voas - Πα ντε τρουά ( Pas de trois)

……Τονεπερπατάγανε σηκωτό μέσα στα δέντρα τόσες ώρες…τους
είχανε πιαστεί πόδια και χέρια να τονεκουβαλάνε γύρω γύρω, αν και
λιανός σαν ψαροκόκκαλο…κατά τις έξη, ξημερώματα άρχισε κομμάτι
να ιδρώνη…είχε σωθή….στη πλατεία βούιζαν πιά τα σκουπιδιάρικα..
Όταν άνοιξε και τα μάτια είχε φωτίσει γιά τα καλά…τονεπαρατήσανε
και την κάνανε στα γρήγορα…..οι νοικοκυρές απέναντι στα μπαλκόνια
τινάζανε κουμπωμένες ως απάνω τα χράμια τους στο χειμωνιάτικο ήλιο…

Όταν βράδυασε βρέθηκαν πάλι αυτόματα…κάτι τους έσπρωχνε…
ανάσα καφτή στο σβέρκο….κατά τις δέκα έσκασε μύτη και ο μικρός..
ο σωσμένος ντέ…και αράξανε αμίλητοι κάτω από το σήμα κατατεθέν τους
στη πλατεία , εκεί που κανένας άλλος δεν ζύγωνε παρά μονάχα οι μπάτσοι
γιά να τους μαζέψουν…και κάτι σκυλιά αδέσποτα , μοναδική τους παρέα ,
το άλτερ έγκο τους…κύτταζαν αδιάφορα τις οικογένειες ,τα παιδιά από τα
φροντιστήρια και τις ξένες γλώσσες, τις βραδυνές γκομενίτσες με τα μάξι που τρέχανε σούμπιτες γιά το ραντεβουδάκι και τα καμάκια με τα γκολφάκια και τα ρενώ (έξυπνοι γαρ) που μπανιαρισμένοι και πακο-ραμπανισμένοι φέρνανε γύρο την πλατεία..παρκάριζαν μπαίνανε στις καφετέριες, βγαίναν από τις καφετέριες…κυκλοφορούσαν γενικώς….

Δύο σουβλάκια καλαμάκι, πατάτες και μπύρα μεγάλη στα τέσσερα…
..ο αποψινός ρεφενές ….πότε πότε συζητάγανε γιά κάτι δίλεφτα..τρίλεφτα:
γιά αυτούς που πιάσανε στη Δάφνη….την γκόμενα έμαθαν τηνεκρατάγανε
τρία εικοστετράωρα όρθια γυμνή και ξύπνια…ήταν έγκυος και τόρριξε απ’
τις κλωτσιές…μισολιπόθυμη τηνετραβάγανε μαζί με τους άλλους στον
ανακριτή…το Κώστα το δικηγόρο της τόνε πλακώσανε κάτι περίεργοι στις
κλωτσιές Σωκράτους και Αγίου Κωνσταντίνου…..και αυτή δεν έδωσε κανένα.
Ο έτσι της όμως κελάηδησε με τή μία και έτσι μαζέψανε και τους άλλους…
Σε μιά αυλή από πίσω, σύνορα Μπραχάμι Δάφνη είχανε τις γλάστρες…
..χαλάγανε τη πιάτσα …κερνάγανε αβέρτα…τόχανε δει κοινόβιο..ήτανε
καταδικασμένοι από χέρι…….ή τους δυό Νιγηριάνους που τσιμπήσανε
σ’ένα ξενοδοχείο στο σταθμό Λαρίσης με δυό τάχαμου κιλά και σε δυό
βδομάδες έπηξε η πιάτσα η χαρμάνα με ένα ψημμένο πρώτο, σαν αυτό
δεν είχαν ξαναπιεί….ποιά δυό κιλά ρε….εδώ ξεχαρμάνιασε Μπραχάμι,
Δάφνη ,Καλλιθέα, Νέα Σμύρνη……μαστουρομάνες….χεστήκαν οι έτσι
στο τάλληρο……ή τη κεραμιδόσκονη που πάσσαρε εκείνος με τα χίλια
τατουάζ και τη πεντακοσάρα γιά τεφαρίκι…τον είχανε μάθει και αυτόν..
δεν τη πατάγανε πιά …στα δύσκολα μπύρα και μπαμπάκι στη μούρη με
βενζίνη….

