Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007

wpleftyboy - Δ Δ ΔΑΙΜΟΝΕΣ απ' το Δ Δ ΔΙΑΣΤΗΜΑ

Η ξανθιά γιατρός σταύρωσε τις καλοσχηματισμένες γάμπες της δίπλα στο κεφάλι μου και δήλωσε:

"Πρέπει να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου, να νικήσεις τους δαίμονες που σε βασανίζουν, να δεις το πρόσωπό τους, να τους κοιτάξεις στα μάτια, να απελευθερωθείς."

Θολούρα …"ψηλοτάκουνες γόβες …πολύ πουτανίστικες γκαύλα μου".

Συνήλθα εντελώς.

Ήμουν ξαπλωμένος στο ίδιο κρεβάτι κάθε Πέμπτη στις εφτά το βράδυ τις τελευταίες πέντε εβδομάδες. Η ψυχολόγος μου ήταν μια σεξουάλα, βυζαρού, πρασινομάτα με κατάλευκο δέρμα και ο λόγος των επισκέψεών μου ,ειδικά σ' αυτή, είχε να κάνει κατά ένα μέρος με την ιατρική της ιδιότητα και κατά ένα άλλο με τη φήμη, ότι είχε γαμήσει κάνα δυο ασθενείς της πάνω στο ίδιο μαύρο δερμάτινο ανάκλιντρο που ξάπλωνα για να της διηγηθώ τις φοβίες μου και να θεραπευτώ από αυτές. Είχα την εντύπωση , πως η θεραπεία μου από τον τραυλισμό και τους απαίσιους εφιάλτες που με κυνηγάνε από παιδί, θα ήταν , μια και δεν πίστευα ότι είχα και τίποτα σοβαρότερο απ' ότι όλοι οι γνωστοί μου, ένα γερό χύσιμο μέσα στο σφιχτό κορμί της γιατρού, παρά οτιδήποτε άλλο. Άλλωστε είναι γνωστό, ότι ένα γερό γαμήσι με μια τριαντάρα κούκλα θεραπεύει πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Η μήπως είναι, ότι μια γερή δόση μαλακίας θεραπεύει πάσα νόσο μιας τριαντάρας κούκλας... η μήπως είναι, ότι μια γερή μαλακία θεραπεύει έναν τριαντάρη απ' τις φαντασιώσεις για ένα γερό γαμήσι με μια σφιχτοκώλα ψυχολόγο.... όπως και να χει το πράγμα, δεν πολυπίστευα ότι είχα ανάγκη από ψυχανάλυση, αλλά από γκόμενα και μάλλον έπρεπε να σταματήσω να βλέπω τσόντες με νοσοκόμες και γιατρίνες.

Ήταν λοιπόν η πέμπτη επίσκεψή μου στην κυρία Ανίτα. Σύμφωνα με την άποψή της, αυτή η επίσκεψη μου θα ήταν πολύ σημαντική, γιατί θα της διηγούμουνα τα σχετικά με κάτι εφιάλτες, που έβλεπα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Είχαν αρχίσει αμέσως μετά το αυτοκινητιστικό δυστύχημα απ' το οποίο είχα σωθεί, όταν ήμουν δώδεκα, μαζί με τον ξάδερφό μου τον Νίκο και στο οποίο είχαν χάσει τη ζωή τους η μάνα του η θεία Τζούλια , ο πατέρας του ο θείος μου ο Ντίνος και ο μεγαλύτερος αδερφός του Νίκου , ο συνομήλικος μου ο Ζήνων. Αυτό έκανε τον Νίκο μοναδικό κληρονόμο μιας τεράστιας περιουσίας, που περιλάμβανε ναυτιλιακές επιχειρήσεις, σπίτια σ' όλον τον κόσμο και καταθέσεις δισεκατομμυρίων σε ελβετικές τράπεζες. Ο πατέρας μου ανέλαβε με χαρά , παρά το βαρύ πένθος ,την κηδεμονία του μικρού ανιψιού του κι εγώ έπαιξα το ρόλο του μεγάλου αδερφού του μέχρι να ενηλικιωθεί...μετά ο Νίκος ανέλαβε την κηδεμονία όλων μας και ιδιαίτερα τη δική μου καθώς ήταν φανερό από νωρίς , ότι όλη μου τη ζωή θα ήμουν το αργό άλογο της οικογένειας (για να μην πω γαϊδούρι....και μη με κοροϊδεύετε γιατί ξέρετε ότι τα γαϊδούρια φημίζονται και για κάτι άλλο εκτός από την ταπεινότητα και το πείσμα τους και έχω αρκετό και από αυτό) .

Εκεί στην Ελβετία που σπούδαζε (ενώ εγώ έτρωγα ελάχιστα απ’ τα λεφτά του σε αλκοόλ και γυναίκες βρισκόμενος σε μόνιμες διακοπές , ανίκανος για οτιδήποτε έχει σχέση με δουλειά ή σπουδές σε πλήρη αντίθεση με το Νίκο που ήταν πάντα μεγαλοφυΐα), είχε γνωριστεί και με την κα Ανίτα. Καθώς μου είπε, σπούδαζαν στο ίδιο κολέγιο και υπήρξε κάποτε γκόμενά του. Τυχερός πάντα ο ξάδερφος με τις γυναίκες και γενικά , κωλόφαρδος μια ζωή ...αν εξαιρέσουμε το ατύχημα βέβαια . Αυτός μου την είχε συστήσει για την θεραπεία, αφού του είχα εξομολογηθεί μέρος απ' τους εφιάλτες μου. Ισχυριζόταν ότι τον είχε θεραπεύσει από παρόμοια συμπτώματα στο παρελθόν και ότι έκανε φανταστικά τσιμπούκια. Βέβαια αυτό το τελευταίο, πρέπει να το είπε γνωρίζοντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πάω σε τρελογιατρό χωρίς έξτρα κίνητρο. Πόσο καλά με ήξερε ο μπαγάσας! Αυτό που μάλλον αγνοούσε, ήταν ότι ο καλός επαγγελματίας δεν συνάπτει ποτέ ερωτική σχέση με τον πελάτη. Είναι σ' όλες τις ταινίες με ψυχιάτρους αυτό.

Πάντως το γεγονός ότι ήμουν ξαπλωμένος στο ανάκλιντρο και είχα ελαφρές σηκωμάρες, αποδείκνυε ότι η κακή επαγγελματική φήμη της ξανθιάς με τις υπέροχες μπούκλες, που μου έδειχνε τις ποδάρες της σε γκρο πλαν κάθε Πέμπτη βράδυ τον τελευταίο ενάμιση μήνα, ενώ εγώ ήθελα να ζουμάρω στο άσπρο της κιλοτάκι, μέχρι η μύτη μου να το χαϊδέψει , δε με πολυπείραζε. Αυτό που με πείραζε, ήταν ότι οι συνεδρίες τελείωναν και δεν την είχα καταφέρει ακόμα. Το κωλόπαιδο ο Νίκος, επέμενε ότι η γιατρός ,δόκτωρ της ψυχολογίας του πανεπιστημίου του Μισκατόνικ παρακαλώ, θα μου την έπεφτε απρόκλητα και αποφασιστικά από μέρα σε μέρα. Εγώ δε βιαζόμουν, γιατί ο καλός μου ξαδερφούλης είχε αναλάβει και τα έξοδα της όλης φάσης. Και που στα σκατά είναι το Μισκατόνικ , έχω γυρίσει όλα τα χιονοδρομικά της Ελβετίας κι έχω φάει τόσες Ελβετικές τρύπες (όχι μόνο τυριού) ,αλλά δεν άκουσα ποτέ τίποτα γι αυτό ....anyway ποιος νοιάζεται τώρα πια .....η σχολή που μ’ ενδιέφερε πάντα περισσότερο , μοσχοβολούσε λίγα εκατοστά μακριά απ’ τη μύτη μου , ανάμεσα στους λευκούς μηρούς της , λίγο πιο πίσω απ’ τις όμορφες γάμπες της .

"ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΚΟΙΤΑΖΕΤΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ", μου φώναξε, "θα στραβολαιμιάσετε".

Αφού σας ενδιαφέρει τόσο πολύ η υγεία του λαιμού μου γιατρέ, φέρτε την καρέκλα σας λίγο πιο μπροστά, για να μη χρειάζεται να γέρνω προς τα πίσω και φέρτε και κάνα μπουκαλάκι απ το καλό, για να ρίξω λίγο μέσα στο λαρύγγι μου να ζεσταθεί και πιείτε και σεις λίγο για να χαλαρώσετε και να το ευχαριστηθείτε, σκέφτηκα.

"Σ Σ Συγνώμη γ γ γιατρέ, π παρασύρθηκα", είπα.

"Δε νομίζω να σας έδωσα δικαίωμα για κάτι τέτοιο", είπε αυστηρά.

Παλιοπουτάνα, θα τον σκίσω το Νικολάκη αν δε μου κάτσεις και σήμερα ξανασκέφτηκα.

"Λοιπόν, είστε έτοιμος να αρχίσετε?".

Αν με ρωτούσε "είστε έτοιμος να χύσετε" θα απαντούσα σίγουρα ναι.

"Ν Ν Ναι, είμαι ε ε έτοιμος", είπα… να χύσω , σκέφτηκα .

Μου ένευσε ν' αρχίσω (δυστυχώς όχι να χύσω) και πάτησε το κουμπί του ψηφιακού δημοσιογραφικού μαγνητοφώνου της.

