Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2007

Tristia ´86 - '88

Είμαι ένας άνθρωπος σε αναστολή * Ονειρεύομαι μια λιποθυμία ένα κρεβάτι νοσοκομείου ένα ατύχημα όπως οι άλλοι μιαν εκδρομή * Οι στρατιώτες και του πιο επιθετικού όπλου βρίσκονται σε άμυνα * Μέσα στην ησυχία του στρατοπέδου θυμήθηκα το φύλακα του Αγαμέμνονα ( ακόμη και το βόδι που του πατούσε τη γλώσσα) καθώς μετά από χρόνια έβλεπα τη σύναξη των άστρων * Κραυγές αναίτιες στο θάλαμο που σε γεμίζουν αυγά βαρβαρότητας για να τα εκκολάψεις κι εσύ με τη σειρά σου * Χειμερινή ακτή. Αέρας. Ένας φαντάρος έχει βγάλει το μπερέ και το φοράει στο κεφάλι ενός κοριτσιού με δακρυσμένα μάγουλα. Ας πούμε ποίημα. * Τα παγωμένα πόδια διδάσκουν μεταφυσική * Διάβασα απόψε ένα κομάτι για τη δίκη του Πάουντ. Εκεί που τον ρωτούν και αυτός απαντά με στίχους. Ναι, είμαστε πάντοτε σε αυτοδικία * Τις νύχτες πάνω απ΄το στρατόπεδο είναι μια Πλατυτέρα και μας σκέπει... καθένας λέει πως έχει τη μορφή της μάννας του * Όχι να ζουν καλά όσοι μας πίκραναν για να θυμούνται σε στιγμές αδυναμίας * Μονάχα ραδιοφωνικοί σταθμοί μιλάνε τώρα τη φωνή των κοριτσιών που αγαπήσαμε * Πότε θα ξαναβγώ για νέες πληγές; * Επίγραμμα: Αυτόν τον αναπτήρα που το γκάζι του τελειώνει και το λουράκι του ρολογιού που κόπηκε (κι ένα όμορφο πορτοφόλι που ξεχάστηκε σε κάποιο ξενοδοχείο του Λιτοχώρου) ο στρατιώτης Γάμα Μι τα αφήνει στο σκουπιδοτενεκέ θυσία στην τελευταία του Αφροδίτη που τελείωσε * Φιλοξενώ ένα πτώμα κοριτσιού ενίοτε. Έχει πολλά ονόματα. * Κουρέλια μιας νόησης που υποφέρει μέσα στην αναμονή. Ό, τι αντέξει μετά από όλα αυτά θ' αντέξει για τα καλά * Καλοκαιράκι ανέραστο και υποτονικό πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου * Στο μικρό κανάλι με το κρύστάλλινο νερό. Το μοναστήρι Αγία Κόρη. Λουσμένα μαλλιά, λυμένα άρβυλα, καθρέφτες από τα φορτηγά και ξυραφάκια. Ο τόπος πουρνάρι άγριο και πέτρα. Στην πλάτη ο Όλυμπος μπροστά το ύψωμα Κρεβάτια που γίνονται οι βολές * Ταρκόφσκι: Φωτογραφία από τα "Παιδικά χρόνια του Ιβάν". Μια γυναίκα κρεμασμένη κυριολεκτικά απ' το φιλί του αξιωματικού που στηρίζεται με τα πόδια ανοιχτά πάνω από το χαντάκι. Το αφοπλιστικό ανυπεράσπιστο * Είναι ανάμεσα σ' αυτό που ονειρεύεσαι και σ' αυτό που συμβαίνει που χωράει το ποίημα * Αχ κορμάκι μου χορδή μου τι ταξιμάκι βγάζεις πριν να σπάσεις * Αρχίζω ν' αγαπάω αυτό το ζώο που ήσυχα μασουλάει τα σπλάχνα μου αυτές τις μέρες * Η εθνική γιορτή από μέσα. Η έκπτωση του ηρωισμού που ζήσαμε στα παιδικά μας χρόνια * " Ο κόσμος της πάχνης κόσμος της πάχνης είναι κι όμως κι όμως...." * Βράδυ κάτω από έναν γλόμπο σκληρό που καίει τα βλέφαρα. καμιά ελπίδα κι έτσι καμιά θλίψη * Μαρμάρινα κεφάλια γυναικών σε λασπόνερα * Το τέλος της παιδικής ηλικίας είναι πολύ μετά τα μεσάνυχτα οδηγώντας μόνος σε μεγάλη λεωφόρο...

