Sigmataf - μικρό αερικό

μικρό αερικό της θλίψης,
Εσύ που στις κρυστάλλινες ψιχάλες ξαπόσταινες,
και στις βροχές ερωτευόσουν απαλά μάτια και εκφραστικά χέρια…
…μη γυρίζεις στο πριν, μη γυρίσεις στο μετά.
Μη κλέβεις άλλο φως από τα εννιά φεγγάρια, τα ξακουστά.

Του θυμού, της απληστίας,
της ζήλιας, του φθόνου,
του τριγμού, της αλαζονείας,
του τρόμου, της υπεροχής
και της αδράνειας.

Φόρα τα πιο καλά σου υφάσματα και τρέξε σε κοιλάδες με
καταρράκτες, που μέσα τους φωλιάζουν τα αγκάθια των
συναισθημάτων,
τα συρματοπλέγματα των εγωισμών,
και οι νάρκες των υγρών γλυκόλογων.
Βούτα στο κενό της ζωή σου.
ΟΥΡΛΙΑΞΕ!!!
Κατέληξε στη λίμνη που απλώνεται από κάτω σου.
Δίχως ανάσα, βούλιαξε. Πιάσε πάτο κοιτώντας προς τα πάνω.
Η επιφάνεια θα σκίζεται από ηλιαχτίδες, και σε μια φυσαλίδα
θα αντικατοπτριστεί το είδωλο σου,
πιο χαμογελαστό από ποτέ, πιο αλλαγμένο από πάντα.
Μη φοβηθείς! Προσπάθησε να αναδυθείς.
Γράπωσε τις στιγμές που δίπλα σου κολυμπάνε και ανέβα μαζί
τους.
Θα έχει ξημερώσει η πολυπόθητη μέρα με τους εννιά ήλιους, τους
λαμπερούς.
Της χαράς, του έρωτα,
της ηδονής, της προσδοκίας,
της επικοινωνίας, της ειλικρίνειας,
της αγάπης, της κάθαρσης
και της ζωής.

Τότε θα νοιαστείς για σένα, και θα μοιράσεις καλάθια με όνειρα
και σκέψεις με λουλούδια, σε περαστικούς που για λίγο στάθηκαν
να φωτογραφήσουν το τώρα.

Έπειτα γύρνα, επέστρεψε σε τούτη την αυλή καβάλα σε μια
δροσοσταλίδα.
Άπλωσε τα λόγια σου στο τραπέζι και άσε με να μυρίσω το άρωμα
του ταξιδιού σου, και να ταξιδέψω με τη μυρωδιά του αρώματός
σου.
Άσε με να αγαπήσω τον υπόκωφό σου κόσμο.
Αυτόν που τα πολύχρωμα άνθη κελαιδούνε και τα κόκκινα πουλιά
ευωδιάζουν.

μικρό αερικό της ευτυχίας
Εσύ που με επισκεπτόσουνα όταν ήμουν παιδί, έλα πάλι…
Πέτα τη μάσκα για πάντα…
… και ξανά από την αρχή, ακόνισε πάνω μου τους κυνόδοντές σου.