Προσπάθησα να ελέγξω τη γκαύλα και ν' αρχίσω την πάρλα. Σκέφτηκα λίγο, έκλεισα τα μάτια και...

" Ει ει είναι σκοτάδδδι και είμαι π π πολύ π π πιτσιρικάς, γύρω στα δ δ δύο τ τ τρία χρονών, α α α ρκουδίζω...".

"Μα νομίζω ότι μου είπατε ότι οι εφιάλτες άρχισαν στα δώδεκά σας μετά το ατύχημα", διαμαρτυρήθηκε.

"Σ ΣΣτο όνειρο είμαι δ δύο-τριών γιατρέ, σας παρακαλώ, π προσπαθώ πολύ εδώ πέρα, μη με διακόπτετε”, είπα με ύφος για να πάρω ρεβάνς. ”Α Αρκουδίζω λοιπόν μέσα σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο και χτυπάω το κεφάλι μου σε γωνίες και πονάω και κλαίω, φωνάζω τη μαμά μου, αλλά δε μ' ακούει κανείς. Το σκοτάδι είναι π πηχτό σαν κόλαση και φ φ φοβάμαι ότι κάπου θα πιάσω κάτι τ τριχωτό σα ζώο, η γλοιώδες σαν ερπετό και ότι από κάπου θ' ακούσω ένα φριχτό σύρσιμο, η μια καυτή βρωμερή αναπνοή θα φτάσει στ' αυτιά μου, αλλά ποτέ δε φτάνει και τα χτυπήματά μου στις γ γωνίες γ γίνονται όλο και πιο αγωνιώδη και επ επώδυνα. Κ Κρυώνω π πολύ και ζη η τάω βοήθεια, που κάπως βαθιά μέσα μου το ξέρω ότι δ δεν υπάρχει ελπίδα να έρθει και γι αυτό κλαίω γοερά, με αναφιλητά και ξυπνάω κα κάθιδρος και λ λαχανιασμένος και πα αα ννικόβλητος."

"Αυτό είναι όλο;", με ρώτησε σχεδόν απογοητευμένη η γιατρίνα.

"Εεεεεε, το π π πρώτο...", διαμαρτυρήθηκα.

"Συνεχίστε σας παρακαλώ", με διέταξε.

"Είμαι σ' ένα φ φλεγόμενο ξύλινο φ φρούριο από μ μ μυτερούς κορμούς δέντρων, που πολιορκείται από μια φυλή αιμοδιψών, τερατόμορφων ερυθρόδερμων, που είναι βαμμένοι με ε αίμα και κάρβουνο κι έχουν λιμαρισμένα δόντια. Θέλω να πάω να β βοηθήσω μία όμορφη κοπέλα απέναντί μου, αλλά α τ τα πόδια μου είναι καρφωμένα στο έδαφος και κάθε σκέψη για οποιαδήποτε κ κίνηση με β βασανίζει ακόμα περισσότερο και το αίμα στις φλέβες μου παγώνει από τρόμο και β βεβαιότητα ότι θ θα πεθάνω πριν κκαλά καλά κινηθώ. Ξαφνικά το φ φρούριο χ χάνεται και είμαι κκρυμμένος πίσω απ’ την ε εμπριμέ, αδιαφανή κουρτίνα του παιδικού μου δ δωματίου, όπως αυτό ήταν δ διακοσμημένο στα δ δέκα με δ δώδεκά μου χρόνια. Θέλω ν' ανοίξω την μπαλκονόπορτα, πρέπει ν' ανοίξω την μπαλκονόπορτα, δε μπορώ να κάνω αλλιώς. Ξέρω όμως ότι ένας α ασχημομούρης ιι νδιάνος περιμένει να βγάλω το ο κεφάλι μου έξω και να κοιτάξω, για να κατεβάσει το τσεκούρι του, που στάζει ε ε αίμα και να με α αποκεφαλίσει και να μου φάει τα ση η ηκώτια. Είμαι τόσο σίγουρος ότι θα πεθάνω και τόσο α απρόθυμος, που κλαίω μ μέσα στον ύπνο μ μου, αλλά ποτέ δεν ανοίγω την πόρτα, ούτε τολμάω να ξυπνήσω από μ μ μόνος μου, μ μήπως και όλα αυτά συμβαίνουν στην π πραγματικότητα και χ χάσω στ' αλήθεια το κεφάλι και το σηκώτι μου και το κλάμα μου συνεχίζεται για ώρες μέχρι το πρωί, ή μέχρι να με ξυπνήσει η μάνα μου, ή κάποια άλλη που κοιμάται μαζί μου, για να μ μ μ με σώσει απ' το μ μαρτύριο του θανάτου και απ' την αφύσικη ακινησία που με ε εξουθενώνει σ σωματικά και πνευματικά".

"Χμμμμμμ, τα πηγαίνετε καλύτερα τώρα.... αλλά ο ξάδερφός σας μου μίλησε για κάτι το οποίο έχει σχέση με το ατύχημα που είχατε όταν ήσασταν παιδιά. Θέλετε να περάσουμε σ' αυτό?", μου γλυκομίλησε.

"Ξ Ξ Ξέρετε, αισθάνομαι π π πολύ α α α άσχημα όταν μ μιλάω γι αυτό", είπα.

Ξεσταύρωσε τα πόδια της, πλησίασε πιο κοντά μου και μου χάιδεψε τα μαλλιά. Τα βυζιά της απειλούσαν να πεταχτούν έξω απ’ το σουτιέν από στιγμή σε στιγμή ...να μια απειλή που δεν πρέπει να φοβάται κανένας σκέφτηκα...Το άρωμα της με ζάλισε.

Σιχαίνομαι να μου χαϊδεύουν το κεφάλι σα να είμαι παιδάκι αλλά φαντάστηκα ότι ίσως πλησίαζε η ώρα της δικαίωσης μια και είχε γίνει επιτέλους πιο τρυφερή μαζί μου .
"Ελάτε τώρα... μπορείτε νομίζω να το κάνετε αυτό για μένα... και για σας φυσικά", είπε με τόση γλυκύτητα και αφήνοντας τόσα υπονοούμενα ώστε να αγνοήσω την ενόχληση, που μου προκάλεσε το χάδι της στο κεφάλι, καθώς πρέπει να φορούσε και κάποιο δαχτυλίδι με πέτρα σε μέγεθος κεφαλής βλήματος των 9mm, γυρισμένο από μέσα. Ίσως για να μην εκτίθεται στα λαίμαργα μάτια και να μην προκαλεί, όπως συνήθιζε να μου λέει κι ο Νίκος.

Εμένα πάντως ο πλούτος της με προκαλούσε και με διέγειρε ακόμα περισσότερο και ο πόθος μου γι αυτήν φούντωσε τόσο , ώστε αποφάσισα να ανοιχτώ και να της πω πράγματα που δεν είχα πει σε κανέναν, μπας και τελικά γαμήσω. Τι στο διάολο, στο τέλος μπορεί να μου έκανε και καλό αυτή η φάση ...όλοι έχουμε τη δόση μας έτσι κι αλλιώς .

Άντρας είμαι, υπέκυψα στα κάλη της προδίδοντας κάθε αρχή μου. Ξέρετε «ΜΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΥΣΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΣ ΝΑ ΓΑΜΗΣΕΙΣ» και τέτοια ...της τα είπα λοιπόν όλα .

"Είμαι στο πίσω κ κάθισμα του αυτοκινήτου, μια π παλιά, άνετη, λ λ λευκή μ μερσεντές με μ μπεζ δερμάτινα καθίσματα και παίζουμε με τον Ζήνωνα και τον Νίκο. Εγώ κι ο Ζήνων είμαστε σχεδόν δώδεκα χρονών και ο Νίκος, ο μικρός της παρέας ,δυο χρόνων μωρό ,πραγματικό διαβολάκι όμως, μας κάνει να γελάμε με τα καμώματά του. Είναι βράδυ και έξω ψιλοχιονίζει... όλα γυρω μας είναι άσπρα, μ μαγευτικά, ακίνητα και ο δρόμος ψιλογλιστράει. Ανεβαίνουμε σ' ένα β βουνό και η μ μερσεντές είναι φ φορτωμένη με σκι και μπότες και βαλίτσες γεμάτες ζεστά ρούχα. Φ Φοράμε ο όλοι μάλλινα πουλόβερ, είναι παραμονές Χριστουγέννων και πάμε στο σαλέ του θείου Σπύρου στην Κορτίνα ντ' Αμπέτσο.. Το ράδιο παίζει κάτι στα ιταλικά...ο θείος τραγουδάει V V Volare, oh oh,
c cantare, oh oh oh oh.
Nel blu dipinto di b b blu,
f f felice di stare lassu`. , π πόσο το μισώ αυτό το τραγούδι !