Γιώργος Μίχος

23 σχόλια:

Mantalena Parianos είπε...

Για κριτική το εναποθέσατε αυτό το κείμενο στο under construction blog, κύριε Μίχο;

Aισθανθήκατε την ανάγκη να εγκαταλείψετε για λίγο την ποιμαντορική ράβδο του κριτικού και να θέσετε εαυτόν υπό την κρίση του κοινού;

Αν ναι, μπορώ να συνεχίσω;

:]

angeliki marinou είπε...

Βρήκα τί θα τυπώσω και θα δώσω απόψε σε εκείνον τον φίλο μου. Ξέρετε...

Θα επανέλθω.

Ανώνυμος είπε...

Συμμετρικά ως προς το πρώτο του Πετεφρή και για το γεγονός ότι το κρίτικαλ έρρορ υπήρξε θεραπεία της παλιάς μου δειλίας να εκτίθεμαι...

Με την ευκαιρία: Το παραδεδεομένο ήθος ως προς τις κρίσεις για το κείμενό μας έχει μόνο έναν κανόνα: Σιωπή.

Και κάτι γραφικό: Το 76-77 που βγήκα εγώ στο κουρμπέτι υπήρχε μόνο το ραδιόφωνο. Έστελνες ποιηματάκι. Αν άρεσε το διάβαζαν... Καθόμουν λοιπόν και άκουγα με το ραδιόφωνο δυνατά να το ακούει και η μάννα μου που έραβε από δίπλα... Όταν άκουσε το όνομά μου και διάβασαν δύο ποιήματα παρακαλώ... της έπεσε το ψαλίδι από τα χέρια... Τέτοιες δόξες...:)
Μετά είχαμε τον Τχυδρόμο... Εκει έβαζαν ένα κοψιδάκι... Για να εκβιάσω την κατάσταση είπα πως τα κείμενα ήταν φίλου που δε ζει πιά...:) Ακόμη το έχω το κοψιδάκι...Το αστείο είναι πως έγραψα με ψευδώνυμο και ο πεθαμένος ήμουν εγώ με το αληθινό όνομα... Μέσα στα αλλώνυμα παιδιόθεν...

Και το τελευταίο... είπα κι εγώ να ξεπεράσω τον εαυτό μου πήρα τα χειρόγραφα και πήγα σε διευθυντή έγκριτου περιοδικού...Τα άφησα καμιά βδομάδα... Τα είδα μου είπε.
Όταν κυκλοφόρησε το περιοδικό άρχιζε με μένα, το πήρα από το βιβλιοπωλείο, το άνοιξα πέντε σελίδες ποιήματά μου, ντράπηκα, ήθελα να κρυφτώ...

Γιώργος Μίχος ( Βάζω αναγκαστικά το όνομα γιατί το επώνυμο μόνο δείχνει μεγαλομανία...έτσι κατηγορούσε ο Γρίβας τον Φυντανίδη...:)

Ανώνυμος είπε...