….με κάτι τέτοια περάσανε δυό τρείς ώρες, η κίνηση αραίωσε…φύλλο δεν κουνήθηκε στη πιάτσα ..το νιγηριάνικο τόχανε πιεί…η Καλαμάτα αργούσε.. χειμώνας ακόμα…ο άλλος με τα χάπια και τις σκόνες άφαντος…είχε φάει μιά εφτάρα και καμμιά διακοσαριά σφαλιάρες και ήτανε πιά δικός τους…. …με τέτοιο κυνήγι τα καράβια είχανε δέσει αρρόδω..μόνο σε διεθνή ύδατα γινότανε παιχνίδι…οι μισοί απ’ το συνάφι λείπανε σε κάτι Ολλανδίες και σε
κάτι Σουηδίες με κάτι λεφτά που κονομάγανε σε καλοκαιρινές δουλειές του ποδαριού…τα υπόλοιπα έξοδα τους τα κάνανε οι αλλοδαπές…κάτι ξανθές νοσοκόμες.... πωλήτριες…. γραμματείς και την βγάζανε ζάχαρη σου λέω…κατά το Μάρτη Απρίλη σκάγανε πάλι στα στέκια γιά κάνα μήνα και τους τα ζάλιζαν με όλες εκείνες τις λεπτομέρειες….και πάλι την έκαναν γιά κανανησί…
..τους είχαν πιά διαγράψει απ’ τα μητρώα…κοινή μεν συναινέσει..αλλά και με
όλη τη ζηλοφθονία που άρμοζε στη περίπτωση….το ασφαλίτικο πέρασε τη πρώτη του γύρα…ήταν ώρα να τα μαζεύουν γιά καβάτζες πιό σκοτεινές πιό ξεκάρφωτες….ο μικρός ο σωσμένος είχε φύγει νωρίς…περισπούδαστος είχε λέει δουλειά…κι ας τον σώσανε ( γιά δεύτερη φορά) τόνοιωθε πως ο μικρός τους ξέφευγε ..δεν ήτανε ποτέ δικός τους.

Έμεινε μόνος….αυτές οι άσκοπες περατζάδες στο Φάληρο, στην Αμφιθέα,
στη πλατεία Κύπρου , στο Ελληνικό.. ώρες ατελείωτες ποδαράτοι…καμμιά φορά ποτό τσαμπουκά σε κανένα γνωστό μπαράκι…χτυπάγανε ώρα τέσσερεις τις καμπάνες στη Παναγίτσα και μετά χανόντουσαν στα δέντρα του περίβολου..δεν του πηγαίνανε πιά…
…..η γκόμενα τον είχε σουτάρει από καιρό και έβγαινε με κάτι κυριλέδες στη Βουλιαγμένη και τη Γλυφάδα, μέρη γι’ αυτόν απλησίαστα, σχεδόν απαγορευμένα…καλά καλά δεν θυμότανε το πρόσωπό της, κι’ ας ήτανε μαζί από πιτσιρίκια και όλη η γειτονιά το ψιθύριζε ότι κάποτε οι δυό τους θα παντρευτούνε , και ένας μάγκας με όνομα ξακουστό, μπλεγμένος παλιότερα σε κάτι φονικά( που γίνανε τραγούδι)…τούχε πεί ότι μαζί της θα κάνανε όμορφα παιδιά,
……και ο ίδιος τον έμπασε στο λούκι, τα πρώτα του τσιγάρα..κάτι μπαρότσαρκες και τα ρέστα και το λούκι τονεξέρασε σε τούτη εδώ την άκρη.
Την άλληνε, που τον συχάθηκε, πουτσοκαβάλλα να βιζιτάρεται στα Νότια προάστεια και τη μάνα του χήρα χαροκαμμένη να μη λέη να τα πετάξη τα μαύρα….με τη σύνταξη του γέρου(λόγω Θανάτου) την βγάζανε τσίμα τσίμα…σκυμμένη του μπάλωνε τις κάλτσες τα παντελόνια τα φανελλάκια ψάλλωντας ύμνους, τραγούδια του αντάρτικου και μελωδίες του Αττίκ.
“ …παπαρούνα…μμμμμ…οι διαβάτες που διαβήκαν…..”.
Καμμιά φορά που του τήν έδινε και τον έπαιρνε από φράγκα έπαιρνε καλοκαιράκι το λεωφορείο γιά τη Βουλιαγμένη , αγόραζε μιά μπύρα στο περίπτερο στο τέρμα και κόνευε πίσω από κάτι αρμυρίκια στα βραχάκια και τη χάζευε να κάνη σκί και ηλιοθεραπεία στον όμιλο, γύρω της η αυλή των επίδοξων αθλητικών της μνηστήρων, ο καράφλας με την Μπέ-εμ-βέ που την πηγαινόφερνε…τάξερε όλα …αλλά το φιλοσοφούσε το πράγμα
όπως κάθε κουρέλας που τούχει απομείνει κάποιο ίχνος αυτοσεβασμού…