Και γελάει ...γελάει δυνατά ...έχει ρουφήξει α αρκετές τζούρες κονιάκ απ’ το φ φφλασκί του...ο δρόμος είναι όλο στροο φφές... είμαστε πάνω σε μια κατηφορική δεξιά φ φουρκέτα της διαδρομής, είμαστε όλοι εεφ φτυχισμένοι και ο θείοs γέρνει δίπλα, να δώσει ένα πεταχτό, παιχνιδιάρικο φ φφιλί στη θεία Τζούλια , που διαμαρτύρεται και του λέει να φορέσει κι αυτός τη ζώνη του και να προσέχει. Εμείς από πίσω σταματάμε μόνο μια στιγμή τα παιχνίδια, μ μαγεμένοι απ' το θαύμα του φ φφιλιού, που πρόκειται να δούμε , αλλά ο θείος μου ποτέ δεν το κάνει.... έχει το ένα του μάτι στο δρόμο, όπως και η θεία μου και μεις από πίσω διακρίνουμε απ' το μισοθολωμένο παρμπρίζ, μια σκοτεινή, σκυφτή φιγούρα στη μ μέση του δρόμου, αμέσως μετά το τέλος της φ φουρκέτας... η θεία ουρλιάζει, ο θείος φ φρενάρει και το αυτοκίνητο γλιστράει αθόρυβα προς το απροσδόκητο εμπόδιο, ανήμπορο να νικήσει την ταχύτητα, την ολισθηρότητα του χιονισμένου δρόμου και την βαρύτητα. Τελευταία στιγμή πριν πέσουμε πάνω της, η η η φ φ φιγούρα σηκώνεται, πιο σκοτεινή κι απ' το σκοτάδι, πιο μ μαύρη και πιο απειλητική απ' τη νύχτα, πιο μ μεγάλη κι απ τον τρόμο που μας κυριεύει και μας κάνει να ουρλιάζουμε όλοι μ μαζί. Παρ’ όλο που χτυπάμε πάνω της με τόση δ δ δύναμη, που το αυτοκίνητο α α ακινητοποιείται δεν ακούγεται κανένας θόρυβος από τη σύγκρουση κ και είναι τόσο συμπαγής αυτή η ασχήμια, τόσο δ δυνατή η κακία της, που δ δεν μετακινείται ούτε χιλιοστό καθώς ακούγεται μόνο η λλλαμαρίνα που τσαλακώνεται με τη συνοδεία απαίσιων ήχων . Από κει και πέρα υπάρχει μ μ μόνο πόνος."

"Αυτό είναι λοιπόν? Χτυπήσατε πάνω σε κάποιο μεγάλο ζώο?", συμπέρανε η γιατρός.

"Δε δεν τελείωσα γιατρέ και δ δεν είναι τόσο απλά τα π πράγματα ξέρετε... αυτά που θα σας πω από δω και π πέρα δεν τα έχω πει σε κανέναν γιατί φοβάμαι ότι θα με πάρουν για τρελό ή δεν ξέρω γω τι άλλο... τουλάχιστον μμ μυθο μμανή!".

"Απ' όσο ξέρω εγώ μέσω του ξαδέρφου σας, σας βρήκανε τους δυο σας την άλλη μέρα το πρωί μισοπεθαμένους, είκοσι μέτρα μακριά απ' το καμένο αυτοκίνητο, θαμμένους μέσα στο χιόνι και το αίμα, λίγο πριν περάσετε οριστικά το κατώφλι του θανάτου. Τον κρατούσες σφιχτά αγκαλιά και αυτό τον έσωσε.

Μου είπε μάλιστα ότι γι αυτό σου οφείλει παντοτινή ευγνωμοσύνη . Η εκδοχή της αστυνομίας είναι ότι χτυπήσατε σε κάποιο δέντρο αφού βγήκατε απ' το δρόμο. Η σύγκρουση προκάλεσε τη φωτιά και σεις γλιτώσατε, γιατί πεταχτήκατε έξω απ' τ' αυτοκίνητο από μια ευτυχή σύμπτωση. Φαίνεται μάλιστα ότι βλέποντας ότι θα χτυπούσατε τον άρπαξες στην αγκαλιά σου . Βέβαια οι άλλοι τρεις επιβάτες κάηκαν σε σημείο που να μην είναι καν εφικτή η νεκροψία", δήλωσε μελοδραματικά η κυρά-γιατρίνα.

"Έτσι λένε όλοι γιατί δδεν άκουσαν α αυτά που θ' ακούσεις εσύ τώρα κούκλα μου", την προετοίμασα για τη συνέχεια. Δε φάνηκε να την πειράζει καθόλου το “κούκλα μου”. Αν δεν την έριχνα και μ’ αυτό που θα της έλεγα, δε θα έπεφτε με τίποτα.

"Μετά τη σύγκρουση ποονούσα και β βογκούσα, αλλά είχα τις αισθήσεις μου μέχρι εένα σημείο. Η φωτιά δεν προκλήθηκε απ' τη σύγκρουση, α αλλά την άναψε το πλάσμα. Το φριχτό πλάσμα που προκάλεσε και το ατύχημα. Και δεν ήταν ζώο κυρία μου, όχι. Ήταν το τίποτα , ήταν μόνο σκοτάδι, όπως σου είπα... μμ μια μ μαύρη σκιά που άνοιξε τις πόρτες του αυτοκινήτου , έσκυψε μέσα και χάραξε το λαιμό του αναίσθητου θείου μου και της θείας μου, την ώρα που αυτή γεμάτη εε αίματα εε εκλιπαρούσε για τη ζωή των παιδιών της και τη δικιά μου. Με σαδιστικές, αργές κίνησεις έδειχνε να απολαμβάνει κάθε ατέλειωτο δευτερόλεπτο.....και ήταν σαν να μας κοίταζε . Το κρύο που νοιώθαμε απ’ το , ααας το πούμε β βλέμμα του, μια και στην ουσία ήταν μόνο το βαθύτερο σκοτάδι, δεν θέλω να το νοιώσω ποτέ πια . Ήταν ένα κρύο φερμένο από κάποιο άλλο κόσμο που σε πάγωνε πρώτα από μέσα . Μπροστά του ο χιονιάς ήταν ένα καλοκαιρινό, δροσερό αεράκι . Α αφού τελείωσε, ήρθε στα πίσω καθίσματα και χάραξε πρώτα το λαιμό του Ζζηήνωνα. Το αίμα του τινάχτηκε σαν σιντριβάνι πάνω μου. Τον χάραζε και με κοίταζε. Με κοίταζε και ε ένοιωθα κάθε σπίθα θέλησης για ζωή να μ’ εε εγκαταλείπει . Το μόνο που ήθελα ήταν να πεθάνω και να γίνω δικός του μια ώρα αρχύτερα. Το φτωχό παιδί ήταν ήδη αναίσθητο και δεν κατάλαβε τίποτα. Μετά χάραξε το Νίκο. Στο λαιμό… α αργά αργά και το αίμα του τινάχτηκε μ’ ένα ζωηρόχρωμο, κόκκινο πίδακα πλημμυρίζοντας το πίσω κάθισμα , εμένα και τον ήδη νεκρό συνομήλικο ξάδερφο μου. Δεν ακούστηκε σχεδόν τίποτα ... είχε χάσει κι αυτός τις αισθήσεις του πολύ νωρίτερα. Μετά το πλάσμα ββ ου ούτηξε το δάχτυλό του, το οποίο έλαμπε με χρώματα που ευτυχώς δεν ξαναείδα ποτέ από τότε, σε τίποτα πάνω στη γη, μμ εέσα στο τραύμα του λαιμού του Νίκου και έφερε το δάχτυλό του προς τα κει που θα έπρεπε να ήταν το στόμα του, αν είχε πάνω του ίχνη ανθρώπινης φύσης. Όλα αυτά σιωπηλά, χωρίς ν' ακουστεί ο παραμικρός ήχος απ' αυτό το τέρας, εκτός από το αίμα που αάφριζε. Μόνο ανεξίτηλες ,εκκωφαντικές ροζ φφ υυσαλίδες έσκαγαν στ΄αυτιά και στα παιδικά μου μάτια….ζζζωηρό, κόκκινο αίμα έτρεχε σε πορφυρά ρυάκια πάνω στα μπεζ καθίσματα, στραγγίζοντας από τους συγγενείς μου κάθε ίχνος ζωής . Μια λάμψη με εναλλασόμενα χρώματα, φερμένα έξω απ’ αυτόν τον κόσμο, έκανε το δάχτυλο να ξεχωρίζει απ' το σκοτεινό σώμα του πλάσματος, κι ένα μεγάλο πετράδι δδεε μένο σ' ένα δδ ααχτυλίδι ακτινοβολούσε παγωνιά και θάνατο . Μετά θα πρέπει να μας έσυρε έξω και να έκαψε ότι είχε μείνει από το αυτοκίνητο και τους νεκρούς . Το χιόνι που έπεφτε θα κάλυψε τα υπόλοιπα ίχνη. Πάντως δεν πεταχτήκαμε από καμιά καλή τύχη έξω και πως θα γινόταν αυτό χωρίς να χτυπήσουμε αφού έκανε πολύ κρύο και είχαμε όλα τα παράθυρα κλειστά και μάλιστα εγώ φορούσα ζώνη ασφαλείας".

Μόλις τέλειωσα την τελευταία μου φράση, η όμορφη γιατρός έσκυψε προς το μέρος μου για να ξαναχαϊδέψει τα μαλλιά μου. Αντανακλαστικά τράβηξα το κεφάλι μου μακριά απ’ το χέρι της. Αυτή τη φορά ένοιωσα μια ανατριχίλα να ξεκινάει από τα βάθη της ψυχής μου. Γύρισα τα μάτια μου και είδα το κάτω μέρος των λεπτών, αριστοκρατικών δαχτύλων της με τα μεγάλα γυαλιστερά και… ω θεέ μου…!!! κοφτερά νύχια και την τεράστια πέτρα του δαχτυλιδιού της . Η φρίκη των χρωμάτων που αντίκρισα, μ’ έκανε να χλομιάσω και να χάσω για μια στιγμή τη μιλιά μου.

