Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2007

Προθέρμανση

Άτιτλο
από renton

Κάθεται στη θέση του και περιμένει.

Θάλασσα γκρίζα κι άμμος, ένα παλιό ποδήλατο θαλάσσης μισοθαμμένο. Γέννησε μια γάτα μέσα τις προάλλες. Τα αντικείμενα αλλάζουν χρηστικότητα, να κλέψουν λίγη ζωή ακόμα.

Έρχεται εκείνη. Φορά κίτρινο μαγιό που φωσφορίζει.

Γι αυτόν το φόρεσε το κίτρινο μαγιό. Όμορφη και υποταγμένη, θα εξαγνιστεί μέσα στα κύματα. Μετά το κίτρινο θα είναι ο οδηγός του μες στο γκρίζο.

Θάλασσα γκρίζα κι άμμος και το σκυλί αλυχτά. Κάποτε πήγαινε καμαρωτό, τώρα η μουσούδα αγγίζει το χώμα. Κάποτε όλα γυρίζουν στο χώμα. Κάποτε κι αυτός θα αφεθεί να γίνει η τελευταία σπονδή στην άμμο. Θα κλείσει τα μάτια, θα λιώσει σιγά σιγά, θα γίνει χαλκομανία με κίτρινο, πράσινο, κόκκινο, μπλε, να τον βρουν τα παιδιά, να παίξουν, να τον πετάξουν.

Όχι όμως σήμερα.

Κάθεται στη θέση του και περιμένει.

Γιατί όπου να ναι εκείνη θα προβάλλει. Θα 'ναι έτοιμη κι εκείνος θα 'ναι εκεί, να την περιμένει, με ένα παλιό σκοινί στα χέρια.

Να κλέψει λίγη ζωή ακόμα.