Άντε να σας πω και το τελευταίο... Είχε έρθει από τη Λωζάνη κάποιος Ηλίας Καφάογλου... "μεγάλος" κριτικός
βασικά είχε φραγκάκια και τύπωνε...Είχα ένα βιβλιαράκι με πιασάρικο τίτλο: Τρεις φορές ο Κήπος. Τον παίρνω ένα τηλέφωνο. Του δίνω το βιβλίο. Μετά από κάμποσο καιρό μου το επιστρέφει... Είναι φλύαρο λεει( Πως έλεγαν στο Μότσαρτ στο Αμαντέους: έχει πολλές νότες...:)
Πέρασαν πέντε χρόνια, μια μέρα στο υπόγειο της Πρωτοπορίας τα δίνω στο Μπλάνα να τα δει, τα ίδια ποιήματα... Μου λεει ο Γιώργος: Να τα δώσω στον Καφάογλου, έκανε δεύτερο κύμα εκδόσεων πριν χρεοκοπήσει... Το διαβάζει ο Καφάογλου ενθουσιασμένος, να το βγάλουμε λέει... Τότε είπα στο Μπλάνα τι είχε συμβεί... Το και το το είχε απρρίψει ως φλύαρο... Του το είπε ο Μπλάνας κοκκαλο ο δικός σου...
Περνώντας από τέτοια κωλοπαίδια φτάσαμε ως εδώ. Τώρα τελευταία είδα να διαφημίζεται εδώ στο διαδίκτυο βιβλίο του Καφάογλου από εκδόσεις που πάνε προς την οριστική λογοτεχνία...π... μπλε

Γι αυτό φωνάζω στα νέα παιδιά ότι πρέπει να βρουν ένα εσωτερικό κριτήριο για να συνεχίσουν να κάνουν λογοτεχνία... Πως το λένε... να παραμυθιάζεσαι ότι έρχεται ο αγαπημένος σου συγγραφέας στο παράθυρο...
Κανείς δεν σε περιμένει και πρέπει να κάνεις αγώνα για να επιβληθείς...Εγώ ξέρω καλά ότι οι εκδότες είναι συμπλεγματικοί. Και που ήταν υπάλληλος ο Κ. πριν κάνει εκδόσεις. Πότε τον έκανε ρεζίλι ο υπάλληλος στη Ζωοδόχου Πηγής. Η ότι ο Π θέλει να βγάλει τη ρετσινιά του πλουτίσαντος από τυφλοσούρτες... Αυτοί γυρεύουν εχέγγυα αστικής καταγωγής... και ψαρεύουν στην κοινωνική θέση του γράφοντος... Κάποιος γνωστός μου ήταν ένα φεγγάρι υπέυθυνος στη διανομή βιβλίων του ΟΑΕΔ. Πέρασε τη μεγαλύτερη εκδοτική του περίοδο...
Οι αφελείς μόνο παίρνουν τους δημοσιογράφους τοις μετρητοίς. Εμείς βγαίνουμε στην πιάτσα και ρωτάμε; Γιατί τον παίζουν; Και ανάλογα μαθαίνουμε...
Να ακούσεις σκηνή στο ραδιόφωνο της Αποστολικής Διακονίας όπου νεορθόδοξος και φιλόδοξος ποετάστρος έχει καλέσει συγγραφέα από τον εκδοτικό που διαπλέκεται και προσπαθεί να τον βγάλει θεούσο ενώ αυτός μιλάει για κάρμα και μετεμψύχωση να γελάει και το παρδαλό κατσίκι...
Αυτά για την αληθινή ζωή είναι ασήμαντα... Είναι και η αναάγκη του καθενός να πιστεύει οτι οι άλλοι χώροι δεν έχουν τη βρωμιά του χώρου που βιοπορίζει... αλλά αν κάποιος θέλει να γίνει συγγραφέας πρέπει να αντέξει το σκουπίδι της περιρρέουσας. Ένας από τους λόγους που γράφεται ακόμα καλό κείμενο στην Ελλάδα είναι ότι η πίεση είναι δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με τον πληθισμό. Είναι πίεση Νέας Υόρκης να πούμε... και θέλει ανάλογα κότσια...
Πάντως όσο περνάει ο καιρός μεγάλα κομμάτια της παραγωγής μένουν απέξω.
Από εκεί θα βγουν, αν είναι να βγουν τα σημαντικά... Οι δημοσιοσχεσίτες της επιφάνειας είναι ακριβώς το λίπασμα... Μερικοί το νιώθουν κιόλας και βλέπεις τη δυστυχία τους...
Ξέρω ένα συγγραφέα που εγκατέλειψε... Έλεγε: Δεν θέλω εγώ δόξα μετά θάνατον. Θέλω δόξα τώρα... Έφτασε σε μια παρουσίαση στον Ελευθερουδάκη με εισηγητή τον Κωνσταντόπουλο του Συνασπισμού πριν εγκαταλείψει... Η διαφημιστριά μου η Αμάντα, βγάζει χολή σε κάθε γυναικεία φιγούρα που δοξάζεται... Πάει να διαμορφωθεί ένα είδος αποτυχημένου: ο πρώην μπεστσελεράς
Πιστεύω στα γεράματά μου θα τον δώ ως πρότυπο ήρωος μυθιστορήματος...
Πάντως εγώ αν έγραφα ένα τέτοιο γραφομανή θα έβαζα ως ιδανικό πρωταγωνιστή και θα έκανα ένα είδος Δον Κιχώτη του Μπέστ Σέλλερ...:)

