Μαύρος κυνηγός - Ατιτλο

Με τρεις καρέκλες άδειες κι έναν πυρετό
με μια σκιά στα μάτια περπατούσα
ξοδεύοντας τοιχογραφίες και παράθυρα

τα πλήθη χάραζαν στους δρόμους τους βηματισμούς
για πού το όφελος και το νερό στις κρήνες

ένα κομμάτι φυλλωσιάς κι ένα στεγνό παγκάκι
και μελωδίες μακρινές που παιανίζαν μπάντες
ίδια η θάλασσα διάφανη στο φως
κι εγώ στον κήπο του Απρίλη και πιο πέρα

http://mavroskynigos.blogspot.com

H άποψη του Πετεφρή. Ολα σας μου άρεσαν.Το όνομα του Μαύρου κυνηγού, που ξεκινάτε τριποδίζοντας με 12σύλλαβα και 10σύλλαβα, που κινδυνεύετε σοβαρά να καταποντίσετε το ποίημα με τον στίχο "για που το όφελος και το νερό στις κρήνες" αλλά εντέλει η υπόνοια της χασμωδίας λειτούργησε θετικά, και μετά ο τροχασμός των περιττόσύλαβων στίχων, κάτι έκκεντροι πολιτικοί, έως και 13σύλλαβο. Έχετε μιά εσωτερική επίγνωση του τι κούφια χτυπήματα είναι ολες αυτές οι στιχουργίες και μου φαίνεται ότι το διασκεδάζετε αρκούντως. Ξεχάστε πάντως το αμήχανο "άτιτλο" ως τίτλο- είστε νομίζω αρκετά περίπλοκος γιά να αναμετρηθείτε με τα εσωτερικά λογότυπα. Περιμένω πολλά.Είδα και το blog σας. Διασαλευμένος επί πτυχίω.Προσεκτικός.Φανταιζίστας, αλλά κάτω από το χαλί.Οχι ότι μετράει σε κάτι, αλλά έχετε τον έπαινό μου.Είστε σίγουρος πως δεν είστε ένας "άλλος";

Η άποψη του Μίχου. Τα΄είπε σχεδόν όλα ο Πετεφρής. Εγώ παρατηρώ τους αρμούς πως ανασαίνουν καλώντας τον αναγνώστη να αποθέσει... Μ' ενα τίποτα φτιάχνει στίχους εμβλήματα. Οι δυό δεκαπεντασύλλαβοι της τρίτης στροφής αν δεν έσβηναν μαλακά με το δωδεκασύλλαβο που ακολουθεί θα το έβγαζαν από τις ράγες το κείμενο... Μεταδίδει ένα αίσθημα ευθραυστότητας αυτή η παράθεση των στίχων που μοιάζει ετοιμόρροπη να ξεφυγεί γλωσσικά κι από ένα τσαφ σώζεται... Προσωπικά βλέποντας και τα άλλα του τον εράνισα στο μπλογκ μου. Οκ, ένας ακόμη. Μεγαλώνει σιγά σιγά η σοδειά...Αυτό το "ξοδεύοντας τοιχογραφίες και παράθυρα" με συνόδευε σήμερα...

Ανακοίνωση

Με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, λόγω ειδικών συνθηκών, να ανακοινώσω επίσημα αυτό που θα χετε ήδη παρατηρήσει από καιρό: η Mantalena Parianos είναι κι αυτή στο συντονισμό.

Χαράς ευαγγέλια για μένα πρώτα απ΄όλα, που βρήκα την αθώα Μανταλένα να με αλαφρύνει από το βάρος του μπλιαχ ρόλου της αποκλειστικής συντονίστριας. Πόσο μάλλον που είναι ένα από τα πιο αξιόλογα άτομα, μπλόγκερς και μη, που έχω γνωρίσει, πολύπλευρο, ισορροπημένο, καλοπροαίρετο και με ηρεμιστική επίδραση στους αγχώδεις.

