Η ζωή, δυστυχώς, είναι όλο λύπες. Η χαρά είναι η εξαίρεση. Ο ΠΟΙΗΤΗΣ λυπάται όμως και για την εξαίρεση. Γιατί όταν έρχεται η χαρά τον κατακλύζουν και τα ερωτήματα: Πόσος κόσμος την στερείται; Ο ΠΟΙΗΤΗΣ, ο πραγματικός ποιητής - και δεν εννοώ μόνον εκείνον που γράφει ποιήματα – δεν νοιάζεται μόνον για τον εαυτό του, για τη δική του χαρά και μόνο. Νοιάζεται για τη χαρά όλων των ανθρώπων. Δεν μπορεί ο ΠΟΙΗΤΗΣ να νοιώσει τη χαρά όταν ξέρει ότι ο συνάνθρωπος του υποφέρει. Δεν μπορεί να χαρεί τον ήλιο που έχει στην αυλή του όταν ένα σκουλήκι που τον κατατρώει τον κάνει να σκέφτεται τη σκοτεινιά που έχουν άλλες αυλές. Ίσως άλλοι, βολεμένοι, σπιτούχοι που ενδιαφέρονται μόνο για τις καταθέσεις τους και την κοιλιά τους το μπορούν. Όμως ο ΠΟΙΗΤΗΣ δεν βολεύεται. Ο ΠΟΙΗΤΗΣ θεωρεί την χαρά πανανθρώπινο δικαίωμα.
Και προσπαθεί να κουβαλήσει όλον τον πόνο για ν’ αφήσει χώρο για την χαρά στους άλλους ανθρώπους. Θα γονατίσει από το βάρος; Δεν το σκέφτεται. Θα συντριβεί; Είναι συντριμμένος. Οι στίχοι του είναι μια καταφυγή. Μια ασπίδα αυτοπροστασίας. Είναι όμως και μια κραυγή κατά της αδικίας, της φτώχιας, της καταπίεσης, της μοναξιάς. Μήπως και καταλάβουν οι «άλλοι».
Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007
ΜΟΝΟ ΔΙΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ 1
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
26 σχόλια:
καλώς σας βρήκαμε
Το κείμενό σας μου έφερε στο μυαλό ένα παντζούρι που ανοίγει προς τα έξω και αφήνει μέσα το φως. Η η ποίηση που χάνει την κλειστοφοβία της και γίνεται κοινό κτήμα.
Σας ευχαριστούμε.
Kαλώς ορίσατε στο θηριοτροφείο των ιδεών μας
:)
Ο ποιητής,όπως οι περισσότεροι,αν λυπάται και στην χαρά,λυπάται επειδή κάτι τον εμποδίζει να την γευτεί όπως θα ήθελε.
Ο ποιητής ούτε είναι, συνήθως, ούτε οφείλει να είναι πρότυπο φιλανθρωπίας.Άλλωστε-κακώς ίσως- γύρω μας δεν πλειοψηφούν οι δυστυχισμένοι.
Άλλο η φιλοσοφική, πολιτική θεώρηση και άλλο το βίωμα της λύπης.Οι περισσότεροι από όσους υποστηρίζουν ότι θλίβονται τόσο πολύ για τον απρόσωπο άλλον, μάλλον κοροιδεύουν τον εαυτό τους...
δηλαδη να ρωτησω, ο κυνισμος και η γοητεια της λυπης δε χωρανε στην ποιηση?
Δεν είμαι σίγουρη τι είναι ο ΠΟΙΗΤΗΣ αλλά σίγουρα δεν είναι ιεραπόστολος.
Απ ό,τι σκέπτομαι πάντως ότι μπορεί να καθορίζει τον ΠΟΙΗΤΗ μάλλον καταλήγω ότιείναι ο τρόπος που σκέπτεται και αντιδρά κάποιος. Για παράδειγμα όλοι εμείς που συντελέσαμε ο καθένας με τον τρόπο του στην λειτουργία αυτού του μπλογκ, είτε κρινόμενοι που λέμε ότι ασχολούμεθα με την "ποίηση" είτε κριτές που εννοείται κατέχουν τον τίτλο του "ΠΟΙΗΤΗ" είτε σχολιαστές που αντιδρούν στην "ποίηση" που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους ...δεν είμαστε τελικώς καθόλου ...ΠΟΙΗΤΕΣ.
