Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2007

Κολοκύθι - Ο τέταρτος όροφος

Η κορυφή του κεφαλιού του είναι άρτια μπερδεμένη με το σιδερένιο πλέγμα. Πιέζει όλο και πιο επίμονα σα να προσπαθεί να περάσει ανάμεσα από τις τρύπες των ακανόνιστων διαμέτρων. Ο διαβήτης του τρεμάμενος πια αγκομαχά να σχεδιάσει τις ακτίνες του. Εκείνος προτιμά να βλέπει κάποιες άλλες , λίγο πιο φωτεινές να αγγίζουν το βρώμικο άσπρο πλακάκι καθώς περνάνε μέσα από τα ελεύθερα λιγοστά εκατοστά που ο ίδιος έχει αφήσει.
Μαύρος, βρώμικος και ακατέργαστος σβήνει τις στιγμές του καθώς κοιτάει το καφέ υγρό σιγά σιγά να φουσκώνει πάνω από τη καυτή εστία. Προσπαθεί να μετρήσει τις φυσαλίδες ενώ εκείνες έχουν αρχίσει να υποχωρούν μεταμφιεζόμενες σε μία σκούρα κρούστα που επιπλέει στην επιφάνεια.
Τα βαθουλωμένα και τόσο περίτεχνα ενωμένα μαξιλάρια τον προσκαλούν να αφήσει το ταλαιπωρημένο κορμί του πάνω τους. Οι αγκώνες του τσούζουν θέλοντας να επαναστατήσουν για τη βίαιη εφαρμογή τους πάνω στα παλαιωμένα άκρα. Καίνε οι χορδές του καθώς τα χείλη του προσπαθούν να επεξεργαστούν τα ερεθίσματα που δέχονται από τη καυτή λάσπη που τα αγγίζει. Κλείνει τα μάτια για να γευτεί στο έπαρκο όλο το μεγαλείο που του προσφέρεται. Χαροπαλεύει με όλες του τις αισθήσεις ενώ προσπαθεί να εξηγήσει αυτό που η πιο απλή μαθηματική πράξη μπορεί εύκολα να σου αποδείξει. Προσθέτει τους αριθμούς του, πολλαπλασιάζει τα δευτερόλεπτα του, διαιρεί τις κατάρες του , διαγράφει τα υπόλοιπα του και μηδενίζει τους εκθέτες του.
Πατάει το κουμπί και νιώθει να ξεχειλίζει από τρυφερά αγριοκοιτάγματα , ηδονικές υποσχέσεις και βεβιασμένα τελειώματα….

May God bless and keep you always,
May your wishes all come true,
May you always do for others
And let others do for you.
May you build a ladder to the stars
And climb on every rung,
May you stay forever young,
Forever young, forever young,
May you stay forever young.

Σχεδόν είναι έτοιμος να αφεθει στην αγκαλιά του πιο ματαιόδοξου και τεμπέλη θεού. Η φυσαλίδα δεν ήταν ικανή να τον κρατήσει ενεργό ούτε καν για τα πρώτα απολαυστικά λεπτά. Ασφαλίζει τα μάτια, χαμογελάει με την συνηθισμένη χαλαρή αριστερή του κλίση και κοιμάται…

(Μένει μόνος του στο τρίτο πάτωμα μιας νεόχτιστης πολυκατοικίας. Δεν έχει πολλές παρτίδες με τους υπόλοιπους ενοίκους. Οι συναντήσεις τους ξεκινάνε με τη ψυχρή καλημέρα και κάποιες μέρες εμπλουτίζονται από μίζερες λέξεις στις συνελεύσεις. Έχει συνηθίσει τη μοναξιά του, έχει συνηθίσει ακόμα και αυτά τα τρομακτικά μοναχικά βράδια που κάνουν τους ποιητές του σήμερα να γράφουν λόγια και τραγούδια. Τις τελευταίες μέρες υπάρχει μια διαρκής κίνηση στο δρόμο του. Κάποιος μετακομίζει στον τέταρτο , στο διαμέρισμα του αξιωματικού που πήρε μετάθεση στη Κοζάνη. Δεν ξέρει ακόμα αν είναι άντρας ή γυναίκα. Οικογένεια , εργένης με σκύλο, ανεξάρτητη καριερίστα , φοιτητής , χωρισμένη με παιδί ή αναρχοαυτόνομος νεαρός. Δε θα ασχοληθεί παραπάνω. Οι μέρες πέρασαν. Οι φασαριόζηκες μεταφορές που του χαλάγανε τον ύπνο τελείωσαν και η ζωή του συνεχίζεται)

Τα χρώματα του παίζουν περίεργα σήμερα, δεν εντοπίζουν τίποτα παραπάνω από αυτό που ζητάει ο οργανισμός για την επιβίωση. Τα τελευταία βράδια κάθεται και αφουγκράζεται τους ήχους . Τους αφομοιώνει έναν έναν και τους μετατρέπει σε μελωδίες. Ζωηρά βήματα πάνω στο ξύλινο πάτωμα, κλειδιά που ανοίγουνε βαριές πόρτες, ανάσες άλλοτε μοναχικές , άλλοτε συγχρονισμένες. Κάτι τέτοιες ώρες κάθεται αναπαυτικά και κοιτάει το ταβάνι προσπαθώντας να ανακαλύψει τι βρίσκεται από πάνω του. Προσπαθεί να ακούσει έστω τη χροιά της φωνής αλλά δε καταφέρνει ούτε αυτό. Μέσα στη μονότονη μοναξιά του υπάρχει αυτή η ανάσα που του δίνει πάλι πίσω όλα αυτά που έχει χάσει. Η ανάσα αυτή , ενός προσώπου που ποτέ δεν έχει δει δίνει το εισιτήριο για το ταξίδι της ζωής του που φοβότανε να ξεκινήσει…