Χαράς ευαγγέλια επίσης για το μπλογκ που αποκτά πλέον άλλη γκλαμουριά (τα περί δημοτικότητας της Μανταλένας εξαντλήθηκαν στην προπροηγούμενη υποβολή και θα παρακαλούσα θερμά να μην υπάρξουν εδώ συζητήσεις άσχετες με το χαρούμενο κλίμα), άλλο βάρος και γίνεται ομαδική υπόθεση, με την αγάπη και τη φροντίδα ενός ολοένα αυξανόμενου αριθμού ατόμων.

Μανταλενάκι σε ευχαριστώ, καλώς ήρθες και επίσημα, και καλή μας συνέχεια.

H αποψη του Φαιτ Μπακ: Βρηκα πολύ πρωτότυπη την ιδέα για το κειμενο σου. Επαναφορά του μοτίβου της ανακοίνωσης, που ήταν πολύ διαδεδομένη στις αρχες του 18ου αιώνα και μου θυμισε ποιήματα του Αλεξαντερ Ποουπ.Πολυ συγκινητικο στο φινάλε, με το υποκοριστικό μανταλενάκι να το κανει πιο συναισθηματικό και προσωπικό. Στα μειον του, το ρεφερενς σε προηγουμενη υποβολή, που θα μπορούσε να απουσιάζει. Συνέχισε ρεντον, βρήκα αρκετά θετικά στοιχεία.

Candy Blue - ΜαΣ τΑ πΑν Κι ΆλΛοΙ

Το πρωί καθώς έριχνα νερό στο πρόσωπό μου, ξεκινώντας τη νέα μέρα μου, δεν ήμουν σίγουρη για το πόσο νέα θα μου βγει.
-Ανόητο κορίτσι αφού το είπε και ο Σαίξπηρ «Συχνά,οι δειλοί πεθαίνουν πριν από το θάνατό τους» άρα σίγουρα είναι νεκρός,ψέλλισα. Μην είσαι αφελής και ο Σεφέρης τα έλεγε «Πως τόσος πόνος,τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη». Πόσο μεγάλη αυταπάτη!
Ανοίγοντας την ενυδατική κρέμα προσώπου, άκουσα τις Τρύπες να σιγοτραγουδάνε «Μπορείς να κλαις παντοτινά αν θες φτάνει να ξέρεις που πονάς για να χτυπιέσαι» Χαμογέλασα για την ματαιότητα του έρωτα. Άλειψα το βούτυρο στο ψωμί και τράβηξα μια τζούρα καφέ όταν κατάλαβα πως η γεύση του είχε τη γεύση της Σαπφούς όταν είπε «Όποιους ευεργετώ,εκείνοι περισσότερο με βλάπτουν».
Ντύθηκα αργά,χτένισα τα μαλλιά μου και βρήκα στην άκρη της βούρτσας μου ,τον Αντρέ Μπρετόν να λέει «Μια λέξη κι όλα σώζονται μια λέξη κι όλα χάνονται». Δεν περιμένω τίποτα πια από κανέναν. Καμία λέξη. Αυτές φταίνε για την μουδιασμένη μου ψυχή. Έφαγε πολύ ξύλο από σένα τελευταία. Τραβάω την πόρτα,κλειδώνω,3 φορές και βλέπω να κρέμονται μαζί με τα κλειδιά μου, στη σειρά οι λέξεις του Σοφοκλή και να μου λένε μειδιώντας «Έρως ανίκατε μάχαν». Μα ξαφνικά παγώνω. Να τι ξέχασα να πετάξω φεύγοντας, την καρδιά σου που την είχα κάνει μελανοδοχείο, να γράφω με το αίμα σου τις λέξεις μου...
Παίρνω το ασανσέρ,τα έχω χαμένα... πώς μπορώ να επικαλεστώ την τάξη; Μήπως να θυμηθώ και τον Ευριπίδη που μουρμούραγε μέσα στα αφτιά μου «Νεφέλης αρ’ άλλως είχομεν πόνους πέρι;»
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο άνοιξα αμέσως το ράδιο και έπεσα πάνω στη Λένα Πλάτωνος που τραγούδαγε «Γερμανικός ρομαντισμός, Ισπανική υποχώρηση είναι οι φράσεις που μας πλήγωσαν και ποτέ δεν μας χρησίμευσαν». Και από το δεξί καθρεφτάκι ό Γουόρχολ χαιρετώντας με καθώς τον άφηνα πίσω,φώναζε «Ο έρωτας της φαντασίας είναι πολύ καλύτερος από τον έρωτα της πραγματικότητας» και 'γω χαζεύοντας τα πλατινέ μαλλιά του, κόντεψα να πατήσω τον γλυκό μου Καζαντζάκη που παραληρούσε από τρόμο λέγοντας μου, «Η ψυχή μου κραυγάζει και όλα τα έργα μου είναι απλά ένα σχόλιο γι’ αυτήν την κραυγή».
Και εγώ τι έλεγα εγώ; Φυσικά πως «Στα βάθη του νου υπάρχει μια τρέλα στα βάθη της τρέλας υπάρχεις εσύ»
Και συ τι έλεγες; Έλεγες σπαράζοντας από έρωτα «Είσαι το μοναδικό πλάσμα που θέλω απόψε, πιο πολύ από όλους. Έλα, φτιάξε μία πισίνα να βουτήξουμε, βάλε ένα λουλουδάτο μαγιό και πάμε πριν έρθει ο θάνατος να με πάρει και δω στην Αχερουσία λίμνη να καθρεφτίζονται τα μάτια σου» και οι Stones τραγούδαγαν στο repeat «We all need someone we can bleed on».
Και καθώς μάζευα την βαλίτσα μου βολεύοντας πάνω- πάνω την Ισπανική σου υποχώρηση, θυμήθηκα τον Στρίντμπεργκ στον «Αύγουστο», που τελείωνε λέγοντας: «Κλείσε τα παράθυρα και τράβα τις κουρτίνες να κοιμηθούν οι μνήμες» ΚΑΝΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΒΑΤΕΡΛΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΟΥ. Η σιωπή είναι η πιο τέλεια έκφραση της περιφρόνησης.