Είδα την έκφραση της κας Ανίτας και την περίεργη λάμψη των ματιών της. Μου φάνηκε ότι άλλαξαν χρώμα και είδα μέσα τους αντανακλάσεις των ίδιων απόκοσμων χρωμάτων, που είχα πρωτοδεί πριν είκοσι χρόνια . ”Δ δ δαίμονες απ’ το δ δ δ διάστημα “ τραύλισα ψιθυριστά και αμέσως μετά σε μια σπάνια για μένα στιγμή διαύγειας, προσπάθησα να την παραπλανήσω.

"Φ Φ Φ Φυσικά γ γιατρέ, όλα α α α αυτά γ γίνονται στον εφ φιάλτη μου και δεν πρέπει να δίνουμε και π πολλή σημασία στις χαζομ μάρες που βλέπουμε στα ο όνειρα, ε ε έτσι?", είπα δήθεν ήρεμος, προσπαθώντας να κρύψω τον πανικό μου απ' την γιατρίνα καθώς τα μάζευα για να φύγω βιαστικός, ενώ ταυτόχρονα έψαχνα να ξαναδώ την πέτρα του δαχτυλιδιού της, την οποία τόσο επιμελώς έκρυβε, για να σιγουρευτώ .

"ΜΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ? ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ ΓΥΡΙΣΤΕ ΠΙΣΩ, Ο ΝΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΑΣΧΗΜΟ ΟΝΕΙΡΟ, ΓΥΡΙΣΤΕ ΠΙΣΩ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ", φώναζε έξαλλη πίσω μου η κα Ανίτα, το παλιομπάσταρδο, αηδιαστικό, δολοφονικό, εξωγήινο σκατόπραμα, που με στοίχειωνε τόσα χρόνια .

Έτρεξα έξω με όλη τη δύναμη των φτερούγων, με τις οποίες προίκισε τα πόδια μου ο υπερφυσικός φόβος. Πέταξα μέχρι το γραφείο του Νίκου, πέρασα εύκολα την φρουρά της εισόδου γιατί με γνώριζαν όλοι σαν τον αγαπημένο, τραυλό , τρελούτσικο ξάδερφο και δεν περίμενα ούτε καν να με αναγγείλει η γραμματέας του, που φώναζε "ΠΟΥ ΠΑΤΕ ΚΥΡΙΕ ΛΕΥΤΕΡΗ ...ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕ ΒΛΕΠΕΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΧΩΡΙΣ ΡΑΝΤΕΒΟΥ". Οι φωνές της προκάλεσαν την παρέμβαση του αγαπημένου μου εξαδέρφου, ο οποίος με παρακάλεσε να ηρεμήσω και να περάσω στο γραφείο του. Του διηγήθηκα την ιστορία μου για την εξωγήινη σκύλα, που είχε σκοτώσει τους γονείς και τον αδερφό του και που τώρα ήθελε να σκοτώσει και μένα και ίσως και κείνον, έναν αρχηγό κράτους, τον μελλοντικό ηγέτη της ενωμένης Ευρώπης, κατά γενική ομολογία. Το καμάρι της πατρίδας, το νέο αίμα της πολιτικής, το άφθαρτο, κοφτερό μυαλό που θα έλυνε όλα τα προβλήματα όλου του κόσμου .

Προσπάθησε να με καλμάρει, λέγοντας μου ότι ήξερε την Ανίτα πολλά χρόνια και ότι ήταν μια αξιολάτρευτη κυρία και... και.... και ότι τον είχε ενημερώσει για την ανάρμοστη συμπεριφορά μου και ότι ήμουν υπερβολικός όπως πάντα και ότι μ' αγαπούσε και με συντηρούσε τόσα χρόνια, αλλά εγώ πάντα πρόδιδα την εμπιστοσύνη του....

Τον άκουγα και δε μπορούσα να πιστέψω τ' αυτιά μου. Του ζήτησα να μου δείξει τα χέρια του... τις παλάμες του από μέσα. Να δω την πέτρα αυτού του μεγάλου δαχτυλιδιού που είχε κι αυτός μόνιμα γυρισμένη προς τα μέσα, για να την προστατέψει απ' τα λαίμαργα βλέμματα, όπως μου έλεγε. Ο Νίκος σήκωσε το τηλέφωνο καθώς παραληρούσα και φώναξε την ασφάλεια και μου χαμογελούσε μ' αυτό το ψεύτικο φωτογενές χαμόγελο, που έκανε εμένα και όλο τον κόσμο να τον πιστεύει.... να πιστεύει όλα τα ψέματα, που του αράδιαζε τόσα χρόνια τώρα... τα ψέματα που τον έφεραν εδώ που είναι .... και τα μάτια του.... τα σπινθηροβόλα, γοητευτικά μάτια του ηγέτη ιριδίζανε και άλλαζαν αυτά τα απερίγραπτα χρώματα , φερμένα κατευθείαν από κάποιον άλλο, μακρινό κόσμο. Πρόλαβα να ορμήξω πάνω του με τη δύναμη που δίνει η οργή και η απελπισία στους προδομένους ανθρώπους και να βάλω και τα δυο μου χέρια στο λαιμό του . Μέσα σε απόλυτη σιωπή, τον έσφιγγα τόσο δυνατά στο καρύδι που δεν μπορούσε να βγάλει άχνα . Είχε αρχίσει να γίνεται μωβ και η γλώσσα του έχασκε έξω από το στόμα , όταν ακούστηκαν φωνές και τρεχαλητά απ' έξω . Οι άντρες της ασφάλειας μπούκαραν μέσα στο γραφείο και με τράβηξαν από πάνω του για να με ακινητοποιήσουν αμέσως μετά . Τον είδα να κρατάει το λαιμό του με τα δυο του χέρια προσπαθώντας να αναπνεύσει . Βογκούσε κι έβηχε . Τον έφτυσα . Κάποιος με χτύπησε στο κεφάλι κι έχασα τις αισθήσεις μου .

Συνήλθα εντελώς .

Ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα μου , ξεθολώνω και βλέπω καθαρά . Απόλυτη σιωπή.

"Τώρα μιλάνε τα μάτια μωρό μου". Οι ψηλοτάκουνες γόβες χτυπάνε ρυθμικά στα λευκά αστραφτερά πλακάκια και στέκονται δίπλα μου. Κοιτάω ψηλά. Θεέ μου σώσε με.. οι βυζάρες της θα χυθούν πάνω μου , θα με πνίξουν. Τα φως παίζει περίεργα παιχνίδια στα μάτια της . Κρύο φως. Είναι καλοκαίρι αλλά τρέμω . Η τρεμούλα ξεκίνησε κάπου από τον βαθύτερο εαυτό μου και ανεβαίνει . Φόβος .

Η μεγάλη σύριγγα χαμογελάει μοχθηρά και σηκώνεται ψηλά. Αρχίζω να χτυπιέμαι και να στριφογυρνάω σα φίδι για να ξεφύγω απ' τα λουριά που με κρατάνε ξαπλωμένο. Θέλω να τρέξω μακριά, αλλά βαθιά μέσα μου γνωρίζω ότι αυτό είναι αδύνατο. Θα πεθάνω; Γλυκιά
μανούλα ξύπνα με. Σώσε με απ' αυτούς . Η απόλυτη σιωπή και το κρύο με καταπίνουν . Απελπισία .

Απελπισμένος ξεσπάω σε ικεσίες και βρισιές γνωρίζοντας πόσο μάταιες είναι.

"Πιάστε αυτόν Γιατρέ... αφήστε εμένα και πιάστε αυτή την κωλοεξωγήινη ρουφήχτρα που θέλει να κυβερνήσει τον κόσμο... αλήθεια σας λέω Γιατρέ, πιάστε αυτό το σκατόπραμα, που πήρε τη θέση του Νίκου... πάρτε την αστυνομία να το μαγκώσει... το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να ζητήσετε να σας δείξει τα χέρια του... ...όχι δε θέλω ένεση... όχι σε μένα Γιατρέ, σ' αυτούς να την κάνετε μπας και ψοφήσουν.... "

"Ηρέμισε, σε λίγο όλα θα γίνουν όμορφα όπως πριν" ."δεν τραυλίζεις πια ! είδες ;"

Η σύριγγα είναι ψηλά. Την πιέζει λίγο να βγει ο αέρας από μέσα, κι ένας μικρός πίδακας βγαίνει ορμητικά απ' τη βελόνα και με βρέχει. Σηκώνει το μανίκι, της πυτζάμας με τις άσπρες και μπλε ρίγες που φοράω και νοιώθω το τσίμπημα της λεπτής βελόνας. Το ελαιώδες φάρμακο χύνεται βίαια και επώδυνα στο αίμα μου. Επιτίθεται σε όλες μου τις αισθήσεις. Ροζ φυσαλίδες σκάνε στ'αυτιά και τα μάτια μου. Πριν ξαναθολώσει εντελώς το κεφάλι μου.... στην τελευταία αναλαμπή της λογικής, το βλέμμα μου δραπετεύει στο γραφείο της κας Ανίτας. Χαλαρώνω στο μαύρο δερμάτινο ανάκλιντρο και βλέπω τις λευκές γάμπες της να ξανασταυρώνονται λίγα εκατοστά πίσω μου... Χαμογελάω ευχαριστημένος και ο γαϊδουρινός φιλαράκος μου μέσα στην άσπρη σκελέα κουνιέται ζωντανός , κάνοντας με να ξεχάσω το τραύλισμα , τη δυστυχία μου και τους σφετεριστές της παγκόσμιας εξουσίας .όπως έκανε πάντα. Ίσως για πάντα αυτή τη φορά.


