Αmbrosiac - Τα σωθικά

Μου τηλεφώνησε η Φαίδρα.

"-- Έλα να με πάρεις. Θα πάμε για φαγητό... θέλω να σου γνωρίσω κάποιον."

Έμενε Ρυ ντε Σαιντ Περ, στο Σαιν Ζερμαιν. Μια βραδιά στην Ελλάδα την σήκωνα να χορέψουμε και μετά καθόταν και με "ανέλυε" με τις φιλενάδες της! Και τότε και τώρα ήταν το κορίτσι με τα μαύρα.


"-- Δεν θα περάσουμε από το ποτάμι, να δούμε τις αποχρώσεις του γκρίζου?", την πείραξα.

Είχα πει σε παρέα ότι τα κτίρια πάνω στο ποτάμι παίρναν το σούρουπο διάφορες αποχρώσεις του γκρίζου -- και γέλασαν και με είπανε φαντασιόπληκτο. Μέχρις ότου κάποιος εδέησε να κοιτάξει -- και τις είδε, τις ευλογημένες τις αποχρώσεις! Φαντασιόπληκτος, παρατήρησα εμβριθώς, πού ξέρετε, ίσως και να είμαι... αλλά οι αποχρώσεις αποχρώσεις.

"-- Όχι, είναι προς τα κει"

"-- Ντινε αν βιλ?"

Βιβλίο που της άρεσε, αλλά πάλι δεν έδωσε συνέχεια.

Ήταν συλλογισμένη, κάτι την έτρωγε. Δυο λόγια μου είπε όλα όλα. Ο Κλεόβουλος ήταν αρχιτέκτων. Μελέτες του για την πόλη προκάλεσαν αίσθηση στους ντόπιους και βραβεύτηκαν.


Φτάσαμε... όμορφο, παλαιό κτίριο. Ο Κλεόβουλος πρόσχαρος άνθρωπος, γαλήνιος, με άνετους και φιλικούς τρόπους. Ήλθε σε λίγο και μια Γαλλίδα, η Μπριζίτ.

Η Φαίδρα κάθε τόσο έπαιρνε τον Κλεόβουλο κατά μέρος και τούλεγε... τούλεγε... με έμφαση κιόλας. Περίεργο... Στράφηκα προς την Μπριζίτ.


"-- Βουζ αιμέ ντονκ Φραϊμπουργκ?"

Αιφνιδιάστηκε!

"Μαι... κομαν φαιτ βου α σαβουάρ??"

Χαμογέλασα και της έδειξα στην εταζέρα μια καρτ-ποστάλ με εικόνα του πανεπιστημίου του Φραϊμπουργκ. Τέτοια αλματάκια φτιάξανε τη φήμη του Γουλιέλμου της Μπασκερβίλ. Χαλάρωσε... μιας και δεν είχα υπερφυσική ικανότητα να διαβάζω μύχιες σκέψεις.


Στο τραπέζι. Όσο τρώγαμε ο Κλεόβουλος γινόταν όλο και πιο ανοιχτός και γελαστός... ενώ το πρόσωπο της Φαίδρας όλο και σκοτείνιαζε. Τι συνέβαινε? Την κοίταζα αλλά απέφευγε το βλέμμα μου, τα μάτια στο πιάτο της.

Όταν τελειώσαμε ο Κλεόβουλος σηκώθηκε και έφερε και ακούμπησε στο τραπέζι με ένα "ντουπ!" μια βαριά πλάκα Βελγική σοκολάτα.

Η Μπριζίτ φάνηκε να δυσφορεί, ενώ το πρόσωπο της Φαίδρας πήρε απόχρωση του γκρίζου.

Ο Κλεόβουλος, πάντα χαμογελαστός, γύρισε προς εμένα.

"-- Θα φάω την μισή, σιγά-σιγά...", μου είπε ήρεμα, "..και σε μια ώρα περίπου θα πέσω λιπόθυμος"


Πέρασαν μερικές στιγμές μέχρι να τον καταλάβω.

Και ξαφνικά ένοιωσα ένα σκίρτημα, ένα σπασμό. Ζήτησα συγγνώμη, σηκώθηκα, έφτασα στο μπάνιο εγκαίρως -- και έκανα εμετό.