Candy Blue
http://jellyannadarling.blogspot.com/


Η άποψη του Μίχου
Καλά οι δύο φράσεις πριν από το τέλος αποδυνάμωσαν και την ιστορία και το τέλος. Δείχνουν την αδύναμη στόχευση της όλης ιστορίας. Το ζητούμενο δεν είναι να διακαιωθεί η αφηγήτρια, αλλά να αξιοποιηθεί αυτός ο ψυχαναγκασμός της με τα τσιτάτα.
Η αυτοδικαίωσις επείγει και συνωστίζεται επικίνδυνα στα γραφεία των εκδοτών σύμφωνα με τις στατιστικές. Είναι το ψεύτικο κόκκαλο που έβαλαν σε κυκλοφορία συμφύροντας τη λογοτεχνία με τα ψυχογραφήματα. Με την ανοχή των ίδιων των λογοτεχνών στην αρχή. Έτσι το παιχνίδι έγινε πυραμίς χρηματιστηρίου και στο τέλος θα κάψουν όνειρα πολλοί. Εργαλειακά. Για αναδιατυπώσετε την ιστορία προσπαθώντας να δείτε τις παραπομπές της αφηγήτριας σαν ήρωα της ιστορίας με μια δόση σαρκασμού ως το κωμικό και θα δείτε αποτελέσματα. Για ρίξτε το βάρος εκεί. Και όσο πιο κοινή η χειρονομία της τόσο πιο βαρύγδουπο το τσιτάτο. Και αντίστροφα. Το εύρημα είναι αξιοποιήσιμο.