( Έχει περάσει ένας μήνας από την άφιξη του καινούριου ενοίκου. Έχει ακούσει γυναικεία φωνή. Δεν έχουν ακόμα συναντηθεί και δεν έχει ιδέα ακόμα γι’ αυτή. Είναι η παρέα του κάθε βράδυ. Νιώθει ζωντανός μόνο και μόνο επειδή την ακούει να ζει τόσο κοντά του. Πάνω που είχε συνηθίσει και αγαπήσει τη μοναξιά του ήρθε ένα άτομο για να τον κάνει να νιώσει ξανά το αίμα του καυτό στις φλέβες του που για καιρό είχαν σκουριάσει. Μετά από τόσο καιρό θέλησε κάτι. Ένα μόνο άτομο μπορεί να τον απαλλάξει από αυτή του τη βασανιστική ονείροξη…)

Ένα εκκωφαντικό κελαΐδισμα τον ξυπνάει. Το βαρύ του κεφάλι έχει γίνει ένα με το μαξιλάρι και αρνήτε να υποκύψει στις εντολές του. Οι γυμνασμένες του γάμπες αρχίζουν πάλι να ανακυκλώνουν μέσα στις φλέβες το αίμα του. Στηρίζεται τώρα με τους αγκώνες λίγο πάνω από τα γόνατα. Αφήνει πίσω του τα μαξιλάρια ενώ όλες του οι αισθήσεις βρίσκονται ακόμα σε καταστολή. Προχωράει βλέποντας την απόσταση του να μικραίνει και να γίνεται όλο και πιο ασφυκτική. Ανοίγει το φως και τη βρύση. Οι λάμπες φθορίου αφήνουν γαλάζιες αποχρώσεις στο μπλε περίβλημα. Κάθεται ακίνητος για δευτερόλεπτα και κοιτάει το νερό να πέφτει ορμητικά σα να φοβάται να νιώσει στο πετσί του τη ξαφνική αλλαγή της θερμοκρασίας. Χώνεται βαθιά μέσα στο οβάλ μπλε πλακάκι και καλύπτει με νερό κάθε γωνία του προσώπου του. Τεντώνει απότομα το κεφάλι του και κοιτάζει ευθεία στα μάτια τον αντικατοπτρισμό του. Τα ανακατωμένα μαλλιά του και τα αξύριστα μάγουλα του κρύβουν βαθιά τα έντονα καφέ του μάτια.

(Σήμερα αποφάσισε να το κάνει. Θα πάει να τη γνωρίσει. Είναι έτοιμος και τόσο πεπεισμένος ότι εκείνη είναι η μονή που μπορεί να του δώσει τη δύναμη που καιρό τώρα ψάχνει. Γεμίζει τον θώρακα του από οξυγόνο , βρίσκει την ένταση που χρειάζεται και ετοιμάζεται…)