..Απέμεινε μόνος στην απέραντη τσιμεντένια πλατεία..
κρύωνε λίγο αλλά στριμώχτηκε σε ένα απάγκιο μέσα του ένοιωθε μιά
ναυτία καθώς το ταβάνι του νυχτερινού ουρανού πέταγε άναστρο και η
όψη του αποκτούσε εκείνη την πιό ξασπρισμένη απόχρωση του χλωμού
που συναντά κανείς στο κουτί της Πανδώρας ειδικά όταν στο προσφέρουν
οι κονκισταδόροι……
το Γκράντ Οτέλ του άνοιγε διάπλατα τις πόρτες…..
ήχοι από χάμμοντ…..ο σκύλος ο Φώντας ήρθε και κόλλησε δίπλα του…
έχωσε τη μουσούδα του στη μασχάλη του και αποκοιμήθηκαν…..
…..Τον ξύπνησε απότομα το γρύλλισμα του σκύλου και γέλια…ένα φλάς γαλάζιο το σκούντημα του μπάτσου ,η κλωτσιά στα πλευρά του σκύλου και το πονεμένο του ουρλιαχτό…δεν ήξερε από ποιανού τα πνεμόνια…τα δικά του ή του Φώντα…..ένα γύρω πέντε έξη κυριλέδες από τις καφετέριες που σχολάγανε …βρώμισε ό τόπος μάλμπορο και Πίνο Σιλβέστρ και παντελόνια με πιέτα….ο σκύλος από μακριά αλυχτούσε ασύστολα, ο μπάτσος μπήκε στο περιπολικό και έφυγε……οι άλλοι τον περιγελούσαν ,μπουκωμένοι στη πίτσα και το φραπέ έφτυναν πάνω του κάθε κομμάτι του είναι τους, κάθε ραντεβού που δεν τους έκατσε, κάθε ήττα της ομάδας τους, κάθε πόρτα που φάγανε από τους μπράβους στο Ακρωτήρι και την Αυτοκίνηση….
Σηκώθηκε και κύτταξε ένα γύρο , το μπάτσικο είχε χαθεί, έβαλε το χέρι με νόημα πίσω στη κωλότσεπη… τα κυρίζια τα μάζεψαν βρίζωντας πίσω από τη πλάτη τους …είχε τη φήμη ότι κουβάλαγε κάμα……
με το σκύλο στο κατόπι του έφυγε και αυτός γιά το σπίτι….από τη γρίλλια στο δωμάτιο της γριάς έφεγγε…μπήκε όσο πιό ήσυχα μπορούσε…ο σκύλος κούρνιασε σε κάτι ξεραμένα χόρτα στην αυλή…..από την ανοικτή της πόρτα την είδε σκυμμένη στο εικονοστάσι να ψάλλη σιγανά …Αττίκ……
σπάνια μιλιόντουσαν πιά αλλά τόξερε ότι εκείνη γι’ αυτόνε προσευχότανε… παραδόθηκε σε έναν ύπνο αμφίβολο, ύπουλο σαν μπιλιά της ρουλέττας…..