Η γνώμη του Πετεφρή:
Τα πραγματικά στοιχεία: ένα άνδρας, μιά γυναίκα,παιδιά,μιά γάτα,ένα σκυλί, ένα μαγιό,ένα σχοινί, ένα ποδήλατο θαλάσσης.Αμμος και θάλασσα,χώμα.Πέντε χρώματα, με προέχον το κίτρινο.Ο άνδρας, το σκυλί, ένα χρώμα, το γκρίζο,το σχοινί και το ποδήλατο υπάρχουν στο ταμπλό βιβάν. Τα υπόλοιπα στοιχεία έρχονται όπου νά΄ναι ή θα έρθουν αργότερα.
Μιλάμε γιά μιά κλασική περίπτωση συμβολικής μετωνυμίας. Πουθενά δεν υπάρχει πειραματικός χαρακτήρας στο κείμενο. Γιά τον ευφάνταστο αναγνώστη, ο άνδρας είναι προφανώς προχωρημένης ηλικίας,αφού τον περιμένει η τύχη της τελευταίας σπονδής στην άμμο. Αν δεν είναι ηλικιωμένος, έχει παροδικό ενδιαφέρον γιά την κοπέλα. Το κίτρινο μαγιό που φωσφορίζει παραπέμπει σε μόδες νέων ανθρώπων που ανεφύησαν στην στροφή του αιώνα.Μόνον τρελαμένοι ηλικιωμένοι είναι δυνατόν να εμπνευστούν πάθος από κίτρινο φωσφοριζέ χρώμα.Εκτός κι άν τον βασανίζει κανένα γλάυκωμα, οπότε ορθώς παίζει με ένα σχοινί- η αφή δεν τον εχει εγκαταλείψει.
Από που ξέρει εκείνη ότι γέννησε μιά γάτα; Προφανώς έχει ξανάρθει στην παραλία.
Το γκρίζο στο τοπίο δύσκολα παραπέμπει σε χειμώνα, αλλά ευκολώτερα σε ώρα όπου τα χρώματα χάνονται, δηλαδή στο λυκόφως.
Αυτά, μπορεί να είναι έτσι, ή να μη είναι καθόλου.Αλλά παίζει ρόλο η χρήση τους.Ο τρόπος που ένα τοπίο, μιά στάση, ένα γεγονός καταγράφονται, και με ποιές λέξεις.Οι παρούσες λέξεις είναι αμφίμεικτες αλλά η καταγωγή τους είναι φανερή: ο εξομολογητικός τόνος πολλών γυναικών, όταν προσμένουν ή συνοψίζουν μιά ερωτική συνάντηση η ακόμα την συνάντηση με ένα πατέρα.Οι λέξεις γίνονται σύμβολα(ολέθριο) τα σύμβολα δεν είναι χαρακτηριστικά (ακόμη πιό ολέθριο), καταλήγουμε σε ρέπλικες του «ένας άνδρας μιά γυναίκα» του Λελούς και σε δυό εκατομμύρια εφαρμογές του στην λογοτεχνία, στα εικαστικά, στο σινεμά, στα βιντεοκλίπ.
Υπό αυτές τις προΥποθέσεις, είναι παράδοξο που κάποιος μέσα στο κείμενο επιθυμεί να κλέψει λίγη ζωή ακόμη. Τι να την κάνει;Δεν προχωρώ σε μιά πιό παρανοϊκή υπόθεση, ότι η κοπέλα πιστεύει ότι εκπροσωπεί την ζωή, ενώ είναι ένα προκαθορισμένο πειραματόζωο.
Μορφικά, το κείμενο βρίσκεται ανάμεσα σε ημερολογιακή καταγραφή και σε πεζοτράγουδο, μόνον που οι ρυθμοί του δεν βοηθούν.Από τις δεκαεννιά προτάσεις, οι δέκα είναι τονισμένες στην πρώτη συλλαβή της πρώτης λέξης.Οι οκτώ στην δεύτερη.Προφανής η καταγωγή του κειμένου από τραγουδιστική στιχική. Αλλά από μουσική που έρχεται απ΄εξω, όχι από τον γράφοντα.
Νοηματικά, όλα καλύπτονται από την σειρά: Κάθεται στη θέση του και περιμένει. Ερχεται εκείνη.Γι΄αυτόν το φόρεσε το κίτρινο μαγιό.Κάποτε όλα γυρίζουν στο χώμα.Όχι όμως σήμερα.Κάθεται στη θέση του και περιμένει. Να κλέψει λίγη ζωή ακόμα.
Καταλήγω: τα συστατικά της συνταγής είναι ελάχιστα ως προς το μαγείρευμα.Παράγεται ένα έδεσμα γευστικό γιά τους αιωνίους εξομολογητές.Μόνον γι΄αυτούς.Περισσότερη υπαινικτικότητα δεν θα έβλαπτε καθόλου.Τα στοιχεία που επέχουν θέση συμβόλων παραείναι συμβολικά.Ενας παιγνιώδης τύπος θα έκρινε ότι ο σκύλος και η γάτα αποτελούν ,και με το παραπάνω απόλυτα πειστικά σύμβολα, χωρίς ακρογιαλιές και χρώματα.Η γνώμη μου: να δοκιμάσετε κάθε μορφής ακαριαίο πόνημα, από χαϊκού έως δίστιχο, ακρωνύμια, logos και συνθήματα.Ξεχάστε ακόμη και την ρίζα της λέξης πείραμα, επειδή πρόκειται γιά ένα κανονικό λησμονητέο γραπτό.
Στα σύν του κειμένου (υπάρχουν κι αυτά) περιλαμβάνονται η τεχνική του μοντάζ, η ολοκληρωμένη ,επίτηδες αποσπασματική ιστορία,η προβολή ενός μέλλοντος που το ξέρει μόνον η ηρωίδα. Δυστυχώς, κανένα από αυτά τα σύν δεν είναι της λογοτεχνίας, αλλά της δεδομένης εικονοποιίας.

21 σχόλια:

angeliki marinou είπε...

Τελικά ο οργανισμός μου το τραβάει το κράξιμο. Αν σας πω ότι ήταν πειραματικό, θα είστε πιο επιεικείς;

angeliki marinou είπε...

Θα περιμένω και το 2ο λούσιμο πριν απαντήσω, για να μη δώσω στον έτερο αναγνώστη clues για το τί ήθελε να πει ο (μπουαχαχαχα) ποιητής.

Lex_Luthor06 είπε...

Πάλι καλά που δεν σχολίασε ο Σβόρακ.

angeliki marinou είπε...

Λοιπόν:

1) Τί θα πει συμβολική μετωνυμία;

2) Οταν είπα πειραματικό, εννοούσα για μένα, διότι συνήθως - δηλαδή πάντα - γράφω πεζοειδή πεζά κι όχι ποιηματοειδή. Ηταν το πρώτο μοιηματοειδές που έχω επιχειρήσει (οκ, εκτός απ΄τα καψούρικα που έγραφα 14 χρονών).