Πέφτει απότομα πάνω στην ωχρή ντουλάπα και το εκκωφαντικό γτουπ του υπενθυμίζει την αποστολή του. Ισορροπεί πάνω στα στρογγυλευμένα δάχτυλα του καθώς ανεβάζει το καβάλο και ολοκληρώνει τη προσπάθεια λίγο πάνω από τον αφαλό. Το άσπρο πουκάμισο κρύβει τα κόκαλα της λεκάνης του ενώ ξεχασμένες μυρωδιές αρχίζουν πάλι να χοροπηδάνε σα ξωτικά. Τα κάτασπρα δόντια του ταιριάζουν τέλεια με την ηλιοκαμένη του επιδερμίδα. Είναι όμορφος , πραγματικά όμορφος. Τα άκρα του στόματος του τρέμουν ενώ τα χείλη του προσπαθούν να δροσίσουν την ξηρασία τους. Οι πρώτες γοητευτικές του ρυτίδες του υπενθυμίζουν όλα τα υπέροχα σαββατοκύριακα που έχει περάσει. Χτυπώντας ρυθμικά τα δάχτυλα του πάνω στο τραπεζάκι γεμίζει το κοντολαίμικο ποτήρι με χρυσή σκόνη μέχρι τη μέση. Τα συνηθισμένα σωθικά του σε τέτοια ερεθίσματα δεν ικανοποιούνται. Ξαναγεμίζει, αυτή τη φόρα μέχρι το στόμιο. Συγχρόνως φέρνει στο στόμα του το τυλιγμένο χαρτί. Γεύεται μία από τις ελάχιστες ηδονές του λίγο πριν ξεκινήσει. Κολλάει τη πλάτη του στο τοίχο, χαλαρώνει τους μυς του και απολαμβάνει την απόλυτη ελευθερία του.
Κοιτάει τη σάλα του παλατιού του. Το άσπρο πανωφόρι του τραπεζιού έχει καφέ κηλίδες από το άγαρμπο ξύπνημα του. Κοινότυπες φυλλάδες σέρνονται δίπλα, ενώ οι ζωγραφιές του έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν. Η θήκη του φαγητού του με ένα ξεραμένο κομμάτι κρέας ακριβώς μπροστά από το άψυχο τετράγωνο κουτί. Το σάλι του αναπαυτικού επίπλου πεσμένο κάτω και στο μωσαϊκό ακατάστατα διαφανή τετραγωνισμένα πλαστικά που φυλάνε νότες. Τα μπεζ ριχτάρια δίπλα στη τζαμαρία σε συνδυασμό με το σκοτεινό τοπίο τονίζουν τα έντονα χρώματα. Στον κύλινδρο μωβ και σκληρά κοτσάνια λίγο πριν την έξοδο.
Βάζει τα κλειδιά στη τσέπη, κλείνει τη πόρτα πίσω του και βγαίνει στο διάδρομο. Καλεί το ασανσέρ την ίδια ώρα που αποφασίζει να ανέβει με τα πόδια. Χάνεται στα πιο γνώριμα σε εκείνων σημεία. Νιώθει να ζαλίζεται . Αρχίζει να υποψιάζεται. Φτάνει έξω από τη πόρτα. Ακούει πάλι ρυθμικά τους ήχους που παρακολουθούσε τόσο καιρό. Έχουν πια γίνει δικοί του . Χτυπάει το κουδούνι και ανυπόμονα περιμένει. Περιμένει. Αρχίζει να καταλαβαίνει. Το χέρι του διασχίζει τη διαδρομή από τη σκισμένη τσέπη μέχρι τη κλειδαριά. Ανοίγει. Μπαίνει μέσα. Είναι όλα γνωστά και είναι μόνος του. Ακαταστασία. Το κάλυμα του καναπέ στο πάτωμα. Το τραπεζομάντιλο λερωμένο από χυμένο καφέ, στοίβες από εφημερίδες και cd, μισοφαγωμένα φαγητά μπροστά από τη κλειστή τηλεόραση, οι μπεζ κουρτίνες ταιριάζουν άψογα με τους μπορντό τοίχους και στο βάζο δίπλα στη πόρτα αποξηραμένα λουλούδια από μία παλιά γκόμενα.
Η συντροφιά τώρα πια έγινε δική του. Ότι ζητούσε ήταν εδώ πάντα και ποτέ δε τον είχε αφήσει. Η δύναμη είναι η μεγαλύτερη ουτοπία. Χαμογελάει σα να ήξερε πάντα. Γιατί τελικά η μεγαλύτερη δυσκολία δεν είναι να βρεις μια ανάσα, είναι το να ταυτιστείς απόλυτα μαζί της. Και τώρα πια κατάλαβε ότι ο μόνος τρόπος για να το καταφέρει αυτό είναι πρώτα να μάθει να αναπνέει σωστά.


May your feet always be swift,
May you have a strong foundation
When the winds of changes shift.
May your heart always be joyful,
May your song always be sung,
May you stay forever young,
Forever young, forever young,
May you stay forever young.

