Τετάρτη 11 Ιουλίου 2007

κολοκύθι - Φιστικοπόλεμος

-Είσαι σήμερα να πάμε για περπάτημα? Και μετά να φάμε φιστίκια και να πετάμε τα τσόφλια κάτω.
-Αφού δε τρως φιστίκια ρε χαζό.
-Τρώω!
-Δε τρως. Δε σε έχω δει ποτέ.
-Ψέματα σου έχω πει. Μου αρέσουν πολύ τα φιστίκια. Τα κρύβω στο μαξιλάρι μου και τα τρώω το βράδυ.
-Και γιατί δε μου το είχες πει τόσο καιρό?
-Να, γιατί ντρεπόμουνα.
-Εμένα?
-Ναι εσένα.
-Μα δεν είναι τόσο κακό.
-Δεν ήξερα πως θα το πάρεις.
-Βασικά το είχα καταλάβει.
-Από πού?
-Ένα πρωί είδα ένα πρασινωπό τσόφλι στο δόντι σου.
-Και γιατί δε μου το είπες?
-Γιατί δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση.
-Μόλις με έφερες.
-Συγνώμη.
-Τουλάχιστον τώρα μπορώ να τρώω μπροστά σου.
-Τουλάχιστον τώρα μπορείς να τρως μπροστά μου.
-Έλα! Έλα! πάμε να φάμε.
-Εεεε τι κάνεις εκεί?
-Ψάχνω τις τσέπες σου. Έλα ρε. Δώστα μου!
-Μα δεν έχω μαζί μου σήμερα φιστίκια.

http://evieninja.blogspot.com/

Η άποψη του Μίχου: Πιθανόν η φράση "Λουκά μωρό μου. Ναι Σόλων"να μην σας λέει τίποτα, αλλά στους παλιότερους θυμίζει δυό μεγάλους ηθοποιούς και Κώστα Μουρσελά και πιο πίσω ακόμα κάποιον Βλαδιμίρ και Εστραγκόν που σε μια στάση λεωφορείου περιμένουν κάποιον Γκοντό...Έφερα παράδειγμα δυό από τα πιο γνωστά πρότυπα του είδους και θέλω να κάνω μιαν επισήμανση. Όταν συναντάμε ένα πρωτόλειο που επιχειρεί κάτι πρωτοτυπο για τον γράφοντα, αλλά που εκβάλλει σε κοινούς για για έναν εγγράμματο πολιτιστικά τόπους, η όποια κρίση μετατρέπεται αυτόματα στην συμβουλή να κάνει ο γράφων έναν περίπατο στην αγορά, να αποκτήσει με κάποιο τρόπο είδηση για το τι βρίσκεται στην κοινή μνήμη παρόμοιο μ΄αυτό που επιχειρεί. Και το Εκείνος κι Εκείνος του Μουρσελά και το Περιμένοντας το Γκοντό του Μπέκετ βρίσκονται στα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία. Περάστε πρώτα από εκεί...Θα βρείτε δασκάλους που θα σας εμπνεύσουν.

Δυό λόγια από τον Πετεφρή: μη μου το ξανακάνετε αυτό!δεν ξέρω πόσες μέρες πασχίζω να γράψω κάτι ενθαρρυντικό. Ακούετε τον Μίχο. Ακούστε τον εαυτό σας. Ξαναρχίστε να γράφετε. Όταν υπάρχει λόγος.Δεν βλάφτουν τα λάθη και τα προβλήματα, αλλά μπαίνοντας στο έλος "διάλογος", πώς να μη σας φάνε οι βδέλλες;

6 σχόλια:

Fight Back είπε...

Ας κάνουμε μια προσωπική επανάσταση. Να τα φάμε και να πετάξουμε και τα τσόφλια κάτω. Τσόφλια στο δρόμο. Να τα πατάνε οι άλλοι και να γλυστράνε. Να τα βλέπουν στα κατώφλια των σπιτιών τους και να σαστίζουν. Να τα σπρώχνουν απο το κάθισμα του λεωφορείου για να κάτσουν.

Μα η αποκάλυψη πως έτρωγε φιστίκια μας σόκαρε όλους. Γιατί δεν το είπε τόσο καιρό. Ντρεπότανε είπε. Κάτι άλλο κρύβεται απο πίσω. Μυστικά και άγχη πίσω απο τις ανθρώπινες σχέσεις. Ένα παιχνίδι σκάκι που αντί για πιόνια έχει τσόφλια απο φιστίκια. Πώς να απαντήσεις στο φιστικο-φιανκέτο στην πτέρυγα του βασιλιά.

Φυσικά και το ξέραμε πάντα πως έτρωγε φιστίκια.. Κανένα ξάφνιασμα δε μας προκάλεσε η αποκάλυψη. Φυσικά και ξέρουμε πως δεν έχει στην πραγματικότητα φιστίκια στις τσέπες. Φυσικά και ξέρουμε πως το κολοκύθι παίζει με το μυαλό μας. Πως τα φιστίκια γράφονται με ύψιλον.

kabamaru είπε...

pou einai o mixos? poy einai o petefris? poy pigan oloi ekeinoi?

