Τετάρτη 16 Μαΐου 2007

Ναταλία Κάππα - Δυο ποιήματα

&

Εμείς αγαπιόμαστε ό,τι και να γίνει, ε;

Ήθελα να σου γράψω κάτι πιο γλυκομίλητο
αλλά δε μ'αφήνει το χαρτί
- μ' έχει τυλίξει και βαράει στο ψαχνό
για να μου σπάσει τον τσαμπουκά νομίζω
και να με κάνει θρύψαλα στη μέγγενή του
να γράφω πια μόνο τη λίστα του σουπερμάρκετ
και ραβασάκια στον Ιάσωνα. Δεν πειράζει.
Θαν τα μασήσω εγώ καλά-καλά τα λόγια
και θα προσέχω σαν τα μάτια μου
να μην το ξαναπώ το ψέμα
και μείνω μόνη μου και στον απάνω κόσμο.
Θα βάλω όλη μου την τέχνη
και θα τα ξεχωρίσω τα όνειρα απ' τις σάρκες
ξύγγι - ξύγγι.
Και θα το καταπιώ και το γαμώτο μου
κι όλες μου τις βρισιές αχώνευτες.
Δεν είναι για το τέλος που οργίζομαι- μη νομίσεις-
είναι που δεν το κατάλαβα να σε ρουφήξω πρώτα
κι ακόμα σε διψάω.
Δεν πειράζει όμως,

εμείς αγαπιόμαστε ό, τι και να γίνει..... Ε;


*

Εδώ
στο ρείθρο του χρόνου που σφήνωσα
κάθετα στο μέλλον να δώσω ένα σάλτο
και να τελειώσουν όλα
Να σκάσω με φόρα στον πάτο του λάκκου
φρεσκοσκαμμένος και να είναι σαν τσουλήθρα
που κάνανε τα παιδιά στις σκάλες κι εγώ φοβόμουνα
Πάντα φοβόμουνα
Όλα τα φοβόμουνα
Μού ‘μεινε κειμήλιο ένας γκρίζος φόβος.
Καλύτερα.
Άσπρα είναι τα άδεια πράματα, τ’ αγίνωτα
Μια ατευλεύτητη πρόκληση να δώσεις να δώσεις
να δίνεις συνέχεια
καντάρια το αίμα
να περιφέρεται σκιάχτρο
να φοβερίζει τα παιδιά

Φυλαχτείτε παιδιά!

Από την μπόχα τη μιζέρια την τρέλλα μου
Εμένα δεν με νοιάζει κι αν δεν με πλησιάσει πια κανείς σας
Εγώ δε χρειάζομαι ανάγκες.
Τίποτα δε χρειάζομαι
μαθαίνω να είμαι τρελλή βλέπετε
κι αυτοί είναι συνήθως αυτάρκεις.
Προπαντών, όμως, μη μου χαμογελάτε
Τα σκιάζομαι τα σαγόνια σας Κανάγιες!
Ουρλιάξτε όλοι μαζί
(Μην το εννοείτε, δεν είναι υποχρεωτικό)
Φωνάξτε να γεμίσω λίγες τρύπες ακόμη
από ‘κείνες που αφήνει ο τρόμος
να κάνετε κι εσείς το κομμάτι σας να πάρω φόρα....

Μπουρλότο και ΒΟΥΡ!
κι ας πάνε στο διάβολο και τα ποιήματα
να ησυχάσω κι εγώ
να ησυχάσετε κι εσείς

http://es-gin-enalian.blogspot.com/


Η άποψη του Μίχου. Υπάρχει μια εμφανής βία που γεννάει η αυτοσυνείδηση...και δεν υπάρχει η πρόθεση μιας ευπρέπειας ποιήματος όταν το περιεχόμενο που καίει επείγει...Αυτή η ιδότυπη τσαντίλα προέρχεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν βεβαιότητες ότι η φωνή και ότι θέλει να μεταδώσει θα ακουστεί...ότι τελικά η γλώσσα δεν θα προδώσει την ακρίβεια αυτού που θέλει να μεταδοθεί...Η γλώσσα είναι ο εχθρός του ποιητή και δέχεται άτακτή επίθεση σαν ένας εκ των προτέρων προδότης...Εδώ υπάρχει ένας βίος φλεγόμενος και το τελευταίο που θα άφηνε το δέος που γεννά είναι ένας λόγος για τη στρατηγική της έκφρασης... Κάθε λέξη που αναδύεται στη διάρκεια αυτής της αναμέτρησης γίνεται πέτρα καλή για πετροβολήσει όσο το βάρος της...Όταν θα φύγει η γοητεία που μου προκαλούν θα κοιτάξω και τη μορφική τους διάσταση...Το να γράφεις ποίηση είναι τραύμα...αδυναμία που θέλεις να της ξεφύγεις... Πώς; Γράφοντας με το πόδι πιασμένο στο δόκανο που είναι η ποίηση...Αντε τώρα να εξηγήσεις τι σημαίνει γράφω από την απελπισμένη επιθυμία να μην ξαναγράψω... Τι θες ρε Ναταλία; Τα είπαμε, δεν τα είπαμε; Στα τυφλά πάω κι εγώ...Δίχτυ αποκάτω δεν υπάρχει...

