Σάββατο 9 Ιουνίου 2007

Mplim Mplom - Άτιτλο

Μυαλό που σε σκαλίζω
το ξέρω πια πως δε σ’ ορίζω.
Εσύ μπροστά κι εγώ ακολουθώ.
Σε σπηλιές με περιμένεις
με σκιές με κοροϊδεύεις
στους ρυθμούς σου με χορεύεις
μ’ εκτοξεύεις στο κενό
μ’ από σένα πάλι θα πιαστώ.
Παράξενο κι αν είναι
εγώ σ’ ευχαριστώ.
Τον ήλιο δεν ξέρω αν θ’ άντεχα να δω.

http://mplim-mplom.blogspot.com/

H άποψη του Πετεφρή: εδώ έχουμε ένα φλερτ με την μουσική, ειδικά με ένα χαλαρό χιπ χοπ. Σα να ακούω τον ρυθμό και μερικές λέξεις να "βαδίζουν" ντυμένες από περισσότερες φωνές. "Παράξενο κι άν είναι (ένας)/εγώ σ΄ευχαριστώ (πολλοί)". Το μόνο θύμα της υπόθεσης είναι η λέξη "ήλιος" που πρέπει να τον εκφέρεις ως δισύλλαβο.Δεν αντιμετωπίζεται αλλοιώς αυτος ο "ύμνος" που απευθύνεται στο "μυαλό". Αντιμετωπίζω το ολιγόστιχο πόνημα ως υβρίδιο στα όρια μιάς άλλης, μη ποιητικής τέχνης, δηλαδή της στιχουργικής.Με την ποίηση έχουν μερικές ομοιότητες: δουλεύονται με στίχους,χρησιμοποιούν λέξεις, κι αυτό είναι όλο.Στην ποίηση οι λέξεις είναι σφαίρες, στην στιχουργία ευρήματα.Με την ποίηση ως οδηγό θα ξεμπερδεύατε με τρείς λέξεις συνολικά, στην στιχουργική, οι έντεκα στίχοι που χρησιμοποιήσατε, δεν είναι αρκετοί. Ευτυχώς δεν φαίνεται να ανήκετε στους "στιχάκηδες", αλλά πρέπει να δεχτώ ότι έχετε πάθει μεγάλη πλάκα με την μουσική, ότι της δίνετε μεγάλο χώρο από την διανοητική ζωή σας, επομένως κάπου παίρνουμε διαζύγιο και χωρίζουν οι δρόμοι μας.Έχω επισημάνει σε ένα παλιό ποστ, πόσο πρέπει να αποφεύγει ο συγγραφέας την μουσική.Α,και κάτι τελευταίο: λέγοντας "ποίηση" δεν εννοώ τα θλιβερά αυτόματα παίγνια ταραγμένων συνειδήσεων, που έχουν φέρει σε βαθιά χασμουρητά καμιά πεντέξη γενιές αναγνωστών, και τα οποία έχουν κατακτήσει απόλυτα όχι μόνον το διαδίκτυο ,αλλά και την μεγάλη μάζα των δημοσιευμένων ποιητικών έργων. Κατά τα άλλα, κινείστε σε αρμονία με το κύμα, Οταν αποφασίσετε να μετατρέψετε την ατμόσφαιρα σε χαοτική, εδώ είμαστε...

Η άποψη του Μίχου. Με σημαία ρυθμού ευκαιρίας με φέρνει πάνω στο σπάσιμο του ισόμετρου των στίχων, ένα στοιχείο που κάνει αυτό το αφηγηματικό εφέ του ραπ που πολύ με γοητεύει να δοκιμάσω τις δυνατότητές του για πιθανές διαφυγές από το εσωτερικό τύμπανο που πάντα χτυπάει σε δεκαπεντασύλλαβο...Εκεί που μάλλον θα πρέπει να γυρίσετε εσείς ... Ξέρετε, δεν υπάρχει αρχή, ο καθένας μπαίνει στο ρυθμικό πέρασμα που περνάει μπροστά του με ζητούμενο να τρέξει κάτι στοιχειωδώς αναγνωρίσιμο από τον ίδιο που να συγχρονίζεται με αυτό... μετά αν το φέρει ο καιρός και οι συγκυρίες ανοίγεται σε όσο μεγαλύτερη έκταση μπορεί της αόρατης ορχήστρας που συνέχει τις λέξεις κάτω από το όνομα της ποίησης... Βλέποντας αυτό το ευκαιριακό στιχούργημα δεν μπορώ να κρύψω ότι αναρωτιέμαι αν ο θεμελιώδης ρυθμός που μας παραδόθηκε υφίσταται μιαν αλλαγή, της οποίας τα πρώτα δείγματα μπορεί να έχουμε εδώ... Δεν εννοώ το στιχούργημά σας αλλά την εποχή... Μήπως τελικά η ρυθμολογία του ραπ επιφέρει μια βαθιά αλλαγή στη ρυθμολογία ευκαιρίας μας που μέχρι τώρα ήταν ο δεκαπεντασύλλαβος... Παρακολουθώ αυτό το φαινόμενο που αλλάζει τη μορφολογία της προφορικότητάς μας σε κάθε του έκφανση... Και πολλές φορές αναρωτιέμαι αν βρίσκομαι μπροστά σε μια μόδα ή σε μια ριζική μεταλλαγή που είναι το παράγωγο μιας μόνιμης αλλαγής στη βαθύτερη εικόνα που παρουσιάζουμε ως ταυτότητα στον εαυτό μας... Πέρα από τις γενικότερες εδώ παρατηρήσεις, το δείγμα σας είναι μικρό για να πω κάτι ειδικά για σας... Είναι λίγο σαν κάποιος να κάνει πενήντα μέτρα τρέχοντας στο γύρο της πόλης και να σταματά...Αν σας ενδιαφέρει αυτή η περιπέτεια, γιατί τη βρίσκω άκρως ενδιαφέρουσα, δοκιμάστε τη. Στοχεύοντας πάντα στα πιο υψηλά της αποτελέσματα που θα γίνουν μια ισχυρή και αυτόματη απαίτηση ανόδου των όσων δοκιμάζετε... Η συναναστροφή με τα υψηλά επιτεύγματα εξακολουθεί να είναι αλάθητη συνταγή προόδου σε κάθε προσπάθεια...