H γνώμη του Πετεφρή:η μέρα ενός αφηγητή στοιχειώνει από μιά σειρά τσιτάτα.Πρόκειται γιά την βύθιση σε ένα διακριτό ρητορικό είδος, το εράνισμα, που ήταν της μόδας επί αρκετούς αιώνες- το χρησιμοποιούσαν οι μαθητές γιά να πείσουν τους δασκάλους ότι έχουν καταλάβει τα διαβάσματά τους, το έκαναν σημαία οι σχολιαστές θρησκευτικών κυρίως κειμένων γιά να δείξουν ευρυμάθεια και υπάρχει ακόμη, εν σπέρματι ,σε αρκετά μεταγενέστερα κείμενα, ιδίως σε παραδείγματα "εσωτερικού μονολόγου" που περιγράφουν ευαίσθητες ψυχές να υποφέρουν από τον αθλητισμό, από την διαφήμιση, από την ροή του άκαρδου πληθους, που εκφράζεται με γνωστές φράσεις, ακόμη και από την διαφήμιση. Εδώ, έχουμε ένα επιπλέον χαρακτηριστικό: οι πηγές μνημονεύονται, ίσως από αδεξιότητα, ίσως (καθώς τείνω να πιστέψω) από την επίγνωση πως χωρίς την αναφορά στους συγγραφείς, ελάχιστοι θα καταλάβουν ότι πρόκειται γιά ρητορικό παίγνιο και όχι γιά λογοκλοπή.Στα χρόνια μας, αυτό το λιβάδι είναι χέρσο, γι΄αυτό και καθόλου δεν με ενοχλεί η άτεχνη, έστω, προσπάθεια να καλλιεργηθεί. Δύσκολα πάντως μπορεί να μεταδώσει κάποια αίσθηση χωρις εναν χαρακτήρα παιγνίου και δοκιμής, στην επάνω στιβάδα του εγκεφάλου, παρακαλώ.Την ίδια και ακόμη πιό αποτελεσματική αίσθηση θα μπορούσατε να δώσετε συγκολλώντας τίτλους από τραγούδια, από "ιστορικές" φράσεις, από τα trivia των στερεοτύπων, χωρίς να χρησιμοποιείτε τα "αντιαρματικά εμπόδια" της άμεσης παραπομπής. Εντούτοις, από αυτήν την σερενάτα, θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να παραχθεί ακόμη και ένα αριστούργημα.Δοκιμάστε παραλλαγές, βλέπετε ήδη τις εμπλοκές από το ύφος της κριτικής που ήδη σας ασκείται.Παίξτε με τα στοιχεία που μας προσκομίσατε, με την σοβαρότητα του παιδιού, όχι με την απελπισία του από χέρι χαμένου.Ο Στρίντμπεργκ, ο Ευριπίδης, ο Σεφέρης και ο Σαίξπηρ στάθηκαν μάλλον εμπόδια.Αν είναι πολύ γνωστά τα ρητά τους, δεν χρειάζεστε παραπομπή ,όπως με το αδειανό πουκάμισο και το περί "νεφέλης πέρι".Αλλά προσέξτε: ο Ευριπίδης είναι ήδη ενσωματωμένος από τον Σεφέρη στην "Ελένη", άρα δεν είναι και πολύ σόι να διαβάζετε έναν ποιητή και να προσφέρετε πακέτο δύο.Η επιλογή "γιγάντων" του πνεύματος δείχνει ολιγομάθεια και άγνοια, όχι πολυμάθεια (και ,ισοτίμως ,η επιλογή κειμένων από παγκοσμίως αγνώστους ,δείχνει εκζήτηση και πτωχαλαζονεία).Ισορροπείστε- μπορείτε!

Σία+Μέζα - Αριθμητική

Έξι μικρά καράβια επιπλέουν στο βυθό
Εφτά μικρές σταγόνες πηγαίνουν για τον πάτο
Τρία μικρά αγόρια
Οχτώ φορές θα χτυπηθούν, οχτώ θε να πεθάνουν
Οχτώ φορές θα ορκιστούν πως δεν το ξανακάνουν

Δεκάξι είναι οι μοίρες σου που γράφουν τα σβησμένα, αυτά που ζεις, και
ξαναζείς, ξανά μουντζουρωμένα

Μια για το καθένα τους η μήπως είναι
οχτώ?

Ψάξε να βρεις τον αριθμό
που σου λάχε να ψάξεις


Κι όταν τον βρεις να θυμηθείς
κάτω να τον πετάξεις

Γιατί μπορεί, εκεί που μες
στα χέρια σου τον ψαύεις
να γίνεις συ ο αριθμός
πριν να το καταλάβεις

Και να που το κατάλαβες
δε μ άκουσες
και ψάχνεις
τώρα συντρόφους αριθμούς
σ' απόχες να αδράχνεις

Να τους ταΐζεις ζάχαρη
να τους ταΐζεις μέλι
από την δώδεκα φορές
σπασμένη σου κυψέλη

