Βάγια (φάσματα) - Παράδοση

Ζεστό ποτάμι μου ζεσταίνει το μυαλό.
Με ταξιδεύει σε άλλους κόσμους, πλάνους.
Όπου οι συνειδήσεις εξαγοράζονται για λίγα γραμμάρια αργής ανάσας και προδοσίας.
Πίστεψα και εγώ σ' αυτούς.
Όλα τα πέταξα και τίποτα δεν κράτησα για μένα.
Προχωρώ και τα μάτια μου είναι δεμένα σφιχτά ένα μαύρο μαντήλι.
Δε βγάζω μιλιά και ακολουθώ αβέβαια την μοίρα μου.
Δεν υπάρχει προτίμηση και η παράδοση ζεσταίνει τα κόκαλα.
Καυτός ιδρώτας μου δροσίζει το κορμί.
Παράξενα που εξασθένισε ο άνεμος!
Παραλύω στην επίθεση και αποφεύγω ανεκτικά την άμυνα.
Δεν περνάει απ' το νου μου ότι λίγος καιρός έμεινε και εγώ θα ικετεύω για να ζήσω σε έναν αισιόδοξο καιρό
Τα μαύρα πουλιά της ψυχής δεν πετούν ποτέ ψηλά, μόνο σκύβουν το κεφάλι και εξαφανίζονται από το πέρασμα του χρόνου

http://www.fasmata.blogspot.com


Η γνώμη του Πετεφρή: Τα φάσματα ή η χαρά στον άλλο δρόμο. Η ποίηση πάντως είναι στον άλλο δρόμο. Μπορεί να λαθεύω τελείως για την αποτίμηση αυτών των στίχων. Πρώτη φορά, γιά να βρώ κριτικά ερείσματα, πήγα στο blog fasmata όπου υπάρχουν παρόμοια ολιγόλεξα ποιήματα. Σχετικά βουβό blog -τακτικός επισκέπτης του ένας φίλος που ενθαρρύνει προφανώς τα fasmata και στο δικό του blog υπάρχει σαφής ποιητική δορά, άσχετο άν τα ποιήματά του θέλουν δουλειά. Αλλά απορώ γιατί δεν ειδοποίησε τα fasmata γιά τον δρόμο τον στρωμένο με μάταιες υποσχέσεις που ακολουθεί.
Γιά να βρώ μιά άκρη, κατέληξα ότι αυτό το άτομο έχει πιθανόν βαρύνει την ζωή του με ένα πένθος ή μιά βαρειά αρρώστεια ή κάτι παρόμοιο ανήκεστο. Μόνον έτσι μπορεί να δικαιολογηθεί το φλού ως υπέρτατη αναζήτηση του λόγου. Μπορεί επίσης να διαθέτει νεότητα, ή μιά ηθικού τύπου υπεραξία, ή να πλανεύει τους γύρω του με καίριες πράξεις. Εχω την εντύπωση ότι προσπαθεί σε λάθος τομέα. Οπως έκανε επί πολλά χρόνια ο άτυχος Αλέκος Παναγούλης ,που προσπαθούσε να "περάσει" τα ποιήματά του, ως μόνη κληρονομιά που επιθυμούσε. Το ίδιο που κάνει ο Γιώργος Βέλτσος, που κάνει η Ελένη Αρβελέρ.Η, γιά να μη παραμείνουμε στα στιχικά, το ίδιο που έκανε ο ποιητής Δημήτρης Χριστοδούλου, τυπώνοντας πολυάριθμα πεζά στο τέλος της ζωής του.
Στόχος μιάς γραμμής που λέγεται στίχος, αγαπητά μου φάσματα, είναι να κυριεύσει την συνείδηση της ώρας του γράφοντος, γιά να μη πώ κάτι βαρύτερο ή πιό απαιτητικό. Ο στίχος, να κυριεύσει, όχι τα νοήματα και οι έννοιες που μεταφέρει. Δηλαδή να υπάρξουν αυτοφυείς ή τεχνημένες τεχνικές, προβολές, τρόποι μετάδοσης, πηγαίες μνήμες που δεν γίνονται αναμνήσεις (οι αναμνήσεις λειτουργούν στο πεζό) μονολεκτικά, να υπάρξει ύφος. Τώρα, με τον τρόπο που γράφετε, δυσκολεύομαι πολύ να καταλάβω τι ακριβώς λέτε. Η γενικότητα δεν είναι προθάλαμος στην πανανθρώπινη συνείδηση.Οταν γράφετε κάτι γενικά και αόριστα, δεν καλύπτετε περισσότερες καρδιές- μάλλον χάνετε κι αυτές προς τις οποίες απευθύνεστε. Θα έλεγα να περάσετε ένα εύλογο διάστημα χωρίς να στιχουργήσετε. Ντιπ. Καθόλου. Διόλου. Θα είναι ευεργετικό, αν στο διάστημα αυτής της αποχής, γράψετε πυκνά και συγκεκριμένα πράγματα που θα είναι καθαρές περιγραφές αντικειμένων, μορφών και όχι , προς θεού όχι, τι εντυπώσεις σας δημιουργούν αυτά που περιγράφετε. Δεν είναι σοβαρό το πρόβλημά σας. Θα μπορούσε να ξεπεραστεί εύκολα, και να δημιουργήσετε κείμενα που είναι αποδεκτά και δημιουργικά, αρκεί να παραδεχτείτε ότι έχετε μιάς μορφής αστιγματισμό, που οφείλεται είτε στο ότι πιστεύετε πως έχετε κουβέντες στιβαγμένες μέσα σας, ή ότι δεν πιστεύετε στις κουβέντες κια προσπαθείτε να αποτυπώσετε αισθήσεις. Είναι σα να σημαδεύετε ένα πουλί με αντιαεροπορικό. Και το όπλο είναι ακατάλληλο, και ξοδεύετε πολλά πυρομαχικά στον βρόντο, και είναι ανήκουστο να βαράτε τα πουλάκια.Την ποίηση να την βρείτε μαγειρεύοντας ή δημιουργώντας αμαγλάματα.Μπορείτε.