6 σχόλια:

mplim-mplom είπε...

Κύριε Πετεφρή, καταρχήν να σας ευχαριστήσω που αφιερώσατε χρόνο για το ολιγόστιχο πόνημά μου, που κατάλαβα πόσο ολιγόστιχο είναι όταν το είδα δημοσιευμένο εδώ. Επειδή, όμως, σπάνια καταφέρνω να εκφράσω με λίγες λέξεις την αίσθηση που έχω για κάτι-ειδικά όταν πρόκειται για κάτι τόσο αόριστο όπως το «μυαλό»- εξακολουθώ να νιώθω ικανοποιημένη όταν το διαβάζω, αλλά βλέπω και τις αδυναμίες του. Σίγουρα δεν είναι κάτι άρτιο, ίσως και λίγο «στυφό», αλλά νόμιζα ότι ο όγδοος στίχος είναι αρκετά δυνατός κ θα κατάφερνε να με βγάλει ασπροπρόσωπη:) Για όλο αυτό το φλερτ με τη μουσική, που εσείς το θεωρείτε προβληματικό ή τουλάχιστον ασύμβατο με τη συγγραφή, πρέπει να πω ότι δεν ήταν μέσα στις επιδιώξεις μου, ούτε το έβλεπα ξεκάθαρα πριν διαβάσω την άποψή σας, αλλά και τώρα που το βλέπω δεν ξέρω αν συμφωνώ μαζί σας, ίσως επειδή δεν έχω μια συγκεκριμένη ιδέα για τη συγγραφή. Αυτό που μου έκανε ,όμως, ιδιαίτερη εντύπωση είναι η αίσθησή σας ότι έχω πάθει μεγάλη πλάκα με τη μουσική και ότι της δίνω μεγάλο μέρος από τη διανοητική ζωή μου. Δεν ξέρω από πού προέκυψε ένα τέτοιο συμπέρασμα, αλλά επειδή επιμείνατε σ’ αυτό με προβληματίσατε αρκετά κ αυτό είναι κ το ζητούμενο. Το περίεργο είναι ότι ποτέ δεν γράφω ακούγοντας μουσική.

mplim-mplom είπε...

Η άποψη του κ.Μίχου νομίζω πως χρειάζεται κάμποσες αναγνώσεις:)Θα επανέλθω.

Fight Back είπε...

θα με ενδιεφερε αν θελει η μπλιμ-μπλομ να ελεγε γιατι επέλεξε να το αφησει ατιτλο.

και αν θα θελαν οι κκ πετεφρης και μιχος να μου λεγανε πως ερμηνευεται η τοσο συχνη χρηση του τιτλου "ατιτλο" στα ποιήματα. πως ξεκινησε? ποιος το εκανε πρωτος? καντε μια ιστορική αναδρομή παρακαλώ.

εμενα προσωπικα μου αφήνει την εντύπωση της αοριστίας και ασαφειας είτε στις προθέσεις είτε στο αποτέλεσμα.

mplim-mplom είπε...

Κύριε Μίχο,δεν ξέρω γιατί, αλλά αδυνατώ να εστιάσω τόσο πολύ στο ρυθμό και να δω το γραπτό μου μέσα απ'αυτό το πρίσμα.Είναι πράγματι μικρό το δείγμα που σας έδωσα και προφανώς δεν μπορεί να τροφοδοτήσει μια ευρύτερη προσέγγιση.
Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας:)

mplim-mplom είπε...

fight back, δεν έχω και πολύ καλή σχέση με τους τίτλους. Δεν βρήκα κάποιον που να με ικανοποιεί και το άφησα αβάπτιστο. Πάντως για τις προθέσεις μου μπορώ να επιβεβαιώσω την εντύπωσή σου. Για το αποτέλεσμα δε μπορώ να αντιτείνω κάτι, ο καθείς με τις απόψεις του. Γενικά μιλώντας,τα άτιτλα σχεδόν με αναγκάζουν να τα διαβάσω.Τους περισσότερους, νομίζω:)

ΠΕΤΕΦΡΗΣ είπε...

@Φιχτμπάχιε, το ερώτημά σου μάλλον χρειάζεται φιλολογική έρευνα και δεν έχω ιδέα από φιλολογία. Νομίζω ότι εμφανίστηκε (το "άτιτλο" ως τίτλος ειδικής εμβρίθειας) μεσοπολεμικά, αλλά δεν παίρνω και όρκο.Τον τίτλο "ποίημα" (έτσι, σκέτο) τον ανακάλυψα στο Lunch poems του Φράνκ Οχάρα, 1964, City lights press, και έκτοτε το χρησιμοποιώ έως την κατάχρηση.

@mplim-mplom,ίσως παρανομώντας ελαφρά, κοίταξα το blog σας.Από κεί κυρίως η εντύπωση της εκτίμησής σας στα μουσικά...