Να τους ποτίζεις το νερό
απ' τα μελλοντικά μωρά σου
να κλαις εσύ μέλλον μωρό
κόβεις τα μάγουλα σου

Ήταν καλός, ήταν ψηλός, ίσιος σαν κυπαρίσσι
χίλιες κηδείες, χίλια μωρά
και σπάργανα σκισμένα
και κάθε μέλος της ταφής
ανήκει και σε σένα



Σια+Μεζα(Μεζα)
http://tsigaramaseskaialcohol.blogspot.com/

Η άποψη του Μίχου
Ένας γνωστός μου ποιητής έχει καταφέρει να κατοχυρώσει δημόσια την άποψη πως το ασυνείδητο του Νεοέλληνα είναι δομημένο ως δεκαπεντασύλλαβος. Θυμάμαι μια μελέτη κάποιου από τους Πολίτηδες, μαλλον ο Λίνος που έβαζε το τέρμα του εκεί στον Ερωτικό Λόγο του Σεφέρη. ( Όλα αυτά για σας πιθανόν είναι ακαταλαβίστικα, και με το δίκιο σας). Τέλος πάντων, το παίγνιο που σκαρώσατε, δείχνει πως ο δεκαπεντασύλλαβος ανέχεται και αυτή τη διάσταση . Μοιάζει να σας υπαγορεύει μετά από το πρώτο αδέξιο ψάξιμο εκείνος, ο δεκαπεντασύλλαβος, μιαν οργάνωση των εκφερομένων σας... Το τελικό σας απότέλεσμα δεν είναι δυνατόν να είναι τίποτε άλλο από μια αφορμή για να μιλήσουμε αν ο θεμελιώδης αυτός στίχος μπορεί να δώσει κάτι στην εποχή μας. Εγώ πάντως έχω σταματήσει σε κάποια δίστιχα του Παπαδίτσα... Για δοκιμάστε μετρώντας με τα δάχτυλα. Πρώτα οχτώ συλλαβές και μετά εφτά... Και φέρτε μας πάλι την έκπληξή σας από το αποτέλεσμα...

H γνώμη του Πετεφρή.Η γενική εντύπωσή μου,στο δεύτερο πόνημά σας, παραμένει αγαθή.Δεν βλέπω πάντως να τριτώνει το καλό. Είναι ίσως καιρός να τολμήσετε.Ρυθμική και έννοιες-σας παραθέτω δύο εκτενή αποσπάσματα από τα πρώτα-πρώτα posts που έγραψα, τον Ιούνιο 2006, υπό τον σπαστό τίτλο "Οταν λαλεί το άδειο κλουβί":

