Η γνώμη του Πετεφρή. Τι είναι το ποδόσφαιρό, deuced; παιγνίδι; όχι. Είναι ένα παιχνίδι που παίζεται χωρίς να χρησιμοποιείς τα χέρια,εκτός από τον τερματοφύλακα και τα αράουτ.Από αυτήν την "έλλειψη",δημιουργούνται οι φάσεις και το ενδιαφέρον.Γιά την ακρίβεια, τα χέρια χρειάζονται ,και μάλιστα πάρα πολύ (γι΄αυτό και δεν έχουν προκόψει στην μπάλα άνθρωποι χωρίς ένα ή και δύο χέρια) γιά να ισορροπείς καθώς παίζεις, κάτι σαν την ουρά του πουλιού. Τι είναι λοιπόν ποίηση; ένα παιχνίδι που παίζεται με λέξεις.Όταν προσθέτεις στο παιχνίδι κινούμενη εικόνα και μουσική, ακόμη και με τον δικό σας τρόπο, παράγεις είτε ένα poetry clip, την φαντασίωση κάθε γενιάς μετά το 80,όταν τα video clips άλλαξαν την πρόσληψη της μουσικής, είτε εξελίσσεις μιά πολύ παλιά αρρώστεια της πιάτσας: την παρουσία της ποίησης υπο την κάλυψη ενός "αρμόζοντος"¨μουσικού οργάνου.Πιάνο και άρπα γιά τους πολυτελέστερους, κιθάρα και ημίφως(κι αυτό μουσική είναι..) γιά τους υπόλοιπους.Δεν είναι τυχαίο ότι σε πολλές δημόσιες απαγγελίες, η συνοδεία μουσικής θεωρείται σημαντικό υπόβαθρο της "ποιητικής ατμόσφαιρας".Κολοκύθια με την ρίγανη, βεβαίως, αλλά κανένας δεν τα έβαλε με το εμπόριο των αισθημάτων και επέζησε γιά να μας πεί τι τράβηξε.Στην περίπτωσή σας, ένα είδος φούγκας που ενίοτε ξέφευγε από τα μαθηματικά της προς έναν στοχαστικό καρσιλαμά,χρησιμοποιήθηκε ως οδηγός γιά την ανάρτηση ενός μάλλον βαρετού ποιήματος.Υπέστην το μαρτύριο να δώ το ταινιάκι καμιά δεκαριά φορές, ώστε να καταλάβω τι γράψατε εντέλει.Αλλά στο σύνολο, δεν μου έμεινε καμία γκρίνια. Επειδή, ίσως άθελά σας, καταφέρατε κάτι εκπληκτικό: οι στίχοι , παρουσιάστηκαν ως εικόνες, επομένως η θέση τους μέσα στο έργο σας, μέσα στο φώς από το βίντεό σας, μέσα στο μουσικό υπόβαθρο, δεν ήταν κυρίαρχη.Ηταν ακριβώς αυτή που χρειαζόταν ώστε να δικαιωθεί αυτό το αμάλγαμα από διαφορετικές disciplinae.Τελικά, βρίσκεστε πάνω στον δρόμο που χάραξαν πολλοί καλλιτέχνες από την εποχή των προρραφαηλιτών.Αν θέλετε τη γνώμη μου γιά το ποίημα, ήταν ορθώς ανάπηρο, επειδή χωνεύτηκε σε ένα σύμπλεγμα, σε έναν γάμο.Αλλά σαν κουμπάρα, όχι σαν νύφη.