Διαβάστε και τις Χαμένες Ψευδαισθήσεις του Μπαλζάκ...δεν πρόκειται να σας πάρει η Ελευθεροτυπία για τρονοκράτες...:)

Μίχος

Ανώνυμος είπε...

και παίρνοντας θάρρος βλέποντάς σε γιώργο μίχο να συνδιαλέγεσαι θα ήθελα δυο απαντήσεις (χωρίς να είναι και υποχρεωτικές μιας και όλοι έχουμε άποψη):

1. Τι άλλο είναι ο "ποιητής" πέρα από ένα φυσικό πρόσωπο που... γράφει ποιήματα? Ετεροκαθορίζεται άραγε από τον αναγνώστη του ή τον εκδότη του?

2. Γιατί κρατάς τα σχόλια στο μπλογκ σου κλειστά? (Το ρωτώ αυτό γιατί δείχνεις να απολαμβάνεις την επικοινωνία κι αυτό δεν συνάδει με αυτήν σου την επιλογή αν και υποπτεύομαι την απάντηση)

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς ο ποιητής έχει τη μοίρα του πρωτογενούς παραγωγού σε μια χώρα μεταπρατών.
Χιλιάδες κλωστούλες μικροεξουσίες συμπλέγματα διαπλοκές και ευνουχισμοί έχουν προηγηθεί πριν βγει ένα βιβλίο στην αγορά.
Δεν έχεις παρά να ψάξεις πως βιοπορίζεται ο κάθε ποιητής και θ'άνακαλύψεις ότι το κριτήριο της έκδισης, ειδικά από μεγάλους εκδοτικούς οίκους δεν στοχεύει παρά εκεί. Δεν λείπουν βέβαια και οι εκδόσεις "φιλανθρωπίας" για το άλλοθι και για το συσκοτισμό .Η τιμή να τυπώσεις ένα βιβλίο ποίησης είναι εξευτελιστική στις μέρες μας.
Αλλά στο όλο κύκλωμα βασιλεύει ο κομφορμισμός με πρώτο και μεγαλύτερο εκπαιδευτήριο την Εταιρία Συγγραφέων...

Έχω τα σχόλιά μου κλειστά, αλλά ανοιχτό το μέιλ. Γιατί έχω άποψη και την έχω εκφράσει στο μπλογκ μου όταν αποφάσισα να τα κλείσω...
Το διαδίκτυο είναι υπονομευμένο εξ ορισμού με το ποσοτικό. Μετρήσεις μετρήσεις μετρήσεις... Και βέβαια στησίματα στους αριθμούς...Οι μισές μηχανές του ελληνικής ιστόσφαιρας τα στήνουν... Δεν με ενδιαφέρει η καταγραφή της θετικότητας, θέλω τον υστερικό να ουρλιάζει χωρίς πρόσβαση, και το δημοσιογράφο να απολαμβάνει την αδυναμία διαλόγου που έχει στη φυλλάδα του, τώρα ως αναγνώστης...
Έβαλα πεντε κλικ απόσταση και την αδυνατότητα σε τρίτους να διαβάσουν τι μου γράφει ο δεύτερος. Με μερικά κλικ γλιτώνω από όλο το σκουπίδι της ιστόσφαιρας. Εξ άλλου το ιστολόγιό μου ανήκει στην κατηγορία εκείνων που εκτυλίσσονται σαν ένας εσωτερικός μονόλογος. Και με το δεδομένο ότι η πλειοψηφία των ιστολόγων κάνει χαδάκια στο δημοσιογραφικό λόγο, που εμένα ποσώς με αφορά... θεωρώ τους δημοσιογράφους το κοινωνικό έιτζ, αντί να υπερασπίζουν αυτό που ωφελεί την κοινωνία υπεραπίζουν αυτό που την βλάπτει...το μόνο που θα κέρδιζα είναι καθυστερήσεις για να ασχοληθώ με τον κάθε παπάρα που περιφέρεται εδώ... και για την υστερία της ιστόσφαιρας δεν διαθέτω χρόνο, εκτός κι αν θέλω να παίξω...