Εν άλλοις, ήταν αρκετή η παρεμβολή ενός μη "ΠΟΙΗΤΗ" για να διαλυθεί κάθε ίχνος ΅"ΠΟΙΗΣΗΣ".
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ, ο πραγματικός ποιητής - και δεν εννοώ μόνον εκείνον που γράφει ποιήματα –
Εδώ είναι το ζουμί...
Ελπίζω σε ένα ξεκαθάρισμα. Ποίος ο μη πραγματικός ποιητής και ποίος ο ποιητής που δεν γράφει ποιήματα;
Μήπως ένα δεύτερο ποστ;
Με το πρόσθετο ερώτημα: Καλός ποιητής καλός άνθρωπος, αυτό που λέμε ηθικό ανάστημα; Και ο Φρανσουά Βιγιόν που έφτασε στο ικρίωμα;
Αν έτσι είναι *Ο ΠΟΙΗΤΗΣ*, σαν να λυπάμαι που ο θάνατος δεν του αξίζει.
Nομίζω ότι δυο προτάσεις εξηγούν τα πάντα για όποιον μπορεί να τις αντιληφθεί ή είχε την τύχη να γνωρίσει έστω έναν τέτοιο άνθρωπο στη ζωή του:
"(ο ποιητής)Δεν μπορεί να χαρεί τον ήλιο που έχει στην αυλή του όταν ένα σκουλήκι που τον κατατρώει τον κάνει να σκέφτεται τη σκοτεινιά που έχουν άλλες αυλές. Ίσως άλλοι, βολεμένοι, σπιτούχοι που ενδιαφέρονται μόνο για τις καταθέσεις τους και την κοιλιά τους το μπορούν. "
Σε τι ακριβώς διαφωνεί ο Aνώνυμος και γιατί η λύπη εδώ (να) εκλαμβάνεται ως μεμψιμοιρία, Deuced;
Μια χαρά μου φαίνεται εμένα το ποστ! - αν και ίσως όχι και τόσο "εορταστικό" για το καλωσόρισμα του κ. Ρηγόπουλου στο Κρίτικαλ Ερρορ.
:)
Παιδιά, έχω την υποψία ότι μπλέκουμε την έννοια της "φιλανθρωπίας" όπως έχει επικρατήσει, με την φιλανθρωπία ως συμπόνοια προς τον συνάνθρωπο.
Καμία ποίηση και καμία τέχνη που δεν εμπεριέχει το στοιχείο αυτό δεν αξίζει να λέγεται τέχνη και το κείμενο του κ. Ρηγόπουλου με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.
Φυσικά είναι της μόδας το κλειστοφοβικό και δυσνόητο, εκείνο που εξιτάρει τον εγκέφαλο, αλλά αφήνει τα αισθήματα νεκρωμένα.
Και fight back, υποπτεύομαι ότι σαν χαρά χωράει και η γοητεία της λύπης.
κε Μίχο, μου κανε φοβερή εντύπωση το ερώτημά και η απορία σας. Οσα από τα μικροκείμενα διάβασα (και όχι μόνο) ήταν βαθιά ανθρωποκεντρικά. Μήπως με τον κ. Ρηγόπουλο τα χαλάτε μόνο στη διατύπωση;
τι είναι η "συμπόνοια" ρεντον πέρα από μια πολιτικαλυ κορεκτ φιλανθρωπια? Τι είναι η λύπη προς την "εξαίρεση" μανταλένα? Πόση σημασία έχει άραγε να σε καταλάβουν οι "άλλοι" όταν ακριβώς έτσι διαχωρίζεις ήδη τον εαυτό σου από τους "άλλους" ανθρώπους. Που είναι το πάθος, ο ναρκισσισμός, η πίκρα και το μίσος? Που είναι η αμαρτία, η χαρά, το λάθος και η ζωή? Ρώτησα στο προηγούμενο ποστ τον Μίχο "τι είναι ο ποιητής". Στην ουσία δεν μου απάντησε κι έτσι ορθά "απάντησε". Δεν μπορώ να κρίνω το ποίημα του Γιάννη Γρηγορόπουλου, σχολιάζω μόνο πως αυτός που περιγράφει δεν είναι *Ο ΠΟΙΗΤΗΣ*. Ισως, αν μου πεφτε λόγος, το παραπάνω κείμενο να το γέμιζα με Δεν. Δεν μου πέφτει όμως.