Η άποψη του Μίχου: Δεν με εξέπληξε γιατί έχω συνείδηση εδώ και καιρό πως η διαφήμιση είναι ο εφιάλτης από τον οποίο η ποίηση πρέπει να ξυπνήσει...Ξέρω ακόμα πως ο Αγγελόπουλος είναι ένα είδος Σεφέρη του ελληνικού κινηματόγραφου...Και έχω μελετήσει αρκετά τη σχέση την Ταρκόφσκι πατρός και γιου...Αν μας φέρνατε το σενάριο θα είχαμε μια πιο άμεση προσέγγιση του εγχειρήματος...Έχετε δει το "η δε πόλις ελάλησεν" του Σμαραγδή; Αν όχι θα ήταν ευχής έργον να δοκιμάσετε να βρείτε σε κανένα βίντεο τα επεισόδια. Ακόμη και κάποιες παλιές εκπομπές, μάλλον θα τις ανακαλύψει το κανάλι της Βουλής για δέκα αριστουργήματα του εικοστού αιώνα...Θέλω να πω με όλα αυτά ότι λιμνάζουν κάποιες απόπειρες στη μνήμη μου αυτού που λέμε ποιητική οπτικοποίηση... Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι τα εργαλεία υπάρχουν και οι απόπειρες υπάρχουν. Ίσως και όλα αυτά να είναι ψελλίσματα ενός άγνωστου για την ώρα τρόπου να περάσει η ποίηση, καλύτερα η διάδοση της ποίησης σε οπτικοακουστικούς δρόμους... Θα είναι όμως τίποτα παραπάνω από το διαφημιστικό σποτάκι για τον εορτασμό του Νίκου Εγγονόπουλου; Είχα την εμπειρία να ξενυχτήσω κάποτε βλέποντας την προβολή διαφημίσεων, ωστόσο ξέρουμε πια ότι μετά το επτάλεπτο ότι μεταδίδεται είναι θόρυβος...
Θέλοντας να δείξω την δυναμική παρουσία του αναγνώστη παραθέτω εδώ το κείμενο όπως το ανασυνέθεσα από τις εικόνες του. Μια αφηγηματική γραφή που ο δυναμισμός της βρίσκεται στην προσποίηση της πληκτρολόγησης, ελλειμματική τόσο που να χωράει τις εικόνες... Τι μπορεί να είναι στο μέλλον τέχνη κάτω από τις δυνατότητες μιας τέτοιας διάδρασης; Τα πράγματα γίνονται ξαφνικά πιο σύνθετα από όσο υπολογίσαμε... Ως πάουερ γιούσερ θέλω γνώσεις ηχοληψίας, κινηματογράφου, περιέργεια και ένα αλφάβητο σε αυτή τη ρευστότητα για να δω τι μπορεί να γίνει ένα υπερκειμενικό ποίημα. Θα το προλάβω άραγε;...Αγγίζω τα πενήντα...είδα πιθανόν τη Χανναάν, δεν θα πατήσω το πόδι μου...εσείς να δούμε τώρα...
Έξω από αυτόν τον εν πολλοίς περιφερειακό συνειρμό δεν έχω άλλο...
Υ.Γ. Περιττό να πω ότι θα μπορούσα να έχω τον ήχο σαν ανεξάρτητη υπόκρουση...
8 σχόλια:
Ωχ, έχω 50 Ε που λένε ότι θα τα πάρει στο κρανίο ο Πετεφρής...
Φίλοι πετεfree και γιώργο μίχο, αφήνω τον πληθυντικό ευγένειας γιατί με «στενεύει» όπως η γραβάτα και δεν μ’ αφήνει να μιλήσω κατά πως θέλω.
Ορθή και όμορφη η λογοκριτική σας, οφείλω όμως να πάρω μια θέση, όχι υπερασπιζόμενος το πόνημά μου, αλλά το «μέσον» (κάποιος πρέπει να το υπερασπιστεί το ρημάδι!) που εκφράστηκα.
Έχεις δίκιο πετεφρή, η «έλλειψη» δημιουργεί, το κενό. Όπως και η μουσική δεν είναι (μόνο) οι νότες αλλά οι παύσεις μεταξύ τους, όπως τα κενά μεταξύ λέξεων (και οι στίξεις) δημιουργούν και «δρουν» σχηματίζοντας το όποιο λογο-δημιούργημα.