Θέλω το μπλογκ μου διάδρομο προς αυτά που αγάπησα και όχι δικαίωση του ονόματός μου.
Αυτήν την έχω και απέξω... Απλά τους προκαλώ... γιατί ξέρω τις δουλείες τους και το όριο των ελευθεριών τους...Θα τους άρεσε να με κουράσουν στέλνοντας διάφορα τσογλανάκια που θα πούλαγαν και τη μάννα τους για ένα μπράβο από δημοσιογράφο να με κουράσουν με διαμάχες στα σχόλια... μα δεν θα πάρω...

Γιώργος Μίχος

Fight Back είπε...

Διαβάζοντας τις τελευταίες δύο υποβολές μαζί, διαπίστωσα μια ομοιότητα, ένα παραλληλισμό.

Απο τη μία ο άνθρωπος σε προσωρινή αναστολή που ονειρεύεται μέσα στην ησυχία και στον κρύο αέρα, κορίτσια που δακρυσμένα δίνουν το τρυφερό φιλί, νοσταλγεί.
Μετά, στο καλοκαιρινό αεράκι βλέπει τη γυναίκα που αγκαλιάζει τον αξιωματικό, νιώθει, βλέπει, αισθάνεται, είναι ποιητής, συμβιβάζεται με το ζώο που μασουλάει τα σπλάχνα του.

Απο την άλλη ένας τράγος που θολώνει μέσα στη φύση με τη σάρκα, την καύλα, τον ιδρώτα της ηδονής της φοράδας, χύνει μέσα στις φαντασιώσεις του.
Μετά στην πόλη βλέπει τη γυναίκα με τα τακούνια και το φόρεμα. Συμβιβάζεται με το άγριο ζώο που κρύβει μέσα του και την καρφώνει στο ασανσερ.

Ο Μίχος ΕΙΝΑΙ ο Καυλωμένος Τράγος. Αν όχι ο ίδιος, η ρομαντική εκδοχή του.

Σεισμός στα θεμέλια του κριτικαλ έρρορ!!

Lex_Luthor06 είπε...

και ο Πετεφρής είναι ο πραγματικός πατέρας του fight back

Ποτε θα υποβάλει κείμενο ο Φώσκολος;

:-D

Παπαρούνα είπε...

άσχετο:
πείτε μας πώς σας φαίνεται το νέο μας περιτύλιγμα...

dianathenes είπε...

Πολύ ωραίο. Μόνο όχι άλλο αίμα.

( αν μπορούσατε να το κάνετε μπλε, -αυτό που κυλά-στο χρώμα της μελάνης....)

Ανώνυμος είπε...

Προσωπικά το βρίσκω πολύ ντεμοντέ και παλαιορομαντικό. Επιπλέον μοιάζει να έχει στενέψει ο χώρος του κειμένου και αναγκαστικά τα μεγάλα κείμενα θα είναι αρκετά μακρόστενα. Δεν ξέρω αλλά δεν το βρίσκω ελκυστικό παρόλο που μοιάζει απλό.

ΥΓ: Ντιανατέν δεν σε βλέπω να επιστρέφεις στα παλιά λημέρια, κράτησες όμως την εικονική σου ταυτότητα. Είναι άραγε η όμορφη ανάμνηση κι ο αξεπέραστος έρωτας ή άφησες ίχνη για τους παλιούς σου "συμμαθητές"?

