Σάββατο 21 Απριλίου 2007

Candy Blue - ΜαΣ τΑ πΑν Κι ΆλΛοΙ

Το πρωί καθώς έριχνα νερό στο πρόσωπό μου, ξεκινώντας τη νέα μέρα μου, δεν ήμουν σίγουρη για το πόσο νέα θα μου βγει.
-Ανόητο κορίτσι αφού το είπε και ο Σαίξπηρ «Συχνά,οι δειλοί πεθαίνουν πριν από το θάνατό τους» άρα σίγουρα είναι νεκρός,ψέλλισα. Μην είσαι αφελής και ο Σεφέρης τα έλεγε «Πως τόσος πόνος,τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη». Πόσο μεγάλη αυταπάτη!
Ανοίγοντας την ενυδατική κρέμα προσώπου, άκουσα τις Τρύπες να σιγοτραγουδάνε «Μπορείς να κλαις παντοτινά αν θες φτάνει να ξέρεις που πονάς για να χτυπιέσαι» Χαμογέλασα για την ματαιότητα του έρωτα. Άλειψα το βούτυρο στο ψωμί και τράβηξα μια τζούρα καφέ όταν κατάλαβα πως η γεύση του είχε τη γεύση της Σαπφούς όταν είπε «Όποιους ευεργετώ,εκείνοι περισσότερο με βλάπτουν».
Ντύθηκα αργά,χτένισα τα μαλλιά μου και βρήκα στην άκρη της βούρτσας μου ,τον Αντρέ Μπρετόν να λέει «Μια λέξη κι όλα σώζονται μια λέξη κι όλα χάνονται». Δεν περιμένω τίποτα πια από κανέναν. Καμία λέξη. Αυτές φταίνε για την μουδιασμένη μου ψυχή. Έφαγε πολύ ξύλο από σένα τελευταία. Τραβάω την πόρτα,κλειδώνω,3 φορές και βλέπω να κρέμονται μαζί με τα κλειδιά μου, στη σειρά οι λέξεις του Σοφοκλή και να μου λένε μειδιώντας «Έρως ανίκατε μάχαν». Μα ξαφνικά παγώνω. Να τι ξέχασα να πετάξω φεύγοντας, την καρδιά σου που την είχα κάνει μελανοδοχείο, να γράφω με το αίμα σου τις λέξεις μου...
Παίρνω το ασανσέρ,τα έχω χαμένα... πώς μπορώ να επικαλεστώ την τάξη; Μήπως να θυμηθώ και τον Ευριπίδη που μουρμούραγε μέσα στα αφτιά μου «Νεφέλης αρ’ άλλως είχομεν πόνους πέρι;»
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο άνοιξα αμέσως το ράδιο και έπεσα πάνω στη Λένα Πλάτωνος που τραγούδαγε «Γερμανικός ρομαντισμός, Ισπανική υποχώρηση είναι οι φράσεις που μας πλήγωσαν και ποτέ δεν μας χρησίμευσαν». Και από το δεξί καθρεφτάκι ό Γουόρχολ χαιρετώντας με καθώς τον άφηνα πίσω,φώναζε «Ο έρωτας της φαντασίας είναι πολύ καλύτερος από τον έρωτα της πραγματικότητας» και 'γω χαζεύοντας τα πλατινέ μαλλιά του, κόντεψα να πατήσω τον γλυκό μου Καζαντζάκη που παραληρούσε από τρόμο λέγοντας μου,
«Η ψυχή μου κραυγάζει και όλα τα έργα μου είναι απλά ένα σχόλιο γι’ αυτήν την κραυγή».
Και εγώ τι έλεγα εγώ; Φυσικά πως «Στα βάθη του νου υπάρχει μια τρέλα στα βάθη της τρέλας υπάρχεις εσύ»
Και συ τι έλεγες; Έλεγες σπαράζοντας από έρωτα «Είσαι το μοναδικό πλάσμα που θέλω απόψε, πιο πολύ από όλους. Έλα, φτιάξε μία πισίνα να βουτήξουμε, βάλε ένα λουλουδάτο μαγιό και πάμε πριν έρθει ο θάνατος να με πάρει και δω στην Αχερουσία λίμνη να καθρεφτίζονται τα μάτια σου» και οι Stones τραγούδαγαν στο repeat
«We all need someone we can bleed on».
Και καθώς μάζευα την βαλίτσα μου βολεύοντας πάνω- πάνω την Ισπανική σου υποχώρηση, θυμήθηκα τον Στρίντμπεργκ στον «Αύγουστο», που τελείωνε λέγοντας: «Κλείσε τα παράθυρα και τράβα τις κουρτίνες να κοιμηθούν οι μνήμες» ΚΑΝΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΒΑΤΕΡΛΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΟΥ. Η σιωπή είναι η πιο τέλεια έκφραση της περιφρόνησης.