Αυτό προσπάθησα (χωρίς να θεωρώ πως το πέτυχα) κι εγώ. Ν’ αλλάξω τις παύσεις, να εναλλάξω τα διαφορετικά κενά παρεμβαίνοντας με εικόνα, να γεμίσω τις μουσικές παύσεις με λόγο, ν’ ανακατέψω (άτσαλα είναι η αλήθεια) εικόνα, λόγο, νότες χωρίς να σκοπεύω στη δημιουργία βιντεοκλιπ παρά μόνο στη δημιουργία «ατμόσφαιρας». Όχι με την έννοια της «ποιητικής ατμόσφαιρας» διότι δεν είμαι ποιητής. Αλλά της ατμόσφαιρας που εγώ θεώρησα πως ικανοποιούσε το συναίσθημά μου. Με άλλα λόγια δεν δημιούργησα ένα ποίημα αλλά κάτι που περιελάμβανε το λόγο μου σε μια εικονοποιημένη (και συγχρόνως εικονική) μουσική ατμόσφαιρα.
Πλέον το μέσον παίζει ισχυρό ρόλο στη δημιουργία. Τούτο σημαίνει πως η παραδοσιακή κρίση είναι μερικώς «θολή» (και καθόλου απαξιωτικά δεν το λέω) με την έννοια πως το φερόμενο ως «ποίημα» μόνο ποίημα δεν είναι. Διότι από τη στιγμή που ο δημιουργός ξέφυγε από το συμβατικό «χαρτί και μολύβι» παρά δρα μέσα σ’ ένα διαδραστικό εικονικό περιβάλλον (WYSIWYG* και το Get δεν μπήκε τυχαία) αυτόματα άλλαξε το ίδιο του το δημιούργημα (όποιος καταφέρει να μου βρει την άνω τελεία στο word του προσφέρω ένα κασόνι Guinness!) το οποίο υπακούει πια σε νέους νόμους έχοντας διαφορετική «οπτική».
Ίσως η τελευταία σου φράση πετεφρή ήταν η πλέον σωστή, ένας «γάμος» (όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται αυτό) όπου όμως δεν υπάρχουν νύφες και γαμπροί αλλά μόνο συμμετέχοντες και κρίνεις ένα τελικό φευγαλέο εφήμερο αποτέλεσμα. Από την άλλη, θα μπορούσα να ισχυριστώ πως με τη φράση σου αυτή φαίνεται έντονα ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα, η παραδοσιακή οπτική που χωρίζει το λόγο, την κίνηση, την μουσική, την αφήγηση, αρνούμενος, μάλλον υποσυνείδητα, το συγκερασμό όλων αυτών με σκοπό μια διαφορετική δημιουργία, αυτή του «υπερκειμένου» ή του «υπερλόγου».
Γιώργο Μίχο εάν ήθελα να στείλω το κείμενό μου νομίζω πως αυτό θα έκανα και καθόλου δεν θα σε παίδευα να το ανασυνθέσεις από τις εικόνες.
Πολύς λόγος γίνεται για τα μπλογκς, τη τεχνολογία, τη τέχνη κι όλα αυτά τα ωραία πράγματα. Ότι είδατε το δημιούργησα με εργαλεία που όλοι έχουμε στον υπολογιστή μας και θέλησα να σπάσω λίγο τη μονοτονία του «κειμένου» σαν απλή προσομοίωση-μεταφορά του γραπτού λόγου από το χαρτί στην οθόνη.
Επιπλέον θεωρώ πράγματι ελκυστικό να οπτικοποιείς τη δημιουργία του λόγου, ή καλύτερα να προσφέρεις την «προσποίηση πληκτρολόγησης» (όπως σωστά αντιλήφθηκες) προσφέροντας στον χρήστη παράλληλους ρόλους, του θεατή, του ακροατή αλλά και του αναγνώστη.
Ως power-user ΜΠΟΡΕΙΣ να το επιτύχεις κι εσύ (με καλύτερα αποτελέσματα απ’ ότι εγώ), μένει μόνο να επαναλάβω πως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μια «οπτικοποιημένη ποίηση». Και πιστεύω πως είναι λάθος να κρίνουμε το διαφορετικό με τους παραδοσιακούς κανόνες, όχι διότι αδικούμε το «τελευταίο» παρά επειδή υποβαθμίζουμε τη θέση του «αρχικού».
