφήγηση δεν τσιγκουνεύεται σε επιτυχημένα λίγο ως πολύ σύμβολα. Το τελικό αποτέλεσμα μας ανεβάζει σε μια επιφάνεια "ασήμαντη", που δεν ξεπερνάει τα όρια ενός εκδικητικού παιγνίου στο κορίτσι που μας άφησε και την άλλη Κυριακή παντρεύεται... Προσωπικά θα με κάνεις να μεταφράσω για χάρη σου μερικά κείμενα στο μπλογκ μου, από τον Αουγκούστο Μοντερόσο, που με παρόμοια υλικά έφτιαξε ένα ολόκληρο βιβλίο με τον τίτλο: Το Μαύρο Πρόβατο και άλλοι Μύθοι, προχωρώντας σε μια συνολική κριτική του περιγύρου του... Και κάτι τελευταίο. Το επικίνδυνο με αυτού του είδους τα κείμενα είναι πως ενώ σε γοητεύουν σαν τον ρίπτη των μαχαιριών στο κορίτσι που κάθεται ακίνητο απέναντι, καίγονται σαν πυροτεχνήματα και ξοδεύοντι σαν ευφυολογήματα.... Όλα αυτά για να σε παρακινήσω να συνεχίσεις τις δοκιμές, κυρίως ανεβάζοντας τον πήχυ των προς μεταποίηση παραμυθιών...
H άποψη του Πετεφρή: Μάλιστα. Μετά την πρώτη υποβολή (και πλήθος κειμένων του που μεσολάβησαν από τον Φεβρουάριο) ο Φάιτμπακ ( ή μήπως Φιχτμπάχιος;) καταφέρνει να βάλει εκείνην την εκρηκτική ποσότητα λέξεων που τον βασανίζουν αθεώρητες και ανέλεγκτες μέσα στο καλούπι ενός συγκεκριμένου μύθου (ίσως να είναι και ένα δημοφιλές στερεότυπο). Τι κερδίζει έτσι; τον στόχο του, γιά την παραγωγή ενός αξιαναγνώστου κειμένου, αργότερα, όταν το πάρει απόφαση. Δεν κυκλοφορεί γενικώς πολύς μανιχαϊσμός στην λογοτεχνία. Ο Φιχτμπάχιος δίνει την εντύπωση μιάς δυνατής προσωπικότητας που είναι πιό ασκημένη στον δημόσιο έλεγχο από τα δημιουργήματά της. Αλλά η Σταχτοπούτα του βρίσκεται μέσα στο καλό, ζεστό καλαπόδι,και άν ακολουθήσει τον πορτολάνο του Μίχου,θα τα πάει μιά χαρά. Με το ένα μάτι βέβαια, καρφωμένο στην παρατήρηση ότι τέτοια κείμενα "καίγονται σαν πυροτεχνήματα και ξοδεύονται σαν ευφυολογήματα". Γι αυτό και προσθέτω ακόμη έναν μπούσουλα: σαφώς χρειάζεται λιγότερη εξτραβαγκάνζα, δηλαδή λιγότερα λογάκια με πυκνά "σημαινόμενα". Δηλαδή, παράλληλα με την "μεταποίηση" παραμυθιών, να προχωρήσει (ο Φιχμπάχιος εννοώ) και στο έμμεσο σχολιασμό (γιατί όχι και στην αναμέτρηση) με την ανάλογη ποιητική γραμματολογία, που είναι άφθονη στην μεταπολεμική εποχή.
Δοκιμαστικά προτείνω: μη ταράττεις, Φιχτμπάχιε, ΟΛΟΥΣ τους κύκλους του συμβόλου που επιθυμείς να ανατινάξεις. Κράτα όλην την δορά του μύθου. Και την βασίλισσα, και τις ανεπρόκοπες κόρες, και τον αβραμόπουλο- πρίγκηπα, όλην την σάχλα. Να καταλήγει το κείμενο στο ότι η κυρία ήταν εντέλει ζώο γλοιώδες με πόδια οκτώ και γοβάκια χιλιάδες, όχι να ξεκινάει έτσι. Οι αναγνώστες πιά, ασκημένοι στην ανίχνευση της μπαλαφάρας "ποιό να είναι άραγε το μήνυμα", είναι μαζί αναγνώστες και τυφλοί. Μύθους μετά ποιήσεως ξετινάζει και ο Καλχαλίας-κλέψε και από αυτόν.
