Candy Blue - ΜαΣ τΑ πΑν Κι ΆλΛοΙ

Το πρωί καθώς έριχνα νερό στο πρόσωπό μου, ξεκινώντας τη νέα μέρα μου, δεν ήμουν σίγουρη για το πόσο νέα θα μου βγει.
-Ανόητο κορίτσι αφού το είπε και ο Σαίξπηρ «Συχνά,οι δειλοί πεθαίνουν πριν από το θάνατό τους» άρα σίγουρα είναι νεκρός,ψέλλισα. Μην είσαι αφελής και ο Σεφέρης τα έλεγε «Πως τόσος πόνος,τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη». Πόσο μεγάλη αυταπάτη!
Ανοίγοντας την ενυδατική κρέμα προσώπου, άκουσα τις Τρύπες να σιγοτραγουδάνε «Μπορείς να κλαις παντοτινά αν θες φτάνει να ξέρεις που πονάς για να χτυπιέσαι» Χαμογέλασα για την ματαιότητα του έρωτα. Άλειψα το βούτυρο στο ψωμί και τράβηξα μια τζούρα καφέ όταν κατάλαβα πως η γεύση του είχε τη γεύση της Σαπφούς όταν είπε «Όποιους ευεργετώ,εκείνοι περισσότερο με βλάπτουν».
Ντύθηκα αργά,χτένισα τα μαλλιά μου και βρήκα στην άκρη της βούρτσας μου ,τον Αντρέ Μπρετόν να λέει «Μια λέξη κι όλα σώζονται μια λέξη κι όλα χάνονται». Δεν περιμένω τίποτα πια από κανέναν. Καμία λέξη. Αυτές φταίνε για την μουδιασμένη μου ψυχή. Έφαγε πολύ ξύλο από σένα τελευταία. Τραβάω την πόρτα,κλειδώνω,3 φορές και βλέπω να κρέμονται μαζί με τα κλειδιά μου, στη σειρά οι λέξεις του Σοφοκλή και να μου λένε μειδιώντας «Έρως ανίκατε μάχαν». Μα ξαφνικά παγώνω. Να τι ξέχασα να πετάξω φεύγοντας, την καρδιά σου που την είχα κάνει μελανοδοχείο, να γράφω με το αίμα σου τις λέξεις μου...
Παίρνω το ασανσέρ,τα έχω χαμένα... πώς μπορώ να επικαλεστώ την τάξη; Μήπως να θυμηθώ και τον Ευριπίδη που μουρμούραγε μέσα στα αφτιά μου «Νεφέλης αρ’ άλλως είχομεν πόνους πέρι;»
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο άνοιξα αμέσως το ράδιο και έπεσα πάνω στη Λένα Πλάτωνος που τραγούδαγε «Γερμανικός ρομαντισμός, Ισπανική υποχώρηση είναι οι φράσεις που μας πλήγωσαν και ποτέ δεν μας χρησίμευσαν». Και από το δεξί καθρεφτάκι ό Γουόρχολ χαιρετώντας με καθώς τον άφηνα πίσω,φώναζε «Ο έρωτας της φαντασίας είναι πολύ καλύτερος από τον έρωτα της πραγματικότητας» και 'γω χαζεύοντας τα πλατινέ μαλλιά του, κόντεψα να πατήσω τον γλυκό μου Καζαντζάκη που παραληρούσε από τρόμο λέγοντας μου, «Η ψυχή μου κραυγάζει και όλα τα έργα μου είναι απλά ένα σχόλιο γι’ αυτήν την κραυγή».
Και εγώ τι έλεγα εγώ; Φυσικά πως «Στα βάθη του νου υπάρχει μια τρέλα στα βάθη της τρέλας υπάρχεις εσύ»
Και συ τι έλεγες; Έλεγες σπαράζοντας από έρωτα «Είσαι το μοναδικό πλάσμα που θέλω απόψε, πιο πολύ από όλους. Έλα, φτιάξε μία πισίνα να βουτήξουμε, βάλε ένα λουλουδάτο μαγιό και πάμε πριν έρθει ο θάνατος να με πάρει και δω στην Αχερουσία λίμνη να καθρεφτίζονται τα μάτια σου» και οι Stones τραγούδαγαν στο repeat «We all need someone we can bleed on».
Και καθώς μάζευα την βαλίτσα μου βολεύοντας πάνω- πάνω την Ισπανική σου υποχώρηση, θυμήθηκα τον Στρίντμπεργκ στον «Αύγουστο», που τελείωνε λέγοντας: «Κλείσε τα παράθυρα και τράβα τις κουρτίνες να κοιμηθούν οι μνήμες» ΚΑΝΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΒΑΤΕΡΛΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΟΥ. Η σιωπή είναι η πιο τέλεια έκφραση της περιφρόνησης.