Κοίτα deuced, ο καθένας βλέπει το κάθε τί απ΄τη σκοπιά του. Η συμπόνοια (όπως τη μεταφράζω εγώ) είναι ενσυναίσθηση, πράγμα που θα πει "μπαίνω στη θέση του άλλου, ταυτίζομαι με τον άλλον, πονάω με τον άλλον, όπως θα πόναγα για λογαριασμό μου".
Δεν έχει να κάνει με πολιτικαλκορρεκτισμό, ούτε με κοινωνικά μανιφέστα, αλλά μιλάμε πάντα για τη δική μου σκοπιά. Ο καθένας θα το δει και θα το εννοήσει αλλιώς.
"Και προσπαθεί να κουβαλήσει όλον τον πόνο για ν’ αφήσει χώρο για την χαρά στους άλλους ανθρώπους. Θα γονατίσει από το βάρος; Δεν το σκέφτεται. Θα συντριβεί; Είναι συντριμμένος. Οι στίχοι του είναι μια καταφυγή. Μια ασπίδα αυτοπροστασίας. Είναι όμως και μια κραυγή κατά της αδικίας, της φτώχιας, της καταπίεσης, της μοναξιάς. Μήπως και καταλάβουν οι «άλλοι»."
Ολο αυτό μου θυμίζει το απόφθευγμα του κ. Μίχου για τα ποιήματά του: "αυτά τα ποιήματα κόστισαν άνθρωπο".
Τι σχέση έχει η συμπόνια με τη λύπη;
Ο πραγματικός ποιητής είναι εκείνος που κάνει όλη του τη ζωή ένα ποιήμα. Και ο Βιγιόν τη ζωή του την είχε κάνει ένα ποιήμα. Δεν ψάχνω το ηθικό ανάστημα.
Κ.Γρηγορόπουλε ο Πραγματικός ποιητής συγκεντρώνει αυτά τα χαρακτηριστικά ή ο Ιδανικός-για εσάς- ποιητής;Το κείμενο μου μοιάζει σαν κραυγή υπεράσπισης του ποιητή έναντι όλων αυτών που τον βλέπουν σαν ένα μαλθακό-εγωκεντρικό ον που απέχει από την κοινωνική δράση. Πρέπει να κουβαλήσει τους σταυρούς όλων των συνανθρώπων του δηλαδή για να σβήσει τη ρετσινιά;
Και γιατί ο ποιητής να αποτελεί μια ειδική κατηγορία ανθρώπου; Και γιατί αντιμετωπίζεται σχεδόν σαν εξωγήινος(γενικά μιλώντας);
Αυτά.
Mplim MPlom, ελπίζω το ότι απευθύνεσαι στον "κ. Γρηγορόπουλο" να ελίναι εκ παραδρομής.
Αν ναι, θα εκπλαγείς σε περίπτωση που σου απαντήσει ο Γιάννης Ρηγόπουλος.
:/
ελίναι πράγματι λάθος εκ παραδρομής:)
Το σκότωσα το επίθετό σας κ.Ρηγόπουλε, αλλά δικαιολογούμαι αφού γράφω στη σελίδα του Error(κρυάδα):-/
Συμπαθάτε με, ως αναγνώστης ρωτώ:
αυτή η βαλίτζα, θα πάει μακριά; ποιά είναι η διαφορά του critical error από κάθε άλλο blog;
Δεν καταλαβαίνω την ερώτηση. Δε νομίζω πως ποτέ το κριτικαλ έρρορ αποποιήθηκε την ταυτότητά του.
Είναι ένα μπλοκ που ασχολείται με τη λογοτεχνία και τις απόψεις πάνω σε κείμενα που αναρτούνται.