Mantalena Parianos είπε...

"Και το Εκείνος κι Εκείνος του Μουρσελά και το Περιμένοντας το Γκοντό του Μπέκετ"

Και όχι μόνο! Και όχι μόνο! Θα πάρω το θάρρος να προσθέσω και τα άπαντα του Σούπερ Γκούφυ. Και εκείνος φιστίκια έτρωγε και γινόταν υπερήρως.
Τα-νταχ!


Σοβαρά τώρα Κολοκυθούμπα, κι εμένα αυτό μου έφερε στο μυαλό ο διάλογός σου: περιμένοντας τον γκοντό.

ΚΑΜΠΑΜΑΡΟΥ >>
Αυτό πυο γράφεις είναι τουλάχιστον βλάσφημο για το respectable blog με τον γενικό τίτλο Critical Error...


Καλημέρα
(ουφ! επιτέλους, λίγη ζέστη)

Κολοκύθι είπε...

#φαιτ - αυτή ήταν Η ανάλυση. Γιου β γκατ δε πόιντ. Νομίζω.
#καμπαμαρού- το καλό πράγμα αργεί να γίνει.
#μαντάλενα- πας πακέτο με Μίχο. Χα

#Γιώργο Μιχο-πέσατε διάνα στον Μπέκετ, αλλά αν και διαβάζω ελάχιστα, τον Μπέκετ συγκεκριμένα τον έχω ξεκοκαλίσει και μου τον έχουν «μάθει» κιόλας για λόγο που δεν έχει σημασία να αναφέρω. Ο φυστικοπόλεμος ( με υ φαιτ) δεν προσπαθεί να κάνει είσοδο στο είδος, ούτε καν να πλησιάσει. Γράφτηκε όταν δεν είχα τίποτα να πω, τίποτα να γράψω,και σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δε θεωρείται κείμενο ή όπως αλλιώς ονομάζεται. Και ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που το έστειλα και εδώ. Δε θα έστελνα ποτέ κάτι δικό μου που το θεωρώ καλό εδώ. Ναι , είμαι περίεργη. Ευχαριστώ πολύ πάντως, πρέπει να ξεστραβωθώ, αυτό είναι γεγονός.
#πετεφρη- αν σας είχα καθηγητή στο σχολείο, δε θα ήσασταν απλά ο αγαπημένος μου καθηγητής. Θα έκανα μέχρι και κατάληψη για να μας συνοδεύσετε στη πενταήμερη.

Γιώργος Μίχος είπε...

Θέλω να προσθέσω κάτι μια και πολλές φορές η παρέμβασή μου είναι σαν ένα αίνιγμα σχετικά με πιθανές πηγές του γράφοντος, και κάποιες φορές πέφτω μέσα...Το αυτοδίδακτο που εγώ φοίτησα, ήταν συνέχεια της αυτομόρφωσης που επέβαλλαν κάποιοι χώροι της αριστεράς. Όπερ εσήμαινε διαβάζεις, μιμήσαι, δοκιμάζεις, και πάμε παρακάτω. Μερικές φορές πρέπει να δίνω την εντύπωση σε μερικούς ότι αντί για τον αληταρά που υπήρξα καθόμουνα σε ένα δωμάτιο διαβάζοντας βιβλία...Δεν ήταν αυτό. Απλώς, η περιδιάβασή μου στα διάφορα ύφη μου απέδειξε ότι μπορούν να ομαδοποοιηθούν και ότι ελάχιστοι έχουν την πραγματική δύναμη να φτιάξουν αναγνωρίσιμο ύφος. Κι αυτό σκεφτείτε μιαν εποχή που η επιδίωξη προσωπικού ύφους ήταν εκ των ουκ άνευ. Πως να μην πετάω τη μπάρα στην επαρχιώτικη γραφή των ευπώλητων όπου διάφοροι μικροαστοί επιδιώκουν τη θεραπευτική δικαίωση του βίου τους που για να την ακούσει κάποιος θα ήταν ψυχαναλυτής και θα έπρεπε να τον πληρώνουν πενήντα την ώρα...

οι σκιές μιλάν είπε...

@ Γιώργος Μίχος,

Κρίμα (για κείνους που επιθυμούν να κουβεντιάσουν) που κρατάτε τα σχόλιά σας στο προσωπικό σας μπλογκ κλειστά.

Αν σας προέτρεπα να τα ανοίξετε..;

Φαντάζομαι δεν θα είμαι ούτε ο πρώτος που το κάνει ούτε κι ο τελευταίος... όπως επίσης φαντάζομαι την τύχη μιας τέτοιας προτροπής.

Συγγνώμη για το άσχετο με το ποστ σχόλιο, αλλά δεν είχα που αλλού να το παραθέσω.