Candy Blue
http://jellyannadarling.blogspot.com/



Η άποψη του Μίχου
Καλά οι δύο φράσεις πριν από το τέλος αποδυνάμωσαν και την ιστορία και το τέλος. Δείχνουν την αδύναμη στόχευση της όλης ιστορίας. Το ζητούμενο δεν είναι να διακαιωθεί η αφηγήτρια, αλλά να αξιοποιηθεί αυτός ο ψυχαναγκασμός της με τα τσιτάτα.
Η αυτοδικαίωσις επείγει και συνωστίζεται επικίνδυνα στα γραφεία των εκδοτών σύμφωνα με τις στατιστικές. Είναι το ψεύτικο κόκκαλο που έβαλαν σε κυκλοφορία συμφύροντας τη λογοτεχνία με τα ψυχογραφήματα. Με την ανοχή των ίδιων των λογοτεχνών στην αρχή. Έτσι το παιχνίδι έγινε πυραμίς χρηματιστηρίου και στο τέλος θα κάψουν όνειρα πολλοί. Εργαλειακά. Για αναδιατυπώσετε την ιστορία προσπαθώντας να δείτε τις παραπομπές της αφηγήτριας σαν ήρωα της ιστορίας με μια δόση σαρκασμού ως το κωμικό και θα δείτε αποτελέσματα. Για ρίξτε το βάρος εκεί. Και όσο πιο κοινή η χειρονομία της τόσο πιο βαρύγδουπο το τσιτάτο. Και αντίστροφα. Το εύρημα είναι αξιοποιήσιμο.