1
Επειδή γράφουμε (και δεν σκάβουμε, δεν πολιτευόμεθα και δεν αυτοκτονούμε) έχει σημασία να καταλάβεις ότι η λογοτεχνία σχετίζεται με το φύτεμα καταβολάδων στον ρηματικό λόγο. Την λογοτεχνία την συγκρατεί το άρθρο και ο σύνδεσμος, την αραιώνει το επίθετο και το επίρρημα, την βάφει το ουσιαστικό και την κάνει αναγνώσιμη το ρήμα.Μπορείς να παίζεις με αυτές τις νότες επ΄άπειρον.Λίγα άρθρα πολλά ουσιαστικά, μετρημένα ρήματα,οδηγούν στον νομπελικό λόγο.Ερημοι λόφοι, λατρεία του καιρού /ένας τερμίτης κολυμπά στην σάλα. Πολλά ρήματα μαζί παράγουν ένταση και φτώχεια μαζί.Χαρήκαμε που πήγαμε, ξοδευτήκαμε,οφλαντίσαμε,γυρίσαμε κοιτάζοντας τους πελαργούς που έγνεθαν.Τα θέματα πρέπει να αναγνωρίζονται μόνον έπειτα από λεπτομερή αυτοψία.Πρίν αρχίσουμε την ανάλυσή τους, κάνε μερικές ασκήσεις, τοποθετώντας θέματα στον ρυθμικό καμβά που σου αποκάλυψα.Λόγου χάριν, πάνω στο κλασικό σ΄αγαπώ δεν μπορώ τιποτ΄άλλο να πώ, βάλε άλλους φθόγγους, υγρόληκτους και χειλικούς, και το αγαπητικόν θέμα διατηρείται ακόμη κι άν δεν γίνεται καταληπτό: λαλαρώ, σβλασφρομλά, σδρουλαμάνα εσύ!
2
Γιατί στιχουργούν τόσοι, μα τόσοι άνθρωποι; επειδή μέσα τους ο ρυθμός του βαδίσματος, ο χτύπος της καρδιάς,το φλάπα φλάπα της κωπηλασίας,αλλά και το φλάς του αυτοκινήτου, περνούν ,από απαιδευσία,στην διαδρομή από το αφτί προς το κέντρο της αντίληψής τους, όχι μέσα από κάποιους "καθαρούς" νευρώνες, αλλά μέσα από το κέντρο του λόγου,μέσα στον εγκέφαλο.Έτσι, θεωρούν ότι οι τροχαίοι, οι ίαμβοι, οι ανάπαιστοι, οι δεκαπεντασύλλαβοι, τα δίστιχα,είναι "φυσικά" χαρακτηριστικά τους.Ε, αφού διαθέτουν μέσα στην κεφαλή τους ολόκληρο συγκρότημα από τύμπανα που μάλιστα παίζουν και ρυθμικά, είναι θέμα χρόνου να προσθέσουν και λογάκια.Το σύστημα δουλεύει σαν ένα εσωτερικό καραόκε.Τι έχουν τα μαύρα τα βουνά και του θανάτου πέφτουν; πως γέννησε η κόρινθος μωρό του χάλι γκάλι;σαράντα πέντε νούμερα κι οχτώ πυθαγορίσκοι.Αυτός ο επείσακτος ρυθμικός βόμβος που βρίσκεται στον καθένα μας απρόσκλητος, θεωρείται συνήθως κάλεσμα της ποιητικής μούσας.Αποτέλεσμα, οι χιλιάδες στιχοπλόκοι που παιδεύονται να εκφράσουν "νέα" νοήματα πάνω σε ένα πανάρχαιο όχημα ρυθμών.Ο μόνος τρόπος γιά να καταλάβεις ότι η γραφή δεν έχει σχέση με κάτι σώνει και καλά ρυθμικό, είναι να διακόψεις τεχνητά την αυτόματη υιοθεσία των ρυθμικών εξωτερικών ήχων από τον εγκέφαλό σου.Πώς γίνεται αυτή η διακοπή; πάρε έναν τηλεφωνικό κατάλογο και διάβασέ τυχαία ονόματα από διάφορες σελίδες,καμιά δεκαριά.Στο μυαλό σου θα μείνει μία άηχη σούπα.Και τότε ,θα ακούσεις το παραμιλητό των σκέψεών σου,χωρίς ρυθμικό υπόβαθρο.Είναι το επόμενο στρώμα που πρέπει να αφαιρέσεις. Επειδή σε αυτήν την στιβάδα, βρίσκεται ενεργή όλη η αφόρητη πολυλογία ενός ραλαντί λόγου, που διατηρείται διότι δεν πάτησες το mute.Προς γενική απελπισία, αυτό το παραμιλητό, πάλι από απαιδευσία, θεωρείται από πολλούς ανθρώπους η βάση των σκέψεών τους, ο στοχασμός τους.Κι από εδώ και πέρα, λειτουργούν όχι πλέον οι στιχοπλόκοι, αλλά οι "στοχαστές". Είναι η ζώνη όπου παράγονται τα προσωπικά ημερολόγια, η θυμοσοφία, τα εύκολα συμπεράσματα, η περιγραφή συναισθημάτων και τα διάφορα "εγώ νοιώθω...".Αμφότερα, δεν έχουν καμία σχέση με την ποίηση ή την συγγραφή πεζού λόγου.Αμφότερα είναι φαινότυποι.Ακούς δηλαδή τους ήχους μιάς λινοτυπίας και νομίζεις ότι γράφεις βιβλίο.Πρέπει να εμπεδώσεις ότι άλλο ήχος, άλλο στίχος, άλλο φασαρία, άλλο λόγος, άλλο έννοιες, άλλο ιδέες.

mantalena parianos - Σκηνή XXIVII

Mπήκε βιαστικά μέσα της. Ο άντρας της θα επέστρεφε από στιγμή σε στιγμή. Τέλειωσε πριν το καταλάβει αφήνοντάς τη με ένα αίσθημα ανικανοποίητου και λίγο σάλιο να στάζει απ' το στόμα.