Τρίτη 8 Μαΐου 2007
Fight back - Χταπόδι
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
28 σχόλια:
Το είχες ποστάρει παλιότερα αυτό στο μπλογκ σου έτσι; Γιατί το θυμάμαι λίγο.
Μου αρέσουν τα κείμενα όταν αρχίζουν με φράσεις που θυμίζουν Τσιφόρο -είναι μεγάλο κόλλημά μου αυτό.
Για τους συμβολισμούς σου, προφανώς και δεν μπορώ να μιλήσω γιατί τυγχάνω βλάκας και αργώ να πιάσω τα κρυφά νοήματα.
Επίσης μου αρέσουν τα κείμενα που ξεκινάς να τα διαβάζεις με χαμόγελο, προσδοκώντας πως θα γελάσεις -και στη συνέχεια το χαμόγελο παγώνει.
Η συζητηση για το ταμπελακι στα κειμενα σου εχει γινει παλιοτερα και επιμενω οτι εισαι νατουραλιστικα σουρεαλιστης. Χρησιμοποιεις δυναμικα εκφραστικα μεσα, και παραγεις μηχανικα αναλογα υπερρεαλιστικων καταστασεων.
Το πιο αξιοπροσεχτο ειναι πως δεν καταπιανεσαι με συνηθισμενα θεματα.
Δεν παλευεις με τα κατεστημενα του αναγνωστη γιατι δεν υπαρχει και λογος αλλωστε. Τα συναισθηματα για τα οποια λιγο πολυ εχουμε αυτοματοποιησει τις σκεψεις μας δε σε απασχολουν ως θεματολογια, ισως γιατι τελικα για να αλλαξεις τον τροπο που σκεφτεται καποιος για την αγαπη για παραδειγμα ισως πρεπει να τον προβληματισεις και να τον ταρακουνησεις για κατι αλλο, απροοπτο. Με τα κειμενα σου ο αναγνωστης ψαχνει για κατι στο σεντουκι του μυαλου του που ειναι στο βαθος, αλλα στο μεταξυ εχει ανακατεψει και ο,τι βρισκεται πανω πανω.
Αναδυκνυεις λεπτα συναισθηματα και ψαχνεις τον θεο και τον εαυτο σου (ο οποιος τελικα ειναι ο θεος και το μετρο σου) μεσα σε αυτες.
Δεν εχω διαβασει κατι παρομοιο ποτε, αλλα αν ησουν μεθοδος εκγυμνασης θα ησουν Power plate, μολις 10 λεπτα αρκουν να γυμνασουν και τον πιο παραμελημενο μυ και παρα το οτι αυτο φαινεται πως θα γινει ακοπιστα, τελικα ιδρωνεις σα γατι. Με κατι τοσο μικρο και τοσο συντομο.
Υ.Γ. Περιττο να πω πως σημερα στις συζητησεις μου θα αναμασω τσιτατα απο το χταποδι σου.
Ναι ναι το έχει ξαναποστάρει, και το θυμάμαι πάρα πολύ καλά, και χαίρομαι που διάλεξε αυτό για να το βάλει εδώ μέσα, γιατί είναι τουλάχιστον άξιο κριτικής.
(Δεν υπονοώ κάτι για τα υπόλοιπα κείμενά του, ειδικά αυτό με το τηλεφώνημα απο τη μπλόγκερ ήταν εξαιρετικό.)