H γνώμη του Πετεφρή:η μέρα ενός αφηγητή στοιχειώνει από μιά σειρά τσιτάτα.Πρόκειται γιά την βύθιση σε ένα διακριτό ρητορικό είδος, το εράνισμα, που ήταν της μόδας επί αρκετούς αιώνες- το χρησιμοποιούσαν οι μαθητές γιά να πείσουν τους δασκάλους ότι έχουν καταλάβει τα διαβάσματά τους, το έκαναν σημαία οι σχολιαστές θρησκευτικών κυρίως κειμένων γιά να δείξουν ευρυμάθεια και υπάρχει ακόμη, εν σπέρματι ,σε αρκετά μεταγενέστερα κείμενα, ιδίως σε παραδείγματα "εσωτερικού μονολόγου" που περιγράφουν ευαίσθητες ψυχές να υποφέρουν από τον αθλητισμό, από την διαφήμιση, από την ροή του άκαρδου πληθους, που εκφράζεται με γνωστές φράσεις, ακόμη και από την διαφήμιση. Εδώ, έχουμε ένα επιπλέον χαρακτηριστικό: οι πηγές μνημονεύονται, ίσως από αδεξιότητα, ίσως (καθώς τείνω να πιστέψω) από την επίγνωση πως χωρίς την αναφορά στους συγγραφείς, ελάχιστοι θα καταλάβουν ότι πρόκειται γιά ρητορικό παίγνιο και όχι γιά λογοκλοπή.Στα χρόνια μας, αυτό το λιβάδι είναι χέρσο, γι΄αυτό και καθόλου δεν με ενοχλεί η άτεχνη, έστω, προσπάθεια να καλλιεργηθεί. Δύσκολα πάντως μπορεί να μεταδώσει κάποια αίσθηση χωρις εναν χαρακτήρα παιγνίου και δοκιμής, στην επάνω στιβάδα του εγκεφάλου, παρακαλώ.Την ίδια και ακόμη πιό αποτελεσματική αίσθηση θα μπορούσατε να δώσετε συγκολλώντας τίτλους από τραγούδια, από "ιστορικές" φράσεις, από τα trivia των στερεοτύπων, χωρίς να χρησιμοποιείτε τα "αντιαρματικά εμπόδια" της άμεσης παραπομπής. Εντούτοις, από αυτήν την σερενάτα, θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να παραχθεί ακόμη και ένα αριστούργημα.Δοκιμάστε παραλλαγές, βλέπετε ήδη τις εμπλοκές από το ύφος της κριτικής που ήδη σας ασκείται.Παίξτε με τα στοιχεία που μας προσκομίσατε, με την σοβαρότητα του παιδιού, όχι με την απελπισία του από χέρι χαμένου.Ο Στρίντμπεργκ, ο Ευριπίδης, ο Σεφέρης και ο Σαίξπηρ στάθηκαν μάλλον εμπόδια.Αν είναι πολύ γνωστά τα ρητά τους, δεν χρειάζεστε παραπομπή ,όπως με το αδειανό πουκάμισο και το περί "νεφέλης πέρι".Αλλά προσέξτε: ο Ευριπίδης είναι ήδη ενσωματωμένος από τον Σεφέρη στην "Ελένη", άρα δεν είναι και πολύ σόι να διαβάζετε έναν ποιητή και να προσφέρετε πακέτο δύο.Η επιλογή "γιγάντων" του πνεύματος δείχνει ολιγομάθεια και άγνοια, όχι πολυμάθεια (και ,ισοτίμως ,η επιλογή κειμένων από παγκοσμίως αγνώστους ,δείχνει εκζήτηση και πτωχαλαζονεία).Ισορροπείστε- μπορείτε!



12 σχόλια:

Fight Back είπε...

Απανωτές επιβεβαιώσεις μέσω ρητών της ματαιότητας του έρωτα, ή μαλλον ενος έρωτα που απέτυχε και μια απόφαση: αφού όλα έχουν ειπωθεί, αφού τίποτα δε θα αλλάξει με τις λέξεις, διαλέγεις τη σιωπή.

"Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άλλοι άνθρωποι. Οι σκέψεις τους είναι γνώμες κάποιου άλλου, μίμηση οι ζωές τους, τα πάθη τους αντιγραφή απο πάθη άλλων" Οσκαρ Γουαιλντ, φυσικα.
Παρολαυτά το πάθος είναι εκεί για τον καθένα.

Αν και χάθηκα λίγο στο υπερφορτωμένο απο ρητά κείμενο καταλαβαίνω τη λογική. Βλέπεις παντού τον έρωτα. Διαφωνώ κάπως στην κατάληξη του. Θα μπορούσε να είναι ένας ύμνος στη θλίψη, στην έκρηξη της συναισθηματικής φόρτισης που καταλήγει σε τέχνη.

angeliki marinou είπε...

Υπάρχουν κείμενα που τα διαβάζεις και σου μένει το νόημα, υπάρχουν άλλα που τα διαβάζεις και σου μένει ο συγγραφέας. Οταν ισχύει το δεύτερο, πρόκειται απλά για αποτυχία του γραπτού.

Και στην περίπτωση αυτή δυστυχώς, ισχύει όντως το δεύτερο. Μου έμεινε το "πόσες γνώσεις και πόσο πλούσια βιβλιοθήκη έχει η Candy Blue", κατά το "πόσες γνωριμίες και περιπετειώδη ζωή έχει η Φρίντα Μπιούμπι", για να αναφέρω ένα παράδειγμα συγγραφέα που έγινε γνωστός όχι για το ταλέντο του, αλλά για τη ζωή και την προσωπικότητά του.