http://evieninja.blogspot.com/


Η άποψη του Πετεφρή: άργησα κάπως , επειδή είχα homework. Γιά να τα βγάλω πέρα με τον Τέταρτο όροφο, ξαναείδα κείμενα και βιβλία που μου ήρθαν κατευθείαν στον νου. Εχουμε και λέμε. Σαμαράκης, Κάφκα, γαλλικο μυθιστόρημα του 50, υπαρξισμός, εσωτερικός μονόλογος, συμβολισμός. Ενας εκπληκτικής ομορφιάς άνδρας, μόνος σε ένα περιβάλλον διαμερίσματος που είναι ζωντανός εφιάλτης. Περιγράφεται με επίτηδες ασαφείς και απειλητικούς όρους.Ζώντας την μόνωση, έχει κάποια σήματα ότι κάτι νέο πάει να γίνει στον πάνω όροφο. Τολμάει να συνταχθεί σε ένα κομμάτι και επιχειρεί να συνδεθεί με μία γυναικεία φωνή ,ανεβαίνοντας τις σκάλες. Αλλά κι εκεί, το διαμέρισμα είναι ίδιο κι απαράλλαχτο με το δικό του. Μόνο που περιγράφεται με τους τρέχοντες όρους.Το συμπέρασμα αυτονόητο. Από εμάς ξεκινά η παραμόρφωση των πραγμάτων και η μάταιη ελπίδα της αλλαγής.
[Καθώς η περσόνα που κατατίθεται στο διαδίκτυο είναι θηλυκή, την ακολουθω]Η συγγραφέας του Τετάρτου ορόφου, προφανώς νέα, πλατυάζει, μιμείται και ανακυκλώνει, σε βαθμό βιωματικής εξάρτησης. Δεν ξέρει ότι δεν υπάρχει μετέφηβος που λογοτεχνίζει χωρίς μιά σοβαρή ποσότητα τέτοιων κειμένων υπερβατικού είδους στο συρτάρι του. Το διάβασα με ανοιχτό το στόμα, κεχηνώς. Επειδή δεν πίστευα ότι το 2006, μπορεί να χρησιμοποιηθεί μιά ολόκληρη εργαλειοθήκη συμβάσεων, που η δημοφιλία της εξέπνευσε πρίν μισόν αιώνα, από έναν νέο άνθρωπο.
Δεν θα ασχοληθώ με το κείμενο. Καθόλου. Μέσα στον όλεθρο που αποτυπώνεται ,υπάρχει και ένα υβρίδιο συμπεράσματος: άρα, ερμηνεύεται ο κόσμος υποκειμενικά. Κρατήστε αυτό, κορίτσι μου, και ξεχάστε τα υπόλοιπα. Αλλάξτε διαβάσματα, εμπειρίες, τρόπους ομφαλοσκόπησης, τα πάντα. Θα σας τα αλλάξει φυσικά , ο ίδιος ο βίος που θα ζήσετε, αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να ετοιμάζετε με τέτοια ευσυνειδησία τον ρόλο της μεσόκοπης παράξενης που θα ψάχνει αδελφές ψυχές στον άκαρδο κόσμο, κι ενω στο μεταξύ θα σας έχουν ταράξει σε περίτεχνες σεξουαλικές αναζητήσεις (δεσμεύομαι να πω θα σας ταράξουν στον μπούτσο) διάφοροι καρμίρηδες που γαμάνε επειδή κυνηγούν περιπτώσεις εσωτερικού spleen σαν την δική σας. Κόψτε τα μαλλιά σας ή αφήστε τα, άν είναι ήδη κοντά. Αλλάξτε ρούχο, αλλάξτε δορά, ξαφνιάστε την παρέα σας, ξαφνιαστείτε από τον κόσμο. Η ζωή δεν είναι ωραία, δεν είναι άσχημη, είναι μέτρια. Σπάστε το τσόφλι της.
Α, και ό,τι γράφετε εφεξής, όση έκταση και άν έχει, ασκηθείτε στο να εκδίδετε ακριβώς το ένα δέκατο. Κι αρχίστε να διαβάζετε εντατικά ακυρολόγους ανθρώπους, λακωνικούς και εξεζητημένα ολιγόλεξους. Σας έχει καταλάβει ο δαίμων της περιέργειας και έχετε τάση γιά νεοπλασία όρων.Να μάθετε πρώτα αυτούς που κυκλοφορούν. Και τα βιβλία του πενήντα, σε πενήντα χρόνια πάλι στα χέρια σας. Εντολή είναι, δεν είναι σύσταση.
Να ξαναδώ, επειγόντως, από σάς, αύριο αν είναι δυνατόν, ένα διαφορετικό κείμενο. Οχι σας αυτά του blog. Αν δεν θέλετε την έκθεση, στείλτε το μέσω της Renton. Με την περίπτωσή σας, αισθάνομαι προπονητής που έρχεται σε μιά δεδομένη ομάδα, βλέπει ότι κάποιος αμυντικός παίκτης είναι γιά τα χάφ και το κάνει πράξη.


Η άποψη του Μίχου
Το κείμενο είναι ένα είδος ιμιτασιόν του υψηλού, κάτι που πολύ αγαπούν οι δημοσιογράφοι και οι ψυχαναγκασμένοι βιβλιοκριτές με διδακτορικό στην εσπερία. Αλλά για μένα όπου βλέπω Καρυστιάνη και Γαλανάκη, λέω Βάρδια του Καββαδία και Μέλπω Αξιώτη. Τρία πράγματα μου θύμησε: Την αρχική σκηνή από το Γουόλλ των Πίνκ Φλόϋντ, δεύτερο εκείνη την ταινία που ο τυπάς είχε παγιδέψει με οθόνες ένα κτίριο και στο τέλος μπαίνει το κορίτσι, πυροβολεί τις οθόνες και του λέει βρες μιά ζωή, και το Βαρέλι, ένα βιβλίο του Μπέρναντ Μάλαμουντ. Στο βαθμό που η Αθήνα πιά είναι μητρόπολη, αγγίζει σε πραγματικό επίπεδο, όλη εκείνη τη λογοτεχνία της δεκαετίας του πενήντα, όπου στην πόλη σαν άνθρώπινη ζούγκλα, ο καθένας μπορεί να έχει την μικρή του λόχμη για να κρύβεται. Από έναν πεζογράφο που δοκιμάζει δεν περιμένουμε έλεγχο στις λεπτομέρειες αλλά μιά δύναμη γραφής. Υπάρχει εδώ μιά δύναμη, αλλά το αποτέλεσμα βουλιάζει. Το κείμενο καταλήγει σε ένα μπορώ να γράψω σαν κι εσάς. Φτάνει δηλαδή εκεί από όπου θα έπρεπε να ξεκινάει. Σε κοινούς τόπους που μάλλον ε'ίναι χρονολογικά εκεί που τους τοποθετεί ο Πετεφρής. Θα συνιστούσα να δοκιμάσει χωρίς το δίχτυ του αποδεχτού αποκάτω. Να μην καταλήγει σε αναγνωρίσιμο ύφος ασφαλείας, αλλά ανοίγοντας προς το φιάσκο να δοκιμάσει τι είναι αυτό που πιθανόν θα γίνει στο μέλλον η προσωπική φωνή.