ΥΓ. πρέπει να ευχαριστήσω τον κύριο lovecraft, σε ιστορία του οποίου υπάρχει αναφορά στο παραπάνω ανοσιούργημά μου.


http://wpleftyboy.blogspot.com/


H άποψη του Μίχου

Δεν έχω καμιάν αντίρρηση να προσπαθεί κάποιος να απομυθοποιήσει την ψυχαναλυτική συνεδρία, αλλά εδώ δυστυχώς έχουμε όλες τις προβολές που κυκλοφορούν ως μύθοι γύρω από το φαινόμενο... Ψυχαναλυτικά δείχνουν φόβο και σαν αναπλήρωση προτάσσεται αυτή η ας την πούμε φρασεολογία των ερωτικών τελεστών... Κατά περίεργο τρόπο στην αφήγηση η κατά μέτωπον χρήση αποδίδει λιγότερο από τον υπαινιγμό όταν μιλάμε για τέτοια πράγματα.
Στο βαθμό που κάποιος θα επιθυμούσε να μάθει να διαχειρίζεται τέτοια θέματα, θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε με πρόπλασμα αυτή την ιστορία στοχεύοντας στο να αναλύσουμε γιατί κάποια πράγματα δεν λειτουργούν και κυρίως να δείξουμε στρατηγικές για το πως μια πρόθεση μπορεί να γίνει κάτι που να την εισπράττει και ο αναγνώστης με κατάλληλη χρήση αφηγηματικών τεχνικών... Μια και δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια θα σας συνιστούσα να πάρετε ένα βιβλίο από αυτά που έχετε διαβάσει και να το ξαναδιαβάσετε δίνοντας αυτή τη φορά περισσότερη σημασία στο πως τα λέει και όχι στο τι λέει... Ή κάτι πιο απλό: Δοκιμάστε να γράψετε την ίδια ιστορία από μνήμης σε μερικούς μήνες χωρίς να συμβουλευτείτε το ήδη γραμμένο και συγκρίνετε τις δυο εκδοχές... Δεν σας λέω αν είναι καλή ή κακή... σας λέω όμως πως κατά την άποψή μου, μια άποψη είναι, είναι κάτω από το εκδόσιμο... Καλά κουράγια και καλή συνέχεια...

28 σχόλια:

Fight Back είπε...

γαμησε

Ανώνυμος είπε...

1. Αφιέρωσε πέντε λεπτά σε έρευνα και ανακάλυψε τις έννοιες των λέξεων ψυχαναλυτής, ψυχοθεραπευτής, ψυχολόγος, ψυχίατρος.

2. Αφιέρωσε τρία δευτερόλεπτα για την ενεργοποίηση της αυτόματης ορθογραφικής διόρθωσης. Αν δεν τα καταφέρεις, προσπάθησε να ξαναδιαβάσεις το κείμενό σου.

3. Αν τυχόν κάνεις ψυχανάλυση, άλλαξε θεραπευτή.

4. Η έκταση του κειμένου είναι αντιστρόφως ανάλογη της χρησιμότητάς του για σένα και για τους αναγνώστες. Αν έχεις και άλλες φιλοδοξίες εκτός απο τη γραφή, ακολουθησέ τες.

angeliki marinou είπε...

α) Μπορείτε να μας επισημάνετε δύο ορθογραφικά λάθη;

β) Η τέχνη πρέπει να έχει χρησιμότητα; Να ένα καλό θέμα προς συζήτηση.

Στα περί ψυχιάτρων, ψυχαναλυτών κλπ δεν εμπλέκομαι. Θα ξέρετε καλύτερα.

Ανώνυμος είπε...

α) Μπορώ.
β) Όχι.

TTRabler είπε...

Αν εξαιρέσουμε πως ως βόρειος προσθέτει ένα γάμα στην καύλα, καθιστώντας τη περισσότερο χυδαία από εμάς τους πολιτικαλυ κορέκτ εκλεπτυσμένους νότιους, δεν νομίζω να υπάρχουν ορθογραφικά που να σου αποσπούν την προσοχή.
Ένα πρόβλημα που με ενοχλεί όμως είναι τα στενά template του blogger που δεν αφήνουν τέτοια μεγάλα κείμενα να ξεδιπλωθούν παρά κουράζουν με το συνεχές (αιματο)κύλισμα προς τα κάτω.
Το κείμενο το βρήκα γεμάτο κλισέ (φτηνό σεξ, ξανθιά νυμφομανής ψυχίατρος, αυτοκινητιστικό δυστύχημα, πρωθυπουργός) και δεν με δίδαξε ΤΙΠΟΤΑ και καμιά χρησιμότητα δεν έχει σε κανενός τη ζωή.

Μα ίσως ακριβώς γι' αυτό να το απόλαυσα!

(αν και ομολογώ λιγότερο από το death proof του ταραντίνο παρόλο που τα κλισέ του, οι μεταφορές του και το φτηνοκώλικο σεξ του ήταν πολύ περισσότερα από τα δικά σου wpleftyboy, γι' αυτό στείλε στο διάολο τον Lovecraft κι άστονε στην ησυχία του γιατί ο ανήθικος είναι στην πραγματικότητα ένας διαφορετικός ηθικός που δεν έχει -ακόμα- επιβάλλει την ηθική του ενώ ο πραγματικά ανήθικος είναι εκείνος που δεν είναι ούτε ηθικός αλλά ούτε και ανήθικος και στέλνει στο διάβολο την ηθική, καπίτο?)

Ανώνυμος είπε...

σας ευχαριστω ολους

θα ηθελα να σημειωσω
1)οι συγχυσεις περι ψυχολογων ψυχιατρων κτλ ειναι ευθυνη του πρωταγωνιστη που δεν ειναι ακριβως ακαδημαϊκος...η ερευνα δεν ειναι αντικειμενο του παροντος ..... στο κειμενο ειναι ξεκαθαρο οτι ο πρωταγωνιστης δεν επισκεφθηκε ουτε ψυχιατρο ουτε ψυχολογο ουτε κατι αλλο που αρχιζει απο ψυχ ,αλλα μια εξωγηινη με προσωπειο κτλ...απλα πραγματα !
2)εγινε ορθογραφικος ελεγχος
αν μου ξεφυγε και κατι δωσε τοπο στην οργη "προσεχε-μη-σκισεις-κανα -καλτσον σχολιαστη"
3)φιλε deuced αυτα τα στενα βρακια του μπλογκερ ειναι οντως σπαστικα ...αλλα σημασια εχει τι ειναι απο μεσα ....αν ικανοποιει ή οχι ...σωστος?
4)παντως η ιστορια μου θα ηθελα να εχει καποιο νοημα και εχει που να παρει ο διαλος...ολα ειναι εκει.
τα κλισε απο exploitation b movies,
η γκομενα που τυφλα να χει η uschi diggard ,τα εξυπνακιστικα σχολια του πρωταγωνιστη ....
τελος παντων
δηλωνω κι εγω "σιγα-μη-σκισω-κανα-καλτσον" και θα σχοληθω με την προτροπη του fight back που μου εφτιαξε τη μερα σημερα

(τενκ γιου φιλε )



(deuced αυτο το τελευταιο με τον lovecraft και την ηθικη κολλαει πουθενα ? )

Ανώνυμος είπε...

για να χαλαρωσουμε
ενα τραγουδακι αφιερωμενο σε ολους τους
"σιγα-μη-σκισεις-κανα-καλτσον"


http://www.youtube.com/watch?v=uijnGTq4wgI&feature=related

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=V5AEGyv9Cqs&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=BB2YL4tG3Sg&feature=related

κι αυτο για να τραγουδησουμε ολοι μαζι

http://www.youtube.com/watch?v=0Qt2zuMLi44&feature=related

Fight Back είπε...

ενταξει ρε παιδια, γιορτες ερχονται, δωρο χριστουγεννων θα παρομε, κι αν σκισουμε κι ενα καλσον παραπανω, δεν τρεχει τιποτα

Ανώνυμος είπε...

να σαι καλα μιχο
ευχαριστω για το χρονο και την προσπαθεια σου

θελω να επιμεινω στην υπερασπιση της αυτη τη φορα αλλα γνωριζω απο πριν οτι τα ματια σας δε θα τη δουυν διαφορετικα οτι και να πω

τα ματια σας ,οπως το βλεπω εγω , ειναι ανεκπαιδευτα σε αυτο το ειδος
ειμαι σιγουρος οτι δεν μπορειται ουτε να τη βαλλετε στη σωστη κατηγορια

μα, θα μου πειτε , η τεχνη δεν εχει ορια μπλα μπλα και η κατηγοριοποιηση μπλα μπλα ......
φυσικα και δεν ειναι εκδοσιμο σε καποιο συμβατικο εκδοτικο οικο

για μενα ειναι ξεκαθαρο οτι και εσυ και ο "ταλαιπωρος σχολιαστης" δεν πιασατε την ιστορια απο τη σωστη ακρη
δηλ ως κριτικοι επιτρεψτε μου να πω οτι δεν κρινατε αυτο που βλεπατε αλλα κατι αλλο
μειωμενη αντιληψη ?
δεν εχετε χρονο ? δε μ'ενδιαφερει .