(Πρώτο μου σχόλιο εδώ μέσα, μετά από καιρό που σας επισκέπτομαι)
(Τρίτη παρένθεση στη σειρά)
me tin kritiki logotexnikwn keimenwn (kai oxi me tous kritikous pros theou) exw paromoia sxesi oso kai o bush me ton bin ladden. Exthriki.
Parolauta tha prospathisw na ekferw gnvmi.
Katarxas tha ithela na mathw na pisteueis oti upireteis to kinima tou surrealismou, h' mallon epeidi to upireteis akougetai varu ama i prothesi sou einai n' akoloutheis to pneuma tou. Apo tis ptwxes mou gnwseis to en logo kinima stirizetai stin automati grafi. Einai i ekfrasi tou uposeiniditou. Einai i afiltraristi skepsi. Kai rwtw exeis mia kentriki aisthisi ena kuriarxo sinaisthima kai to ekdilwneis mesa apo eikones kai simvolismous h' theleis na peis kati kai to peristoixizeis me omorfes lekseis kai kala krimmenous grifous?
An kaneis to prwto thewrw to keimeno eksairetiko. An kaneis to deutero, dld prospatheis na dilwseis kati, na peraseis ena minima, thewrw oti de mou tairiazei san proswpiki filosofia h' mallomn antilipsi kai gousto panw stin anagnwsi(an kai egw to kanw sinexws sta dika mou post).
Epeidi omws i aksia tou keimenou anadiknietai apo tin aisthisi tou anagnwsti thelw na pw oti mou fainetai na tineis pros to deutero(xwris omws na eimai apoluta sigouros gi auto rwtw).
Pantws to keimeno einai kalogrammeno kai de pernaei ep oudeni adiaforo. Episis akoma kai an agomaxa na perasei ena minima de to kseskepazei afinwntas tin euxairia stous anagnwstes na dwsoun tis dikes tous diakrites ermineies kati to opoio einai kalo.
Auta!
Νοηματικά μου άφησε την εντύπωση του φόβου του "τυλίγματος", το οποίο αφήνεται να εννοηθεί ποικιλοτρόπως, μετά των πλοκαμίων του αιμοβόρου χταποδιού, των κοτσανίων, της μεταξωτής κορδέλας της συμβολίζουσας το ανώδυνο τύλιγμα - κάτι που μάλλον δεν υφίσταται.
Βλέπω (μέσα από καπνούς) την μελλοντική σου Ελενίτσα να ξεροσταλιάζει στον ήλιο στο παρεκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους.
Για πολύ.
***
Από ύφος, ήταν εξαιρετικά ΕΞΥΠΝΟ. Εγκεφαλικό. Και είχε το σωστό μήκος. Για κάτι πιο μεγάλο, θα προτιμούσα και λίγο συναίσθημα για να πάει κάτω.
Σίγουρα όμως εντυπωσιακό.
Ο φαιτ μπακ έφερε μια βροχή κριτικής στο critical error.
Ομολογώ ότι τη πρώτη φορά που το είχα διαβάσει στο μπλογκ μου άρεσε περισσότερο.
Εφετζίδικο κείμενο με απόλυτα προβλέψιμο ημιτελές φινάλε . Το wannabe anything και όχι something συμπέρασμα του κειμένου περνιέται πολύ έντεχνα αλλά μάλλον θα το ήθελα λίγο πιο σκοτεινά και υπόγεια. Παρόλα αυτά η τρομακτική ψυχρότητα του κειμένου διαλύει όλα τα προηγούμενα και αφήνει μια γεύση πάρε-αυτό-το-something-και- κάντο-ότι-θες- να-δούμε-τι κατάφερες στους κλειστοφοβικούς και καθημερινούς ήρωες. + πλας το να καταφέρνει κάποιος να προκαλεί τέτοιο τσιτσίρισμα στον αναγνώστη με απλές και καθημερινές λέξεις συμπιεσμένες σε 20 σειρούλες είναι από μόνο του χωρταστικό.