3) Οι λέξεις δεν ήταν ακριβώς σύμβολα. Οι μόνοι συνειδητοί συμβολισμοί ή μάλλον παραλληλισμοί, ήταν εκείνοι της βάρκας και του σκοινιού που άλλαζαν και τα δύο χρήση για να κερδίσουν λίγη ζωή ακόμα. Ολα τα άλλα ήταν σα να τα έβλεπα μπροστά μου σαν πίνακα, δεν είχα κανένα σκοπό να πω κάτι συμβολικά. Το γκρίζο παρέπεμπε στο χρώμα του ουρανού και της θάλασσας το ξημέρωμα, υπήρχε όντως μια γάτα που γέννησε σε μια βάρκα, ένα σκυφτό σκυλί, ένας μεσήλικος άντρας και μια κοπέλα. Κι ένα σκοινί.
Επίσης, σε όλο το κείμενο, δεν πήρα καθόλου τη σκοπιά της κοπέλας και ούτε μίλησα "γυναικεία".

4) Αν σας φανέρωνα το νόημα του πονήματος, υπήρχε περίπτωση να αλλάξει η κριτική; Δηλαδή η κριτική εξαρτάται τελικά από την κατανόηση ενός κειμένου; Η από την αίσθηση που αυτό αφήνει; (AN φυσικά αφήνει;)

5) Ποιά είναι τα χαρακτηριστικά ενός πεζοτράγουδου; Ρυθμός, καταλήξεις κλπ. Καλοδεχούμενη κάποια προτεινόμενη βιβλιογραφία.

6) Nαι, ήταν εμπνευσμένο από τραγούδι ξένο. Οχι όμως από το στίχο, αλλά τη μουσική. (περίεργο, ε; κι όμως - απλά ήθελα να αποτυπώσω αυτή την αίσθηση, χωρίς επιτυχία).

7) Ποιοί είναι οι αιώνιοι εξομολογητές;

8) Oταν λέτε περισσότερη υπαινικτικότητα δε θα έβλαπτε, τί εννοείτε; Εκεί θα ήταν που δε θα έβγαινε κανένα νόημα!

9) Αχ, για την εικονοποιία έχετε απόλυτο δίκιο.

Mantalena Parianos είπε...

Renton,
κρίνεις και τους κριτές?!!!

Αυτό που κάνεις ούτε στα ριάλιτι ταλέντων που έχουν να κάνουν με το εξωτερικό -και ουχί με το εσωτερικό γίγνεσθαι- δεν συμβαίνει.

;)

angeliki marinou είπε...

Δεν κρίνω ρε Μάντυ. Είναι οι σπασμωδικές κινήσεις του ψάρακα πριν αποφασίσει να ξαναπέσει στη θάλασσα του πεζού, αποχαιρετώντας την ποίηση για πάντα.

Mantalena Parianos είπε...

Αστειεύτηκα, αλλά μάλλον δεν "πέρασε".
:)

Κρίνε τους αλύπητα, τους επαϊοντες! Α μα πια!

[Κι η πεζή ποίηση, μια χαρά μου φαίνεται.]

angeliki marinou είπε...

It's a dirty job but someone has to do it, Μάντυ.

(αν δεν κάνω καριέρα λογοτεχνούς, θα κάνω καριέρα στο γλύφτινγκ κριτικών)