Ειναι δυνατον ενω βλεπετε οτι
"εδώ δυστυχώς έχουμε όλες τις προβολές που κυκλοφορούν ως μύθοι γύρω από το φαινόμενο... Ψυχαναλυτικά δείχνουν φόβο και σαν αναπλήρωση προτάσσεται αυτή η ας την πούμε φρασεολογία των ερωτικών τελεστών..." να μην βλεπετε οτι αυτο γινεται γι αυτο ακριβως το λογο για να εξυπηρετησει τη σκιαγραφηση αυτου του πρωτοπροσωπου αφηγητη που ο ιδιος δηλωνει οτι πολλα απο αυτα που λεει "ειναι σ'ολες τις ταινιες με ψυχιατρους"
και ειναι διαχυτη η εντυπωση οτι ο τυπος οπως ακριβως το ειπες
1) ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ
2)ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΡΕΜΑΛΙ ΚΑΙ ΜΙΣΟ ΠΟΥ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΤΟ ΧΕΙ ΣΥΝΕΧΩς ΣΤΟ ΜΟΥΝΙ
ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΓΙΑ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ
3)ΔΕΝ ΤΟΥ ΚΟΒΕΙ ΑΡΚΕΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙ ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΑΠΟ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΗ
ΓΙ ΑΥΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΛΟΓΙΑΤΡΟΙ ΟΛΟΙ
4)ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΣΕ ΓΙΑΤΡΟ Η ΦΑΣΗ ΗΤΑΝ ΣΤΗΜΕΝΗ
καθεστε και μου λετε ιστοριες για ψυχαναλυτες και ψυχαναλυτικους και απομυθοποιηση ψυχαναλυτικης συνεδριας ...ποιος μιλησε για ψυχαναλυτικες συνεδριες ..εσεις μονο τις ειδατε εκει που δεν υπαρχουν ...μιλησες για την αξια του υπαινιγμου μια κατ' εξοχην λαβκραφτια τεχνικη (δεν ξερω αν το ειπες τυχαια ή αν εχεις διαβασει την αλληλογραφια του οπου καπου αναφερει αυτο ακριβως που ειπες, δηλ. οτι ο φοβος που μπορουμε να υπαινιχθομε ειναι απειρες φορες μεγαλυτερος απο αυτον που μπορουμε να περιγραψουμε)αλλα απ' την αλλη μερια για μενα ειναι ξεκαθαρο οτι τους υπαινιγμους της ιστοριας δεν τους πιανεις ...εισαι σε αλλο μηκος κυματος που λεμε (ρεσπεκτ το δεχομαι )

τελος παντων δεν εχει νοημα να προσπαθω να σου αλλαξω γνωμη μια και η πρωτη αναγνωση ειναι αυτη που μετραει

σκυβω το κεφαλι και δεχομαι την κριτικη σου μια και οχι μονο σεβομαι τις γνωμες ολων των αναγνωστων αλλα σου λεω οτι πραγματικα εισαι σε αλλο μηκος κυματος

βεβαια αυτο θα ηταν απολυτως αποδεκτο για εναν αναγνωστη

ειναι απαραδεκτο κατα τη γνωμη μου
για τον κριτικο ο οποιος οπως γνωριζει πιχι να κρινει τον υπερεαλισμο απο τη σωστη θεση θα πρεπει να γνωριζει να κρινει ενα ξεκαθαρο genre κειμενο (βλεπεις δεν χρησιμοποιω το επιθετο λογοτεχνικο μετα τοο genre)

δηλαδη μιλαω σοβαρα για κριτκη ανεπαρκεια περα απο την ανεπαρκεια του κειμενου

τωρα θα μου πεις μιχο οτι δεν ειμαι ο πρωτος επιδοξος συγγραφεας που αντιδρα ετσι θα σου πω κι εγω οτι δεν εισαι και συ ο πρωτος επιδοξος(?) κριτικος που αντιδρα ετσι κτλ

γι αυτο σου λεω ...εβαλα τρια τεσσερα μουσικα βιντεο ...νομιζεις τυχαι τα εβαλα εκει ? για να σε διευκολυνω τα εβαλα (το πρωτο το εβαλα για να χωθω στον "καταπονεμενο")
εχεις ιδεα μιχο απο horror punk ?
εχεις ιδεα απο exploitation και b horror ?
εχεις ιδεα απο misfits ή νομιζεις οτι ειναι αυτοι που σηκωνουν πανω στους αγωνες του ολυμπιακου ?
γι αυτο τα εβαλα εκει πανω και οχι τυχαια ή γιατι γκαυλωσα(ετσι deuced?)στις 12 η ωρα το βραδυ

προφανως δεν εχεις φιλε μου και καλα κανεις ..γουστα ειναι αυτα...αλλα μαθε να κρινεις ενα κειμενο γι αυτο που ειναι ...να στο κανω πιο λιανα

ειναι σαν να προσπαθει καποιος να κρινει αν οι misfits ειναι καλο τριο μουσικης δωματιου και αν οι συνθεσεις τους ειναι επαρκεις για να συγκινησουν καθολικους ιερεις .

ωστοσο ,επιμενω παλι, περα απο την πρωτη αναγνωση (exploitation κτλ) υπαρχουν σαφεις υπαινιγμοι(ναι απο αυτους που σ' αρεσουν) στο κειμενο για καπως σοβαροτερα θεματα αλλα μπορει να σταθει και χωρις αυτους
(γαμωτο σιχαινομαι να το κανω αυτο δηλ. να υπερασπιζομαι το κειμενο μου αλλα η ματια που το ειδες φιλε μιχο ηταν σα να εισαι σε παραλληλο κοσμο ...καθολου κακο για σενα βεβαιως ...σου ζηταω συγνωμη αν καπου ξεφυγα και δεν ημουν στα πλαισια της ευγενειας ,δεν ειχα καμμια προθεση να σε προσβαλλω οπως ακριβως ειναι ξεκαθαρο οτι και η κριτικη σου σε καμμια περιπτωση δεν υπηρξε προσβλητικη και ουτε την εξελαβα ετσι ..τα ξεκαθαριζω αυτα
και σ'ευχαριστω και παλι για το χρονο που αφιερωσες...δε μου χεις και καμμια υποχρεωση στο κατω κατω και φανταζομαι οτι εκτελεις εθελοντικη εργασια οποτε οτι και να λες σου οφειλω σεβασμο ...ευχαριστω και για την ευχη σου για κουραγιο και συνεχεια και στην ανταποδιδω...μαλλον θα σου χρειαστει περισσοτερο εδω που βρισκεσαι)

Ανώνυμος είπε...

θελω να αναφερθω λιγο και στο θεμα
του λαβκραφτ απο ιστορια του οποιου χρησιμοποιησα ενα στοιχειο και γι αυτο τον ευχαριστησα τον μακαριτη

μπορει μεν να χρησιμοποιησα ενα στοιχειο απο την ιστορια του "the colour out of space" και η παραπανω ιστορια του να μου εδωσε το αρχικο εναυσμα
αλλα κατα τα αλλα το διηγηματακι μου φυσικα και δεν εχει σχεση με cthulu mythos , δεν χρησιμοποιει καμμια λαβκραφτια τεχνικη υπαινικτικου τρομου , δεν θελει να εχει καμμια αλλη σχεση με τον λαβκραφτ ...αυτα τα τελευαταια τα εγραψα για τον deuced να μη μπερδευομαστε

ειμαι μεγαλος θαυμαστης του λαβκραφτ αλλα δεν θεωρω οτι ο τροπος γραφης του και η μιμηση της
εχει να προσφερει τιποτα τωρα , μαλιστα ειναι κωμικο να προσπαθει καποιος να γραψει μιμουμενος τον τροπο γραφης ενος τυπου που εγραφε στις αρχες του προηγουμενου αιωνα (και ακομα πιο κωμικο να προσπαθει να μιμηθει τις κακιστες ελληνικες μεταφρασεις που κυκλοφορουν ,βλεπε εκδοσεις "αιολος" για παραδειγμα )

Ανώνυμος είπε...

Κάνε κλικ εδώ για να βοηθήσεις έναν συνάνθρωπό σου να περάσει όμορφα Χριστούγεννα!!! Κλικ κλικ Σε χρειάζομαι!!!

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω κάτι να σου απαντήσω για το πρώτο κείμενό σου... Πάντως η δευτερολογία σου και πρόσεξέτο είναι πιο φρέσκια και πιο προσωπική... Μήπως λογοκρίνεσαι όταν πας να κάνεις σοβαρή, εντός εισαγωγικών, λογοτεχνία;

Για την ιστορία, δεν είμαι υποψήφιος κριτικός, με το κανονικό μου όνομα τρομοκρατώ ενίοτε...:)

Επιμένω να κάνεις αυτό που σου είπα και να αποφεύγεις να καλύπτεσαι από όρους... αυτά τα κάνουν οι διαφημιστές για δημιουργούν βολικά τάργκετ γκρουπ.

Ακόμα κάτω από την δροσιά της δευτερολογίας σου...

Μίχος

Ανώνυμος είπε...

"Το κοπάδι υπνοβατεί στο κενό, στο τίποτα – ας υποδείξει κάποιος ιστορική τραγωδία πιο ανέλπιδη από αυτήν που ζει ο Ελληνισμός σήμερα. Και σε μια τέτοια παρανοϊκή κατακρήμνιση, στο άληκτο γκρεμοτσάκισμα, κατακομματιάζονται καθημερινά θεσμοί, επενδύσεις ελπίδων, θησαυρίσματα αρετής των προγενέστερων, γλώσσα που μιλιέται τριάμισι χιλιάδες χρόνια, ιστορική συνείδηση ευγενικής καταγωγής και επίκαιρης πάντα πρότασης πολιτισμού. Ομως, οι «ηγέτες» ακκίζονται δίχως ντροπή, περίπου σαν γυμνοί ανάμεσα σε ντυμένους. Εκτοπλάσματα παρωχημένων, νεκρωμένων από την τυποποίηση και τη συμβατικότητα ιδεολογιών, δάνειων μεθόδων και επαρχιώτικης κουτοπονηριάς, συγκροτούν κάτι σαν αποικία εξωγήινων μέσα στην ελληνική κοινωνία ή –σωστότερα– έναν υπόκοσμο σε σχέση με τον κόσμο των πραγματικών ανθρώπινων προβλημάτων και αναζητήσεων.