Μπήκε βιαστικά στο γραφείο. Είχε αργήσει ήδη για το ραντεβού του. Πέταξε το σακάκι στην κρεμάστρα και ήπιε στα γρήγορα μια γουλιά καφέ πριν τρέξει στο meeting room. Τέλειωσε πριν το καταλάβει - το meeting, όχι ο καφές.

Μπήκε βιαστικά στην κουζίνα.
-Υπάρχει τίπoτε να φάω, αγάπη; ρώτησε τη γυναίκα του. Είχε φτιάξει μουσακά. (Πάλι;) Τέλειωσε το πιάτο του πριν το καταλάβει.

Μπήκε βιαστικά στη στροφή. Ευτυχώς, φορούσε ζώνη ασφαλείας. Προσπάθησε να κάνει το κόλπο που έκαναν πιτσιρικάδες με τα αμάξια των πατεράδων τους και να αφήσει το φρένο ενώ θα ισιώνει το τιμόνι. Τέλειωσε πριν το καταλάβει χτυπώντας το κεφάλι του στο κολωνάκι της πόρτας.

Πίσω απ' το μαύρο πέπλο που έπεφτε σαν αυλαία στον αμφιβληστροειδή του πρόλαβε να δει μέσα σε εκτυφλωτικό φλας τις σιλουέτες δυο γυναικών.

http://mantalena-parianos.blogspot.com/

Η γνώμη του Πετεφρή: καθώς το κείμενο της mantalena parianos έρχεται τυλιγμένο από μία πρωτοφανή (γιά τα δεδομένα του critical error) βροχή σχολίων, σπεύδω να σχολιάσω γρήγορα, γιά να αποφύγω την εσωτερική φωνή που τραγουδάει "roses on your grave"*.
Το κείμενό σας έχει μιά γερή βάση: είναι δομημένο ωσάν αποσυναρμολογημένο pantum, με τις επαναλήψεις να περιορίζονται στο "μπήκε βιαστικά" και στο "τέλειωσε πρίν το καταλάβει". Δεν είναι ποίημα, προφανώς, αλλά χρωστάει πολλά στην ανάγνωση και κατανάλωση ποιημάτων- βρήκα πολλές αναλογίες με τον "τρελό λαγό" του Σαχτούρη, ακόμη και θεματικά. Ανήκει στα κείμενα όπου η ποιητική ιδέα κυριαρχεί πάνω στην ποιητική άδεια.Η επαναληπτικότητα υπάρχει ακόμη και στην τετράκις αναφερόμενη ενέργεια μέρους της κεφαλής: λίγο σάλιο να στάζει,μιά γουλιά καφές,ο μουσακάς στο πιάτο, το κεφάλι στο κολονάκι.Παρομοίως, ένας άνδρας που έρχεται όπου νά΄ναι, η αργοπορεία στο ραντεβού,η ερώτηση στην αγάπη του,και η ευτυχία να φοράς ζώνη ασφαλείας. Ως ποιητικό όν θα είχατε παρευθύς ακυρωθεί, αλλά έχετε εφαρμόσει αυτούς τους συνειρμούς σε μιά dt πεζογραφική πινελιά, οπότε οι παραβάσεις υποτιθέμενων κανόνων σας ευεργετούν. Μερικές απορίες μου τις πρόλαβε ο fight back. Ξεχνώντας τώρα τις "πηγές",σπεύδω να σας πω ότι δεν με βρίσκει σύμφωνο ο έπαινος "τόσο μικρό, άρα καλό" που συνοδεύει τις πρώτες αναγνώσεις του. Γιά αυτό που θέλει να εκφράσει, είναι μάλλον πολύλογο.Όχι πάντως φλύαρο.Και καθώς οι φλασιές της ζωής ενός "ενόχου" ορθώς παραμένουν ανισομερείς, θα μπορούσατε να επιλέξετε μιά κρουαζιέρα είκοσι λέξεων πρίν πέσει το πέπλο.
Επαινώ κάθε πεζό κείμενο που ενσωματώνει την γνώση της ποιήσεως.Δεν εννοώ "γνώση" τον λυρισμό, ή κάτι σαν κι αυτόν ,που μονίμως καταλαμβάνει μεγάλο χώρο στην αντίληψη των ανθρώπων γιά την ποίηση. Στήσατε με κοφτές πεζολογικές αποστροφές ένα καλό παράδειγμα υφαντού με στημόνια και υφάδια άλλης disciplina.Καλώς, κατά τη γνώμη μου.
Σε άλλο ζήτημα σκαλώνω: μεγάλη φασαρία, προετοιμασία, προλογίσματα και παρόμοια ρήματα, ενώ πήρατε την απόφαση μιάς έκθεσης.Έχω διαβάσει πολλές χιλιάδες λέξεών σας, επομένως δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν τις εκτιμάτε ή δεν τις σέβεστε.Αρα, έστω άκριτα, θεωρώ την υποβολή σας, μιά αναστηλωτική η κατεδαφιστική ενέργεια ψυχολογικού χαρακτήρα.
*το "roses on your grave",ερμηνεύστε το σαν ένα σχόλιο στο dead flowers των Stones.Αισθάνθηκα προς στιγμήν όπως ο Μιχαλάκης ανταμώνει την queen of the underground τριγυρισμένη στην πολτρόνα της από τους θαυμαστές της.