Ίσως, αν θέλετε να βρείτε κάποια διαφορά δλδ, είναι οτι πολλούς απο μας που γράφουμε μας ενδιαφέρει η συζήτηση πάνω στα κείμενα κι ότι δεν αποζητούμε κολακείες. Από αυτήν και μόνο την άποψη θα μπορούσε το κριτικαλ έρρορ να θεωρηθεί εργαστήρι δημιουργικής γράφης. Κι αν δεν το πετύχαμε ακόμη, εκεί στοχεύουμε. Αμην
Φιλική ήταν η παρέμβασή μου.Ίσως γι΄αυτό σας είναι ακατανόητη.
Πάντως, Παπαρούνα,
για να μην αισθάνεσαι η μόνη χαζή λόγω και της φιλικής επίθεσης του Πετεφρή, ούτε εγώ καταλαβαίνω ποια είναι "η βαλίτσα που πάει μακριά".
Ως αναγνώστρια ενός blog που δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι δεν ειναι blog, διερωτώμαι δηλαδή. (ξαφνικά αισθάνθηκα την ανάγκη να αποσαφηνίσω το ρόλο μου)
Μανταλένα, προς εσένα λοιπόν-τα λέμε αραιά μεν, αλλά επί έναν χρόνο.Απ΄την αρχή.Στα blogs ανοίγονται εκατομμύρια κείμενα, ήχοι, εικόνες, που στις περισσότερες(ή στις ευτυχείς) περιπτώσεις σχολιάζονται.Και τα σχόλια, πάνω απ΄όλα, εκφράζουν τη γνώμη των αναγνωστών. Στο critical error,υπήρχε ένα παιχνίδι (παίγνια είναι όλοι οι κανόνες). Τα κείμενα ήταν όλα υπό το κριτήριο μιάς συγκεκριμένης διαχείρισης.Κάποιος φρόντιζε να τα εκθέτει με κάποια σειρά και κάποιον χρόνο, άλλοι δύο, χωρίς να υπάρχει οργάνωση ή συνεννόηση, έλεγαν τη γνώμη τους γι΄αυτά. Τα σχόλια ήταν ελεύθερα.Πολλά σχόλια, είχαν χαρακτήρα προσεκτικής κριτικής.
Ρωτάω και πάλι.Χρειάζεται administrator γιά να παρατεθεί ένα κείμενο που παράγει σχόλια,όχι πάνω στην ποιητική ιδέα, την τεχνική, τις καταβολές, τις παραφυάδες, αλλά σχόλια στο άν ο ποιητής είναι φιλάνθρωπος ή όχι;
Στον χώρο των blogs, έχω την εντύπωση ότι το βάθος "κερδίζεται" με την θεματικότητα, το αποσπασματικό και με ο,τι δεν θα ενδιέφερε ποτέ μιά εφημερίδα.Οχι ότι το βάθος είναι ψηλά στην αξιακή μου πυραμίδα, γι΄αυτό και επομένω ότι η ερώτησή μου ήταν καλπροαίρετη. Καθώς κατά κανόνα ξύνω το δεξί αφτί με το αριστερό χέρι και πηγαίνω από Κέρκυρα προς Αθήνα μέσω Παρθένων Νήσων (η κατάρα του επαγγελματία..)δεν ρώτησα "παιδιά, το critical error χωρίς προλύτες και διαχειριστή,μου φαίνεται πανομοιότυπο με ένα τρέχον, καθαρόαιμο, χωρίς θεματολόγιο blog",αλλά "που θα πάει αυτή η βαλίτσα".Αν θέλετε, μου δίνετε μιά απάντηση.Αν όχι,θα το διαβάζω όσο και τα περιοδικά στα οποία συνεργαζόμουνα και "διέκοψα": από αραιή περιέργεια.
κύριε Πετεφρή, συγγνώμη που επεμβαίνω κιόλας, αλλά το συγκεκριμένο μπλογκ είναι ακόμα σε περίοδο ανασυγκρότησης. Όταν τα πράματα μπουν στην τελική ευθεία, έχουμε δλδ κείμενα προς δημοσίευση και απαντηθούν κάποια αίτηματα για "προλύτες", τότες θα ξεκινήσει το critical error v.2. Μέχρι τότε γίνονται συζητήσεις περί λογοτεχνίας και αυτό προσωπικά δεν το βρίσκω κακό. Όταν αρχίσει ο νέος κύκλος, θα το επισημοποιήσουμε με σαμπάνιες, σουφλέ σοκολάτας και θα είστε καλεσμένος μας.