Η πλειονότητα των πολιτών μάλλον διαπιστώνει τη δραματική κατρακύλα και την ασχετοσύνη της ηγεσίας, αλλά μοιάζει να ακροβατεί ανάμεσα στην υπνοβασία και στην εγρήγορση. Βλέπει την ανήκεστη βλάβη, τη διάλυση του κράτους, ανήμπορη να αντιδράσει, όπως στους ονειρικούς εφιάλτες. Γίνεται ενστικτωδώς εγωκεντρική –ο σώζων εαυτόν σωθείτω– γαντζώνεται στα συμφέροντα των εξωγήινων και τα υπηρετεί, κομματικά και συνδικαλιστικά συμφέροντα ωμής και ποταπής ιδιοτέλειας. Ετσι συντηρούν οι εξωγήινοι την υπνοβασία και αποχαυνώνουν την εγρήγορση. Ποντάρουν στην αδυναμία των πολλών να αντέξουν ψυχολογικά την παραδοχή του αδιεξόδου. Στρατολογούν τους υπνοβάτες να λειτουργούν σαν «βαποράκια» παραισθησιογόνου αισιοδοξίας.

Το λογικό ερώτημα, σε στιγμές εγρήγορσης, είναι: τι μπορεί να γίνει; Και τίμια λογική απάντηση στο ερώτημα δεν μπορεί να υπάρξει άλλη από το τίποτα. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει."

χρηστος γιανναρας /καθημερινη/9-12-07/αποσπασμα απο "Δημοσιοϋπαλληλία και Αριστερά"
-----------------------------------
αυτο ηρθε απλα βολικο
---------------------

τωρα ομως μου τα γυρνας αν δεν κανω λαθος (ποτε δεν μπορει να ειναι κανεις σιγουρος οτι καταλαβε τον αλλο )

στην κριτικη σου μου ελεγες για ψυχοτετοια και για υπαινιγμους και να κατσω να διαβασω πως τα λενε οι αλλοι (καταλαβα λαβκραφτ)

δεν μου μιλησες ξεκαθαρα για φρεσκαδα ,ή δροσια ,του κειμενου οπως αντεληβειν οτι μου ειπες τωρα

και δες ...τωρα με εβαλες σε σκεψεις γιατι ο φιλος μου ο λεων μου ειπε περιπου το ιδιο .Με τη διαφορα οτι ειχε διαβασει την πρωτη εκδοχη του κειμενου που ειχε γραφτει πριν δυο τρια χρονια πριν ξαναγραφτει πριν κανα μηνα

οχι οτι με τρομοκρατησατε (καλα εσυ δε μου ειπες ακομα το ονομα σου , χμ αστειακι ηταν αυτο ) βεβαια και οι δυο αλλα οπως και να το κανουμε με βαλατε σε σκεψεις

το κειμενο ειναι ξαναγραμμενο

το ξαναγραψα για να καλυψω κατι που μου φαινοταν οτι δεν κολλουσε

τα υπολοιπα που λες για διαφημηστικα τρυκ ,ταργκετ γκρουπ και αγρα ανυποψιαστων αθωων αναγνωστων ειναι πολυ μακρυα απο μενα και εκει θα μεινουν

η φυση της ιστοριας μου ειναι τετοια που απαιτει τη γνωση καποιων κωδικων που θεωρησα πιθανο να μην τους κατεχει καποιος ικανος κατα δηλωση του να τρομοκρατει ενιοτε με το ονομα του

δεν αποκλειω τιποτα βεβαια
μπορει και να το κανω αυτο που ειπες διοτι ειμαι απο τη φυση μου ανικανοποιητος

δε σε γνωριζω αλλα θα σου ζητησω μια μεγαλη χαρη ακριβως γι αυτον το λογο και επειδη στη δευτερολογια σου ειπες κατι που βρηκε στοχο και επειδη θεωρω οπως σου ειπα οτι δεν εχουμε ιδιους κωδικες(δικια μου εκτιμηση)

η χαρη ειναι να κανεις τον κοπο ,οταν και αν εχεις χρονο , να μπεις στο
http://wpleftyboy.blogspot.com/
και να διαβασεις τα λιγα που εχω εκει για να μου πεις τη γνωμη σου

αν θες τη λες εκει ή αν προτιμας μου τη λες με email
αν παλι θες , με γραφεις και μενουμε σ' αυτο που εχεις πει ως εδω

μενω κι εγω (προς το παρον )στην αμεσοτητα της δευτερολογιας σου

λευτερης .

dianathenes είπε...

Είσαι ασυνήθιστος. Παρά την γενική ελαφρότητα υπάρχει στο κέντρο του κειμένου ένας πυρήνας φόβου που τον υφαίνεις με διάφορα ευρήματα: ψυχανάλυση - ο «ασθενής» την επιλέγει στην ψύχρα για να πηδήξει, νοσηρή φαλλοκρατική αντίληψη ότι όλα θεραπεύονται από έναν Μεγάλο Φαλλό (όπως Μεγάλο Αφεντικό), άρρωστη λαγνεία και φαντασιώσεις αλλά πέρα από αυτά υπάρχει μια γιατρός με «άσχημη επαγγελματική φήμη» που τα ξέρει όλα αυτά, τα προκαλεί σύμφωνα με τον ασθενή ( εδώ είναι το άρρωστο στοιχείο). Ο αναγνώστης δεν είναι σίγουρος αν όντως αυτή που φορά την «άσπρη μπλούζα» ανήκει σε ένα είδος ένστολου υπόκοσμου που παγιδεύει τους πελάτες του ή πρόκειται για έναν πελάτη με «απαιτήσεις». Την στιγμή της «αναγνώρισης» όμως με το δακτυλίδι και τα νύχια ο αναγνώστης δικαιολογεί την αρχική χυδαιότητα του πρωταγωνιστή. Είναι τελικώς μια συνομωσία, μια συμπαιγνία με τον εξάδελφο που υφαίνεται πίσω από την πλάτη του «ασθενούς» που έτσι δικαιώνεται. Είναι με άλλα λόγια εκείνος ο «υγιής» ο εμπαιγμένος, το θύμα. Ετσι συμπάσχει παρακολουθώντας τον στα πρόθυρα της παράκρουσης. Κατά τον ίδιο τρόπο βρίσκουν την θέση τους μέσα από την σημειολογία του εφιάλτη και του τραυλισμού οι δικοί μας εφιάλτες και τραυλισμοί. Γιατί «τραυλίζουμε» όλοι μας με τα μολύβια μας και γιατί γράφουμε τους «εφιάλτες» μας;

Ολα αυτά όμως λειτουργούν σαν περίβλημα. Στο κέντρο της αφήγησης υπάρχει μια άλλη αφήγηση, το «ατύχημα» το οποίο θεωρώ εξαιρετικής αφηγηματικής τέχνης. Μέσα στην αθωότητα, το όμορφο ταξίδι, το φιλί, ένα μαύρο ζώο τάχα μου > αθώα ερμηνεία παραπλανητική της γιατρού- που αποκαλύπτεται βρικόλακας, οι κινήσεις του, ο τρόπος που χαράζει τα θύματά του, το σκοτάδι και βέβαια η τραγική ειρωνεία του εξάδελφου του οποίου το μελλοντικό θύμα σώζει την ζωή και ο οποίος εξελίσσεται σε ...μεγάλη απάτη. Αληθινή αληθινότατη η στιγμή κατά την οποία ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να σωθεί μιλώντας για ....εφιάλτες. Ο εξαπατημένος να εξαπατήσει! Γίνεται; Γι αυτό λέω ότι κτίζεις τον φόβο σε τρόμο. Υπάρχει επίσης ένα ερωτηματικό που εξάγεται από την συμβολική σκηνή του χαράγματος: πώς αντέδρασαν το κάθε ένα από τα δυο αρχικώς αθώα ξαδέλφια. Δυο τα επιζόντα θύματα δυο και οι επιλογές με διαφορετική εξέλιξη- ανέλιξη για τον εξάδελφο ενώ ο πρωταγωνιστής ως «ρουφηγμένος» εξελίσσεται σε έναν φοβισμένο άνθρωπο με δυσκολία στην έκφραση, ταραγμένο ύπνο, σεξουαλικές φαντασιώσεις που χρήσει ...ψυχανάλυσης. Τα θέματα που ανοίγεις και ο προβληματισμός που θέτεις είναι ο δεύτερος λόγος που στάθηκα στο κείμενο όσο και αν η πλοκή ανήκει στην σφαίρα της φαντασίωσης. Και δεν είναι εξ ίσου ενδιαφέρον το πώς ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους – εσύ- καταφεύγεις στην φαντασίωση για να δικαιολογήσεις τα τρελά παιγνίδια της εξουσίας;

Εν κατακλείδι, δεν είναι ένα κείμενο που προσπερνάς αν ξεφύγεις από τις παγίδες της γλώσσας και του ελαφρού ύφους. Και μάλλον είναι σκόπιμα και τα δυο. Στέκω λοιπόν και βλέπω ότι εισπράττεις την ωμότητα των άλλων και ανατρέπεις έτσι την πλοκή ώστε να γίνεσαι από θύτης θύμα. Αλλά όσο είσαι θύτης του δίνεις και καταλαβαίνει. Δεν έχεις όρια γιατί ξέρεις ότι η ανθρώπινη φύση δεν έχει όρια. Μιλώ βέβαια και για τα άλλα σου κείμενα που έχω διαβάσει ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Η συμβουλή μου αν την θέλεις, είναι να μην περιμένεις δικαίωση από λογοτεχνικούς κύκλους αλλά να ασχοληθείς με το αντικείμενό σου όπως εσύ αγαπάς. Το γεγονός ότι δεν είσαι κατοχυρωμένος συγγραφέας αυτού του genre-ε, και λοιπόν, λίγους αναγνώστες θα χεις πάντα.