Το τέχνασμα των "δανεικών" απέτυχε κατά τη γνώμη μου να εξυπηρετήσει το σκοπό του, που, υποθέτω, ήταν η αίσθηση απώλειας, η ματαιότητα του έρωτα και λοιπά. Δεν έφταιγε η ποσότητα των ρητών, δεν έφταιγε ο τρόπος που τα συνδύασες, αλλά βασικά το ότι δεν έπρεπε να υπάρχουν καθόλου: έδιναν έναν scholarly tone στο όλο εγχείρημα, αυτοβαυκαλιστικό (αναφορικά με τις γνώσεις σου) κι εκμηδένιζαν το συναίσθημα κι οτιδήποτε πηγαίο.

Βασικά θα προτιμούσα χίλιες φορές μια ιδιόφωνη μπαρούφα - αν και η ιδιοφωνία είναι πολύ πολύ σχετική έννοια-, παρά το να χτίζεις ένα κείμενο σε έργα άλλων (εκβιάζω, όπως θα κατάλαβες, την επόμενη υποβολή σου).

Και δε θα ήθελα ειλικρινά να δυσανασχετήσεις για την κριτική αυτή, είναι η κριτική που πάντα ήθελα να μου κάνουν.

Mantalena Parianos είπε...

Έχουμε διαβάσει πολυ σπουδαία κείμενα στο blog σου Καντυμπλούδι, θα συμφωνήσω με τη Ρέντον - τον Φάιτμπακ απλώς και πάλι δεν τον κατάλαβα! :Ρ

Γιατί τόσα δάνεια στο φινάλε; (όπως καταλαβαίνεις έχω ενστάσεις a priori). Ποιος είναι ο Σεφέρης και ο Σέξπηρ μπροστά σου δηλαδή;
:]

Fight Back είπε...

διαφωνω με τη ρεντον σε ενα σημειο.
οκ στο οτι απετυχε ενδεχομενως η προσπαθεια.
αλλα δε συμφωνω στο οτι δε θα πρεπε να υπαρχουν καθολου.
προφανως ηταν επιλογη, και δε νομιζω ουτε στο ελαχιστο οτι σκοπος ηταν να μας επιδειξει γνωσεις, γιατι ειναι αυτονοητο οτι μερικα quotes δεν αποδεικνυουν γνωση.

ΕΠΙΛΟΓΗ ηταν να μας πει ΑΥΤη την ιστορια, μ'αυτο το concept, δε μπορουμε να λεμε "α οχι, πες μας την αλλη που τη λες πιο καλα"

αυτο που ελεγα πριν, εχεις δικιο μανταλενα, ηταν λιγο ασαφες, ειναι οτι καταλαβαινω τη λογικη του κειμενου, απλως θα προτιμουσα η ιστορια να κατεληγε αλλιως. αν δεχτουμε οτι ολοι πριν απο μας παραδεχτηκαν οτι ολα ειναι ματαια, δεν εχει καποια ουσια να αποδεχτουμε το ματαιο, παρα να το απολαυσουμε

candyblue είπε...

καλησπέρα παιδιά...Η αλήθεια είναι οτι δεν ήξερα ποιο κείμενο να πρωτοδιαλέξω και διάλεξα αυτό
ίσως επειδή το έχω ταυτίσει με έναν έρωτα ανολοκλήρωτο
με έναν έρωτα που δανειζόταν φράσεις άλλων για να διεκπεραιωθεί

Αυτή είναι η ιστορία μου
Σε κάποιους ταιριάζει σε κάποιους άλλους όχι
Δεκτό και απόλυτα κατανοητό

Εγώ για να πω τη γνώμη μου την βρίσκω μπουκωμένη
Κι έτσι έπρεπε να είναι
Γιατί αυτό που έζησα έτσι μου παρουσιάστηκε

ευχαριστώ για τον χρόνο σας και την άλλη φορά θα το κοιτάξω περισσότερο

Mantalena Parianos είπε...