Ανώνυμος είπε...

Kαινούρια ταπετσαρία δε μαρέσει-στοπ-που είναι το τσιριδοκούτι-στοπ

dianathenes είπε...

@deuced

την κράτησα την ταυτότητα για να μην μπερδευόμαστε.... αλλά με ποιον/α έχω την τιμή να μιλώ;

Ανώνυμος είπε...

(πετεφρήηηηηηηηη....γύρνα πίσω)

Ανώνυμος είπε...

Αυτά παθαίνεις, άμα πάς φαντάρος στα εικοσιοκτώ. Θυμάσαι και το φύλακα του Αγαμέμνονα , διαβάζεις και Ρίτσο και αρχαία τραγωδία) Για να μπορείς να κοκορεύεσαι πάνω στο μπλογκο-εξώστη στις φοιτητριούλες της λογοτεχνίας. Άλα, "πολιτευτάκια" της γραφής.

mplim-mplom είπε...

"Το τέλος της παιδικής ηλικίας είναι πολύ μετά τα μεσάνυχτα οδηγώντας μόνος σε μεγάλη λεωφόρο..."

Αυτό ηχεί όμορφα(άσχετα με το περιεχόμενο).


[Πολύ σοβαρό το καινούριο περιτύλιγμα(αν και εμένα μ'αρέσει), όμως η γραμματοσειρά των κειμένων παλιμπαιδίζει και δεν του ταιριάζει.]

Παπαρούνα είπε...

μπλιμάκι μου, ευχαριστούμε, θα τα φτιάξουμε όλα, αναμένουμε κείμενα:)

Ανώνυμος είπε...

Μου είναι αδιάφορο πως θα είναι η ταπετσαρία εδώ. Τον Πετεφρή μπορούμε να πείσουμε να επανέλθει και να τοποθετηθεί ξεκινώντας με το κείμενο του Μίχου; O Μίχος έχει επίσης τα ούμπαλα να κάνει το ίδιο στο κείμενό του; Έχει κι άλλος την όρεξη να εκτεθεί παρέα τους, ας το κάνει. Όλοι πιστεύω χωράνε σε μια ποιοτική προσπάθεια και δεν ανέχομαι ως αναγνώστρια να κατεβάζει κάποιος το επίπεδο και να σαστίζετε ή να τσιμπάτε όλοι. Τέλος πάντων, και συγνώμη για την ανωνυμία μου, ότι κι αν γίνει ευχαριστώ το χώρο σας για τις μέχρι τώρα τριζάτες αναγνώσεις μου. Καθαρούς δρόμους μου ανοίξατε και γερά βιβλία.

Ανώνυμος είπε...

Αν δεν σας φαίνεται μελό
τον εαυτό μου αντιπαθώ...

Δεν τα υποφέρω τα τραγούδια μου
και προ παντός όταν μου μοιάζουν
όλα εκείνα που αγαπώ
είναι αλλονών κι αλλιώς φαντάζουν...

Μίχος

dianathenes είπε...

Κύριε Μίχο, διακρίνω:

Το παιγνίδι της διανόησης με τα ερεθίσματα που λαμβάνονται από το περιβάλλον. Είναι ένας διανοούμενος ο στρατιώτης σας και η θητεία του δεν είναι να αντιμετωπίσει τις όποιες συνθήκες στράτευσης αλλά την επίθεση μάλλον της ερμηνείας τους, πώς τις εκλαμβάνει ο ίδιος δηλαδή. Γι αυτό πιστεύω το κείμενο έχει και τόσες εμβόλιμες «τρελές» εικόνες- σουρεαλιστικές ας πούμε. Κατά μια έννοια είναι η στράτευση όλων μας. Το όπλο του στρατιώτη είναι η διανόηση αλλά υπάρχει διαρκής η αγωνία αν αυτό το οπλοστάσιο θα αντέξει. Επομένως το θέμα : διανόηση κατά της πραγματικότητας και τανάπαλιν.