Τελικά αυτό που κάνει αυτό το κείμενο ασυνήθιστα όμορφο δεν είναι ούτε τα έξυπνα ευρήματα με τα πλοκάμια, τα νύχια και τις μπομπονιέρες , ούτε η σάικο πλευρά ωραίου, ούτε η αδιαπραγμάτευτη πρωτοτυπία του , ούτε η μείωση μπροστά στα μούτρα του αποδεκτού αλλά οι ανάγκες που σου προκαλεί.
Η πρώτη να το ξαναδιαβάσεις για να συντονίσεις τη σκέψη σου με τις λέξεις του και η δεύτερη να τρέξεις να προλάβεις μήπως έχασες κάτι.
"Και τελικά όλοι δένουν την μπομπονιέρα των γάμων τους με το κοτσάνι ενός λουλουδιού φιλοδοξώντας πως θα αλλάξει κάποτε σε λευκή μεταξωτή κορδέλα."
To φιλοδοξώντας μάλλον έπρεπε να ήταν η τελευταία λέξη.
motorcycle boy
Το είχα ανεβάσει ξανά στο μπλογκ, οπότε καλώς το θυμάσαι. Τότε είχε μπει επίτηδες μετά απο μία σειρά πλακατζίδικων ποστ ωστε να λειτουργήσει ένα κατι σαν σοκ αιφνιδιασμού, κάτι που απέτυχε
και γιαυτό σκέφτηκα να ζητήσω τη γνώμη των ειδικών. Η δυναμική είσοδος απο την πρώτη πρόταση μ'αρέσει πολύ.
Με είχε εντυπωσιάσει ο ξένος του Καμύ που ξεκινάει "σήμερα πέθανε η μαμά, ίσως και χτες - δεν ξέρω"
μισιρλου
μάλλον μιλάς επηρεασμένη απο τη γενικότερη παρουσία μου στο μπλογκ που όντως φλερτάρει με κάποια στοιχεία σουρεαλισμού. παρόλαυτα προσωπικά δε δέχομαι το ταμπελάκι αυτό με ευχαρίστηση αφού συχνά σουρεαλισμός και ασυναρτησία συγχέονται.
Το συγκεκριμένο κείμενο όντως λειτουργεί με κάποιους συνειρμούς όμως εγκλωβίζεται στα πλαίσια των κλισέ ενος παραμυθιού.
ευχαριστώ πάντως, τόνισες τα καλύτερα στοιχεία μου όπως τα καταλαβαίνω κι εγώ, μα δε μπορούσα να τα προσδιορίσω.
επίσης το θέμα power plate και ιδρώτας είναι και θέμα εξάσκησης και υποδομής. φαντάζομαι ο κεντέρης αν κανει 10 λεπτα ίσως και να μη στάξει σταγόνα σε αντίθεση με έναν αγύμναστο αφράτο τραπεζικό υπάλληλο. έτσι και ένα πιο παιδευμένο μάτι ίσως να μη συγκινηθεί καθόλου απο το μεγαλείο μου.
mathilde
χαίρομαι που χαίρεσαι. (το υπονοουμενο για τα κείμενα μου το έπιασα) 3-1 στις παρενθεσεις
kabamaru
κατα κάποιο τρόπο ίσως σε κάλυψα στην απαντηση προς τη μισιρλου αλλά δε νομίζω πως είναι αυτό το θέμα. η πρόθεση δηλαδή η δική μου, αλλά πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ το κείμενο. όχι πάντως, δεν προσπαθούσα σε πρώτη φάση τουλάχιστο να κριτικάρω
κάποια συμπεριφορά, παρα να αποδώσω μάλλον ένα συναίσθημα. αρα είναι του γούστου σου και σου άρεσε :)
renton
στη νοηματική σου ερμηνεία μένει ένα κενό. αυτό του έκφυλου που φτιάχνεται απο το χταπόδι. αυτό πως μπορεί να χωρέσει στην
συλλογιστική του γάμου και του τυλίγματος?
ανοιξε ενα παράθυρο να φύγουν τα ντουμάνια και μου απαντας.