Αυτά απο μενα.
Προς Ρέντον...
Βρήκατε τα κείμενά μου ανθρωποκεντρικά;
Συγχωρήστε με, εγώ δεν έβαλα κάτι τέτοιο μέσα...
Μήπως το βάλατε εσείς;...
Η ερώτησις μου η πρώτη ήτο παραγωγική και συνεχίζει να παραμένει...
Σε τι συνίσταται η ζωή που έχει γίνει ποίημα;
Από τα βιογραφικά του Βιγιόν πού συνάγεται ότι η ζωή του ήταν ποίημα;...
Εγώ τείνω μάλλον προς την άποψη του Κίρκεγκααρντ από τα Διαψάλματα, όπως εύκολα μπορεί να τη βρείτε στο μπλογκ μου...
Είναι περισσσότερο λειτουργική και λιγότερο ηθική...
Για να δώσω ένα παράδειγμα: Ένας φυσιλογικός άνθρωπος σε μια ερωτική απογοήτευση απωθεί επώδυνα το γεγονός και διεκπεραιώνει το πένθος του για να προχωρήσει, ακόμα και με κατανάλωση ποίησης...
Ο ποιητής χρωστάει έναν αριθμό ποιημάτων για να προχωρήσει. Αυτή είναι η καταδίκη του...
Θέλω να προσθέσω ότι ό ποιητής έχει προνόμιο έκφρασης, όχι προνόμιο βίωσης...πολλοί αναγνώστες του βιώνουν πιο βαθιά...απλά αναγνωρίζουν στα λόγια του αυτό που ήταν κάτω από τη γλώσσα τους...
Και το σπουδαιότερο, είναι πανάκι στον άνεμο, υπό την κατοχήν πάθους και όχι βεβαιότητας...
Όταν ο Σαίξπηρ που ήταν πολλοί και κανένας συνάντησε το Θεό, στο φημισμένο διήγημα του Μπόρχες, ο Θεός του απάντησε πως έφτιαξε τον κόσμο όπως ο Σαίξπηρ τα πρόσωπά του...
Όποιος ζητάει εγγυητή του σημαίνοντος, ένα τελικό νόημα για τη λέξη, έχει ήδη την ανάγκη του Θεού...να το εγγυηθεί...
Και μάλλον επηρεασμένος από κάποιες αναγνώσεις για τον Ντοστογιέβσκι και τον Τσελάν συμπληρώνω πως η βεβαιότητα, αν δοθεί, μόνο με το τίμημα του περάσματος από τις "πεδιάδες με τα οστά" δίνεται...
Ας κατηγορηθώ για ελιτισμό... η ποίηση είναι αποφατική οντολογία με απώτερο εύρημα αυτό και της παράλληλης αποφατικής θεολογίας: Το φως...
Ήτοι, έξω από τη λογοτεχνία και τη θρησκεία το πέρασμα του χρόνου δεν παλεύεται... Γι αυτό κάθε τι μπορεί να ειδωθεί ως ναρκωτικό καλυπτικό αυτής της αλήθειας...
Αυτό θλίβει και τον έσχατο γραφομανή γιατί αφελώς το προσεγγίζει...
Και προσέξτε... ακόμα και αυτά που γράφω δεν είναι παρά ένα ακόμα γλωσσικό παίγνιο...
Συνεχίζουμε να γράφουμε επειδή το έλλειμα της γλώσσας απέναντι στα πράγματα συνεχίζεται... στην αρχή το βλέπεις σαν κατάρα... στο τέλος το ευλογείς που υπάρχει...
Ο γράφων θέλει το έργο, την τελευταία λέξη που θα τον έκανε να σωπάσει κι έχει ακόμα ένα βιβλίο...