Το άλλο απόγευμα καθώς ανηφόριζε γιά το στέκι βρήκε στο δρόμο το πιτσιρικά που έκανε σούζες με ένα παπί ολοκαίνουργιο….με ένα χαμόγελο πιό φαρδύ από τη μούρη του του εξήγησε παίζωντας με το χειρόγκαζο ότι με τις δουλειές που χώθηκε σε λίγο καιρό θα πάρη και ένα εξ τι διακοσοπενηντάρι και ότι το καλοκαίρι θα φύγη γιά μπάρμαν στη Κρήτη ,μιά δουλειά που του την κανονίσανε οι κολλητοί του και ότι από βδομάδα θάχη όσο πράμα θέλουνε φτηνό και ζόρικο και ότι αν βρή και καμμιά ξένη στη Κρήτη θα την κοπανήση τον άλλο χειμώνα στην Ευρώπη και ότι θα κανονίση και την αναβολή γιά αν μη τον πάρουνε του χρόνου φαντάρο και να μπορέση να την κάνη και… και……. ο μικρός ήταν πιά άλλος άνθρωπος….πέταγε κελάηδαγε σαν πριμαντόνα με μποάδες και ότι δεν ξαναμπλέκει με χάπια αφού το βραδάκι θα τους κεράση κιόλας… Τόξερε από πριν αλλά τώρα ήταν φώς φανάρι…..ο μικρός είχε φύγει σε άλλα κυκλώματα και έπρεπε να τον αραιώνουνε γιά να μη την πάθουνε.. …μπορεί η παρέα να ήταν της μαστούρας και του χαπιού και της αργά και πού κόκας…αλλά όσο μπορούσαν ανεξάρτητοι και αξιοπρεπείς μες την άγρια ξεφτίλα τους……η δικιά τους στάση ήταν απολειφάδι μιάς άλλης ιδιότυπης συνειδητότητας που και αυτή ήταν ρετάλι από την πάλαι ποτέ τους αριστερή οικογενειακή παράδοση και αγωνιστική προϊστορία.
Εκείνο το απόγευμα ο καιρός είχε φτιάξη, ένας ήλιος μικρός καλούσε κάθε ζευγαράκι, κάθε μαθήτρια κοπανατζού ,κάθε μαμά με μικρά παιδιά, κάθε σκυμμένο συνταξιούχο στη μεγάλη τσιμεντένια πλατεία…..Βρήκε τους άλλους να τεντώνονται και να χασμουριούνται κοπρόσκυλα στο κέντρο όλης αυτής της δραστηριότητας …τους πρόφτασε τα νέα γιά το μικρό και στη σύσκεψη που ακολούθησε συμφώνησαν να τον σουτάρουν με τρόπο το μικρό, όσο δελεαστικές κι άν ήταν οι υποσχέσεις του…….Τραβήχτηκαν μετά σε ένα ψηλό σημείο της πλατείας δυσπρόσιτο, τριγύρω καταρράκτες και συντριβάνια, αλλά με καλή θέα….όταν γέμιζε με κόσμο η πλατεία πάντα εκεί την άραζαν…να κοζάρουν αλλά να μη μπλέκονται τα πιτσιρίκια οι μαμάδες τα ζευγαράκια και προπαντός οι γέροι με τα επιτιμητικά τους βλέμματα και τα σχόλια στα πόδια τους…δεν ήθελαν να προκαλούν…..

Μιά πιτσιρίκα του γυμνασίου που κάποτε τους κόλλαγε με τη ποδιά από δίπλα την προγκήξανε, αυτή και τη περιέργειά της και τα γλυκά της τα μπουτάκια… είπαμε γιά να μη προκαλούν…αλλά το βρισίδι από τη μάνα της δεν το γλυτώσανε…ούτε τις φάπες και το νυχτέρι στο τμήμα……άντε να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας….τους κάνανε φύλλο φτερό αλλά ήτανε καθαροί..όπως πάντα άλλωστε ..τις καβάτζες τις είχανε αλλού….μόνο νύχτα τις ακουμπάγανε…

… Εκείνο το απόγευμα λοιπόν, με έναν ήλιο σχολαστικό να αποκαλύπτει τα πάντα από τον αψηλό τους κούλε οσμίζονταν σχεδόν αδιάφοροι (αυτοί και οι τετράποδοι λοιποί κοπρίτες) τα αρώματα και τους ήχους της πλατείας…
Βαριεστημένοι φατσιμάνηδες, με το τσιγάρο στο στόμα , στο καραβοφάναρο της αδιαφορίας ναυτολογημένοι……

Αλλά αυτά τα δύο γιωταχί που ταυτόχρονα και γρήγορα παρκάρισαν αντισυμμετρικά στο κύριο άξονα της πλατείας δεν ξέφυγαν την τάχα μου αδιάφορη παρατηρητικότητά τους… Όμως τόπαμε , συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια ….. άλλωστε τέτοιες ώρες ήταν καθαροί, δεν κουβαλούσαν παρά μόνο την αδιαφορία τους , επιλήψιμο αν και μη ποινικά κολάσιμο αδίκημα.