ΦΑΙΤ ΜΠΑΚ >>

"ΕΠΙΛΟΓΗ ηταν να μας πει ΑΥΤη την ιστορια, μ'αυτο το concept, δε μπορουμε να λεμε "α οχι, πες μας την αλλη που τη λες πιο καλα"

-Και γιατί όχι, παρακαλώ;
:)
σοβαρά δηλαδή


Κάντυ μΠλου >>

Μη μας τα γυρίζεις τώρα στα προφανή! ("Σε κάποιους ταιριάζει σε κάποιους άλλους όχι", "άλλη φορά θα το κοιτάξω περισσότερο")
Σημασία έχει ότι έστειλες αυτό και όχι ας πούμε κάποιο άλλο. Κι εμένα αλήθεια με προβληματίζει και θα στο ρωτούσα φιλικά:
αν επρόκειτο να μαζέψεις κάποια κείμενά σου με σκοπό να τα εκδώσεις, ΑΥΤΟ θα διάλεγες; Γιατί αν ναι, ίσως θα πρέπει να αφήσεις άλλους που σε αγαπούν, να διαλέξουν από τα κείμενα σου! Γράφεις πολύ καλύτερα από αυτό πιστεύω - τόσο σε επίπεδο αφηγησης και μυθοπλασίας, όσο και περιγραφών.
Μα, όχι πες!

Mantalena Parianos είπε...

ίσως θα πρέπει να αφήσεις άλλους που σε αγαπούν =

εννοώ, που αγαπούν τη γραφή σου

candyblue είπε...

Ωραια μανταλένα μου
Διάλεξε εσύ 10

Ετσι για να δω και γω τι εννοεις.

Fight Back είπε...

mantalena

σα να σε ρωταει καποιος την αποψη σου για την ταινια fountain του αρονοφσκι
και να του λες "δες καλυτερα το ρεκβιεμ για ενα ονειρο"

οντως ειναι καλυτερη ταινια και μπορει να ειναι και πολυ καλη συμβουλη, αλλα δεν απαντας στην ερωτηση

angeliki marinou είπε...

Fight back, σκοπός επίδειξης γνώσεων δεν υπήρξε εκ μέρους της CandyBlue. Υπήρχε σαφώς σκοπιμότητα στην ύπαρξη των τσιτάτων, άλλωστε ο τίτλος "μας τα παν κι άλλοι" ήταν σαφής, απλά τα τσιτάτα δεν εξυπηρέτησαν το σκοπό εφ'ω ετάχθησαν.

Και διαφωνώ, Μανταλένα, στο ό,τι έπρεπε να διαλέξει άλλο κείμενο, βασικά εδώ δεν είναι (νομίζω) τάλεντ σόου για να εκθέσει κανείς το καλύτερο κείμενό του, αλλά χώρος πειραματισμού. Βασικά αποτελεί μεγάλη πίεση για κάποιον να ακολουθεί την πεπατημένη και να γράφει αυτά που θέλουν οι άλλοι να διαβάσουν, αντί να εκφράζεται όπως το θέλει η καρδιά του. Καλά έκανε και το διάλεξε, τώρα τί εντύπωση έμεινε στον καθένα, είναι άλλο θέμα.

CandyBlue προσπαθώ να σκεφτώ κάποιον τρόπο που ίσως αποδιδόταν καλύτερα το νόημα. Αν παρέλειπες ίσως τις πηγές (ο Ευριπίδης, οι Τρύπες κλπ); Αν έβαζες απλά τα τσιτάτα σε ιταλάκια, υποδεικνύοντας ότι ήταν όντως δάνεια; Νομίζω ότι η υπερβολική ευσυνειδησία σου σε σχέση με τη λογοκλοπή σε "χαντάκωσε", παραθέτοντας με επιμέλεια ΟΛΕΣ τις πηγές! (που θα μπορούσες στην τελική να τις βάλεις μαζεμένες στο τέλος σε παραπομπή).

Μια ιδέα είπα τώρα.

Mantalena Parianos είπε...

Candy,
λέω να διαλέξω 10. Μετά να σoy τις πω, και να διαλέξεις μια απ' αυτές να στείλεις εσύ στους κριτές μας. Πάει;
:)

μουτς


ΦάιτΜπακ,
το παράδειγμα με τον Αρονόφκσι με βοήθησε να καταλάβω. Εχεις δίκιο, το παραδέχομαι (φτου ρε γμτ).

:}

candyblue είπε...

κανένα πρόβλημα.
Πλάκα έχετε έτσι κι αλλιώς

:)