κολοκυθι
περίμενα σκληρότερη στάση κι απο σένα κι απ τους απο πάνω.
νομιζω οτι με έπιασες 100%
χταποδι, μπομπονιερα, χειροπέδες, κοτσανι, λέξεις κακόγουστες και με κακό ηχο που εξυπηρετούν μια αντίφαση. οταν θες κανεις θαυματα μου φαινεται κολοκυθι.
επισης δε γινοταν αλλιως παρα να καταλήξει προβλεψιμα. δηλαδη τι θα επρεπε, στο τελος να την ανοιξουν και να βγαλουν απ την κοιλια της το λυκο και να βάλουν πέτρες?
γιωργο μιχο
η ιστορία της Σταχτοπούτας, πέρα απο την ευτυχή κατάληξη με πριγκηπικο γάμο, ακριβή γόβα και λευκό φόρεμα, είναι και η πορεία
απο τις στάχτες στα πλούτη. μια ιστορία μεταμόρφωσης και επιτυχίας και πρόθεση μου ήταν περισσότερο να τονίσω πως η ελπίδα και η φιλοδοξία μας είναι και υποσυνείδητα βεβαιότητα μιας αυταπάτης
συμφωνω απολυτως, δεν αποτελει παρα ενα ευφυολογημα και πραγματι η ανατροπη ενος παραμυθιού δεν είναι φρέσκια ιδεα. θα
χαιρόμουν πολύ να δω τη μετάφραση αυτή των παραμυθιών για χάρη μου
Προς όλους
Να θεωρήσω επιτυχία του κειμένου αν το καλοκαιράκι όταν θα κάθεστε στο ταβερνάκι και θα δείτε το χταπόδι φρέσκο χτυπημένο
να κρέμεται στα σχοινιά της ταβέρνας, θα θυμηθείτε συνειρμικά τη σταχτοπούτα?
Το βιβλίο ευρέθη και θα ακολουθήσουν οι μετφράσεις... Έχεις μια έγνοια για το εφέ, εννοώ στοχεύεις το κεφάλι του αναγνώστη...Αυτό είναι ένα βήμα πιο μπροστά από την προσωπική έκφραση που αποκάτω ζητάει διακαίωση... Η μυθοπλασία που κλείνει το μάτι στον αναγνώστη ως προς την πλαστότητά της είναι αυτό που λέμε προωθημένη λογοτεχνία στις μέρες μας...
Μ'άρεσε πολύ
γιωργο μιχο
αν οχι στο κεφάλι, που αλλού να στοχεύσεις? :)
πετεφρη (και γ.μιχο)
φανταζομαι θα εχετε στο μυαλο σας εσεις οι προλυτες πως απευθυνεστε (πιστευω μιλαω εκ μερους αρκετων αν οχι των περισσοτερων κρινομενων) σε αρχαριους.
νομιζω μοιάζουμε λίγο με κάτι άτεχνους ποδοσφαιριστές που αν πετύχουν κάποια καλή ντρίπλα βιάζονται να δώσουν πάσα δίπλα τους, γιατί αν κάνανε άλλη μια, πιθανότατα θα ήταν αποτυχημένη.
οι συμβουλες σας για αλλη μια φορα θελουν προσεκτικη αναγνωση και σας ευχαριστω.
το φιχτμπαχιος μ'αρεσει ως ψευδωνυμο, παρολαυτα αν κρυβει καποιο λογοπαιγνιο ομολογω πως δεν το πιασα
yassou μαρια αντουανεττα
θενκς!
Έρχομαι νομίζω πολύ αργά σε αυτά τα σχόλια. Ίσως κάτι που μπορώ να κάνω είναι να ξεκινήσω από τα σχόλια του ίδιου του Fightback.
