Σάββατο 5 Ιουλίου 2008

Alicia - Ατιτλο

"Παραλογίζομαι.
Ζάχαρη στα χείλια, κεντρί μέλισσας η σκέψη
τρυπώντας, με εκδικείται
αναπνοή που γεννάει συμβιβασμούς
καθημερινούς, σιωπηλούς
μικρά πνιχτά βογγητά πόνου μου,
ξεφεύγουν αυτόματα.
Όλα γίνονται αυτόματα:
θλίψη, χαρά, ευτυχία, αγάπη.
Σημεία στίξης φωτεινά πάνω στο μαύρο μου.
Χαμόγελα απροσδόκητα, μωρουδίστικα
σαν μικρά ξανθά κεφαλάκια κουρνιάζουν
στη λακουβίτσα του λαιμού μου,
περιμένοντας.
Ίσως να ζωντανέψουν.
Μα πάλι δε με νοιάζει..
Να! σαν τα λουστρίνια μου, κόκκινα παπούτσια
που, κάποιος , κάπου μου είπε "φέρνουν τύχη", ξέχασε να μου πει
πως το διάβασε σε παραμύθι.
Δεν με νοιάζει ,λοιπόν, γι αυτά -
για την τύχη που σέρνεται απ'τα τακούνια τους.
Η μοναξιά, η ευλογημένη γραπώθηκε στην πλάτη μου-
με νύχια.
Ζητάει μερτικό κι εγώ δεν έχω να της δώσω άλλο
από κομμάτια δικά μου, παρατημένα, ατροφικά.
Τρέφεται άπληστα, επιτακτικά.
Σκάβει τα μάτια μου να βρει εικόνες, να
κατασπαράξει.
Δεν αρκούν οι αναμνήσεις ρε.
Για να ζεις, λέω, δεν αρκούν.
Κοίτα μαμά.. Είμαι καλά. Ναι, καλά.
Εσύ δε θα μάθεις ποτέ τι κρύβω μέσα μου.
Κι οι άλλοι που θα μάθουν, δεν το ήθελαν.
Σου είπα ιστορία ολόκληρη.αληθινή.
Φτάνει για σήμερα. ε;
καληνύχτα."


http://alicia-fragile.blogspot.com/


Θα ήθελα να γράψεις ένα κείμενο που να επιτίθεται σ' αυτό που έγραψες. Το πρώτο μάθημα είναι πως οι ωραίες λέξεις δεν κατοικούν κάπου στη γλώσσα και τις φέρνουμε στο ποίημα. Αυτό λέγεται ωραιολογία και όχι ποίηση. Το δεύτερο είναι να μην ανησυχείς ώστε να φέρνεις αυτό που γράφεις να μοιάζει με όσα σου έμαθαν να θεωρείς ποίημα. Τρίτο: σαν μικρά ξανθά κεφαλάκια κουρνιάζουν/στη λακουβίτσα του λαιμού μου,/περιμένοντας.
Να το διατάξουμε ώστε να βγάζει ανατριχίλα: Ίχνη χειλιών νεκρών αγγέλων στη λακουβίτσα του λαιμού μου κ.λ.π. Θέλω να πω, ξετίναξέ το. Καλύτερα κακό και πρωτότυπο παρά ευπρεπές και βουλιαγμένο.
Και γράφε, γράφε τόσο που να σιχαθείς τις ωραίες εικόνες που σε έκαναν να γράψεις... που να μην έχεις άλλο, να σε πιάσει απελπισία και να τα σκίσεις γιατί δεν είσαι τίποτα. Και την επόμενη αν σε τραβάει να ξαναρχίσεις... Δεν υπάρχει δρόμος... Κάποια μέρα το γραφτό σε κάνει ποιήτρια ή σταματάς. Αλλά έχοντας επιμείνει ίσαμε ένα Σάββατο που γίνεται το καλύτερο πάρτυ κι εσύ μένεις μέσα μουτζουρώνοντας παλιόχαρτα...

6 σχόλια:

Μαγνολίτης είπε...

δεν το καταλαβα...

Unknown είπε...

So good......

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Γουφ είπε...

oi αναμνησεις ειναι το προβλημα...
λες να μπορουμε να τις ξεφορτωνόμαστε μεσα σε ενα ποιμα?

tsiailisworld είπε...

μου άρεσε πολύ το σημείο του ξετινάγματος, και συμφωνώ με αυτά περί ωραιλογίας. Για γράψτε σε ξένη γλώσσα χωρίς να ανοίξετε λεξικό να δούμε τι θα βγει, αν βγαίνει ακέραια η εικόνα.

Ανώνυμος είπε...

o xaros oi mpatsoi oi trampoykoi oi lykoi oi ntavatzides kai seis