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Ενα-ένα, μη τρελαθούμε τελείως.
Λούσιμο, στα μπάνια και στα κομμωτήρια.
επί του 1-9:
1. Το εξήγησα, το εξηγώ πάλι:συμβολική μετωνυμία είναι να βαριέσαι σε μία δεξίωση και να γράφεις "ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά". Συμβολική μετωνυμία είναι να αποδίδεις στο κίτρινο (και μάλιστα στο σανζάν κίτρινο) χρώμα ιδιότητες ξανανιώματος ενός μεσόκοπου.
2.Οταν δοκιμάζετε κάποιον "νέο" τρόπο γραφής(που τον έχουν δοκιμάσει πρίν από εσάς άλλα 146787878 άτομα) δεν είναι "πείραμα" αλλά "δοκιμή".
3.Οι λέξεις ήταν σύμβολα.Το πρόβλημα του κειμένου σας το αναγράφετε και η ίδια: "όλα τα άλλα ήταν σα να έβλεπα μπροστά μου΄εναν πίνακα". Οταν "γράφεις" έναν πίνακα, βρίσκεσαι βαθειά χωμένος στον συμβολισμό, κι άς μη το ξέρεις.
4. Αν μου φανερώνατε το "νόημα" του πονήματος, από την στιγμή που δεν το κατάλαβα αυτοτελώς και αυτοτελώς, μπορεί να καταλαβαίνετε τι πήγε στραβά και δεν καταφέρατε να γράψετε αυτό που θέλατε. Η δική μου ερμηνεία ήταν: επειδή ενασκείτε συμβολική μετωνυμία, γι΄αυτό .ΕΙΧΑΤΕ ΜΙΑ ΙΔΕΑ, ΚΑΙ ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΡΑΨΕΤΕ ΜΕ ΙΔΙΟΝ ΥΦΟΣ, ΤΗΣ ΡΙΞΑΤΕ ΜΙΑ ΕΠΙΦΑΣΗ ΤΡΕΧΟΥΣΑΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΕΥΣΕΤΕ.
5. το πεζοτράγουδο είναι ένα είδος λυρικού βηματισμού.Δεν έχει ρίμες και ρυθμούς.
6.Οι ελαφροί άς με λέγουν ελαφρόν,η μουσική μεταδίδει εντυπώσεις μη συγγραφικού ήθους. Είναι εχθρά της λογοτεχνίας.
7.Εννοώ αυτούς που λατρεύουν αυτό το είδος της γραφής και είναι πάρα, μα πάρα πολύ.
8. Αν θέλετε να βγαίνει νόημα και να μη μεταφέρονται αισθήσεις, ανοίξτε κατάστημα επιγραφών.
9. Ε, νά χω και κάπου δίκιο...
@parianos,από τον τίτλο (Άτιτλο") έως την ανάπηρη και προβληματική έκφρασή του, το κείμενο δεν έχει σχέση με καμία ποίηση.Έχει αυτό που λέμε "ποιητική διάθεση". Δεν έχει να κάνει με την μορφή, απλώς με φορεμένες συμπεριφορές.Όχι η renton δε φταίει. Μήτε εσείς φταίτε. Εγώ φταίω.Μόνον που παραδέχομαι ότι δεν κατάφερα να αποδώσω την άποψή μου πειστικά,γι΄αυτό και η επαναφορά, ενώ η renton επιμένει στο στύλ "μα δε βλέπετε ότι είχα κι εγώ τις αρετές μου;

angeliki marinou είπε...

Πρώτον, κάτι που ίσως δεν ήταν σαφές.

Ειλικρινά αυτό που έγραψα δε μου άρεσε, μάλλον όχι ακριβώς δε μου άρεσε, αλλά μετά καθόμουν, το κοίταζα, κι αναρωτιόμουν αν μου άρεσε ή ήταν εντελώς για τα μπάζα (συμπέρασμα -> δε μου άρεσε). Γι αυτό ζήτησα και τη βοήθεια του κοινού.

Φυσικά η έκφραση ήταν ανάπηρη και προβληματική. Απλά ήθελα να αποδώσω μια εικόνα και ένα συναίσθημα. Αρα δε μπορούσα να χρησιμοποιήσω αφήγηση, γραμμική ανάπτυξη και να ανατρέξω στα λημέρια του πεζού. Αρα έκανα το εξής: "ΕΙΧΑΤΕ ΜΙΑ ΙΔΕΑ, ΚΑΙ ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΡΑΨΕΤΕ ΜΕ ΙΔΙΟΝ ΥΦΟΣ, ΤΗΣ ΡΙΞΑΤΕ ΜΙΑ ΕΠΙΦΑΣΗ ΤΡΕΧΟΥΣΑΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ, ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΕΥΣΕΤΕ". Σωστότατος.

Λοιπόν, το "νόημα" ήταν το εξής: είναι ένας άντρας σε μία παραλία, νωρίς το ξημέρωμα. Μια ρομαντική κοπέλα που δεν ήθελε τη μαρίδα του μεσημεριού, ήρθε για πρωινό μπάνιο.

Ο άντρας ήταν όντως περασμένης ηλικίας, όπως φανέρωνε "η τελευταία σπονδή στην άμμο". Πριν απ΄αυτόν όμως προηγούνταν άλλες σπονδές. Ητοι άλλες κοπέλες. Κοινώς, ο τύπος ήταν κατά συρροήν δολοφόνος και έπαιζε με το σκοινί με το οποίο "έπαιρνε τη ζωή" από τα θύματά του, δηλ. τις νεαρές κοπέλες που έρχονταν για πρωινό μπάνιο.