www.sigmataf.blogspot.com

Η άποψη του Μίχου
Μικρός ναυτίλος, Άριελ, Ντουέντε, όπως το λένε οι ισπανοί, το μικρό ξωτικό θέλει να φτιάξει κόσμο. Μεταξιώνει λεκτικά, φτιάχνει συμμετρίες, αλλά δεν αντέχει το βάρος που απαιτεί η συμβολική του. Παρατηρώ τους τρόπους, τις αντιστροφές, την προσπάθεια να γίνουν επωδοί. Κάποια κομμάτια τα επικροτώ αλλά είναι στιγμούλες. Τα πολύχρωμα άνθη κελαηδούνε, αλλά το πολύχρωμα είναι πολύ κοινότοπο για να τα κάνει να κελαηδήσουν. Εικονοποιία και ηθικολογία συγκρούονται, εκεί που θα έφτανε μόνο η υποβολή μιας ηθικής αξίας από το χρώμα της. Για να γίνει ποίημα αυτή η πρόθεση είναι κάτι το πανδύσκολο. Δεν υπάρχει η συνολική λεκτική δύναμη να το υψώσει... Ο γράφων ξέρει κάποιους ρητορικούς τρόπους της ποιητικής γραφής. και τους παραθέτει με αρκετή επιτυχία. Κάνει ένα ροντό, αναγνωρίσιμο. Αλλά... Αυτό το αλλά. Θα τον συμβούλευα, αφού φαίνεται να γωρίζει το λόγο του παραμυθιού, είδα το ιστολόγιό του, να δοκιμάσει με οικονομία τα σύμβολά του. Να κάνει ας πούμε το ξωτικό του να αλλάζει μόνο ένα στοιχείο στον πραγματικό κόσμο. Ας πούμε για το Μικρό Ναυτίλο ο Ελύτης έλεγε πως δεν πιάνει λιμάνι όσο υπάρχει αδικία στον κόσμο... Εκείνο που δεν θα ήθελα είναι να μειώσει την τόλμη του. Να γράψει τολμηρά, αποτυχημένα, να φύγει από πάνω του η αγαπημένη φωνή που τον συνέχει. Ένα ποίημα κοσμολογία τη μέρα. Και καμιά δεύτερη ανάγνωση. Να τα κρύψει και να τα δει όλα μετά από ένα μήνα. Ίσως να αρχίσει να βλέπει μιαν επιμονή του σε κάποια σύμβολα. Με αυτά να δοκιμάσει να φτιάξει ξανά ένα ποίημα κόσμο. Υπάρχει μια εποχή στη γραφή που το παραγόμενο δεν επιδέχεται διόρθωση. Νομίζω πως βρίσκεται σ' αυτήν την εποχή. Ένα εσωτερικό ανάβλυσμα δίνει κείμενα... Γράφε και σκίζε, ή γράφε και αποθήκευε. Τη συμβουλή μου την έχει πει εδώ και χρόνια ο Σεφέρης: Το ποίημα μην το καταποντίζεις στα βαθιά πλατάνια. Θρέψε το με το χώμα και το νερό που έχεις. Τ' άλλα ψάξε στον ίδιο χώρο, θα τα βρείς. Το κείμενο μερικώς με γοήτευσε, όπως και αυτόν που το έγραψε πιστεύω. Εκείνο το μικρό αερικό της θλίψης ακούγεται σαν το έρως ανίκατε μάχαν μουσικά. Θέλει ακόμα πολύ σκληρότητα για να γίνει άμεμπτο, άσε που στο τέλος μπορεί να οδηγήσει σε τελείως αντίθετες αντιλήψεις από τις αρχικές. Είστε στη μέση ενός παιχνιδιού. Ολοκληρώστε το. Μετά θα δείτε τι άξιζαν όλα αυτά.

H άποψη του Πετεφρή. Σπάνια στοργική στιγμή του Μίχου. Οι αντίποδες (θλίψης και χαράς, ήλιοι και φεγγάρια) δεν με έπεισαν επειδή , μουτρωμένος ,κόλλησα στην τεχνητή συμμετρία, στις ακυριολεξίες."καβάλα σε μιά δροσοσταλίδα" είναι καλαμπούρι. Τα αγκάθια των συναισθημάτων και οι μαντόνες των εφτά φεγγαριών, αποκλείονται προσώρας από την ποίηση, αφού έχει προηγηθεί στις κοσμικές στήλες "ο κύριος τάδε, των επιχειρηματικών οραμάτων". "Κατάληξε" λέμε, όχι "κατέληξε".Οι προστακτικές προς το συλφίδιο παραείναι πολλές. Στα υπόλοιπα, συντάσσομαι με τον Μίχο.Πάντως να έχετε στα υπ΄οψιν ότι δεν αρκεί (ποτέ δεν αρκεί) η κατάστρωση ενός συμμετρικού, προδήλως αντιστικτικού καμβά με κομψές λέξεις γιά να μυρίσει ποίημα.Ασκηθείτε λοιπόν. Όπως πολλά αισθαντικά άτομα, δεν αφήνεστε στους μύθους που κυκλοφορούν, αλλά πλάθετε απλούστερους, που ίσως νομίζετε πως είναι δικοί σας. Καθώς κανένας δεν είναι κανενός, ξηλώστε τον καμβά και δανειστείτε άλλους, ακόμη και πιό "άτεχνους". φοβάμαι ότι μόλις φτάσετε σε ευτυχές ποιητικό αποτέλεσμα, θα ανακαλύψετε είτε ότι οι υποψήφιοι αναγνώστες σας είναι νεκροί από καιρό, είτε πως δεν γεννήθηκαν ακόμη.Αντί να στήνετε δομική πλεκτάνη, δοκιμάστε λεκτική φενάκη. Δουλειά τώρα!