H άποψη του Πετεφρή: τα δύο ποιήματα αδικούνται προφανώς από την συνύπαρξή τους. Επειδή "στοχεύουν", έχουν κοινή συνισταμένη, το ένα δεν βελτιώνει το άλλο, αντιθέτως,σα να ακούς από στερεοφωνικό μιά προδήλως μονοφωνική εγγραφή. Ωστόσο δεν μπορώ να παραβλέψω την εξαιρετικά έντονη "προθήκη¨ στην οποία βρίσκονται: περιφρόνηση της ουσίας υπέρ στακάτων λέξεων που έχουν βάρος και δριμύτητα.Εξαίσια η χρήση του "φοβόμουνα" σε δύο καπακωτούς στίχους. Αλλά επιμένω ότι μιλάει από κει μέσα ένας ποιητικός χαρακτήρας που χρησιμοποιεί ένα καλά χωμενένο σύστημα από ολιγοσύλλαβες περιόδους και το ονομάζει "ποίημα". Επαινώ τις λέξεις, τις έννοιες, το πάθος και τον τρόπο του πελεκήματος, ίσως να έχω μπροστά μου έναν άνθρωπο που έχει γράψει υπέροχα ποιήματα. Οχι αυτά που βλέπω, κι από την μακρόχρονη ανάγνωση, στοίχειωσαν μέσα μου.

7 σχόλια:

dianathenes είπε...

για το πρώτο:

το ψέμα ζητά ψέμα.
Μου άρεσε πολύ η μέγγενη του χαρτιού και το σε διψάω. Εχεις ιδιαίτερο ύφος, λίγο μάγκικο που όμως συγκινεί επειδή έχει έναν γλυκομίλητο -τελικώς- σαρκασμό. Μόνη ΚΑΙ στον απάνω κόσμο σημαίνει ότι υπάρχει και η μοναξιά του κάτω κόσμου απ όπου γράφεις; Πολύ περιεκτικό αυτό το ΚΑΙ. Λίγο με ενόχλησε η οικογένεια των λέξεων που ορίζεται από το πεπτικό σύστημα(μασήσω, σάρκες-ξύγκι, καταπιώ, αχώνευτες, ρουφήξω, διψάω) όχι ότι δεν δένουν έξυπνα με την μεταφορά που πραγματοποιείς αλλά επειδή πολλές μαζί επαναλαμβάνουν τον ίδιο συνειρμό αποδυναμώνοντας το ποίημα που είναι όμως αρκετά δυνατό για να σταθεί και έτσι.Εχει παλμό και εσωτερική δύναμη από ορισμένα τρικς που πέταξες στην ροή του -το εμφατικό εγώ, τους μέλλοντες και θα προσέχω, και θα τα ξεχωρίσω και θα τα καταπιώ, ιδίως την παρεμβατική πρόταση μην νομίσεις. Τελικά ένα ποίημα ερωτικό που δεν είναι κλάψα. Εύχομαι και στην ωδή! :)

angeliki marinou είπε...

Ο Πετεφρής μας θα λείψει για κάποιο διάστημα, οπότε η ετυμηγορία του θα καθυστερήσει.

Δεύτερον, όποιος θέλει να υποβάλει σχόλια ή ενστάσεις παντός είδους εδώ, θα το κάνει ΕΠΩΝΥΜΑ. "Ανώνυμος" ίσον "ανύπαρκτος" στο Critical Error (μιλάω γενικά και ειδικά).

Τέλος των προκαταρκτικών.

angeliki marinou είπε...

Οταν η Ναταλία Κάππα υπέβαλε τα ποιήματά της, πέταξα τη σκούφια μου. Μια χαμηλών τόνων παρουσία, ανένταχτη σε μπλογκο-φορουμοκυκλώματα, την είχα προσέξει στις πολύ αρχές, αλλά το μπλογκ της δεν ήταν της πολυσυλλεκτικότητας ώστε να με κρατήσει θαμώνα. Οι αδικίες της ζωής.