16 σχόλια:

Fight Back είπε...

Κολοκυθι κατι μου λεει οτι αποσυντονισες το συμπαν με το ποστ σου. Καμμια απαντηση.
Και πολυ φοβαμαι οτι αυτη η ησυχια θα πρεπε να σε ανησυχει, θα ξεσπασει κριτικη καταιγιδα, θα γινει χαμος.
Παντως εμενα μου αρεσει ο τροπος που γραφει το κολοκυθι, ιδιως αυτο το κειμενο ειναι αρκετα προσεγμενο, εχει περιεργα ευρηματα και εχει δικο της υφος.

angeliki marinou είπε...

Put the blame on me για τον αποσυντονισμό - δεν έχω συνηθίσει τους αναγνώστες μας σε Τρίτες και μάλιστα Τρίτη και 13.

Την άποψή σου περί ιδίου ύφους κι ευρημάτων προσυπογράφω, όσο για την ετυμηγορία...το καλό πράγμα αργεί.

Κολοκύθι είπε...

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η έκδοση που έγινε Τρίτη και 13 ήταν προκαθορισμένο σαμποτάζ. :-P

Τη περιμένω αυτή τη καταιγίδα κριτικής. Είμαι παραπάνω περίεργη και δεκτική από ευρηματική. Σας ευχαριστώ πολύ πάντως φάιτ και ρέντον. :-)

Υγ: βεβαίως βεβαίως το πρώτο ποστ που έγινε από τον φάιτ με ανησυχεί περισσότερο από τη δυσοίωνη ημερομηνία.

dianathenes είπε...

Η αλήθεια είναι ότι και μένα για σαμποτάζ μου φαίνεται. Πώς ας πούμε, κάθεται ο μαθητής και γράφει μια έκθεση για να προκαλέσει τον δάσκαλο να τον σηκώσει στην έδρα όπως λέμε και εμείς οι παλαιότεροι, να την διαβάσει ως παράδειγμα προς αποφυγή. Ομως Κολοκύθι τελικώς δεν είστε και τόσο κακό παράδειγμα. Διότι αν ένα κείμενο είναι τόσο κακογραμμένο ώστε να ματαιώνει κάθε απόπειρα ανάγνωσης, τότε έχει πετύχει ένα στόχο: το «ζάλισμα» του αναγνώστη από τις κακοτεχνίες οι οποίες συνθέτοντας ένα γκροτέσκ παράγουν συναίσθημα. Κατά κάποιο τρόπο είστε ο οδηγός κι εγώ ο αναγνώστης, είμαι ο λαγός που πιάστηκα στους προβολείς σας. Χάνεται το νόημα από το σαμποτάζ που κάνετε στην αφήγηση και ο αναγνώστης μετά από λίγο νιώθει παιγνιδάκι της. Αναζητά απελπισμένα μια φράση να ξεκουράσει τον ειρμό της σκέψης του (ίσως μια παράγραφο -μιλώ για τις εμβόλιμες παρενθέσεις σας όπου ξετυλίγεται μια στρωτή υπόθεση) και όταν νομίσει ότι πάει να στρώσει ανατινάσσεται πάλι η αφήγηση από βασανιστικά κακότεχνες λεπτομέρειες οπότε του δημιουργείται η διάθεση να ......κλάψει –από τα νεύρα του- και να γελάσει μαζί! Τείνετε ένα δωράκι, το μαζεύετε πάλι. Ενα νευρικό γέλιο λοιπόν είναι το συναίσθημα που παράγεται από το κείμενό σας και κατά μια άποψη ίσως αυτό είναι και το ζητούμενο από μέρους σας.

Ομως πίσω από αυτό το νευρικό γέλιο υποφώσκει μια θλίψη που πράγματι είναι για γέλια. Νομίζω είναι η θλίψη των μεγαλουπόλεων που παράγει η μοναξιά τους. Τον ήρωά σας τον φαντάζομαι κάπου καταχωνιασμένο σε μια από τις μεγάλες μητροπόλεις, ίσως στο Λονδίνο. Και είναι σίγουρα αυτιστικός έτσι όπως παρατηρεί τον εαυτό του, περισσότερο έτσι όπως φαντασιώνεται την επίδραση του περιβάλλοντός του πάνω στον εαυτό του, παραθέτω: «Κάθεται ακίνητος για δευτερόλεπτα και κοιτάει το νερό να πέφτει ορμητικά σα να φοβάται να νιώσει στο πετσί του τη ξαφνική αλλαγή της θερμοκρασίας».

Υπάρχει μια ηθελημένη παραμόρφωση μέσα από το βλέμμα του, ενας αντικατοπτρισμός του ψυχισμού του πάνω στα πράγματα:

«Χώνεται βαθιά μέσα στο οβάλ μπλε πλακάκι και καλύπτει με νερό κάθε γωνία του προσώπου του. Τεντώνει απότομα το κεφάλι του και κοιτάζει ευθεία στα μάτια τον αντικατοπτρισμό του»

ή ένα ηθελημένο «τράβηγμα» των αντικειμένων όπως «το άσπρο πανωφόρι του τραπεζιού», τα «πλαστικά που φυλάνε νότες», « το σάλι του αναπαυτικού επίπλου» σαν να τα έχει πραγματικά έτσι καταχωρήσει στην συνείδησή του

και διαγράφεται αν κατόρθωσα να καταλάβω καλά, ένας κύκλος, μια επιστροφή στον εαυτό του όσον αφορά το διαμέρισμα που επισκέπτεται. Μάλλον είναι το δικό του....