Ευτυχώς που δεν το καταλάβατε βέβαια, γιατί το αντίθετο θα φανέρωνε ενδεχομένως διαταραγμένο μυαλό, σαν το δικό μου (αυτοκολακεύομαι τώρα).

Το αίσθημα που ήθελα να περάσω ήταν εκείνο της νοσταλγίας για την ομορφιά, για τα νιάτα, σαν οι κοπέλες και ο άντρας να ήταν συγκοινωνούντα δοχεία, άδειαζαν οι μεν, γέμιζε ο δε. Και παράλληλα της παρακμής και του επερχόμενου θανάτου (ο σκυμμένος σκύλος, η χρησιμοποιημένη χαλκομανία).

Ναι, τώρα συνειδητοποίησα κι εγώ τους συμβολισμούς.

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι ένιωσα να συμπάσχω με αυτόν τον τύπο και δεν έβαλα κάποιο σημάδι απειλής που θα φανέρωνε "stay away", ώστε να γίνει φανερό και το τί ρόλο έπαιζε.

Δεν ξέρω ρε γμτ πώς να μεταφέρω αυτή την εντύπωση σε πεζοειδές πεζό (όχι πως τώρα τα κατάφερα, αλλά λέμε τώρα). Θα δοκιμάσω όμως να το ξαναγράψω.

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Καλέ,γράψατε ένα κείμενο που δεν σας άρεσε και το δημοσιεύσατε;ξέρετε το δημώδες "χατίρι εδώ, χατίρι εκεί, παιδί με τον άντρα μου δεν έκαμα;"
Τα υπόλοιπα που περιγράφετε, περιμένω κάποια στιγμή να να δώ γραμμένα.

numb είπε...

Με γεια το νέο μπλογκ. Τώρα το πήρα πρέφα. Σύντομα θα καταθέσω ένα δικό μου ανοσιούργημα
Νομίζω ότι εδώ θα μάθω πολλά πράγματα
Καλή συνέχεια

angeliki marinou είπε...

@ΠΕΤΕΦΡΗΣ: Μα γι' αυτό δεν είναι τα blogs, για να δοκιμαζόμαστε και να γινόμαστε ρεζίλι ενίοτε;

(καλά, καλά, σκάω και γράφω)

@numb: καλώς όρισες, ευχαριστούμε, και το πνεύμα αυτοθυσίας σου με συγκινεί - μην είμαι η μόνη που τ΄ακούω.

Μαύρος Γάτος είπε...

οι σπασμωδικές κινήσεις του ψάρακα πριν αποφασίσει να ξαναπέσει στη θάλασσα του πεζού, αποχαιρετώντας την ποίηση για πάντα.

Μα τι λες; Αφού σού το είπε "συνεχίστε να γράφετε" - ή μήπως μού φάνηκε;

Σ;)))

dgalanis είπε...

renton έκανες ένα blog για να δώσεις φωνή στους κριτικούς όταν δεν αντέχεις την κριτική?

νομίζω πως ένας κανόνας που θα πρέπει να σεβαστούν οι κρινόμενοι είναι πως δεν μπορούν οι ίδιοι να απαντήσουν στην κριτική

κι αυτό όχι γιατί οι κριτικοί δεν κάνουν λάθος

αλλά άλλο κριτική κι άλλο κουβεντούλα γι αυτά που έχω γράψει

angeliki marinou είπε...

Κοίταξε μάνι, είναι ονλάιν εργαστήρι. Στα εργαστήρια συνήθως γίνονται ερωταπαντήσεις, για να μαθαίνει ο μαθητής. Αν φάνηκε ότι οι ερωτήσεις μου ήταν αμφισβήτηση της κριτικής, τότε το ύφος μου ήταν λάθος. Γιατί ουδέποτε αμφισβήτησα την κριτική που μου έγινε.

Εθεσες ένα σημαντικό θέμα βέβαια. Να απαντά ή να μην απαντά κανείς στην κριτική; Αυτό πρέπει οι κριτές να το αποφασίσουν ή να το οριοθετήσουν, ΑΛΛΑ αν οι μαθητές δεν προβάλλουν τις ανάγκες τους και δεν κάνουν ερωτήσεις, τότε πώς θα βοηθηθούν;

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Νομίζω ότι ο Μανιφέστο έχει δίκιο.Άλλο το άδικο, άλλο η κουβέντα γιά το άδικο.΄Εχετε κάθε δικαίωμα να ζητάτε από τον "δάσκαλο" το στίγμα του, και να τον γράψετε κανονικά άν δεν σας ταιριάζει. Το στίγμα σας το έδωκα, και μάλιστα επί μήνες. Θα περίμενα, ώσπου να δημιουργήσουμε "διάλογο" να ετοιμάζατε και καμιά άσκηση, από αυτές που σας υπέδειξα...Ακόμη και στο ύφος των ερωτημάτων σας. Κόφτε τα πολλά. Περιοριστείτε στο συγκεκριμένο. Οχι γιά να σας "απαγορευτεί" η ενάσκηση μεγάλων κειμένων, αλλά γιά να ετοιμαστήτε γι΄αυτό...

angeliki marinou είπε...