Άλλωστε και τα μπλογκς αυτό ακριβώς μας δείχνουν, μια δημιουργία που μπορεί η καταβολή της να είναι ο γραπτός λόγος, όμως πλέον πρέπει να διακρίνουμε την «πληκτρολόγηση» από τη «γραφή». Εάν είναι «καλό» ή «κακό», καλύτερο ή χειρότερο, καθόλου δεν γνωρίζω. Ξέρω μόνον πως μπορεί να σε κάνει να νιώσεις όμορφα αφήνοντας τη φαντασία σου να δημιουργήσει.
Τελειώνω με την προτροπή να παρακολουθήσετε ένα (κατ’ εμέ) εκπληκτικό λινκ στο youtube προκειμένου να δώσω ένα hint για τη δυνατότητα του hyperΛόγου με τίτλο «the machine is Us/ing Us» καθώς και τη δύναμη του μέσου.
Ευχαριστώ για τα πολλά τετράλεπτα που αφιερώσατε βλέποντας το κλιπάκι μου.
* Πετεφρή, αν εσύ μ’ εκανες να ψάχνω τα λατινικά (στα οποία είμαι σκράπας) εγώ σου πετώ κοινότυπο μαρκετίστικο αρκτικόλεξο για να σε παιδέψω με τη σειρά μου!
Την καλημέρα μου...
Αγαπητέ deuced, από τη μεριά μου δυσκολεύτηκα να το αντιμτωπίσω ως ποίημα λόγω της επιλογής σου να εμφανίζονται σιγά σιγά οι λέξεις στην οθόνη. Αφέθηκα να ακούω και να κοιτάζω (όχι ακριβώς να διαβάζω) και το χάρηκα πολύ αυτό που έφτιαξες, με ταξίδεψε όμορφα.
Από την άλλη, διαβάζοντας το ποίημα στην απεικόνιση του Μίχου, το βρήκα πολύ αδύναμο και δε με συγκίνησε καθόλου.
Αυτό είναι όμως και το ενδιαφέρον, ότι η παρουσίαση των ίδιων λέξεων σε πολύ διαφορετικό context ήταν αποτελεσματικότατη στη μία περίπτωση και αποτυχημένη στην άλλη. Μιλώ πάντα μόνο για μένα, κριτικοί υπάρχουν σε αυτό το μπλογκ και έχουν αναλάβει με ευφυία το ρόλο τους.
Θα μου άρεσε να δω και άλλα κείμενά σου, όπως αυτό. Την καλημέρα μου.
deuced,μπορεί να παριστάνω συχνά τον παραδοσιακό και τον μαλάκα, αλλά στην (άψογη ρητορικά και εκφραστικά) αντίδρασή σου, βλέπω ένα φαρμακερό στερεότυπο που με ξαφνιάζει: δεν έχω κανέναν σεβασμό στην "παράδοση" και στην παραδοσιακή οπτική.Στο critical error μιλάμε γιά κείμενα.Και το κείμενό σου, βυθισμένο στην λαγνεία του αμαλγάματος,μπορεί να μοιάζει πρωτοποριακό και ατμοσφαιρικό, αλλά κατά την γνώμη μου η πανίσχυρη εικόνα το καπακώνει, το μετατρέπει σε κλιπάκι και δεν λέω άλλη κουβέντα γιά την μουσική, οπού αυτό που της κάνει, δεν είναι ανακοινώσιμο.Σου υπέδειξα (πολύ ευγενικά, δηλαδή έμμεσα) ότι βρίσκεσαι μέσα στο mainstream που γνωρίζουμε καλά από τους προρραφαηλίτες (ακόμη κι ο Καβάφης "σκηνοθετούσε" τις απαγγελίες του).Δεν είναι ζήτημα "ειδικού" που δεν θέλησα να σχολιάσω σε βάθος το παρατακτικό κείμενο που κι εσύ λές ότι "δεν είναι ποίημα". Σύμφωνοι, ας μη δώσουμε ορισμούς.Αλλά πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβεις ότι το έργο σου έχει δεχτεί πολλές και όχι χωνεμένες επιδράσεις από πτυχές της video art, από κάθε τύπου clip, απο φύρδην μίγδην επιρροές,κι αυτό φαίνεται, βγάζει μάτι.Μη ψήνεις τα ψημμένα. Αυτό που αποκαλείς "το ρημάδι το μέσον", πιστεύω ότι το έχουμε "αγοράσει".