O Fightback συνδέεται συνειδητά με άλλα κείμενα και όχι μόνο εδώ. Επισημαίνω το αυτοσχόλιό του «Τότε [το κείμενο] είχε μπει επίτηδες μετά απο μία σειρά πλακατζίδικων ποστ ωστε να λειτουργήσει ένα κατι σαν σοκ αιφνιδιασμού, κάτι που απέτυχε και γι’ αυτό σκέφτηκα να ζητήσω τη γνώμη των ειδικών». Υπάρχει λοιπόν μια διακειμενική σχέση που κατασκευάστηκε με τα κείμενα του μπλογκ (αλλά δεν πέτυχε το σκοπό της, κατά δήλωση του συγγραφέα) και μία ακόμη, με το γνωστό μύθο της Σταχτοπούτας.
Αναφέρει επίσης «χταποδι, μπομπονιερα, χειροπέδες, κοτσανι, λέξεις κακόγουστες και με κακό ήχο που εξυπηρετούν μια αντίφαση.» Γενικότερα ο Fightback στα κείμενά του παίζει με το ασανσέρ του ύφους, από το χαμηλό στο υψηλό και πάλι πίσω, με σκοπό σίγουρα την πρόκληση του αναγνώστη, αλλά ίσως και απώτερο στόχο την κατάκτηση όλων των υλικών της τέχνης του.
Ακρωτηριάζω τα αυτοσχόλια, για να παραγάγω δύο κεντρικές συγγραφικές προθέσεις. Το πιθανότερο είναι να έχω άδικο, αν όμως έχω δίκιο, νομίζω πως ο Fightback προχωρά παραπέρα τα δύο στοιχήματά του. Το ύφος είναι ένα απολαυστικό υβρίδιο, ενώ το κείμενο προκάλεσε τη σκέψη μου και συνομίλησε με διάφορα από τα σχετικά κείμενα που έχουν ήδη αναφερθεί, όπως και με τα άλλα κείμενα του Fightback.
Η μόνη κριτική που μπορώ να του κάνω, όσον αφορά τη συγγραφική του ωρίμανση όμως, είναι ότι το κείμενό του είναι «προκλητικό» με έναν αναγνωρίσιμο – φιχτμπαχικό τρόπο. Οι σταθεροί του αναγνώστες και οι μερακλήδες αναγνώστες, θα προχωρήσουν κατευθείαν στη δεύτερη ανάγνωση, όπως έκαναν όλοι όσοι σχολίασαν. Αν όμως συνεχίζει να τον ενδιαφέρει το πρώτο επίπεδο πρόκλησης (δεν του λέω ότι πρέπει, ρωτώ αν θέλει) οφείλει να μετασχηματίσει την τεχνική του.
Εν κατακλείδι τα συγχαρητήρια μου! (για να χρησιμοποιήσω και εγώ ένα στοιχείο ύφους, το οποίο μπορεί και να μοιάζει παράταιρο)
Περι Φιχτμπαχίου- κανένα υπονοούμενο! έναν καιρό οι ελληνόφωνοι "εξελλήνιζαν" ονόματα ανθρώπων και πόλεων, όπως άλλοι σε άλλες γλώσσες. Σχακεσπεάρης, λόγου χάρη-κάποιος πλέον "σφιχτός"τον είπε Εγχέσπαλο (πληροφορίες από το "Θέατρο" του Νίτσου, αφιέρωμα στον Σαίξπηρ του 1964). Ας πούμε, "το θεώρημα του Φίχτμπαχ", ωραίο δεν είναι; ή κάποιος γαλλοθρεμμένος να σημειώσει σε μελλοντικό κείμενό σας: "η Φιχτμπάχεια σκέψη, σε τελευταία ανάλυση..." ή "που έκαμε το λάθος ο Φιχτμπάκων". Να πείσετε και τον Kabamaru να τονε λέτε Καβαμάρωνα ή Καβαμαρά...
Ή όπως μου είπε η misirlou oubliez νωριτερα "φιχτμπαχίων 54 και κορδιγκτώνος 1ος οροφος"
τελειο. θα το πω στον καβαμαρων και στο μοτωρσικλη
Ε. του μοτορσύκλη είναι καλύτερα κατά το "θουκυδίδης Ολόρου" να λέγεται "Μότωρ Σικλίου"...
