matmat - Νεκρή μάσκα

Με γέννησαν νεκρό και με ραμμένο στόμα
Βάλαν μια μάσκα στο λευκό μου πρόσωπο
Σμίλεψαν κι ένα χαμόγελο λοξό
Να κρύβει το δάκρυ των γυάλινων ματιών μου
Οι στάχτες σκορπίζουν στα μαλλιά μου
Η ψυχή φλεγόμενη λάβα ανίκανη να βρει διαφυγή
Και η μάσκα !
Η μάσκα του γελαστού μου προσώπου αιμορραγεί
Όταν με έχτισαν στο ανήλιαγο κελί μου
Καρφώσαν αλυσίδες στα χέρια και τα πόδια
Μην τύχει και βγουν τα απαίσια φτερά μου
Τρομακτικό το σάρκινο μου σκεύος είπαν
Με μια καμπούρα σαν δεύτερο κεφάλι
Όμως δεν σκέφτηκαν !
Πως από εκεί θα έβγαινα μια μέρα
Ελεύθερος και με φτερά αντί για χέρια
Με δίχως μάσκα ατσάλινη να πνίγει την λαλιά μου
Με ένα ράμφος κίτρινο σκληρό
τις σάρκες μου να τρώγω ουρλιάζοντας
κι οι σκοτεινές σκιές που θρέφονταν με αίμα
κρυμμένες στις ρωγμές του υγρού μου τάφου
από τα νύχια μου θέλουν να βγουν .

http://perihghths.blogspot.com/


Η άποψη του Μίχου: Έχω δει και καλύτερα του Ματθαίου στα φόρα που συμμετέχει. Εδώ έχουμε την άψητη εμφάνιση μιας ανάγκης για έκφραση... Αυτό που λείπει είναι το με καιρό και με κόπο στο νόημα της τέχνης... Το αποτέλεσμα δείχνει μια πρόθεση να καταγραφούν ισχυρές εικόνες που πιέζουν, αλλά δεν είναι σαφές προς τα που κατευθύνονται και δεν φαίνεται να έχει γίνει ένας έλεγχος για τις αντιφάσεις και τις διαπλοκές που μπορεί να εμφανίζονται... Δυο στροφές που θα μπορούσαν κάθε μια να είναι αρχή διαφορετικού ποιήματος σωφιλιάζονται για να ακολουθήσει ένα συμπέρασμα που αναιρείται σχεδόν...Υπάρχει μια πίεση για να καταγραφούν ισχυρά συναισθήματα, ένα ξεχείλισμα, αλλά θα μπορούσε να εκληφθεί μάλλον σαν άτακτη καταγραφή, ένα προσχέδιο που πιθανόν αργότερα να πάρει μια μορφή πιο σταθεροποιημένη...Προσωπικά μου θύμισε εποχές όπου με κυριαρχούσε αυτό το ανάβλυσμα εικόνων και στίχων, από τους οποίους ένιωθα πως έπρεπε να απαλλαγώ. Τους έβαζα στην άκρη και τους κοιτούσα μετά από καιρό. Άλλοτε επιδέχονταν κάποια επεξεργασία, άλλοτε τους έτρωγε το σκοτάδι...Από μία άποψη είναι το καθαρότερο σχεδίασμα ποιήματος που έχει εμφανιστεί εδώ. Μια ροή λόγου σε μια στοιχειώδη διάταξη, άνιση, χωρίς σαφή κατεύθυνση με ανοιχτές πολλές διεξόδους. Προσωπικά θα προκαλούσα όποιον θα ήθελε να δοκιμάσει με τα στοιχεία που μας δίνει εδώ ο Ματθαίος, ακόμα και ο ίδιος μπορεί στα σχόλια να προσπαθήσει να διευκρινίσει ποιά θα ήταν μια τελική μορφή αυτού του ποιήματος...

H άποψη του Πετεφρή:ντρέπομαι που το γράφω, αλλά δεν κατάφερα να διαβάσω το ποίημά σας. Με πυροβόλησαν ακυριολεξίες και εννιά ολόκληρα "μου". Εννιά! και τα επίθετα, τα περισσότερα, άκαιρα και αυτονόητα.Οι σκιές είναι σκοτεινές, ο τάφος υγρός,το κελί ανήλιαγο,το ράμφος κίτρινο και σκληρό και πάει λέγοντας.Η λέξη "σάρκινο". Αν δεν υπήρχε ο στίχος "με δίχως μάσκα ατσάλινη να πνίγει τη λαλιά μου", ο οποίος αποκαλύπτει πηγαία αισθήματα, άηχα προς το παρόν, θα σας έλεγα να ασχοληθείτε κυρίως με την πεζογραφία, και μάλιστα την κριτική.
Θεωρείτε ίσως, μαζί με αρκετούς χειροπράκτες της γραφής, ότι η εξομολόγηση με πειραματόζωο τον εαυτό μας, είναι ήδη μία τολμηρή πράξη, στην οποία και θα έπρεπε να στρέφουμε το ενδιαφέρον μας, αλλά δεν είναι έτσι.Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την επανάληψη μιάς λέξης- είναι ένα είδος που έδωσε διαμάντια.Αλλά εδώ φαίνεται ότι προσέξατε την ροή της μεταφορικής σας ιστορίας, νομίζοντας ότι την παρουσιάζετε ως παραβολή,πλήν σας ξέφευγαν κάθε τόσο μεγάλα κομμάτια έκφρασης χωρίς επεξεργασία. Ίσως βιαστήκατε να πιστέψετε ότι οι κουβέντες οι στιβαγμένες μέσα μας, αξίζουν πολλά, πέρα από μορφοκρατίες και τα συναφή- αλλά καθώς οι έννοιες που υπάρχουν είναι σαφώς λιγότερες από τις λέξεις που υπάρχουν γι΄αυτές, μιά τεχνική επάρκεια είναι απαραίτητη.
Ενα personal poem, γίνεται personal μόνον άν δεν το δηλώνει εξαρχής.Το ίδιο ποίημα μπορεί να ήταν απείρως καλύτερο χωρίς κανένα "μου" (εύκολο είναι, άν το δοκιμάσετε) αλλά και ο τίτλος σας ακόμη ("νεκρή μάσκα") δείχνει ότι στο βάθος αδιαφορείτε καταστατικά γιά τον τρόπο που εκφράζεστε. Οχι, αγαπητέ μου: οι λέξεις δεν είναι τουβλάκια lego. Βεβαίως και είναι puzzle. Επειδή έχετε σαφώς ελπίδες και φαίνεστε αμυντικό άτομο, δοκιμάστε να γράψετε γιά την μάσκα ενός άλλου.