Εν κατακλείδι, κλαυσίγελως. Ο, τι πρέπει για την μοναξιά της Δύσης...Ο,τι πρέπει για την σοβαροφάνεια, τους ψυχολόγους της, τις αναλύσεις. Ομως δεν ξέρω αν το κείμενό σας έπεφτε στα χέρια μου έξω από το συγκεκριμένο χώρο που αναρτάται θα το διάβαζα. Μην κοιτάτε που εδώ ό,τι δημοσιεύεται το διαβάζουμε εξ ορισμού για να το σχολιάσουμε. Χαμένο μέσα σε άλλες επιλογές ανάγνωσης θα το παρατούσα από την πρώτη παράγραφο. Και εκεί είναι που χωλαίνει, ότι δεν κατορθώνει να σπάσει την βιτρίνα.

Κολοκύθι είπε...

Καλημέρα μας. Πεφτέρη ευχαριστώ πολύ , όχι τόσο για τη καλοπροαίρετη κριτική αλλά κυρίως για την ανάλυση του κειμένου. Ας μη γελιόμαστε είναι λίγοι αυτοί που αφιερώνουν χρόνο στο να διαβάσουν κείμενα ενός αγνώστου.
Συμφωνώ πολύ με τις παρατηρήσεις σας .(Σίγουρα το συγκεκριμένο κείμενο και πλατειάζει και ανακυκλώνει (ομολογώ ότι αυτό με τη βιωματική εξάρτηση δε το κατάλαβα) και υπερκαταναλώνει νεοσύστατες εκφράσεις τις οποίες προσπαθώ να εφεύρω, όχι όμως επιτηδευμένα. Προφανώς επειδή όντως δε γνωρίζω την ελληνική γλώσσα τόσο καλά . (τολμώ να πω ελάχιστα).
Η αλήθεια είναι ότι δε γράφω για συγκεκριμένους λόγους. Το 90% των κειμένων δεν είναι προσωπικά, ούτε ‘’αυτοβιογραφικά’’. Εδώ ο στόχος ήταν καθαρά περιγραφικός και καθόλου μα καθόλου μεταδοτικός. ( τα βαριά νοήματα με αφήνουν, θα έλεγα , αδιάφορη.)
Τα βιβλία του πενήντα δε τα έχω πιάσει ποτέ στα χέρια μου. Από τα προαναφερόμενα γνωρίζω και έχω διαβάσει μόνο τον Σαμαράκη. – Δε ξέρω τι μπορεί να σημαίνει αυτό.-.

Ακυρώνω όλη σας αυτή τη παράγραφο:

«Δεν θα ασχοληθώ με το κείμενο. Καθόλου. Μέσα στον όλεθρο που αποτυπώνεται ,υπάρχει και ένα υβρίδιο συμπεράσματος: άρα, ερμηνεύεται ο κόσμος υποκειμενικά. Κρατήστε αυτό, κορίτσι μου, και ξεχάστε τα υπόλοιπα. Αλλάξτε διαβάσματα, εμπειρίες, τρόπους ομφαλοσκόπησης, τα πάντα. Θα σας τα αλλάξει φυσικά , ο ίδιος ο βίος που θα ζήσετε, αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να ετοιμάζετε με τέτοια ευσυνειδησία τον ρόλο της μεσόκοπης παράξενης που θα ψάχνει αδελφές ψυχές στον άκαρδο κόσμο, κι ενω στο μεταξύ θα σας έχουν ταράξει σε περίτεχνες σεξουαλικές αναζητήσεις (δεσμεύομαι να πω θα σας ταράξουν στον μπούτσο) διάφοροι καρμίρηδες που γαμάνε επειδή κυνηγούν περιπτώσεις εσωτερικού spleen σαν την δική σας. Κόψτε τα μαλλιά σας ή αφήστε τα, άν είναι ήδη κοντά. Αλλάξτε ρούχο, αλλάξτε δορά, ξαφνιάστε την παρέα σας, ξαφνιαστείτε από τον κόσμο. Η ζωή δεν είναι ωραία, δεν είναι άσχημη, είναι μέτρια. Σπάστε το τσόφλι της.»

Δεν καταλαβαίνω πως βγήκανε αυτά τα συμπεράσματα με βάσει ένα κείμενο και ίσως μια αναζήτηση στο μπλογκ μου που πιθανόν να κάνατε. Πραγματικά είμαι πολύ περίεργη να μάθω πως έγινε αυτή η ενδοσκόπηση της προσωπικότητας μου- η οποία δεν έχει καμία σχέση με εμένα ( με βάση το ποσοστό αυτογνωσίας που έχω καταφέρει να αναπτύξω ) και πως όλο αυτό μεταμφιέστηκε σε έναν συμβουλευτικό λόγο.
Το προφανώς νέα δε χρειαζόταν- στο προφίλ μου λέει ακριβός την ηλικία μου και την είδατε. Θεωρώ ότι αν κάπου εκεί έγραφε 45 θα είχατε το προφίλ μιας παχουλής γεροντοκόρης που ζει σε ένα διαμέρισμα με πέντε γάτες και θυμάται τον χαμένο της έρωτα. ( πιθανόν ένας από τους καρμίριδες που αναφέρατε). Θεωρώ λοιπόν την αναφορά σας αυτή εντελώς προβλέψιμη.