Από την άλλη μπάντα ερχόταν ο ήχος της κομμένης εξάτμισης , το πρώτο μέλημα του μικρού μόλις πήρε το παπί….. άραξε καταχαρούμενος στο ρείθρο , έσβησε. κατέβασε το στάντ ….. ίσιωσε τη πιέτα .. , με το μάτι έψαχνε αριστερά δεξιά …. Περπάτησε αργά , από πίσω του κατέβηκαν απ’ το ναριό δυό περίεργοι , τον ακολουθούσαν συντονισμένοι με το ρυθμό του απλά σαν σε χορευτικό , πα ντε τρουά , από απέναντι οι άλλοι βάλανε μπροστά , ό ένας βγήκε και περίμενε καπνίζωντας ……. Όταν ο μικρός έφτασε στη μέση της διαδρομής οι οπισθοφύλακες επιταχύνανε ….. οι άλλοι από το σατώ τους μουγγοί παρακολουθούσαν , κάτι σαν από ντοκυμαντέρ σε Αφρικανική σαβάνα…
Με μια απότομη κίνηση τονεμπλοκάρισαν με δίδυμο αγκαζέ , κάτι του ψιθύρισαν ….. του μικρού λυθήκανε τα πόδια …. Από την άλλη ο καπνιστής είχε κιόλας ανοίξει τη πόρτα …… δεν φώναζε δεν χτυπιότανε τον στριμώξανε γρήγορα στο πίσω κάθισμα και χάθηκαν, οι δύο γύρισαν γρήγορα απέναντι αφού έριξαν προς τους καστρομόναχους ένα βλέμμα όλο σημασία ( «τώρα είναι δικός μας»)…… τα κοπάδια της πλατείας δεν είχαν καταλάβει τίποτα , αμέριμνα συνέχιζαν την απογευματινή τους βοσκή…..


… Πέρασαν δυό χρόνια για να τον ξαναδούνε τον Άκη , έτσι λέγανε το μικρό… ένα βράδυ στη Συγγρού , εκεί στις πικροδάφνες στάση Σκρά, όπου και οι ένδοξες μάχες της λαγνείας , με γούνα , σορτσάκι , σαμπώ , σουτιέν να χαριεντίζεται και να βρίζει …… αυτοί πήγαιναν με τα πόδια προς Ιππόδρομο Αμφιθέα στο σπίτι του αλλουνού πούχε η μάνα του πεθάνει « με το ντουφέκι της στον ώμο» παρακαλώντας για το γιό της τα εικονίσματα…….

….Έκανε πως δεν τους αναγνώρισε …… μόνο ο Φώντας πήγε να τον πλησιάσει με τη τρίχα όρθια αλλά τον μαζέψανε …… δεν το συζητήσανε καθόλου … είχανε άλλα σοβαρώτερα …. Στη πιάτσα δεν κυκλοφορούσε τίποτα …. Αλλά από εκείνο το σημείο δεν ξαναπεράσανε…..


Δικαίωμα, από Γιώργο Μίχο
Επειδή τυχαίνει να σε ξέρω τοσοδά Βόα, τι σίκαλη φυλάς στα νότια προάστεια;
Θα επανέλθω εννοείται...