Ανώνυμος είπε...

ντιανα εισαι εντελως εντος θεματος

ειδικα η τελευταια σου προταση ειναι αυτο ακριβως που μου λεει και μου ξαναλεει και ο φιλος Λεων,ο υπερτατος
κριτης μου.
Οπως φαινεται δε σε χαλασε καθολου και το διαφορετικο χτενισμα της ιστοριουλας.

Σ' ευχαριστω,

ο φιλος σου ο λευτερακης (οχι ο Τσαμπαρδης).

Ανώνυμος είπε...

οι δαίμονες ήταν τελικά διανοούμενοι ή ήρωες ηλεκτρονικού παιχνιδιού; και γιατί ο ασθενής δεν άλλαξε την εριστική του τάση καθώς φαίνεται πως τους περιφρονεί μπροστά στο χιμώδες μπούστο της επιστήμης
δεν είμαστε όλοι άξιοι της δυσιδαιμονίας επιδρά περισσότερο λοιπόν η αισθησιακή απόλαυση όσο κι αν θέλει να παραπονιέται στα όρη της ελβετίας δεν πείθει για την αγρύπνια του ή την ψυχική ανισοροπία του

Ανώνυμος είπε...

φιλε ahirie
δε σε πιανω

αλλα παλι ,κρινοντας απο την πρωτη παραγραφο σου ,ειμαι σιγουρος οτι δε με πιανεις κι εσυ

το ποιος απο τους δυο μας ειναι ακατανοητος θα το κρινει το κοινο

αν καταλαβατε τον/την ahirie στειλτε μηνυμα στο 090999999

αν παλι καταλαβατε τον wleftyboy στειλτε του λιγο λαχανο τουρσι με μπουκοβο και καμμια μπυρα

αν δεν καταλαβατε τιποτα και κανεναν, σιγουρα θα φταιει ο διαβολος , στειλτε μας λοιπον και τους δυο εκει να καλοπερασουμε .

τωρα θα ηθελα να μου εξηγησεις ahirie τι ακριβως σημαινει "δεν είμαστε όλοι άξιοι της δυσιδαιμονίας " (δΕΙσιδαιμονιας λεμε)
γιατι ενταξει το "χιμωδες" το πιασα δεν ειμαι και τοσο γκαου ...σημαινει χυμωδες ,οπως επισης επιασα και αυτο με τα ορη ,την αγρυπνια (που την ειδες ρε παιδι ?
τα ονειρα τα βλεπουμε κοιμισμενοι...χμμ συνηθως )και την
"ανισοροπια" (ανισορροπια λεμε).

μη στεναχωριεσαι φιλε μου ....συνεχισε να υπνοβατεις στο διαδικτυο νομιζοντας οτι ξερεις να διαβαζεις και να γραφεις συντομα σχολια νομιζοντας οτι ειναι τζαμπα.

Προσεχε ομως γιατι η υπνοβασια ,εξω απο δω στον πραγματικο(ειναι?) κοσμο, δεν ειναι ουτε ανεξοδη ουτε τυχαια . Ειναι ασθενεια το μικροβιο της οποιας το σπερνουν οι εξωγηινοι
στα κεφαλια των ανθρωπων για να τους μαντρωσουν μεχρι να ερθει η ωρα της μεγαλης σφαγης .


Θα συνεχισω κι εγω να γραφω νομιζοντας οτι ξερω και να ακονιζω
τα λεπιδια μου ΝΟΜΙΖΟΝΤΑς ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΝΟΒΑΤΩ ,

μεχρι να ερθει η ωρα που ουρλιαζοντας την πολεμικη κραυγη μου ,ΤΖΑΜΠΑ ΚΑΙ ΞΥΛΟ , να ορμησω στη φωτια της μαχης ελπιζοντας σ'ενα ενδοξο θανατο ή στην καλυτερη περιπτωση σε μερικα εξωγηινα κεφαλια , δωρα στη γυναικα μου για να στολισει τα δεντρα μας .

Ανώνυμος είπε...

δεν ηξερα οτι είμασταν και φίλοι
σ ευχαριστώ για τις συμβουλές
και την σωστή ορθογραφία
δείχνουν το εποικοδόμημα της πνευματικής ζωής στα σαλέ της ελβετίας

Ανώνυμος είπε...

"δεν ηξερα οτι είμασταν και φίλοι"

σιγα το βαρυ (χΙμωδες) πεπονι

"σ ευχαριστώ για τις συμβουλές
και την σωστή ορθογραφία"

να 'σαι καλα , οπως βλεπεις συνεχιζω με καλη προαιρεση ...σαν κι εσενα

"δείχνουν το εποικοδόμημα της πνευματικής ζωής στα σαλέ της ελβετίας"

νατη παλι η ελβετιαααα ...!
μια τα "όρη" της , μια τα "σαλέ" της ...

αυτα σε μαραναν ? ή που δεν ειμαι (εισαι?) αξιος της δΥσιδαιμονιας ?


δε βαριεσαι βρε ahirie .......

" worlds apart " που λενε και στα σαλε της ιταλιας οι hatebreed .

Ανώνυμος είπε...

δεν μ έπεισε το κείμενο σου
δεν είναι υποχρεωτικό ξέρεις

Ανώνυμος είπε...

δεν μου άρεσε πως να το πω
δεν είναι απαραίτητο όμως ούτε αυτό

Ανώνυμος είπε...

αν εισαι εσυ ahirie (αλλα και οποιος αλλος να 'ναι)

ετσι να το πεις οπως το ειπες μολις εδω παραπανω

"δε μου αρεσε δε με επεισε , τελος"

απλα, ομορφα και ανθρωπινα

νο προμπλεμο σου λεω κι εγω και εις αλλα με υγεια

αυτο ομως απεχει πολυ απο την αναζητηση
"άξιων της δυσιδαιμονιας"
στα βουνα ,τα λαγκαδια και τα σαλιέ (νομιζω οτι το ¨"σαλιέ" ειναι πιο σωστο στην περιπτωση μας) της κεντρικης Ευρωπης

τελος παντων ΟΛΟΙ μπορουμε να λεμε οτι θελουμε (ακομα κι εγω ετσι?) .

Ανώνυμος είπε...

αλλοιμονο

tsiailisworld είπε...

αγαπητοί κρητικοί και μη (εγώ απλός αναγνώστης είμαι) εμπνεύστηκα από τις κριτικές σας επό του κειμένου, αλλά ενοχλήθηκα πολύ από τον προσωπικό καυγά που είχατε, μετατρέψατε ένα χώρο σχολίων για λογοτεχνία σε cheap reality show. Αν μετρά ο σεβασμός και στο διαδύκτιο, μην επιτείθεστε με όπλο την ορθογραφία και τη λεκτική νόηση, αλλά συζητείστε απλά επί του κειμένου! Καλά, τόσο σημαντικό ήταν το κομμάτι, που ξεκίνησε πόλεμο? Ή μήπως κάπου ξεφύγαμε και ξεχάσαμε ένα εν μέρει ιερό σκοπό - κριτική επί κειμένου κι όχι υποκειμένου!

tsiailisworld είπε...

:) και μη μου επιτεθείτε αν έγραψα επό αντί επί. Ανήκω στη γενιά των ευαίσθητων κι όχι των ευερέθιστων.

Ανώνυμος είπε...

Τελικά ο καθένας το είδε με τον δικό του τρόπο.

Εμένα μου φάνηκε ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΗΚΟΤΑΤΟ!!!

Υ.Γ. στο μόνο που συμφωνω απόλυτα απ' αυτά που γράφτηκαν είναι:
"Η συμβουλή μου αν την θέλεις, είναι να μην περιμένεις δικαίωση από λογοτεχνικούς κύκλους αλλά να ασχοληθείς με το αντικείμενό σου όπως εσύ αγαπάς."

wpleftyboy είπε...

ευχαριστω ell

ακολουθω τη συμβουλη
ποτε δεν ελπιζα σε λογοτεχνικες δαφνες
αλλα η περιεργεια με εσμπρωξε ως εδω
η περιεργεια και το οτι μου αρεσαν καποια κειμενα ενος εκ των στελεχων του critical error , για να ειμαι πιο ακριβης (ρεντον ,για σενα μιλαω )

αυτο που με στεναχωρεσε δεν ηταν τιποτα απο αυτα που γραφτηκαν εδω, αλλα αυτα που εγραψε καποιος διαδικτυακος φιλος καπου αλλου για την εμφανιση μου εδω

θεωρησα οτι η συγκριση που εκανε με αδικουσε (και ακομα ετσι το βλεπω)

ζηταω συγνωμη σε οσους δεν καταλαβαινουν αλλα ας μεινει αυτο γραμμενο ,τουλαχιστον εδω ,για οσους(πολυ λιγους ,ισως κανα δυο ατομα μονο) καταλαβαινουν ....