Η άποψη του Μίχου
Θα μπορούσε να είναι παγίδα. Χρήση κοινών τόπων για να αποφύγεις οποιαδήποτε δέσμευση και να μην πεις τελικά τίποτα. Τέλειο διαδικτυακό αμυντικό κείμενο. Τέτοια και παρόμοια μαζεύουν κρίσεις αριστουργημάτων σε χαμηλότερο επίπεδο. Το ποίημα δεν βρίσκεται πάνω, λάθος το ψάχνουν εκεί, το ποίημα βρίσκεται κάτω και μέσα. Η σκανταλιά αυτή της κοινοτοπίας που είναι το παρόν κείμενο δεν μπορούσε να πιάσει κάτι παλιοκαραβάνες σαν εμάς. Αλλά εγώ θα δώσω μιαν ευκαιρία. Αν επιθυμεί να ξαναποστάρει και κατ' εξαίρεσιν θα κρίνω εκείνο που βρίσκεται κάτω από αυτό και είναι σίγουρα πιο αληθινό. Υπάρχει ένα στοίχημα. Ξέρετε να καμουφλάρετε τη ντροπή σας. Περιμένω να δω αν ξέρετε να ρισκάρετε. Πιστεύω ότι μας δοκιμάσατε επαρκώς και είδατε ότι εκτιθέμεθα στον ίδιο βαθμό με τους εκτιθεμένους, και μάλιστα αγαπητικά και υπομονετικά. Θα περιμένω πάντα και τη δική σας έκθεση...
Μόνο μια οδηγία σε σας: οταν έκανα γυμνισμό, ήταν οι άλλοι που ντρέπονταν να με κοιτάξουν. Έτσι και στη γραφή. Το εγουλάκι των άλλων μας προστατεύει τόσο που να καταθέτουμε το αίμα της καρδιάς μας και να μας λένε τι ωραία φόρμα. Τολμήστε λοιπόν...