Αναφερόμενη στο ηθικό κομμάτι της αδικώ το καλλιτεχνικό, αλλά στη συγκεκριμένη κοπέλα, αυτά τα δυο φαίνονται στενά αλληλένδετα.

Την ξαναβρήκα σε ποιητικό σάιτ κι αυτό ήταν αρκετό για να με κάνει να την ανακαλύψω από την αρχή.
Θεωρώ μεγάλη μας τιμή να έχουμε αυτά τα ποιήματα, και η Ναταλία Κάππα είναι μια ποιήτρια που πραγματικά ζηλεύω.

Η Διαναθηνίς με κάλυψε ως προς το ιδιαίτερο του ύφους της. Θα έλεγα γνήσιο. Σα λάβα που προέρχεται από τα έγκατα της γης και καταστρέφει πράγματα στο διάβα του πριν προλάβει να παγώσει ακριβώς πριν βγει στην επιφάνεια. Γιατί όντως καταστρέφει, συγκλονίζει. Χωρίς φανφάρες, αλλά με μια υπογειότητα που τρομάζει. "Βουβή απόγνωση" (ατάκα της μανταλένας είναι αυτή και αναφερόταν σε κάτι άλλο, αλλά εδώ κολλάει). Σε άλλα ποιήματά της η βουβαμάρα της απόγνωσης είναι πιο "διακριτική". Εδώ κάνει καραμπαμ.

Οσο αφορά το πρώτο ποιήμα, θα συμφωνήσω - και πάλι - με τη Διαναθηνίδα όσο αφορά τον παλμό, την εσωτερική δύναμη. Οι λέξεις που αναφέρονται στο πεπτικό σύστημα τόνισαν ακόμα περισσότερο την εσωτερική διεργασία-αναταραχή, που μένει αθέατη. "Κατεβάζω τον πόνο αμάσητο, τα λόγια μου, τα πάντα". Σε νορμάλ συνθήκες, θα σύστηνα στη Ναταλία να αρχίζει μποξ, να δέρνει τον κόσμο, για να διοχετεύσει ακριβώς αυτή την ένταση και να μην πάθει τίποτε. Ομως δε θα μας χάριζε αυτά τα ποιήματα. Οι προλύτες μας θα επεκταθούν στα του ύφους, μεθόδου (αν υπάρχει) κλπ. Εγώ το μόνο που έχω να πω είναι ότι το βρήκα εξαιρετικό.

angeliki marinou είπε...

Το δεύτερο ποιήμα της δεν μου άρεσε. Οχι γιατί ξαφνικά άλλαξε κάτι στην τεχνική της, το ύφος της, τις λέξεις της. Οσο γιατί ο πόνος, η απόγνωση είναι πια απροκάλυπτα. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι άβολα. Η οπτική της είναι τόσο μαύρη, τόσο "αδιέξοδη" -και βαθιά μέσα μου παραμένω χαζοχαρούμενο άτομο, δεν μπορώ να αντέξω κάτι τέτοιο. Ο καλλιτέχνης είναι αλχημιστής, μετατρέπει τα σκ.., εεε, την κοπριά σε χρυσό, τη λύπη σε προσμονη χαράς, βρίσκει κι ο ίδιος τη λύτρωση μέσα από αυτά που γράφει, δεν μπορώ να διαβάσω κάτι που να μην περιέχει έστω μια υποψία αισιοδοξίας. Προσωπική γνώμη, πάντα, και δεν αναφέρομαι στην αξία του ποιήματος, καθαυτού, όπως κατάλαβες, Ναταλία.

numb είπε...

Εμένα το 2ο με ενθουσίασε

Fight Back είπε...

που είναι ο μιχος?
που είναι ο πετεφρής?
που έχουν πάει όλοι εκεινοι?

νομιζω ειπανε αρκετα οι παραπανω που με βρισκουν συμφωνο.
οσες φορες διαβαζω το δευτερο ποιημα, με ενθουσιαζει και περισσοτερο.
εχουν ιδιατερο ύφος, μα όχι ξένο. δεν ειναι δηλαδη απλα ομορφοι στιχοι που τους διαβασα και μου αρεσαν, αλλα δυνατα ποιηματα που τα ενιωσα σα δικα μου

Ανώνυμος είπε...

O Μίχος σας παρακολουθεί με ενδιαφέρον...