Είτε το σώμα ( παγωμένα πόδια) είτε η ψυχή (« Κραυγές αναίτιες στο θάλαμο που σε γεμίζουν αυγά βαρβαρότητας για να τα εκκολάψεις κι εσύ με τη σειρά σου») καιροφυλακτούν και καλούνται αρωγοί τώρα– και είναι προς σημείωση ότι επιλέγετε γι αυτό και τις δυο φορές μια γυναικεία μορφή- οι συναισθηματικές αποθήκες («μονάχα ραδιοφωνικοί σταθμοί μιλάνε τώρα τη φωνή των κοριτσιών που αγαπήσαμε») και οι πυρήνες της ασφάλειας (μάνα με την μορφή της Πλατυτέρας). Ο πραγματικός «φύλακας» όμως είναι- ή μάλλον τίθεται σαν ερώτημα αυτό- ο νους, τα διανοήματα, συγκεκριμένα τα αναγνώσματα («θυμήθηκα το φύλακα του Αγαμέμνονα» + «Διάβασα απόψε ένα κομμάτι για τη δίκη του Πάουντ»). Αυτή η μικρή φράση «Ας πούμε ποίημα», εμβόλιμη, θυμίζει αυθυποβολή και αναδεικνύει με τρόπο χαρακτηριστικό την αγωνιά ενός διανοούμενου αν η διανόηση θα τον στηρίξει ενάντια στην πραγματικότητα – και αν το σκεφτούμε καλά αυτή η προτροπή > ας πούμε ποίημα είναι από μόνη της διανόημα. Το δίνετε και στο επίγραμμα νομίζω: «κουρέλια μιας νόησης που υποφέρει μέσα στην αναμονή. Ό, τι αντέξει μετά από όλα αυτά θ' αντέξει για τα καλά».

Μου άρεσε εξαιρετικά η αρχή σας όπου με μια μόνο λέξη σας > «αναστολή» θέτετε το θέμα της αυτοδικίας το οποίο ξαναπιάνετε στο τέλος. Πολύ λεπτές ισορροπίες αναζητούνται εδώ όσον αφορά το «θέλω» και το «επιθυμώ». Ενα μυστηριώδες ζώο κατατρώγει τα σπλάχνα όπου κρύβεται η παιδική ηλικία και οι «ηρωισμοί» της και από μέσα εμφανίζεται κάτι καινούργιο, της ενηλικίωσης, αδιευκρίνιστο ακόμη στο βάθος της λεωφόρου.

Ωραία κοφτή φράση επίσης που προσομοιάζει το φακό καθώς περιπολείτε όλες τις αποθήκες προκειμένου να διαμορφώσετε άποψη για την στιγμή στην οποία βρίσκεστε όλως ξαφνικά. Φτάνει το οπλοστάσιο της διανόησης τελικά σε αυτόν τον πόλεμο;

Υγ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΟΝ Κ. ΠΕΤΕΦΡΗ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΈΨΕΙ.

TTRabler είπε...

και μιας και μαζεύεται ιδέες για template κοιτάξτε κι αυτό, όμορφο, απλό και παραμετροποιήσιμο... και εάν σας ενδιαφέρει το παίρνετε από εδώ.

Socrates Xenos είπε...

« Πίσω
κι αριστερά απ` το μάτι της αυγής
η πάχνη νήσος της πίκρας

ευθύνη της απόστασης γλιστράς
στις πλαγιές των Πιερίων
φρένα κόντρα παλάμες
μα το αύριο είναι ήδη
προσαρμοσμένο σε πορεία αλύγιστου

Θα σου έκρινα ακόμα πως
ο ήλιος παρέκαμψε το χώμα
κι εκκολάπτει ευθέως το αβγό της χελώνας
Υγιές
Κι υγιείς άνθρωποι
Θα πάρουν βήματα προς το αγίασμα των λέξεων
και θα πλυθούν ξύπνιο
Αφού
με ορθοστασία και ποίηση
Δε μπορεί να γίνει αλλιώς …»

Ανώνυμος είπε...

Και "αυτοκριτική" ο Λαλάκης !! Άμα περνάς απο την ΚΝΕ , σου μένουν και κατάλοιπα. Αλλά έτσι είναι όλοι οι πρώην και οι δήθεν.