Ευχαριστώ πολύ και πάλι. Η δύναμη της λακωνικότητας και της ανεπτυγμένης περιγραφικότητας είναι πολύ μεγάλη. Προσπαθώ ίσως να αναπτύξω τη περιγραφικότητα κάτι που δυσκολεύομαι να κάνω στο προφορικό μου λόγο.

Δέχομαι ως πολύτιμη τη γνώμη σας.

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

Κάντε ό,τι σας φωτίσει ο Θεός. Ακυρώστε, μη ακυρώνετε, δεχτείτε, μη δέχεστε. Αν γράφατε αυτά που γράψατε στα 45 σας, θα έγραφα ακριβώς τα ίδια αλλα όχι ως πρόβλεψη παρά ως κατάληξη.
Γενικά, κορίτσι μου, το πρόβλημα δεν έγκειται στο τι γράφω εγώ ή κάποιος άλλος, αλλά στο τι πιστεύεις εσύ γιά τον εαυτό σου. Αυτό το νωθρό, ακκιζόμενο πιστεύω σου προσπάθησα να ξεκουνήσω. Αν έχεις διαβάσει μόνον Σαμαράκη, ακόμη χειρότερα. Δεν είσαι σε στάδιο να επιλέγεις ή να απορρίπτεις. Εδώ σου παινεύει το κείμενο η Διανηαθηνίς επειδή την έρριξε σε ένα χάος. Μη κάνεις σαν γνωστή (και μη παρέκει)σκηνοθέτιδα που μελαγχολούσε όποτε κάποιος ξέμπαρκος θεατής χειροκροτούσε στο τέλος.
Ποτέ και πουθενά δεν είπα ότι δοκιμάσατε κάτι αυτοβιογραφικό! γύρω σας υπάρχει νύχτα βαθειά και νυχτωμένη.Βγείτε από αυτήν. Αυτό σας έγραψα.Επειδή εγώ διαβάζω κείμενα "αγνώστων" μονίμως και με πάθος. Με τον Γούφα και τον Σβάρτσιχ και τον Κάκο και τον Μαχμούντ, τι κείμενα να ανταλλάξω;
Και τι ήταν πάλι αυτή η ρουκέτα "γνωρίζω ελάχιστα ελληνικά"; άν το ξέρετε, συμβάλετε στην ελληνόφωνη λογοτεχνία ως ναϊφ;
Και κάτι άλλο. Δεν είμαι καφετζής, μήτε μάντης. Συγγραφέας είμαι. και προσπάθησα να σας μεταδώσω έντονα την εικόνα που παράγεται μέσα μου από το πόνημά σας. Συγγραφικά. Αυστηρά.Δεν ξέρω τι κάνετε, δεν με νοιάζει: μου φτάνει όμως και με το παραπάνω ότι "προστατεύετε" την περσόνα σας με νύχια και με δόντια.Δεν είμαι στο βλογ μου, δεν είστε στο βλογ σας. Εδώ έχουμε μιά συγκεκριμένη σχέση.Δέχεστε ότι έχω πρόθεση οδηγίας και δέχομαι ότι δεν χρειάζεται να γίνουμε κώλος επειδή ο "υποψήφιος" δεν τα καταφέρνει.Αν μου κάνατε τέτοια χουνέρια σε μία τάξη, δεν θα σας απέβαλα (σιχαίνομαι αυτά τα σαχλά) αλλά θα έφευγα κατευθείαν στα βουνά.Πράγμα που σκέφτομαι σοβαρά να κάμω μόλις κλείσω αυτό το σχόλιο.
Δεν σας ζητάω τον ουρανό με τ΄άστρα, σας ζητάω (και με γανιάζετε!) να μη ακούτε μόνον τη φωνή σας!
Βλάκας είμαι και σας λέω "κόψτε κάτι!", "πείτε το ένα ΄δεκατο".Θαρρείτε ότι δεν ξέρω πως θέλετε να αναπτύξετε την "περιγραφικότητα". Ε, αυτό σας διδάσκω να κάνετε: σταματώντας να φλυαρείτε. Μάθετε να περιγράφετε με δυό, τρείς λέξεις ένα πόμολο, κι έπειτα θα τα λέτε ροδάνι, όλα τα επιπλέον.Χίλιες φορές να μου γράφατε "χέσε μας ρε "δάσκαλε"! πετεφρής my ass!" παρά να αρχίζατε αυτήν την αναίτια άμυνα.