εχεις δικιο στη συνδεση κειμενων. απ οτι βλεπεις κι οι φιλοι-μπλογκερς που τα διαβαζουν κανουν το ιδιο ομως. γενικως δε βρισκω καπου να εχεις αδικο.
πως θα μπορουσα να μετασχηματισω την τεχνικη? γινε πιο συγκεκριμενος πλς.
ευχαριστω πολυ για τα καλα λογια και για τον κοπο σου!
γιωργο μιχο
διαβασα τα ποιηματα και πραγματικα τα ζηλεψα.
ο κυριος τι εθνικοτητος ειναι αν γνωριζετε? τα βρηκα στην ισπανικη την οποια γνωριζω και ειναι πιο απολαυστικα
προς τον αμμο φυσικα το πρωτο μερος του σχολιου
Ωραία, από το μοτοσικλής (κατά το χασικλής) κατάντησα με κυπριακές ρίζες (Σικλίου). Δεν το κάνουμε και Μοτορίδης (κοντά στο Θουκιδίδης) το πρώτο να γίνω Κύπριος με ποντιακές ρίζες;
Άμα τη βρω αυτή τη Μανταλένα που "μου είπε που θα με ανεβάσει, αλλά δεν μου είπε που θα με ρίξει" θα την ξεμαλλιάσω.
@Φιχτμπάχιε
O Augusto Monterroso γεννήθηκε στη Γουατεμάλα το το 1921 και πέθανε πέρισυ.
Ήταν ταυτόχρονα πρωτοποριακός λογοτέχνης και πολιτικά ανθιστάμενος.
Ασε τις ζήλειες, ψαξε το διαδίκτυο έχει αρκετά δικά του,και "άνοιξε" αυτό που γράφεις...
Κάνε και μια αναζήτηση στο λήμμα microcuentos και θα βρεις μια ολόκληρη ήπειρο...
Κάνε και καμιά μετάφραση κειμένων που θα σου αρέσουν...:)
Από την πείρα μου θα σου πω ότι το διαδίκτυο ευνοεί κείμενα μέχρι 200 το πολύ λέξεων. Το δοκίμασα σε ένα από τα φόρα και κάναμε νουμεράκια...
Για να καταλάβεις την Ρέντον από αυτά τη γνώρισα...:)
Hasta luego chico.
Fight back
μπράβο σου.Όχι για το κείμενο,γιατί δεν το διάβασα ακόμα.Για όλα τα άλλα-ευγένεια,ήθος κτλ(κιας μην καταλαβαίνεις ακριβώς τι εννοώ,δεν πειράζει,κράτα το"μπράβο"και συνέχισε έτσι..:)
γιωργο μιχο
αν αυτη η διαδικασια με τα μικροκειμενα οδηγει σε γνωριμια με ατομα επιπεδου renton, ας την ακολουθησω.
aurelia aurita
σ'ευχαριστω πολυ
κι εσυ να χεις στο νου σου πως οι τριχωτοι ελαφοκενταυροι της μαγνησιας τρομαζουν με τον ηχο της φυσαρμονικας. κι ας μην καταλαβαινεις τωρα, καποτε θα σου φανει πολυ χρησιμη η πληροφορια.
:)
"άτομα επιπέδου renton"
Τς Τς. Οποίοι ευφημισμοί για τις λυσσάρες γκρούπις μικροκειμενάδων νουμερατζήδων.
Φυσικά όμως κολακεύτηκα κι ευχαριστώ πολύ.
Τσ, τσ, λυσσάρες και γκρούπις, υπερβολές.
"Πραγματοποιοί" απλώς...:)
Πως έλεγε η γιαγιά:
Εσύ ποιητής;
Μια χαρά παιδί σε βλέπω...