Candy Blue
http://jellyannadarling.blogspot.com/


Η άποψη του Μίχου
Καλά οι δύο φράσεις πριν από το τέλος αποδυνάμωσαν και την ιστορία και το τέλος. Δείχνουν την αδύναμη στόχευση της όλης ιστορίας. Το ζητούμενο δεν είναι να διακαιωθεί η αφηγήτρια, αλλά να αξιοποιηθεί αυτός ο ψυχαναγκασμός της με τα τσιτάτα.
Η αυτοδικαίωσις επείγει και συνωστίζεται επικίνδυνα στα γραφεία των εκδοτών σύμφωνα με τις στατιστικές. Είναι το ψεύτικο κόκκαλο που έβαλαν σε κυκλοφορία συμφύροντας τη λογοτεχνία με τα ψυχογραφήματα. Με την ανοχή των ίδιων των λογοτεχνών στην αρχή. Έτσι το παιχνίδι έγινε πυραμίς χρηματιστηρίου και στο τέλος θα κάψουν όνειρα πολλοί. Εργαλειακά. Για αναδιατυπώσετε την ιστορία προσπαθώντας να δείτε τις παραπομπές της αφηγήτριας σαν ήρωα της ιστορίας με μια δόση σαρκασμού ως το κωμικό και θα δείτε αποτελέσματα. Για ρίξτε το βάρος εκεί. Και όσο πιο κοινή η χειρονομία της τόσο πιο βαρύγδουπο το τσιτάτο. Και αντίστροφα. Το εύρημα είναι αξιοποιήσιμο.

H γνώμη του Πετεφρή:η μέρα ενός αφηγητή στοιχειώνει από μιά σειρά τσιτάτα.Πρόκειται γιά την βύθιση σε ένα διακριτό ρητορικό είδος, το εράνισμα, που ήταν της μόδας επί αρκετούς αιώνες- το χρησιμοποιούσαν οι μαθητές γιά να πείσουν τους δασκάλους ότι έχουν καταλάβει τα διαβάσματά τους, το έκαναν σημαία οι σχολιαστές θρησκευτικών κυρίως κειμένων γιά να δείξουν ευρυμάθεια και υπάρχει ακόμη, εν σπέρματι ,σε αρκετά μεταγενέστερα κείμενα, ιδίως σε παραδείγματα "εσωτερικού μονολόγου" που περιγράφουν ευαίσθητες ψυχές να υποφέρουν από τον αθλητισμό, από την διαφήμιση, από την ροή του άκαρδου πληθους, που εκφράζεται με γνωστές φράσεις, ακόμη και από την διαφήμιση. Εδώ, έχουμε ένα επιπλέον χαρακτηριστικό: οι πηγές μνημονεύονται, ίσως από αδεξιότητα, ίσως (καθώς τείνω να πιστέψω) από την επίγνωση πως χωρίς την αναφορά στους συγγραφείς, ελάχιστοι θα καταλάβουν ότι πρόκειται γιά ρητορικό παίγνιο και όχι γιά λογοκλοπή.Στα χρόνια μας, αυτό το λιβάδι είναι χέρσο, γι΄αυτό και καθόλου δεν με ενοχλεί η άτεχνη, έστω, προσπάθεια να καλλιεργηθεί. Δύσκολα πάντως μπορεί να μεταδώσει κάποια αίσθηση χωρις εναν χαρακτήρα παιγνίου και δοκιμής, στην επάνω στιβάδα του εγκεφάλου, παρακαλώ.Την ίδια και ακόμη πιό αποτελεσματική αίσθηση θα μπορούσατε να δώσετε συγκολλώντας τίτλους από τραγούδια, από "ιστορικές" φράσεις, από τα trivia των στερεοτύπων, χωρίς να χρησιμοποιείτε τα "αντιαρματικά εμπόδια" της άμεσης παραπομπής. Εντούτοις, από αυτήν την σερενάτα, θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να παραχθεί ακόμη και ένα αριστούργημα.Δοκιμάστε παραλλαγές, βλέπετε ήδη τις εμπλοκές από το ύφος της κριτικής που ήδη σας ασκείται.Παίξτε με τα στοιχεία που μας προσκομίσατε, με την σοβαρότητα του παιδιού, όχι με την απελπισία του από χέρι χαμένου.Ο Στρίντμπεργκ, ο Ευριπίδης, ο Σεφέρης και ο Σαίξπηρ στάθηκαν μάλλον εμπόδια.Αν είναι πολύ γνωστά τα ρητά τους, δεν χρειάζεστε παραπομπή ,όπως με το αδειανό πουκάμισο και το περί "νεφέλης πέρι".Αλλά προσέξτε: ο Ευριπίδης είναι ήδη ενσωματωμένος από τον Σεφέρη στην "Ελένη", άρα δεν είναι και πολύ σόι να διαβάζετε έναν ποιητή και να προσφέρετε πακέτο δύο.Η επιλογή "γιγάντων" του πνεύματος δείχνει ολιγομάθεια και άγνοια, όχι πολυμάθεια (και ,ισοτίμως ,η επιλογή κειμένων από παγκοσμίως αγνώστους ,δείχνει εκζήτηση και πτωχαλαζονεία).Ισορροπείστε- μπορείτε!