Ακατάσχετα. Το ένα κύμα μετά το άλλο... το σώμα μου επαναστατούσε, μια δίνη ζάλης και αυτόνομων σπασμών.



Γύρισα στο τραπέζι. Οι γυναίκες ασάλευτες, σαν υπνωτισμένες. Ο Κλεόβουλος χαμογελούσε ακόμα πιο πλατιά, και τα μάτια του έλαμπαν.


"-- Ευχαριστώ!", έγειρε και μου είπε.

Και πάλι,

"-- Σ'ευχαριστώ για τον εμετό σου."

Ελληνικά που κατάλαβε και η Μπριζίτ.



Ήταν αποκάλυψη, μικρά Επιφάνεια. Αγάπη, μίσος, έχθρα, φιλία, θαυμασμός -- για όλα τα της φιλότητος και του νείκους το λογικό μας κάλλιστα μπορεί νάχει μέσα του υστεροβουλίες, κίνητρα κρυφά... κι όχι πάντα συνειδητά. Ναι, το μυαλό μας μπορεί και να λέει ψέματα. Τα σωθικά μας όμως όχι. Τα σωθικά μας ζούνε μόνον την εγγενή τους αλήθεια.

Ο οργασμός, ανεξέλεγκτοι κλονισμοί σε ηδονικές ριπές, είναι μια τέτοια ριζική αλήθεια. Να όμως που μου δόθηκε και γνώρισα και μιαν άλλη! Συμπόνια, συμ-πάθεια για άνθρωπο, αυθόρμητη και αυτόνομη, από τα έγκατα βαθειά. Που δεν ήξερα ότι είχα μέσα μου.


Για ποιο πράγμα ακριβώς? Για αξία, μόρφωση και καλαισθησία πιασμένες στα δόκανα του σώματος? Για την ήρεμη αποδοχή του αυτής της εξαρτήσεως του? Για την απελπισία και τον σπαραγμό της Φαίδρας, που τον αγαπούσε τρελά?... βουβή κραυγή της η σουαρέ ολόκληρη, "Βοήθεια!"?


Βοήθησα άραγε? Ανακλαστικά, και κατά το λίγο που μπορούσα?



"-- Πάλι έγινα ρεζίλι εξ αιτίας σου", είπα στη Φαίδρα μετά.


Ε, τουλάχιστον κατάφερα να την κάνω για μια στιγμή να χαμογελάσει...


http://ruminate8.blogspot.com/

Πετεφρής: ελπίζω να καταλαβαίνετε πόσο σας προστατεύει η μούγκα μου...

Μίχος: Έβαλα και την τρίτη τελίτσα του Πετεφρή που έλειπε. Όταν το πρωτοδιάβασα πριν καιρό μου ανακάλεσε κάποια διηγήματα του Χεμινγουέη, εκεί που προσπαθεί μέσα από διαλόγους να φτιάξει μια κατάσταση έντασης... Περιέχει απέραντη γοητεία να φτιάξεις έναν χαρακτήρα από ατάκες, μέχρι και ο διαφημιστής για το ιδιόλεκτο του ιντερνέτ το χρησιμοποίησε, αλλά το γαμημένο και να μου επιτραπεί η έκφραση είναι πανδύσκολο... Και το κείμενο που έχουμε εδώ έχει ένα στοιχείο που συσκοτίζει την εκτύλιξή του... αν το μικροσκοπήσουμε θα παρατηρήσουμε ότι πάσχει αφηγηματικά... Αλλάξτε πορεία και κάντε το ίδιο περιστατικό μιαν αφήγηση που δεν θα έχει καμία δευτερεύουσα πρόταση... όλο φράσεις με τελείες. Θα γίνει πιο δυνατό και θα σας δείξει που και πως αν έχετε ακόμα διάθεση να το αναδομήσετε σε διαλόγους...

Υ.Γ. Επιτρέψτε μου να σας ευχαριστήσω και για το παράξενο συναίσθημα μιας εκκρεμότητας που υπήρξε για μένα το κείμενό σας για σχεδόν όλο το καλαοκαίρι.