Ο ποιητής προαισθάνεται τις μάταιες συμφορές του κόσμου. Τη δική του αδυναμία να τις σταματήσει. Και γι’ αυτό πονάει. Την αγωνία του και τη λύπη του εκφράζει με τους στίχους. Δεν είναι ο σιδερένιος ήρωας που θα συντρίψει τις στρατιές των αδίκων και των αδιάφορων.
Είναι όμως το ζώο που ουρλιάζει κρυμμένο στη φωλιά του. Ο ποιητής είναι φοβισμένος, όχι όμως δειλός. Ελπίζει ότι με τον λόγο μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Το πιστεύει. Πιστεύει πως παρ’ όλα όσα λέγονται, οι στίχοι «μπορούν να σταματήσουν τα τανκς» Δεν είναι λίγες οι φορές που στους στίχους στραφήκαμε για να πάρουμε θάρρος. Και ότι περισσότερο θάρρος το πήραμε όχι από στίχους που υμνούν τη δύναμη και τα ηρωικά κατορθώματα, αλλά από τους στίχους που στάζουν αίμα της καρδιάς. Από αυτούς τους στίχους που στην αρχή και στην ουσία ξεχύνουν μια ανήμπορη οργή. Μια οργή που κάποια στιγμή θα φουσκώσει τόσο που θα πνίξει τους υπεύθυνους για τη λύπη μας. Και θα διαπιστώσουμε όλοι ότι η λύπη δεν είναι μια προσωπική υπόθεση του ποιητή.
Η λύπη είναι επαναστατική.
Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007
ΜΟΝΟ ΔΙΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ 2
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
11 σχόλια:
"Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε" έγραφε ο Ελύτης στο Μαρία Νεφέλη...
"(...) κάτω από την αθώα εμφάνισή της, η επινόηση ιστοριών είναι ένας τρόπος άσκησης ελευθερίας και άρθρωσης κατηγοριών εναντίον όποιων αρχών -θρησκευτικών η κοσμικών- θα ήθελαν να καταργήσουν. Αυτός είναι ο λόγος που όλες οι διακτατορίες - ο φασισμός, ο κομμουνισμός, τα ισλαμικά φονταμενταλιστικά καθεστώτα, οι στρατιωτικές απολυταρχίες στην Αφρική ή την Λατινική Αμερική- επιχείρησαν να ελέγξουν τη λογοτεχνία ενδύοντας τη με τον ζουρλομανδ΄θα της λογοκρισίας".
Μάριο Βάργκας Λιόσια. "Επιστολές σ έναν νέο Συγγραφέα".
διόρθωση: Λιόσα.
Οι ήπιες όμως δικτατορίες σαν αυτές του Δυτικού Κόσμου είναι πιο πονηρές... Γιατί πάνω στην απαγόρευση μπορείς να φτάξεις αντίσταση και χαρακτήρα... Διαλύουν λοιπόν τον μη αρεστό λόγο επικαλύπτωντάς τον με χιλιάδες σκουπίδια λόγων... Το ονομάζουν ελευθερία της έκφρασης και ισότητα των λόγων... Έτσι χαμένος μέσα στα σκουπίδια λόγων ούτε μπορείς να στοιχηθείς πίσω από το μη αρεστό, ούτε να διαμορφώσεις κάν χαρακτήρα... Μένεις απλώς μπανιστηριτζής της ζωής και όλοι είναι καλά...
Τα πράγματα είναι πιο εκλεπτυσμένα τώρα... Σου δίνουν και τα μπλογκ για να τσεκάρουν χοντρικά πόσο έχεις τσιμπήσει στο ποίημα τους από αυτά που ξερνάς... και σε αφήνουν να αναρωτιέσαι γιατί δεν σε παίζουν οι μηχανές τις ακροαματικότητας...όπως Τιβιστάν...
Μίχος
Συμφωνώ με την επικάλυψη του μη αρεστού λόγου ( από την εξουσία) από άλλον "άναρχο" λόγο θα προτιμούσα να το πω και όχι "σκουπίδια" λογου. Αυτός ακριβώς ο άναρχος λόγος όμως που απλώς χρειάζεται χρόνο για να διαμορφωθεί σε πολιτικό ΛΟΓΟ είναι αυτός που καθορίζει τις ισορροπίες του πολιτικού ΛΟΓΟΥ και του ΛΟΓΟΥ γενικώς, ειδεμη θα είχαμε έναν ισχυρό Λόγο που θα αντιστοιχούσε σε μια άλλη εξουσία, της ελίτ του Λόγου.
