Mplim Mplom - Άτιτλο

Μυαλό που σε σκαλίζω
το ξέρω πια πως δε σ’ ορίζω.
Εσύ μπροστά κι εγώ ακολουθώ.
Σε σπηλιές με περιμένεις
με σκιές με κοροϊδεύεις
στους ρυθμούς σου με χορεύεις
μ’ εκτοξεύεις στο κενό
μ’ από σένα πάλι θα πιαστώ.
Παράξενο κι αν είναι
εγώ σ’ ευχαριστώ.
Τον ήλιο δεν ξέρω αν θ’ άντεχα να δω.

http://mplim-mplom.blogspot.com/

H άποψη του Πετεφρή: εδώ έχουμε ένα φλερτ με την μουσική, ειδικά με ένα χαλαρό χιπ χοπ. Σα να ακούω τον ρυθμό και μερικές λέξεις να "βαδίζουν" ντυμένες από περισσότερες φωνές. "Παράξενο κι άν είναι (ένας)/εγώ σ΄ευχαριστώ (πολλοί)". Το μόνο θύμα της υπόθεσης είναι η λέξη "ήλιος" που πρέπει να τον εκφέρεις ως δισύλλαβο.Δεν αντιμετωπίζεται αλλοιώς αυτος ο "ύμνος" που απευθύνεται στο "μυαλό". Αντιμετωπίζω το ολιγόστιχο πόνημα ως υβρίδιο στα όρια μιάς άλλης, μη ποιητικής τέχνης, δηλαδή της στιχουργικής.Με την ποίηση έχουν μερικές ομοιότητες: δουλεύονται με στίχους,χρησιμοποιούν λέξεις, κι αυτό είναι όλο.Στην ποίηση οι λέξεις είναι σφαίρες, στην στιχουργία ευρήματα.Με την ποίηση ως οδηγό θα ξεμπερδεύατε με τρείς λέξεις συνολικά, στην στιχουργική, οι έντεκα στίχοι που χρησιμοποιήσατε, δεν είναι αρκετοί. Ευτυχώς δεν φαίνεται να ανήκετε στους "στιχάκηδες", αλλά πρέπει να δεχτώ ότι έχετε πάθει μεγάλη πλάκα με την μουσική, ότι της δίνετε μεγάλο χώρο από την διανοητική ζωή σας, επομένως κάπου παίρνουμε διαζύγιο και χωρίζουν οι δρόμοι μας.Έχω επισημάνει σε ένα παλιό ποστ, πόσο πρέπει να αποφεύγει ο συγγραφέας την μουσική.Α,και κάτι τελευταίο: λέγοντας "ποίηση" δεν εννοώ τα θλιβερά αυτόματα παίγνια ταραγμένων συνειδήσεων, που έχουν φέρει σε βαθιά χασμουρητά καμιά πεντέξη γενιές αναγνωστών, και τα οποία έχουν κατακτήσει απόλυτα όχι μόνον το διαδίκτυο ,αλλά και την μεγάλη μάζα των δημοσιευμένων ποιητικών έργων. Κατά τα άλλα, κινείστε σε αρμονία με το κύμα, Οταν αποφασίσετε να μετατρέψετε την ατμόσφαιρα σε χαοτική, εδώ είμαστε...

Η άποψη του Μίχου. Με σημαία ρυθμού ευκαιρίας με φέρνει πάνω στο σπάσιμο του ισόμετρου των στίχων, ένα στοιχείο που κάνει αυτό το αφηγηματικό εφέ του ραπ που πολύ με γοητεύει να δοκιμάσω τις δυνατότητές του για πιθανές διαφυγές από το εσωτερικό τύμπανο που πάντα χτυπάει σε δεκαπεντασύλλαβο...Εκεί που μάλλον θα πρέπει να γυρίσετε εσείς ... Ξέρετε, δεν υπάρχει αρχή, ο καθένας μπαίνει στο ρυθμικό πέρασμα που περνάει μπροστά του με ζητούμενο να τρέξει κάτι στοιχειωδώς αναγνωρίσιμο από τον ίδιο που να συγχρονίζεται με αυτό... μετά αν το φέρει ο καιρός και οι συγκυρίες ανοίγεται σε όσο μεγαλύτερη έκταση μπορεί της αόρατης ορχήστρας που συνέχει τις λέξεις κάτω από το όνομα της ποίησης... Βλέποντας αυτό το ευκαιριακό στιχούργημα δεν μπορώ να κρύψω ότι αναρωτιέμαι αν ο θεμελιώδης ρυθμός που μας παραδόθηκε υφίσταται μιαν αλλαγή, της οποίας τα πρώτα δείγματα μπορεί να έχουμε εδώ... Δεν εννοώ το στιχούργημά σας αλλά την εποχή... Μήπως τελικά η ρυθμολογία του ραπ επιφέρει μια βαθιά αλλαγή στη ρυθμολογία ευκαιρίας μας που μέχρι τώρα ήταν ο δεκαπεντασύλλαβος... Παρακολουθώ αυτό το φαινόμενο που αλλάζει τη μορφολογία της προφορικότητάς μας σε κάθε του έκφανση... Και πολλές φορές αναρωτιέμαι αν βρίσκομαι μπροστά σε μια μόδα ή σε μια ριζική μεταλλαγή που είναι το παράγωγο μιας μόνιμης αλλαγής στη βαθύτερη εικόνα που παρουσιάζουμε ως ταυτότητα στον εαυτό μας... Πέρα από τις γενικότερες εδώ παρατηρήσεις, το δείγμα σας είναι μικρό για να πω κάτι ειδικά για σας... Είναι λίγο σαν κάποιος να κάνει πενήντα μέτρα τρέχοντας στο γύρο της πόλης και να σταματά...Αν σας ενδιαφέρει αυτή η περιπέτεια, γιατί τη βρίσκω άκρως ενδιαφέρουσα, δοκιμάστε τη. Στοχεύοντας πάντα στα πιο υψηλά της αποτελέσματα που θα γίνουν μια ισχυρή και αυτόματη απαίτηση ανόδου των όσων δοκιμάζετε... Η συναναστροφή με τα υψηλά επιτεύγματα εξακολουθεί να είναι αλάθητη συνταγή προόδου σε κάθε προσπάθεια...