Στο κάτω κάτω, προέρχομαι από μιά λογοτεχνική παρέα που δοκίμασε την οπτική ποίηση, έφτιαξε στιχάκια αποκλειστικά από αριθμούς, μέχρι και ποιήματα μέσα σε κονσερβοκούτια έβγαλε (αναφέρομαι μόνον στις επιδόσεις του Καλοκύρη, στα μέσα του 60).Αφήνω το "χασαπόχαρτο" και άλλα ,πιό δημώδη.Επ΄αυτών έχω γράψει αρκετά.Το WYSIWYG (δυστυχώς) ξέρω τι είναι: παιδεύομαι με τα σχετικά από το τέλος του 84.Δυστυχώς έχασα τις Γκίνες: πάρα πολλοί μου υπέδειξαν πως μπαίνει η άνω στιγμή και το ξεχνάω συστηματικά.
Συμπέρασμα: μήτε ο Μίχος, μήτε εγώ κρίναμε "το διαφορετικό" επειδή γιά την ώρα δεν μαγειρεύτηκε. Τα συστατικά του παραείναι άψητα.
Με πιάνει συγκίνηση όταν παρακολουθώ την ίδια εξομοιωτική λογική ενός νεότερου ατόμου, όταν μετριέται με έναν μεγαλύτερο. Μακάρι να μπορούσα να σε πείσω ότι δεν έχεις κανένα πρόβλημα μαζί μας.Ούτε εμείς μαζί σου.Κολλήσαμε στο "άτσαλα", ίσως από γεροντισμό, ίσως από παιδικότητα.
Εισαγωγη--> συμβολο--> πληκτρα μεταβολης διαστηματος-->ανω τελεια-->εισαγωγη-->κλεισιμο
Ευχαριστω..να αποσταλει αμεσα ενα διαδικτιακο κασονι γκινες στο μπλογκ μου!
Πετεφρή, νομίζω πως το γκρεμίσαμε απαντώντας ο ένας στον άλλον κι αυτός είναι ίσως ο τρόπος που γκρεμίζεις τα στερεότυπα, κουβεντιάζοντας (απομένει να βρούμε το πώς δημιουργούνται* αν κι έχω βάσιμες υπόνοιες πως ο τρόπος είναι ο ίδιος).
Δεν αμφισβήτησα την κριτική σου (εάν το έκανα θα ήμουν αλήθεια ή εκπληκτικός δημιουργός ή πανύβλακας), συμμετέχοντας άλλωστε εδώ νομίζω πως την αναγνώρισα γι’ αυτό και δεν θα ξαναμιλήσω γι’ αυτήν. Ούτε θέλησα να αμφισβητήσω τις καταβολές ή τις γνώσεις σου γι’ αυτό και δεν χρειάζεται να μου εξηγήσεις την *πορεία σου (η οποία ΗΔΗ με έχει «πείσει»).
Αν θέλησα να ξεδιπλώσω κάτι ήταν μόνο ο διάλογος για το «μέσον» και μόνο αυτός ενώ η κριτική σου (σας) ήταν μόνο η αφορμή κι όχι η αιτία. Κι αν ακόμα φάνηκε πως έκρινα κάτι αυτό δεν ήταν η «κριτική» αλλά η «οπτική». Ευελπιστώ όμως κάποια στιγμή να "μαγειρέψω" καλύτερα και τότε θα επανέλθω περισσότερο «ασεβής» από τώρα!
Κabamaru εννοούσα αν υπάρχουν στο πληκτρολόγιο, σαν special character μπορείς πράγματι να βάλεις ότι θέλεις. Λυπάμαι αλλά κέρδισες μόνο μια τσίγκινη αμστελ!
Συγνώμη που επεμβαίνω -πραγματικά δεν ήθελα να διακόψω την κουβέντα γι΄αυτό περίμενα μέχρι να φτάσει σε κάποιο σημείο.
Δεν είμαι ο κατάλληλος να πω κάτι για τη δημιουργία του deuced, επειδή την αντιμετωπίζω από καθαρά συναισθηματικό επίπεδο. Άλλο θέλω να πω ...