Εκεί χωρίζουνε οι δρόμοι του με τον μπεστσελλερά. Αυτός ο δεύτερος ψάχνει εκδότη... Ό άλλος σκέφτεται πως την έπαθε πάλι κι ετοιμάζεται για το επόμενο...
Γιώργος Μίχος
κ.Μίχο, να συμφωνήσω μαζί σας, κατ' αρχήν, για τα περισσότερα από αυτά που γράψατε(Εξεπλάγην,ειρήσθω εν παρόδω, με το κείμενο σας, στο μπλογκ, για υγιή ανταγωνισμό,ελεύθερες αγορές κλπ)
Από εκεί και πέρα,ζωή-ποίημα υπάρχει όσο υπάρχει και τοπίο-ποίημα ή φιλί-ποίημα κοκ
Φρονώ ότι είναι θέμα σύμβασης...
Για τα πολιτικά απάντησα στο χώρο που έπρεπε... Για τα ποιητικά βρίσκομαι στο μέσον ενός ελιγμού τον οποίον υποβοηθάτε αναφέροντας ότι το ποιητικό γίνεται ένα επίθεμα... Λέμε ποιητικός κινηματογράφος κ.λ.π. Δεν λέμε όμως κινηματογραφική ποίηση...
Πράγμα που θέλει να πει ότι το ποιητικό εκτός από μια τέχνη είναι και ένα στοιχείο ποιοτικό... θέλει να περιγράψει μια κατάσταση που έχει μια ρευστότητα... Ένεκα της οποίας για παράδειγμα έχουμε ζωγράφους αποφοίτους της Σχολής Καλών Τεχνών, αλλά δεν έχουμε διπλωματούχους ποιητές και πεζογράφους... (Άρα το να υπόσχεσαι διπλώματα ποίησης και πεζογραφίας είναι απάτη... Ποιητές στον ΑΣΕΠ ακόμα δεν είδαμε...και τα μόνα μόρια που έχει να επιδείξει η ποίηση είναι αυτό το αρχαίο ένα του ύψιστου στενογράφου... ξέρετε γράφω όλον τον κόσμο στην ψ...)
Υπ' αυτήν την έννοια μπορεί να υπάρξει και ποιητική ζωή που μπορεί να ταυτίζεται με τη ζωή κάποιου ποιητή, αλλά δεν είναι απαραίτητο... Βρίσκω πολύ ποιητικό ότι ο Πάουντ ζούσε με δύο γυναίκες... αλλά καθόλου ποιητικό το ότι έκανε εκπομπές υπέρ του Μουσολίνι... Πράγματα που τα λησμονώ όταν διαβάζω το Βιβλίο του Χιου Σέλγουντ Μώμπερλη...άκρως ποιητικό... και κυρίως ενώ απαιτώ ταύτιση ήθους και έργου στους ζώντες ποιητές, ιδίως όταν το επικαλούνται οι ίδιοι ή το ανέχονται από τρίτους... είμαι πάντα έτοιμος να καμφθώ στην παρουσία μιας καλής ποίησης ή στο μακρινό βίο ενός τεθνεώτος...
Η Λυρική ποίηση κατά το λεξικό είναι ποίηση που εκφράζει συναισθήματα, όχι οπωσδήποτε αγαθά συναισθήματα... Εξ άλλου ο πρώτος λυρικός της Ελληνικής αποδεικνύεται ένας παλιομισθοφόρος μπεκροκανάτας ρίψασπις και ψογερός...
Δεν λέω μ' αυτό πως ο ποιητής δεν πρέπει να εξευγενίζεται από την ίδια την τέχνη του... αλλά δεν δεσμεύει κανέναν άλλον παρά τον ίδιο... με το τελικό εξαγόμενο ότι θα κριθεί ως ποιητής πρώτα και κατόπιν ως ήθος... Χωρίς να παραγνωρίζω το γεγονός πως εσχάτως είναι η έλλειψη ήθους που εμφανώς κάνει κάποιους κακούς ποιητές...
Αποκωδικοποίηση....: θρησκειών, μυθολογιών, ψυχής, σιωπής,.....
Σχηματοποίηση λόγου, κοσμογονία, θεογονία,....
URL : www.siopi.gr
Γεια.....
Δημοσίευση σχολίου