Κατερίνα (k*) - Στην Κ.

Έχω εικοσιοχτώ μικρούς Μάηδες στα δάχτυλα

Πλέκουν εκείνοι το στεφάνι σου αντί εσύ για εκείνους.

Εικοσιοχτώ καλοκαίρια

Με καπνά στο κατώι, με θάλασσες, με εκδρομές στο Πόζαρ

Χειμώνες και φθινόπωρα

Όλα, εικοσιοχτώ

Τρώγαμε μήλα δίπλα στη σόμπα

Μαργαρίτες το Πάσχα στην αυλή της γιαγιάς

Ρετσίνες, τσιγάρα κρυφά στη γκρεμισμένη εκκλησία

Εικοσιοχτώ

Εικοσιοχτώ

Εικοσιοχτώ

Καμπάνες που σφυροκοπάν στο κεφάλι μου

Ποιήματα δικά σου, θυμάμαι ακόμη εκείνο το πρώτο σου

Ξυπόλιτες βόλτες στον μπαξέ

Γέλια που κάναμε με ο,τι ακούγαμε

Εικοσιοχτώ

Λευκά δωμάτια νοσοκομείων

Εικοσιοχτώ αμνησίες για κείνες τις μέρες

Ανάρρωση, πτώση, ανάρρωση

Εικοσιοχτώ χιλιάδες προσευχές

Γίνε καλά, σ’αγαπάμε

Φωτογραφίες

Ποτέ δε βγάλαμε μαζί

Εικόνες

Λόγια

Αγκαλιές

Εικοσιοχτώ χιλιάδες στροφές

Πόσο να παίξει πιο γρήγορα ο δίσκος

Εικοσιοχτώ κραυγές

Σιωπές

Εικοσιοχτώ κι αυτές

Πονούσες

Μην κλαις

Σ’αγαπάμε

Μην κλαις

Σ’αγαπάμε..

Στην ξαδέρφη μου την Καίτη που την κέρδισαν οι Μάηδες με τα στεφάνια τους, οι έρωτες που δεν έζησε, οι ουρανοί που τόσο λάτρευε.. Καλό ταξίδι.

http://www.megalopouthena.blogspot.com/

Η άποψη του Μίχου
Σε τέτοιου είδους κείμενα υπάρχει πάντα η δυσκολία κάνοντας κρίση για το γραπτό, να θεωρηθεί ότι κάνεις κρίση για το βίωμα που το υποστηρίζει. Ένα από τα πράγματα που μας τρέπει σε ποίηση είναι και ο καιρός που εργαζόμαστε στο πένθος. Ο Καρούζος έχει μια συλογή που την λέει Πενθήματα. Ας πούμε ότι το ποίημα είναι πένθημα. Ο παρατακτικός λόγος, οι τυχαίες μνήμες που παίρνουν άλλη σημασία στην προοπτική του "ποτέ πιά". Τέτοιου είδους ποιήματα είναι ποιήματα μέγιστης δυσκολίας, καθώς το εμβληματικό προσωπικό πρέπει να αποπροσωποποιηθεί και να αποκτήσει ένα στοιχείο ανεπανάληπτο. Το "και ο θάνατος δεν θα' χει πια εξουσία" του Ντύλαν Τόμας, αποτελεί μια νησίδα όπου συντάσσονται οι απανταχού πενθοφόροι. Τέτοια κείμενα τα κρύβεις στο συρτάρι μετά την χρήση τους στη διαδικασία του πένθους, και περιμένεις να ξανάρθουν...Άλλωστε παραλλαγές τους εμφανίζονται κατά διαστήματα καθώς ο λόγος είναι λευκοπλάστης της απώλειας. Γυρίζοντας μιά Κυριακή από το κοιμητήριο, μετά από επίσκεψη στο τάφο του πατέρα της η Ζωή Καρέλλη ένιωσε να αναδεύονται μέσα της οι πρώτοι στίχοι που την έκαναν ποιήτρια. Δεν βλέπω ακόμα κάτι το ευδιάκριτο αισθητικά, αλλά τι χάνετε να συνεχίσετε; Μολυβάκι και χαρτί άφθονο. Και πλήκτρα επίσης. Έτσι κι αλλιώς ότι και να πω θα επιμένετε. Εκεί, λοιπόν, και τα ξαναλέμε.

Η άποψη του Πετεφρή: συμφωνώ με τον Μίχο. Είναι εξαιρετικά "ηχηρή" η υπόμνηση του πένθους και "ντρέπομαι" να εκφράσω στεγνά την άποψή μου. Το ποίημα έχει μιά αρετή: υπάρχουν στίχοι που ρολάρουν, κυλάνε, αποδίδουν.Αλλα η θεσμοθετημένη του χρήση ήταν στα υπ΄οψιν του ατόμου που το έγραψε και έτσι δουλεύουν αρκετοί "ασφαλιστικοί" μηχανισμοί. Άλλο να γράψεις "άφτιαχτο κι αστόλιστο/του χάρου δε σε δίνω" ή "του πατέρα σου όταν έρθεις/δεν θα βρείς παρά τον τάφο" κι άλλο να θυμίζεις: ήμουν δικός του, του νεκρού, προσέξτε! Συνεχίστε, συνεχίστε...