Κύριε Μίχο τι θα γίνει με εκείνες τις μπύρες; Ακόμα να ξεμπερδέψετε;
Υ.Γ.: Και πάλι συγνώμη.
Ευγενικά διεύρυνα τις παραπομπές θέλοντας να πω ότι αυτό που θα αναγνωρίζουμε ίσως σαν ποίηση του διαδικτύου στο μέλλον μας είναι άγνωστο...Κυρίως γιατί συμπεριλαμβανει και τη διάδραση του αναγνώστη σε μεγάλη έκταση που ένα δείγμα της είχαμε και εδώ...με την ανάρτηση του κειμένου...
Φοιτώ στην οπτική ποίηση, μια αναζήτηση στο αντίστοιχο λήμμα στο γούγλη θα έδειχνε ευάριθμους τόπους ακόμη και στο ιστολόγιό μου έχω ασχοληθεί με τον ιταλιάνο που έκανε κονσέρβα τα περιττώματά του...
Υπάρχει ένα πεδίο μέσων προς χρήση...και κρίνοντας από τα ινσταλέισον των εικαστικών βλέπω πολύ ντόρο για το τίποτα, το πολύ πολύ επιδείξεις ευφυίας...
Δεν το θέλετε ευγενικά σας το λέω ντεκλαρέ...Αυτό που κάνατε είναι λίγο, εύκολα αναγνώσιμο και φτωχό συγκρινόμενο με τα ποιήματα σποτάκια που έχω δει στην τηλεόραση από το πρωί...Και είναι φυσικό. Τα μπάτζετ είναι φορές αστρονομικά εκεί που εσείς παρεμβαίνετε με μια κάμερα...ακόμα κι αν είναι εκείνη που συνεχίζει να τραβάει πλάι στο νεκρό ρεπόρτερ από τη γνωστή ταινία του Βέντερς...
Είδα και το γιουτουμπάκι που μας προτείνατε, ενδιαφέρον το δοκιμιάκι μόνο που θα ήθελα αν είχα το ενδιαφέρον να πειραματιστώ μεταφέροντας τα τερτίπια του σε μιαν απρόσωπη έκφραση που να κάνει αυτόν που το βλέπει να αναφωνήσει πολύ ποιητικό, αλλά και πάλι θα ήμουν στο χώρο Ταρκόφσκι...γιατί θα έχω παθητικό θεατή..
Φαντάζομαι περισσότερο μια περιπέτεια αξιοποιώντας την δυνατότητα των υπερσυνδέσμων και εμπλέκοντας έτσι τον αναγνώστη σε μια ιστορία λαβυρίνθου με άγνωστο τέλος... Λέω τώρα...
Να το επαναλάβω για να γίνει σαφές.
Έχουμε άλλου είδους αναγνώστη, δεν είναι ο παθητικός θεατής, φανταστείτε αυτές οι τρεις σκηνές που απομόνωσα αντί ποιήματος να σχηματίζουν μια νεκροκεφαλή και η έμμεση οδηγία που θα μου απευθύνει το σενάριο είναι να κάνω ακριβώς αυτές τις διεργασίας για να πάρω το νόημα που θέλει να μου μεταδώσει ο δημιουργός...τελειώνω δηλαδή το έργο με τη συμμετοχή μου ή και κατά βούληση...
Η έκταση της παρέμβασης του αναγνώστη είναι το καινούριο και θέλει άλλο υπολογισμό η δράση και η ανάδρασή του στη δημιουργία...
Το να φτιάξεις μια ατμόσφαιρα με κινηματογραφικόυς όρους είναι όμορφο όταν είναι επιτυχές αλλά δεν αποτελεί το άπαν της πρωτοπορίας...
εκτός κι αν περιορίζουμε το πεδίο στην επαρχία της ελληνικής ιστόσφαιρας...
Δεν διαφωνώ με την απόπειρα αλλά προβληματίζομαι με τις δυνατότητες του νέου μέσου...
Μίχος
Μοτοσακέ, περίμενε τηλέφωνο...:)
Δημοσίευση σχολίου