Δέχομαι επίσης ότι τα μπλογς μπορεί να παίζουν τον ρόλο του "θερμόμετρου" για την εξουσία όμως εξυπηρετούν περισσότερο την παραπάνω λογική περί διαμόρφωσης...
ιδίως όταν ο λόγος προσέρχεται - και προσέρχεται τις περισσότερες φορές - αυθορμήτως.
Ο άναρχος λόγος ακόμα και ο υστερικός λόγος δεν είναι σκουπίδια... σκουπίδια είναι τα υπολείμματα και τα ράκη λόγων που αναπαράγουν άσημους και κυρίαρχους λόγους και που κυριολεκτικά βρίσκονται εκεί για να εμποδίσουν αυτόν που ψάχνει να βρει την επόμενη πληροφορία που του χρειάζεται να συνθέσει το παζλ του βιώματός του... Πάρτε τα κυριακάτικα έντυπα... Τι πληροφορίες ζωτικές περιέχουν και σε πόσες σκουπιδοειδήσεις τις αραιώνουν... και οι καημένοι οι μαθητές που έφτασαν ως τον ΑΣΕΠ με το αυτολεξεί ζουν με τις ενοχές ότι δεν διάβασαν την ύλη γιατί είναι ανάπηροι και δεν μπορούν να επιλέξουν... Σε λίγο καιρό είναι εξαρθρωμένοι... γκρογκί που λένε στο μποξ... Τί άποψη να έχουν και τί αντίσταση να προβάλλουν τέτοια άτομα; Είναι σε κατάσταση διαρκούς δυσφορίας και ανεπάρκειας... περιμένουν την επόμενη συλλογική υστερία για να αγράσουν παγοπέδιλα εμβόλια για τις κότες και αιρκοντίσιον...
Γιώργος Μίχος
Δηλαδή κ. Μίχο τι προτείνετε; Μήπως έχετε αναλάβει να "καθαρίσετε" τον λόγο; Το ρωτώ γιατί εμφανίζεστε να σκύβετε πάνω από τον λόγο με την τσιμπίδα σας και τον φακό του ωρυλά στο μέτωπο, εντοπίζοντας με φοβερή αηδία θα έλεγα υπολείμματα και ράκη λόγων παντού, στα έντυπα, στα μπλογkς, στον ΑΣΕΠ, τις ήπιες δικτακτορίες της Δύσης.... ο λόγος εκφέρεται για να διαμορφώσει τους άλλους ή αποτελεί μέσο έκφρασης αυτού που τον εκφέρει;
Προτείνω τη δυσπιστία στο χαριζόμενο και κυρίως την υπεράσπιση των βιωμάτων μας απέναντι στα σκουπίδια που με την παρουσία τους και μόνο θέλουν να κυριαρχήσουν το χρόνο μας.
Είδατε πουθενά απόψεις περί καθαρότητας; Με το ψάξιμο στα σκουπίδια προσπαθώ κι εγώ να ολοκληρώσω τα βιώματά μου.Γι αυτό προτείνω μια τεχνική της υποψίας για να ψάχνεις στα σκουπίδια που δεν είναι η απομνημόνευση της πραγματικότητας...αλλά η εκλεκτική επιλογή. Η πραγματικότητα δεν μαθαίνεται αυτολεξεί... Απλώς η απομνημόνευση είναι η μέθοδος των καθυστερημένων της πραγματικότητας... η οποία παραδόξως αμοίβεται...στο Ελλαδιστάν...
Οι λόγοι είναι τέσσερις κατά πως λένε: Ο λόγος του κυρίου, ο λόγος του πανεπιστημιακού, ο λόγος του υστερικού καιο λόγος του ψυχαναλυτή. Συνεχώς κυλάμε εναλλάσσοντας αυτούς τους λόγους και για να εκφραστούμε και για να επηρεάσουμε...και για οτιδήποτε άλλο...
Με την ευκαιρία δεν ανεβαίνετε ένα σκαλί στο βάθρο... να κρίνετε τα κείμενα που έρχονται εδώ ή θα προτιμήσετε τα σχόλια;
Πάντως περιμένω τη συνεισφορά σας...