Απαντώντας στην ερώτηση του φαητμπάκ: Δε λέω ότι πρέπει να μετασχηματίσεις την τεχνική σου, αναρωτιέμαι ποιο επίπεδο πρόκλησης ή γοητείας του αναγνώστη σε ενδιαφέρει. Θα χρησιμοποιήσω ως παρακινδυνευμένο παράδειγμα τον υπερρεάλισμο, που αναφέρθηκε και ως εκλεκτική σου συγγένεια. Όταν πρωτοδιαβάζουμε υπερρλιστικά κείμενα, παθαίνουμε ένα μικρό σοκ με αυτόν τον τρόπο γραφής, αλλά όταν συνεχίζουμε να τα διαβάζουμε, προχωράμε παραπέρα, στην ομορφιά των ήχων και των εικόνων, στον πιθανό συμβολισμό τους, αν δεν είναι αμιγής υπερρεαλισμός. Σου λεώ ότι δε μας σοκάρεις πλέον, όσους τουλάχιστον σε ξέρουμε, και ότι εξελίσσεσαι με έναν πολύ όμορφο τρόπο πέρα από αυτό. Αν όμως συνεχίζει να σε ενδιαφέρει η πρόκληση ως τέτοια, θα χρειαστεί να φλερτάρεις με νέα είδη ή τρόπους γραφής. Διακρίνω μια αμφιθυμία στο μπλογκ σου όσον αφορά την απάντηση αυτού του διλήμματος, για αυτό και το θέτω, είναι μια παρατήρηση πέρα από το συγκεκριμένο κείμενο. Μπορεί να έχω και άδικο, είναι έτσι κι αλλιώς καμένο το να προσπαθείς να διακρίνεις συγγραφικές προθέσεις πίσω από τα κείμενα (γι' αυτό κιόλας επέλεξα να πάρω αφορμή από τα εξωκειμενικά σου αυτοσχόλια). Αν ζητάς τη συμβουλή μου, κάνε αυτό που νιώθεις, όσο αισθάνεσαι να σε πηγαίνει παραπέρα. Στο βαθμό που σε βλέπω να το κάνεις ήδη αυτό, χαίρομαι όλο και περισσότερο για την εξέλιξή σου.
Μοτοκύκλιε, μη ψαχνεις Κυπρίους και Ποντίους. Λατίνους ψαύσε, τεκνίον. Motor sikli =o κινών τους σίκλους. Σίκλος είναι μονάδα μέτρησης στερεών. Οποτε επαπειληθεί συνάντησή μας, να θυμηθώ να βγάλω τα φρύδια μου, επειδή εμένα δεν με ξεμαλλιάζεις με τίποτε. Γιά τίλλειν, δεν μίλησα.
[Και αυτό το φαινομενικώς άσχετο κείμενο, συμπληρώνει μερικά κενά στα ενδιαφέροντα που σχολιάζουν Αμμος τε και Φιχτμπάχιος]
"Αιώνες και αιώνες η ειρηνική φυλή των τριχωτών ελαφοκενταύρων της Μαγνησίας ζούσε προστατευμένη από τα πυκνά δάση,μέχρι που αποκαλύφθηκε η αχίλλειος πτέρνα τους και τα βουνά γέμισαν από λυσσασμένους για αίμα φυσαρμονικοπαίχτες...Πιστεύουμε ότι η πληροφορία διέρρευσε κατά λάθος και ο δράστης είναι κατά βάθος καλός άνθρωπος και δεν υποψιάστηκε τη σφαγή που θα επακολουθούσε"
:)
Αγαπητέ Πετεφρή -κάτι μου λέει πως σε μελλοντική συνάντηση όλων των εμπλεκομένων μερών, αναλογικώς της τριχοκατάστασης, θα κρατώ τον ρόλο του Φωτόπουλου στα "Κίτρινα γάντια" όταν απειλείται: "Πρόσεξε Μουστάκια γιατί θα φάμε τα μουστάκια μας! Κι επειδή εγώ δεν έχω -ότι φάμε θα είναι από το δικό σου!"
Δημοσίευση σχολίου