Η άποψη του Μίχου

Γκαιμπελικά ομιλώντας θα πω πως όταν κάνεις κριτική αρνητική κάποιου φορέα δημοσιότητας μεγαλύτερου από σένα, του κάνεις απλώς διαφήμηση. Δεύτερον, τελικά ο φόβος της απόρριψης μεγαλώνει με τη δημοφιλία... Έτσι ο πλέον αρνητικός κριτής του κειμένου θα παραμείνει η ίδια η Μανταλένα. Η οποία στη συνείδησή μου παραμένει ένα σημείο σταθερό για τις συντεταγμένες του ήθους που κάποιες φορές μας καλεί να πάρουμε θέση στην ιστόσφαιρα. Με υπερκάλυψε ο Πετεφρής, αλλά θέλω να επιμείνω σε ένα θεματάκι. Πως κλείνεις μιαν αφήγηση όπου ο ήρωας πεθαίνει; Θυμήθηκα μια νουβέλα του Ζαν Τζιονό που θυμάμαι είχε ένα τέλος τέτοιου τύπου ευφυές. Ωστόσο το γεγονός παραμένει. Προσωπικά με πιάνω κάποιες φορές να προσομοιώνω μέσα σε μεγάλη αγωνία το ποιες θα είναι οι τελευταίες μου σκέψεις...καθώς το διοξείδιο του άνθρακα θα γαλαζώνει το εσωτερικό τοπίο...Ωραία η φωτογραφική άποψη του κειμένου, ένα φλας που εντέλει καίει τις σιλουέτες δυο γυναικών. Θα το ήθελα σε δέκα παραλλαγές , σαν το θάνατο σε ένα παιχνίδι υπολογιστών όπου πάντα υπάρχει η δυνατότητα να αναβιώσεις, σαν τελική θέση της κάμερας που φωτίζει και συνδέει τα ως τη στιγμή εκείνη πεπραγμένα... Ενώ τώρα δεν έχουμε παρά μια εξεικόνιση εκείνου του "έφυγε" των δημοσιογράφων. Πως το έλεγε ο Ρίλκε στις σημειώσεις του Μάλτε Λάουριτς Μπρίγκε, κανείς δεν έχει την πολυτέλεια για να προετοιμάσει έναν προσωπικό θάνατο. Υπό αυτούς του όρους ο δυτικός πολιτισμός είναι μια τεράστια βιομηχανία που παράγει μόνο λήθη του θανάτου. Γι αυτό και ο κατ εξοχήν τρομοκράτης της είναι ο θάνατος. Διπλά τρομακτικός στην ακαριαία στιγμή όπου ο άλλος πεθαίνει πάντα κι εγώ ζω...