Η άσκησή σας είναι έτοιμη. Η ίδια σύλληψη, αλλά σε πεζό πια. Oποτε το κρίνετε δέον, είμαι ετοιμη για δεύτερη ανάρτηση (θα λεγα "κρέμασμα" αλλά ακούγεται δυσοίωνο).

Γιώργος Μίχος είπε...

Στην κρίση του Πετεφρή, καλό θα ήταν να την ξεζουμίσετε, από μόνη της περιέχει ένα ολόκληρο ελεκτικό μηχανισμό του γραπτού, θα προσθέσω κι αυτό το διχασμό μεταξύ εικονοποιοίας και ωραιολογίας.
Γι αυτό και το πιο αδύνατο σημείο του κειμένου είναι αυτό το υβρίδιο: Κάποτε κι αυτός θα αφεθεί να γίνει η τελευταία σπονδή στην άμμο. Και η προσπάθεια να στρογγυλέψει η ιστορία. Υπάρχει ένα παράδοξο: όσο πιο ψυχρά επεξεργαζόμαστε τα συναισθηματικά φορτισμένα κομμάτια ενός κειμένου, τόσο πιο έντονα το εισπράτει ο αναγνώστης. Ο Χατζιδάκης κάποτε σε μιά κοπελίτσα που έπαιζε με συναίσθημα της έλεγε: Θα πάιζετε νότες, όχι συναισθήματα.Θέλω να πω, προσήλωση στην ακρίβεια της έκφρασης ψυχρά αυτού που συναισθηματικά μας φόρτισε. Κάπως σαν να απαλλαγούμε από το εναρκτήριο συναίσθημα για να το μεταφέρουμε στην ανάγνωση

Διακιολογημένη η αντίδρασή σου Ρέντον. Αλλά τι ωραία σε έριξε ο Πετεφρής στο κολύμπι με τη μία.Και κυρίως είδες τη σκληρότητα εφαρμόζει στο γραφτό, φαντάσου στα δικά του...Πολλές φορές η σκληρότητα αυτή απαιτεί απόσταση χρόνων ανάμεσα στη σύλληψη και την ολοκλήρωση. Ένα από τα προσόντα είναι να μην χάσεις την αρχική φρεσκάδα της σύλληψης στην τελική ολοκλήρωση. Κατάλαβες τώρα γαιτί υποτιμάμε μερικούς που στο πρώτο ξεχείλισμά τους έχουν την απαίτηση να εκληφθούν ως λογοτεχνία;

angeliki marinou είπε...

"Υπάρχει ένα παράδοξο: όσο πιο ψυχρά επεξεργαζόμαστε τα συναισθηματικά φορτισμένα κομμάτια ενός κειμένου, τόσο πιο έντονα το εισπράτει ο αναγνώστης".

Αυτή τη ρήση θα τη βάλω σε κορνίζα.

*****

Ευχαριστώ βαθιά και τους δύο για την κριτική σας. Ηδη στην καινούργια έκδοση προσπάθησα να αποφύγω όλα αυτά που επισήμανε ο Πετεφρής, τον αρλουμπέ συμβολισμό, την εικονοποιία (τη συνειδητή τουλάχιστον, γενικά η εικονοποιία είναι στο στυλ μου και δεν μπορώ να την αποβάλλω εντελώς) και κυρίως, χρησιμοποίησα το ίδιον στυλ μου, λέγοντας bye προς το παρόν στην ποιητική απόπειρα.
Θα το ανεβάσω αύριο, για την τιμή των όπλων.

(λοιπόν αυτό το μπλογκ με αναζωογονεί, με κάνει κι αισθάνομαι μαθήτρια, με homework, με τα όλα της).

angeliki marinou είπε...

Το ανέβασα στο blog μου τελικά για να μην κόψω τη ροή της εδώ συζήτησης (και να παίζω εντός έδρας - φατσούλα που κλείνει ματάκι)