H γνώμη του Πετεφρή:O ρεαλισμός είναι εργαλείο πειστικών ψευδαισθήσεων. Υποδυόμενος έναν ρόλο, ο συγγραφέας δεν διαφέρει από έναν ηθοποιό που ασκήθηκε σε μεθόδους Στανισλάφσκι. Γιά λόγους που δεν γνωρίζω, αυτο το είδος γραφής θεωρείται απόλυτο μαστ. Επιχώριοι παράνομοι μιάς γειτονιάς, ασκούν εδώ μιά ιδιότυπη διοίκηση των δρόμων, με τους δικούς τους κώδικες. Οι έμμεσες καταγγελίες γιά την συμπεριφορά των μπάτσων και των νοικοκυραίων, ξεχειλίζουν, αλλά χωρίς να είναι προγραμματικές, δηλαδή στο κείμενο δεν καταγγέλονται οι λέξεις, αλλά γεγονότα, πράγμα καλό. Βαρέθηκα να θεωρούν αρκετές τις λέξεις αγώνες γιά την δημοκρατία, οι νέοι είναι αλλοιώς, οι γέροι γκρινιάζουν, η δεξιά να πάει να γαμηθεί, δημοκρατική συνείδηση, πνεύμα και ηθική, οι πούστηδες και οι Εβραίοι κυβερνάνε, οι αμερικάνοι σφάζουν τους λαούς, οι μαύροι καταπιέζονται γιά να δημιουργούν ατμόσφαιρα. Θυμάμαι έναν φίλο, μεγαλύτερο είκοσι χρόνια που διαδηλώναμε μαζί μεταπολιτευτικώς και διόρθωνε ευγενικά τους παραδιπλανούς: "όχι Αβέρωφ, φασίστα, πα-ραι-τή-σου. Αφέρωφ, Τοσίτσα, πα-ραι-τή-σου, παρακαλώ. Υπάρχουν πολλοί Αβέρωφ, μερικοί φασίστες, κι΄αλλοι άσχετοι. Να κυριολεκτούμε, παρακαλώ.Αν θέλουμε να παραιτηθεί επειδή είναι φασίστας, γιατί δεν ζητάμε το ίδιο από τους Α, Β, Γ "(παρέθετε ηχηρά ονόματα) "που είναι απείρως φασιστικότεροι;"
To κείμενο είναι κείμενο δοράς, κείμενο όπου ο συγγραφέας επιλέγει ήρωες, περιβάλλον, τρόπο περιγραφής και ύφος. Στο βάθος του κινείται ένα διαμάντι της εποχής του: είναι οι «Κεκαρμένοι» του Κάσδαγλη, που οι περισσότεροι νεοέλληνες το γνωρίζουν υπό την vulgata εκδοχή της κινηματογραφικής Ευδοκίας. Υπάρχουν αδήριτοι νόμοι στον ρεαλισμό που ξεκίνησε έντονα την αντι classic και αντι romantic διαδρομή του εδώ και ενάμισον αιώνα. Οι ήρωες καταπίπτουν στην φωλιά με τις οχιές και στην διαδρομή οι καλοί εξοντώνονται ,ή το χειρότερο και ασφαλέστερο, καταδικάζονται σε ένα μοιραίο πουργατόριο. Ο νεανίας που τον «γλύτωσαν» από την πρώτη απόπειρα εκπόρνευσης οι έποικοι της αυλής των θαυμάτων, εντέλει συναντιέται με την μοίρα του, από την οποία είναι αδύνατο να γλυτώσει. Η μάλλον, οι περισσότεροι «ρεαλιστές», εχθροί της τρέχουσας κοινωνίας, σπάνια διστάζουν να ελπίζουν σε μία καλύτερη κοινωνία. Αυτή η αισιοδοξία τους μου την δίνει, συχνά με παράφορο τρόπο.
Το κείμενο αυτό, ευτυχώς αποφεύγει τον νατουραλισμό, έστω από σπόντα. Είναι γραμμένο σε σύμπλοκο ύφος, που ήταν εξαιρετικά αγαπητό στον μεσοπόλεμο και στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Δεν θα απορούσα άν ο Όφιδας μας αποκάλυπτε παιγνιωδώς ότι στην ουσία ξεπατίκωσε ένα παλιό κείμενο του Ταγκόπουλου, του Βλαστού, τόσων και τόσων, που είναι αδύνατο να ανιχνεύσουμε, απλά και μόνον επειδή δεν το διαβάσαμε. Σήμερα, γιά την πιτσιρικαρία, είναι απλώς ένα δυσπρόσιτο, άγνωστο και δύσκολο κείμενο, σα να είναι γραμμένο πολυτονικά και σε καθαρεύουσα. Το σινεμά- βεριτέ και η απλή ,επίπεδη γραφή του Καπότε και άλλων καταγραφέων , δεν αφήνει πολλά περιθώρια να λειτουργήσουν ως παραδείγματα κείμενα που περιέχουν αυτό το βαρύ ύφος. Πάντως η λογική του δεν διαφέρει: στόχος είναι να καταγράψεις αποκρουστικά γιά τους νοικοκυραίους γεγονότα χωρίς πάθος, ψύχραιμα και σχεδον από μία «φυσική» αντιμετώπιση που τους σηκώνει την τρίχα κάγκελο.
Γιά μένα, παραμένει μιά άσκηση επί πεδίου γραφής. Το ίδιο κείμενο, χωρίς την πρόδηλη «ιδιωματικότητά» του, θα ήταν πιθανόν πιό δραστικό, αλλά δεν πειράζει.
Αραγε είναι μέρος ενός μεγαλύτερου κειμένου; Καλή συνέχεια.