Γ. Μίχος
Επομένως, Κ. Μίχο, αν η «δυσπιστία» και η «εκλεκτική επιλογή» είναι η τεχνική για να υπερασπιστούμε τα βιώματά μας -εναλλάσσοντας πιθανώς τα είδη του λόγου όπως πολύ ωραία μας τα παρουσιάσατε >γι αυτό ίσως δεχτούμε και ότι όλα τα είδη του λόγου είναι τελικώς πολιτικός λόγος. - τότε σημαίνει ό,τι και ο απέναντί μας κάνει ακριβώς το ίδιο. Για παράδειγμα ένας δεξιός ψάχνει μέσα στο λόγο ενός αριστερού προκειμένου να δικαιώσει τα βιώματά του ως δεξιός και επειδή αυτό είναι αδύνατο να συμβεί θεωρεί τον λόγο του αριστερού «σκουπίδι». Και τανάπαλιν βεβαίως ισχύει η ίδια διαδικασία για τον αριστερό. Και αφού λοιπόν ορίζουμε ότι ο σκοπός που εκφέρουμε λόγο είναι η υπεράσπιση των βιωμάτων μας, κανένας λόγος δεν μπορεί να θεωρηθεί «σκουπίδι» διότι αυτό θα σήμαινε αυτόματα ότι τα βιώματα κάποιου είναι «σκουπίδια»! Βέβαια αναγνωρίζω τον ρόλο της αποστήθισης – το «ποίημα»- που κατακλύζει τον τύπο ειδικά αλλά μήπως και ο κάθε φουκαράς δημοσιογραφάκος τα «βιώματά» του δεν προσπαθεί να υπερασπιστεί; Γι αυτό λέω δεν είναι καλύτερα να αφεθούμε στα πορίσματα της Ιστορίας; Να παρέλθει ο χρόνος δηλαδή και την Αλήθεια να την μάθουν οι επόμενοι από μας καθότι όσον ζούμε εμεις είμαστε σκλάβοι της καθημερινότητάς μας, της μικρότητάς μας των βιωμάτων μας τελικώς ....και κατ επέκταση και τούτο το μπλογκ μήπως το κρίνει η πορεία-ιστορία του;
Οσο για την πρότασή σας να «ανέβω ένα σκαλί»...με τι έργο; Δεν έχω εκδώσει ούτε μια γραμμή και τα αναγνώσματά μου φοβούμαι ότι φτάνουν μόνο για να.... υπερασπιστώ τα βιώματά μου κι εγώ. Αλλά θα συνεισφέρω από καρδιάς από τα σχόλια - προτιμώ τούτη την ελευθερία :)- και μάλιστα δυναμικά αν κατορθώσουμε να βγούμε από την κρίση ηγεσίας του κόμματος....εεεε συγγνώμη κρίση βιωμάτων ήθελα να πω. Παρακαλώ για περάστε κύριε Πέτε, Μίχο, 1 σερταιν πλουμ ΣάκηςΦώλιος και Σώκρατες κλπ κλπ μην κάνετε τους δύσκολους λέμε, το θέμα είναι τα βιώματά μας να βαίνουν προς το καλύτερο λέω....για περάστε!
διαναθένες, θα ταν ωραίο να άφηνες κι εσύ κάποιο σχόλιο με γνώμες πάνω στα κείμενα.
σε λίγες μέρες αρχίζουμε.
υπομονη;)
Κατάλαβα... η ηθική απόχρωση της λέξης σκουπίδι είναι που σας ενοχλεί... η λέξη απόρριμμα θα σας έκανε καλύτερα... ή μήπως η λέξη περίττωμα... Πάντως η πρόθεσή μου ήταν μεθοδολογική όχι αξιολογική... αλλά και μια ωραία ευκαιρία για να διαπιστώσουμε πως οι λέξεις έχουν ένα συναισθηματικό ή ηθικό φορτίο που άλλοτε διευκολύνει και άλλοτε δυσκολεύει την κατανόηση και κατά συνέπειαν την ερμηνεία... Τα έχω γράψει εδώ...η κρίση είναι άσκηση εξουσίας κι εκεί ισχύουν τρεις παμπάλαιοι κανόνες: ανθρώπους κρίνεις, με τη θέλησή τους τους κρίνεις και το σπουδαιότερο δεν θα τους κρίνεις για πάντα... Προσωπικώς αυτό με γοητεύει και έχοντας το συγγνώμη στο τσεπάκι...βαδίζω σε τεντωμένο σκοινάκι... στο οποίο δεν το κρύβω θα ήθελα το διχτάκι σας...
Την αγάπη μου ή μήπως τα αβρά μου συναισθήματα...
Γ. Μίχος
Δημοσίευση σχολίου