Ναταλία Κάππα - Δυο ποιήματα

&

Εμείς αγαπιόμαστε ό,τι και να γίνει, ε;

Ήθελα να σου γράψω κάτι πιο γλυκομίλητο
αλλά δε μ'αφήνει το χαρτί
- μ' έχει τυλίξει και βαράει στο ψαχνό
για να μου σπάσει τον τσαμπουκά νομίζω
και να με κάνει θρύψαλα στη μέγγενή του
να γράφω πια μόνο τη λίστα του σουπερμάρκετ
και ραβασάκια στον Ιάσωνα. Δεν πειράζει.
Θαν τα μασήσω εγώ καλά-καλά τα λόγια
και θα προσέχω σαν τα μάτια μου
να μην το ξαναπώ το ψέμα
και μείνω μόνη μου και στον απάνω κόσμο.
Θα βάλω όλη μου την τέχνη
και θα τα ξεχωρίσω τα όνειρα απ' τις σάρκες
ξύγγι - ξύγγι.
Και θα το καταπιώ και το γαμώτο μου
κι όλες μου τις βρισιές αχώνευτες.
Δεν είναι για το τέλος που οργίζομαι- μη νομίσεις-
είναι που δεν το κατάλαβα να σε ρουφήξω πρώτα
κι ακόμα σε διψάω.
Δεν πειράζει όμως,

εμείς αγαπιόμαστε ό, τι και να γίνει..... Ε;


*

Εδώ
στο ρείθρο του χρόνου που σφήνωσα
κάθετα στο μέλλον να δώσω ένα σάλτο
και να τελειώσουν όλα
Να σκάσω με φόρα στον πάτο του λάκκου
φρεσκοσκαμμένος και να είναι σαν τσουλήθρα
που κάνανε τα παιδιά στις σκάλες κι εγώ φοβόμουνα
Πάντα φοβόμουνα
Όλα τα φοβόμουνα
Μού ‘μεινε κειμήλιο ένας γκρίζος φόβος.
Καλύτερα.
Άσπρα είναι τα άδεια πράματα, τ’ αγίνωτα
Μια ατευλεύτητη πρόκληση να δώσεις να δώσεις
να δίνεις συνέχεια
καντάρια το αίμα
να περιφέρεται σκιάχτρο
να φοβερίζει τα παιδιά

Φυλαχτείτε παιδιά!

Από την μπόχα τη μιζέρια την τρέλλα μου
Εμένα δεν με νοιάζει κι αν δεν με πλησιάσει πια κανείς σας
Εγώ δε χρειάζομαι ανάγκες.
Τίποτα δε χρειάζομαι
μαθαίνω να είμαι τρελλή βλέπετε
κι αυτοί είναι συνήθως αυτάρκεις.
Προπαντών, όμως, μη μου χαμογελάτε
Τα σκιάζομαι τα σαγόνια σας Κανάγιες!
Ουρλιάξτε όλοι μαζί
(Μην το εννοείτε, δεν είναι υποχρεωτικό)
Φωνάξτε να γεμίσω λίγες τρύπες ακόμη
από ‘κείνες που αφήνει ο τρόμος
να κάνετε κι εσείς το κομμάτι σας να πάρω φόρα....

Μπουρλότο και ΒΟΥΡ!
κι ας πάνε στο διάβολο και τα ποιήματα
να ησυχάσω κι εγώ
να ησυχάσετε κι εσείς

http://es-gin-enalian.blogspot.com/


Η άποψη του Μίχου. Υπάρχει μια εμφανής βία που γεννάει η αυτοσυνείδηση...και δεν υπάρχει η πρόθεση μιας ευπρέπειας ποιήματος όταν το περιεχόμενο που καίει επείγει...Αυτή η ιδότυπη τσαντίλα προέρχεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν βεβαιότητες ότι η φωνή και ότι θέλει να μεταδώσει θα ακουστεί...ότι τελικά η γλώσσα δεν θα προδώσει την ακρίβεια αυτού που θέλει να μεταδοθεί...Η γλώσσα είναι ο εχθρός του ποιητή και δέχεται άτακτή επίθεση σαν ένας εκ των προτέρων προδότης...Εδώ υπάρχει ένας βίος φλεγόμενος και το τελευταίο που θα άφηνε το δέος που γεννά είναι ένας λόγος για τη στρατηγική της έκφρασης... Κάθε λέξη που αναδύεται στη διάρκεια αυτής της αναμέτρησης γίνεται πέτρα καλή για πετροβολήσει όσο το βάρος της...Όταν θα φύγει η γοητεία που μου προκαλούν θα κοιτάξω και τη μορφική τους διάσταση...Το να γράφεις ποίηση είναι τραύμα...αδυναμία που θέλεις να της ξεφύγεις... Πώς; Γράφοντας με το πόδι πιασμένο στο δόκανο που είναι η ποίηση...Αντε τώρα να εξηγήσεις τι σημαίνει γράφω από την απελπισμένη επιθυμία να μην ξαναγράψω... Τι θες ρε Ναταλία; Τα είπαμε, δεν τα είπαμε; Στα τυφλά πάω κι εγώ...Δίχτυ αποκάτω δεν υπάρχει...

H άποψη του Πετεφρή: τα δύο ποιήματα αδικούνται προφανώς από την συνύπαρξή τους. Επειδή "στοχεύουν", έχουν κοινή συνισταμένη, το ένα δεν βελτιώνει το άλλο, αντιθέτως,σα να ακούς από στερεοφωνικό μιά προδήλως μονοφωνική εγγραφή. Ωστόσο δεν μπορώ να παραβλέψω την εξαιρετικά έντονη "προθήκη¨ στην οποία βρίσκονται: περιφρόνηση της ουσίας υπέρ στακάτων λέξεων που έχουν βάρος και δριμύτητα.Εξαίσια η χρήση του "φοβόμουνα" σε δύο καπακωτούς στίχους. Αλλά επιμένω ότι μιλάει από κει μέσα ένας ποιητικός χαρακτήρας που χρησιμοποιεί ένα καλά χωμενένο σύστημα από ολιγοσύλλαβες περιόδους και το ονομάζει "ποίημα". Επαινώ τις λέξεις, τις έννοιες, το πάθος και τον τρόπο του πελεκήματος, ίσως να έχω μπροστά μου έναν άνθρωπο που έχει γράψει υπέροχα ποιήματα. Οχι αυτά που βλέπω, κι από την μακρόχρονη ανάγνωση, στοίχειωσαν μέσα μου.