Η άποψη του Μίχου
Μοιάζει με κομμάτι από ευρύτερη γραφή που παίζει στα όρια ενός μυθιστορήματος μαθητείας. Και από αυτή την άποψη, το που θα μπορούσε να καταλήγει είναι άγνωστο. Ένα αδελφάκι του, τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσαν να είναι τα Κουτάβια του Μάριο Βάργκας Γιόσα. Το γεγονός ότι ο αφηγητής μιλάει από μέσα δίνει μια ελευθερία και δεν απαιτεί τη δυσκολία του έξωθεν αφηγητή. Ο συσχετισμός με το Φύλακα στη σίκαλη που έκανα είναι μιά παραπομπή στην καταγωγή αυτού του ύφους της αφήγησης. Το κείμενο διαθέτει μια γοητεία καθώς παίζει πλήκτρα σε έναν ενδιάμεσο χώρο μεταξύ Φώκνερ και Μπήτνικ αφήγησης. Και μια σύγκριση με τα πρώτα του Τατσόπουλου και του Ραφτόπουλου θα μπορούσε να δείξει που τους προσεγγίζει και που αλλάζει ρότα. Η αίσθηση η ισχυρή ότι αποτελεί κεφάλαιο κάποιας ευρύτερης αφήγησης μας αφήνει μετέωρους στην εκτίμηση μιας πλήσιας ανάγνωσης του ύφους. Αυτό που μου μένει σαν τελική αίσθηση είναι πως υπάρχει ένα βιωμένο περιεχόμενο που πιέζει και που καθορίζει τη μορφή και όχι αντίθετα. Κάθε σειρά αποσιωπητικών θα μπορούσε να μεταφραστεί σε μια καινούρια παράγραφο ή ένα καινούριο κεφάλαιο. Θα ήθελα 200 σελίδες τέτοιο κείμενο για να καθήσω να το ψιλολογήσω και να δω τελικά τί εικόνα σχηματίζει ο καμβάς. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να κρατηθεί αυτή η θερμότητα σε μιά τέτοια έκταση πρώτης γραφής για να αρχίσουν μετά οι χειρουργικές επεμβάσεις της τελική διαμόρφωσης. Μπουκωμένοι από επίπεδο αφηγηματικό λόγο, ευνοούμε τελικά κάθε απόπειρα που γίνεται σε επίπεδο γλωσσοκεντρικό. Πεινάμε ως αναγνώστες για νέα ιδιόλεκτα και πολλές φορές εξαιτίας αυτού είναι και δύσκολο να τα κρίνουμε. Η νοσταλγία για ένα κείμενο που να έχει κάποια αντίσταση βρε αδερφέ στην παράδοσή του στον αναγνώστη μας κάνει να παραβλέπουμε αφηγηματικές μικρολεπτομέρειες. Με τέτοιες προοπτικές νομίζω έρχεται αυτό το κείμενο εδώ. Πέρα από το προκαλέστε τον αστό υπάρχει και το προκαλέστε τη νερουλιασμένη αφήγηση, πράγμα που έξηγεί ένα ορισμένο είδος τσαντίλας στο ύφος που εκφέρεται ο λόγος. Εννοείται ότι τον παροτρύνω να γράψει και τις υπόλοιπες σελίδες.