Κολοκύθι είπε...

no offence.
Δε τέθηκε θέμα απόρριψης της συμβουλής σας. ( της συγγραφικής συμβουλής σας) .
Αλλά παρόλα αυτά επειδή δε πήρα την απάντηση που ήθελα για το πώς βγήκαν αυτά τα συμπεράσματα. ( για να καταλάβω, για κανέναν άλλον λόγο) στέκομαι στα βουνά που θα πέρνατε. Αυτή η έκφραση με έκανε να χαμογελάσω πολύ. Εύστοχη.

Fight Back είπε...

Μια ερωτηση (και με συγχωρειτε αν εχετε αναφερθει σε κατι σχετικο σε προηγουμενο ποστ).
Η εντυπωση που (ισως λανθασμενα) δωθηκε και σε μενα ηταν οτι ο Πετεφρης εκανε μια αποπειρα με οσα διαβασε και οσα του αποκαλυψε η περσονα του προφιλ να φτιαξει μια εικονα της συγγραφεως.
Ασχετως αν τελικα αυτο δεν εγινε εδω, γενικως στην κριτικη ενος κειμενου ποση βαρυτητα εχει το προφιλ του συγγραφεα? ειναι κατι που πρεπει να εξεταζουμε?

angeliki marinou είπε...

Πολύ χαριτωμένη η "αντιπαράθεση", αλλά καιρός να διακοπεί.

Κολοκύθι, μη ρωτάς πολύ και μάθε να ακούς. Με τον καιρό, οι ερωτήσεις σου θα απαντηθούν από μόνες τους. Πάρτο σαν προτροπή από φίλη. Και get the big picture.

Πετεφρή, θα μας κάνετε λογοτέχνες, θα σας χαρίσουμε γερά νεύρα και κατανόηση. Εδώ και όχι στα βουνά.

angeliki marinou είπε...

Fight back, δεν έγινε κανένα ψυχολογικό προφίλ. Ξαναδιάβασε την κριτική.

Fight Back είπε...

Renton μια γενικη ερωτηση εκανα.
Ξαναδιαβασε το σχολιο
:)

Lex_Luthor06 είπε...

Μετά το «αναίτια» περίμενα να διαβάσω την λέξη «επίθεση» που συνήθως ακούς στις ειδήσεις.
Ο Πετέφρης όμως μίλησε για «αναίτια άμυνα» γι αυτό και δεν κάνει τον ρεπορτερ.

Νομίζω κολοκυθάκι πως έχει δίκιο. Ακόμα και νιώθουμε πως αδικούμαστε είναι αναίτια η άμυνα. Εδώ ήρθαμε για να μας σφαλιαρώσουν. Αυτός είναι ο σκοπός.
:-)

Γιώργος Μίχος είπε...

@Εδώ ήρθαμε για να μας σφαλιαρώσουν. Αυτός είναι ο σκοπός.

Τεχνικοί λόγοι μου δυσκολεύουν την επικοινωνία, αλλά στο παραπάνω διαφωνώ. Δεν έχω διάθεση να σφαλιαρώσω κανέναν και αν προσεχθεί ο εκφερόμενος λόγος θα φανεί πως η "κριτική" μάς εξωθεί σε αυτοκριτική,τόσο που θα έλεγα πως αν υπάρχει κάτι διδακτό στη λογοτεχνία μόνο μέσα από την εναλλαγή κριτικής και αυτοκριτικής μπορεί να φανεί.Αν βοηθήσει λίγο ο θεός των υπολογιστών και σταθεροποιήσω το μηχάνημα θα τοποθετηθώ.Αλλά δεν θα ήθελα να καρκινοβατούμε για τα αυτονόητα.Έχω αρκετή εμπειρία από χαμηλοτέρα επίπεδα διαδικτυακού λόγου, όπου η αυθάδειες του πληκτρολογίου ενισχύουν εξωλογοτεχνικές και παραλογοτεχνικές συμπεριφορές,για ένα γαμώτο, που κάνει αυτούς τους χώρους να βουλιάζουν στη μετριότητα.Αν είναι να μείνουμε σε λογοκρισίες της βιβλιοπαρουσίασης ποιό το νόημα; Προτιμώ να κάνω τον δια λογοτεχνίαν σαλό μπας και ταρακουνήσω κανέναν στην άμπωτη του ναρκισσισμού του.

dgalanis είπε...

[αν υπάρχει κάτι διδακτό στη λογοτεχνία μόνο μέσα από την εναλλαγή κριτικής και αυτοκριτικής μπορεί να φανεί]

αν είχε απομείνει ένα ζωντανό εγκεφαλικό κύτταρο στο κεφάλι μου ο κ μίχος του έδωσε την χαριστική βολή με την παραπάνω αρλούμπα

angeliki marinou είπε...

Ο κ. Μανιφέστο πλαγιοσκοπεί καταφανώς τη θέση του τρίτου αναγνώστη.

Εχμ.
Είναι βαριά η καλογερική!

dgalanis είπε...

[Ο κ. Μανιφέστο πλαγιοσκοπεί καταφανώς τη θέση του τρίτου αναγνώστη.]

μου αρέσει απλά η ιδέα να ασκώ κριτική στους κριτικούς

εξ άλλου όπως είπε και ο κ μίχος "αν υπάρχει κάτι διδακτό στη λογοτεχνία μόνο μέσα από την εναλλαγή κριτικής και αυτοκριτικής μπορεί να φανεί."

ο,τιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό